Οἱ ἑπτὰ φράσεις τοῦ Χριστοῦ στὸν σταυρό...

Θέλετε νὰ μάθετε τὴ σημασία ἐκείνων τῶν ἑπτὰ φράσεων τὶςὁποῖες εἶπε ὁ Κύριος πάνω στὸν σταυρό. Δὲν εἶναι σαφεῖς;

Πρώτη φράση:
«Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23, 34). Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ ἔλεός του ἀπέναντι στοὺς ἐκτελεστές Του, τῶν ὁποίων ἡ μοχθηρία δὲν ὑποχώρησε οὔτε ὅταν ὑπέφερε στὸν σταυρό. Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι βροντοφώναξε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βράχου τοῦ Γολγοθᾶ μία ἀποδεδειγμένη ἀλλά ποτὲ καλὰ συνειδητοποιημένη ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τὸν Δίκαιο στὴν πραγματικότητα σκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ταυτόχρονα δοξάζουν τὸν Δίκαιο. Καταπατώντας τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὴ μυλόπετρα, ἡ ὁποία ἀόρατα κατεβαίνει πρὸς αὐτοὺς γιὰ νὰ τοὺς συνθλίψει. Ἐμπαίζοντας τὸν Θεὸ δὲν βλέπουν τὰ πρόσωπά τους νὰ μεταμορφώνονται σὲ θηριώδη ρύγχη. Διαποτισμένοι ἀπὸ τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν.

Δεύτερη φράση:
«Ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. 23, 43). Αὐτὸς ὁ λόγος ἀπευθύνεται στὸν μετανιωμένο ληστὴ στὸν σταυρό. Πολὺ παρήγορος λόγος γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι τουλάχιστον τὴν τελευταία στιγμὴ μετανοοῦν. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπερίγραπτα μεγάλο. Ὁ Κύριος ἐκπληρώνει τὴν ἀποστολὴ Του ἀκόμα καὶ στὸν σταυρό. Ἕως τὴν τελευταία του πνοὴ ὁ Κύριος σώζει ἐκείνους ποὺ δείχνουν καὶ τὴν παραμικρὴ ἐπιθυμία νὰ σωθοῦν.

Τρίτη φράση:
«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» (Ἰωάν. 19, 26). Ἔτσι εἶπε ὁ Κύριος στὴν Ἁγία Μητέρα Του ποὺ στεκόταν κάτω ἀπὸ τὸν σταυρὸ μὲ τὴν ψυχὴ σταυρωμένη. Καὶ στὸν ἀπόστολο Ἰωάννη λέγει: «Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου» (Ἰωάν. 19, 27). Αὐτὸς ὁ λόγος δείχνει τὴ φροντίδα, ποὺ ὁ καθένας χρωστᾶ στοὺς γονεῖς του. Γιὰ δές, Ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀνθρώπους: «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου» (Ἐξ. 20, 12) ἐκπληρώνει τὴν ἐντολὴ Του τὴν ὕστατη στιγμή.

Τέταρτη φράση:
«Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μὲ ἐγκατέλιπες;» (Ματθ. 27, 46). Αὐτὲς οἱ λέξεις δείχνουν, τόσο τὴν ἀδύναμη ἀνθρώπινη φύση, ὅσο καὶ τὴν προορατικότητα τοῦ Κυρίου. Ὁ ἄνθρωπος πάσχει, ἀλλά κάτω ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο πόνο ὑπάρχει ἕνα μυστήριο. Δές, μόνον αὐτὲς οἱ λέξεις μποροῦσαν νὰ διαλύσουν τὴν αἵρεση, ἡ ὁποία ἀργότερα τράνταζε τὴν ἐκκλησία καὶ ἡ ὁποία λανθασμένα κήρυττε ὅτι ἡ Θεία φύση ὑπέφερε στὸν σταυρό. Ὅμως, ἐν τῷ μεταξύ, ὁ αἰώνιος Υἱός τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸ καὶ ἐνσαρκώθηκε ὡς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ εἶναι ὡς ἄνθρωπος στὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, γιὰ νὰ μπορέσει ὅταν ἔλθει ἡ στιγμὴ νὰ πάσχει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ πεθάνει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί ἂν ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἔπασχε στὸν σταυρό, θὰ σήμαινε ὅτι ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ θὰ πέθαινε. Καὶ αὐτὸ οὔτε κἄν ἐπιτρέπεται νὰ διανοηθοῦμε. Ἐντρυφῆστε ὅσο πιὸ πολὺ μπορεῖτε σ’ αὐτὲς τὶς μεγάλες καὶ φοβερὲς λέξεις: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μὲ ἐγκατέλιπες;».

