13 Μαίου 2018 : ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

ΕΚΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΙΑ ΤΥΦΛΟΤΗΤΑ

Λίγο πρίν θεραπεύσει ό Χριστός τόν έκ γενετής τυφλό, είπε στούς μαθητές του: «Έγώ είμαι τό φώς τοϋ κόσμου». «Αν σήμερα ακούγαμε κάποιον νά ισχυρίζεται τό ίδιο, θά λέγαμε ότι μάλλον χρειάζεται ψυχίατρο. Δέν είναι όμως λίγοι οι άνθρωποι πού θεωρούν τόν εαυτό τους αυτόφωτο. Πιστεύουν ότι δέν έχουν ανάγκη κανενός άλλου φωτός στή ζωή τους, έκτός τοΰ δικού τους μυαλού- καί μαζί μέ τόν ποιητή Χρήστο Χρηστοβασίλη καμαρώνουν λέγοντας: Μόνος μου γένηκα ό,τι είμαι. Δέν έχω άλλον πιό μεγάλον· καλός, κακός, μικρός, μεγάλος· είμαι ή ψυχή όλου τοΰ κόσμου· εϊμαι θεός τοϋ εαυτού μου, κι αυτόν ακόμη τό θεό μου κανείς δέ μ’ έχει πλάσει άλλος· τόν έχει πλάσει ό έαυτός μου!
Έπιτηδειότητα φωτοληψίας
Εύτυχώς, ό έκ γενετής τυφλός δέν έπασχε άπό τέτοιον έωσφορικό εγωισμό. Εϊχε τήν, κατά τόν Αρεοπαγίτη άγιο Διονύσιο, «έπιτηδειότητα φωτοληψίας», τήν Ικανότητα νά αναζητεί καί νά δέχεται τό αληθινό φώς. Αυτό φάνηκε άπό τό ότι, όταν ό Χριστός τόν έστειλε νά νιφτεί στην κολυμβήθρα τού Σιλωάμ, δέν δυσανασχέτησε μέ τό παράδοξο τής έντολής. Πίστεψε ότι ό Χρι-σιός ήταν τουλάχιστον πιό φωτισμένος άπό αυτόν καί πήγε.
Ετσι, πρίν ακόμη βρεϊ τό σωματικό του φώς, είχαν αρχίσει νά ανοίγουν τά μάτια τής ψυχής του, γιά νά γνωρίσει σωστά τόν Χριστό. Καί αυτό έκανε τόν Χριστό νά τόν αναζητήσει, γιά νά τοϋ «νίψει καί τούς όφθαλμούς τής καρδίας», όπως παρατηρεί ό άγιος Αυγουστίνος, καί νά τοϋ χαρίσει καί τό φώς τής άληθινής πίστης.
«Ενας μεγάλος σύγχρονος έπιστήμονας, ό Άμερικανός γενετιστής, βιολόγος καί γιατρός, Φράνσΐς Κόλινς, ομολογεί ότι γιά 26 χρόνια ήταν άγνωστικιστής. Λέει χαρακτηριστικά: «Ή δήλωση μου, δέν ξέρω άν υπάρχει θεός, στην πραγματικότητα σήμαινε, δεν θέλω νά ξέρω άν υπάρχει Θεος. Μου ήταν πιό βολικό νά αγνοώ τήν ανάγκη νά δίνω λόγο σέ κάποιον θεό. Έτσι εφάρμοζα έναν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς πού θά τόν ονόμαζα εκούσια τυφλότητα ή εκούσια άγνοια».
Ενα ολέθριο βόλεμα
«Από μιά τέτοια εκούσια τυφλότητα έπασχαν και οι Φαρισαίοι. Κι αύτούς τούς βόλευε νά άγνοοϋν κάποιον που ξεσκέπαζε τήν υποκρισία τους, έστω κι άν όλα τούς έλεγαν ότι είναι ό άναμενόμενος Μεσσίας. Γι΄ αυτό δέν ήθελαν νά παραδεχτούν τό αυτονόητο, ότι δέν μπορεί νά μήν είναι «παρά θεού» αύτός πού έκανε ένα τέτοιο πρωτάκουστο θαύμα. Καί έφριτταν άκούγοντας νά γίνεται δάσκαλός τους ό θεραπευμένος τυφλός.
Αντίθετα, ό προαναφερθείς παγκοσμίου φήμης Αμερικανός έπιστήμονας δέχτηκε νά γίνει δασκάλα του μιά αγράμματη καί μή θεραπευθεϊσα καρκινοπαθής σέ τελικό στάδιο! Ή ζωντανή πίστη της, που τήν έκανε νά υπομένει όχι μόνο άγόγγυστα άλλα καί δοξολογώντας τόν θεό, οδήγησε τόν Κόλινς νά σιχαθεί τήν εκούσια τυφλότητα του καί νά ανοίξει τά μάτια του σέ μιά απροκατάληπτη έρευνα γιά τήν αλήθεια. Εξομολογείται ό ίδΐος: «Όσο περισσότερο καταλάβαινα τήν παρουσία τοϋ θεού καί μέ φώτιζε τό φώς του, τόσο πιό σκοτεινές μοϋ φαίνονταν οί δικές μου σκέψείς καί πράξεις. Ποτέ πριν δέν είχα σκεφτεί νά χαρακτηρίσω τόν εαυτό μου αμαρτωλό. Πάντα κρατούσα αποστάσει άπό αυτή τήν παλιομοδίτικη λέξη. Τώρα όμως καταλάβαινα πώς μοϋ ταίριαζε απόλυτα. Κατάλαβα, έπιτέλους, ότι ή επιθυμία μου νά πλησιάσω τόν θεό εμποδιζόταν άπό τήν υπερηφάνεια μου».

Τό «φάρμακο» της ταπείνωσης

Αυτό πού δέν κατάλαβαν οί διδάσκαλοι τοϋ θείου Νόμου, τό κατάλαβε ένας άθεος: Ή βασική αιτία τής έσωτερικής τύφλωσης τοϋ άνθρωπου είναι ή έπαρση καί ή υ Τελικά αύτή τήν τύφλωση τών Φαρισαίων ήθελε ό Χριστός νά θεραπεύσει, γιατρεύοντας τόν έκ γενετής τυφλό. Πρίν άπό αύτό τό γεγονός είχε αρχίσει νά μιλάει πιό φανερά γιά τή θεία του φύση, άποκαλύπτοντας ότι είναι μείζων καί άρχαιότερος άπό τόν παιριάρχη Αβραάμ. Τό άποιέλεσμα ήταν ότι πήγαν νά τόν λιθοβολήσουν! Γιά νά κατευνάσει λοιπόν τόν θυμό τους, όπως επισημαίνει ό άγιος θεοφύλακιος Βουλγαρίας, ήρθε νά θεραπεύσει τόν τυφλό, «τό σκληρόν καί άπειθές αύτών μαλάσσων».
Τή σωτήρια όμως «μαλακτική» καί «καταπρϋντική» ενέργεια τών θαυμάτων του δέν τήν επιβάλλει ό Χριστός. Τήν δέχειαι μόνον όποιος ελεύθερα μαζί μέ τόν υμνωδό... καί τόν Φράνσΐς Κόλινς ψάλλει: «Οίκτίρμον Κύριε, φωταγώγησον τούς νοερούς μου όφθαλμούς, πεπηρωμένους (=σακατεμένους) έκ ζοφεράς άμαρτίας, ένθείς τήν ταπείνωσιν καί καθάρας με τοΐς δάκρυσιν τής μετανοίας

Άρχιμ. Β.Λ.