Η μαγεία της ετυμολογίας (Φ.1943)
Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ
Γράφει ο Χρήστος Βλαχογιάννης*
Αν η θεματογραφία τής στήλης μου ήταν διαφορετική, θα μπορούσα να γράψω κατεβατά ολόκληρα για τον προκλητικό, άνανδρο, θρασύδειλο, κτηνώδη, απάνθρωπο, ψυχοπαθή, αρχικομπλεξάρα «εκλεκτό».
Θα περιοριστώ άρα σε ετυμολογίες που τον αφορούν και που αποδίνουν ακριβέστατα το ποιόν του.
Σύμφωνα με τα «ελληνικά» βιβλία, που διδάσκονται στην «Ελληνική» Εκπαίδευση, τα γράμματα του αλφαβήτου τα δανειστήκαμε από τους Φοίνικες και βάσει αυτών φωτιστήκαμε και φωτίσαμε το ανθρώπινο γένος με την ανυπέρβλητη σοφία μας. Ευτυχώς δηλ. που υπήρξαν κι αυτοί και μας άνοιξαν τα μάτια, γιατί ακόμα θα τρώγαμε με τα χέρια και θα ζούσαμε σε σπηλιές.
Άθλιες απόψεις ενός «εκλεκτοκρατούμενου» παναθλίου «ελληνικού» κράτους.
Για να μην πω άλλα, ας εντρυφήσουμε στην μοναδική «σίγουρη» επιστήμη, την ετυμολογία, και να δούμε τι σημαίνει κι αυτό το ίδιο τους το όνομα.
Και μόνο αυτό έχει πολλές σημασίες. Πρώτον δηλώνεται ο συγκεκριμένος λαός, ο οποίος όμως πήρε το όνομά του από τον Φοίνικα, τον γιο του Αγήνορος και της Τηλέφασσας, με αδέρφια του τον Κίλικα (ιδρυτής τής Κιλικίας), τον Κάδμο [ιδρυτή τών Θηβών. Σύμφωνα με τον Όμηρο (Ιλ. Δ. 338, Κ.288) και τον Ησίοδο (Θεογονία, 326), οι Θηβαίοι πολύ παληά λέγονταν Κάδμειοι] και την Ευρώπη, η οποία χάρισε το όνομά της στην ήπειρο που ζούμε. «Ἀγήνωρ δέ, παραγενόμενος εἰς Φοινίκην, γαμεῖ Τηλέφασσαν καὶ τεκνοῖ θυγατέρα μὲν Εὐρώπην, παῖδας δὲ Κάδμον καὶ Φοίνικα καὶ Κίλικα». (Απολλόδωρος Γ΄ 1).
Ομοίως, φοίνιξ αποκαλείται και το πτηνό, το οποίο αναγεννάται από τις στάχτες του, που μαζί με τον φαντάρο υπήρξε το σύμβολο της αλήστου μνήμης Χούντας των Συνταγματαρχών.
Φοίνιξ λέγονταν ο Θεός των Κρητών, τον οποίο επικαλούνταν όταν ορκίζονταν.
Φοίνιξ λέγονταν επίσης και ο δάσκαλος του Αχιλλέα.
Τέλος, το δέντρο χουρμαδιά λέγεται και φοίνιξ (φοίνικας).
Η ετυμολογία της λέξεως είναι εκ του ρ. φένω (=φονεύω), εξ ου και φόνος, με ε>ο, φοίνιος & φοινός (=πολεμοχαρής, φονικός, αιμοβόρος, όμοιος με αίμα, πορφυρός). Εκ του αορ. β΄ του ρ., απέφατο, προέκυψε ο φατός, ο φονευμένος και εκ συνθέσεως με την πρόθ. προς (=πρόσ-φατος) σημαίνει τον πριν από λίγο σφαγέντα, τον νωπό ακόμη.
Όλη αυτή η αντιεπιστημονική μπαρούφα, που ανακυκλώνεται ανελλιπώς από τους ηγήτορες του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας (Ελληνικής; Μπα, το κόψανε, μόνο Παιδείας λέγεται τώρα), τους μονίμως προθύμους διαστρεβλωτές τής ελληνικής γλώσσας, της μητέρας πασών των γλωσσών, έχει ως δόγμα στηριχθεί στο γνωστό απόσπασμα του Ηροδότου, που υποστηρίζει πως ο Κάδμος έφερε από την Φοινίκη γράμματα στην Ελλάδα, τα οποία «φοινικήια προσαγορευθῆναι» [το θεωρούσαν, τα ονόμαζαν δηλ. φοινικικά]. «Οἱ δὲ Φοίνικες ... εἰσήγαγον διδασκάλια ἐς τοὺς Ἕλληνας καὶ δὴ καὶ γράμματα οὐκ ἐόντα πρὶν Ἕλλησι, ὡς ἐμοὶ δοκέει ...», με πολλούς να έχουν διατυπώσει αμφιβολίες ως προς την γνησιότητά του. Μάλιστα, ο Θουκυδίδης (Α 20) αφήνει αιχμές πως ο Ηρόδοτος διατύπωνε αβασάνιστα πολλές ανακρίβειες.