Ἡ πέμπτη φράση:
«Διψῶ» (Ἰωάν 19,28). Τὸ αἷμα Του ἔρρεε. Γι’ αὐτὸ καὶ διψοῦσε. Ὁ ἥλιος ἦταν κατὰ τὴ δύση του, ἤδη Τοῦ χτυποῦσε τὸ πρόσωπο καὶ μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικὸ ἦταν νὰ διψᾶ. Ἀλλά, Κύριε, διψοῦσες ὄντως γιὰ νερὸ ἤ γιὰ ἀγάπη; Μήπως διψοῦσες ὡς ἄνθρωπος ἤ ὡς Θεός, ἤ καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο; Ἰδοὺ ὁ Ρωμαῖος λεγεωνάριος Σοῦ πρόσφερε ἕνα σπόγγο βρεγμένο στὸ ξύδι. Μιά σταγόνα ἐλέους, τὴν ὁποία δὲν αἰσθάνθηκες ἀπό τούς ἀνθρώπους γιὰ τρεῖς ὁλόκληρες ὧρες κρεμασμένος στὸν σταυρό! Αὐτὸς ὁ Ρωμαῖος στρατιώτης ἁπαλύνει κάπως τὴν ἁμαρτία τοῦ Πιλάτου -τὴν ἁμαρτία τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας- ἀπέναντί Σου, ἔστω καὶ μὲ ξύδι. Γι’ αὐτὸ θὰ ἀφανίσεις τὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, ἀλλά στὴ θέση της θὰ οἰκοδομήσεις νέα.

Ἡ ἕκτη φράση:
«Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμα μου» (Λουκ. 23, 46). Πού σημαίνει ὅτι ὁ Υἱός παραδίδει τὸ πνεῦμα Του στὰ χέρια τοῦ Πατρός Του. Γιὰ νὰ γίνει γνωστό, ὅτι ἀπὸ τὸν Πατέρα ἦρθε καὶ ὄχι αὐτεξουσίως, ὅπως Τὸν κατηγοροῦσαν οἱ Ἑβραῖοι. Ἀλλά ἀκόμα οἱ λέξεις αὐτὲς ἐλέχθησαν γιὰ νὰ τὶς ἀκούσουν οἱ βουδιστές, οἱ πυθαγόρειοι, οἱ ἀποκρυφιστές, καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι φλυαροῦσαν περὶ μετοίκισης τῆς ψυχῆς τῶν νεκρῶν ἀνθρώπων σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, ἤ ζῶα, ἤ φυτά, ἤ ἀστέρια, ἤ μεταλλικὰ στοιχεῖα. Πετάξετε ὅλες αὐτὲς τὶς φαντασίες καὶ δεῖτε ποῦ κατευθύνεται τὸ πνεῦμα τοῦ νεκροῦ Δικαίου: «Πάτερ, εἰς χεῖράς σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμα μου»!

Ἡ ἕβδομη φράση:
«Τετέλεσται» (Ἰωάν.19, 30). Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι τελειώνει ἡ ζωή. Ὄχι! Ἀλλά ὅτι τελειώνει ἡ ἀποστολὴ ἡ ἐπικεντρωμένη στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τελείωσε, καὶ ἐπισφραγίσθηκε μὲ τὸ αἷμα καὶ τὸν ἐπίγειο θάνατο, τὸ θεῖο ἔργο τοῦ μοναδικοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία τῶν ἀνθρώπων. Τελείωσαν τὰ βασανιστήρια, ἀλλά ἡ ζωὴ μόλις ἀρχίζει. Τελείωσε ἡ τραγωδία ἀλλά ὄχι καὶ τὸ δράμα. Στὴ σειρὰ ἕπεται, τὸ μεγαλειῶδες ἀξίωμα: νίκη πάνω στὸν θάνατο, ἀνάσταση, δόξα.
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[imsn.gr]