Ας πάμε λίγο στην ουσία. Οι Κρήτες-Φιλισταίοι (Πελεσέθ), όταν εγκαταστάθηκαν στα παράλια της νυν Παλαιστίνης, έφεραν μαζί και την πανάρχαια γραφή τους, την οποία γνώρισαν και μιμήθηκαν οι «Φοίνικες», οι οποίοι, ως μάζες λαών νομάδων, σφετερίσθηκαν το όνομα των Ελλήνων κατοίκων τής Φοινίκης για να αποκτήσουν ιστορική ονομασία και καταξίωση, όπως ακριβώς πράττουν σήμερα οι Σκοπιανοί με το όνομα της Μακεδονίας.
Ο Κάδμος ζούσε στην Φοινίκη κι από εκεί πέρασε στον ελλαδικό χώρο κι έφτασε στην Θήβα. Το όνομά του ετυμολογείται εκ του περίφημου, ίημι (=έρχομαι, απέρχομαι, ορμώ, εξορμώ κλπ.) και ειδικώς εκ της ρίζας του παρακειμένου, είκα. Με ει>ε έχουμε το επίρρημα, εκάς (=μακράν από) και εξ αυτού την Εκάτη (=αυτή που έχει ξεκινήσει από μακρυά), την Εκατημία >Ακαδημία (με α ευφων.) >καδμία >Κάδμος, αυτός δηλ. που έχει ξεκινήσει από μακρυά, που ταιριάζει ακριβώς στο ταξίδι του Κάδμου από την Φοινίκη προς την Θήβα κι ο οποίος μετέφερε τα γράμματα που χρησιμοποιούσαν εκεί και τα οποία σίγουρα δεν ήταν φοινικικά, αφού αυτοί οι οποίοι υποτίθεται πως τα είχαν επινοήσει δεν είχαν καν δικό τους όνομα. Η περιοχή γι’ αυτούς λεγόταν Χαναάν (=χαμηλή χώρα) και η καταγωγή τους ήταν σημιτική.
Άρα ουδεμία εισαγωγή ΞΕΝΟΥ προς τον Ελληνισμό Αλφαβήτου καταδεικνύεται από τα μέχρι τώρα παρατεθέντα. Ο Κάδμος απλώς μετέφερε από το πρότυπο αρχαιότατο αλφάβητο μια μορφή γραμμάτων, τα οποία, επειδή ήρθαν από την Ελληνική αποικία της Φοινίκης, ονομάστηκαν Φοινικήια και καθιερώθηκαν σαν επίσημη μορφή.
Άλλωστε, για να το κλείσουμε, η δημιουργία αλφάβητου προϋποθέτει ένα λαό ιδιαιτέρως αναπτυγμένο πολιτιστικώς και τέτοιος λαός ΔΕΝ ήταν οι Φοίνικες. Όπως μαρτυρούν τα κείμενα ήταν μόνο δόλιοι, απατεώνες, πανούργοι, ψευταράδες, άρπαγες έμποροι (Οδ. Ο 415 & Ξ 288) γι’ αυτό και η έκφραση «ψεύσμα φοινικικό» (Στράβων, 3,170). Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το βιβλίο του Θ. Μ. Τσερπέ «Οι πολιτισμοί του χαλκού», σελ. 62, που μιλάει για την βαρβαρότητα που διέκρινε τους Φοίνικες: «...οι Φοίνικες ξεπερνούσαν σε σκληρότητα όλους τους Σημίτες. Η λατρεία των Θεών απαιτούσε φοβερές ανθρωποθυσίες. Έσφαζαν στο άγαλμα του Μολώχ, που ήταν τερατόμορφο και από τα μάτια και το στόμα του έβγαιναν φλόγες, όχι μόνο διαλεχτούς δούλους κι αιχμαλώτους αλλά και τα ωραιότερα κορίτσια και αγόρια, παρουσία των μητέρων τους, που ήταν υποχρεωμένες να μη βγάλουν δάκρυ, γιατί ήταν ιεροσυλία. Ο Πλούταρχος τους χαρακτηρίζει ερπετά ενώπιον των ισχυρών και θρασείς και τυραννικούς στους αδυνάτους...».
Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι από το σήμερα;
Λέω, μήπως;
Ο Χρήστος Βλαχογιάννης είναι Καθηγητής Μουσικής & Διευθυντής Χορωδιών. Παρατηρήσεις ή ερωτήσεις σας μπορείτε να στέλνετε στο vlaxojohnmes@gmail.com.
Αφήστε ένα σχόλιο