ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ (Φ. 1893)

Στον απόηχο του 2^ου Διεθνούς Νεανικού Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Κορίνθου

Διδασκόμαστε από τα παιδιά και τους Δασκάλους!

*Γράφει - Επιμελείται: Παρασκευή (Εύη) Κοκκίνου

Ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία του 2ου Διεθνούς Νεανικού Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Κορίνθου με τίτλο «Το Αρχαίο Δράμα στην εκπαίδευση του 21ου αιώνα» και θεματική έτους «Κόρινθος, Μητρόπολη και Αποικίες», το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Κόρινθο (10-13 Μαΐου 2024), νοιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σε κάθε μία θεατρική ομάδα, σε κάθε σχολείο που συμμετείχε ξεχωριστά γράφοντας δύο λόγια για την θεατρική τους παράσταση, αλλά και δίνοντας θερμά συγχαρητήρια σε όλους, παιδιά, εκπαιδευτικούς και γονείς.

Παιδιά και εκπαιδευτικοί από τρεις (3) χώρες, Ελλάδα, Ιταλία και Αλβανία, από τις περισσότερες περιοχές που υπήρξαν αποικίες της Κορίνθου κατά την αρχαιότητα, τίμησαν την πόλη μας συμμετέχοντας στο Φεστιβάλ και αποδίδοντας απαιτητικούς ρόλους από τα έργα των Μεγάλων Τραγικών της Αρχαίας Ελλάδας. Η αναφορά στις ομάδες θα γίνεται σταδιακά και με τη σειρά συμμετοχής τους στη σελίδα του Φεστιβάλ στο facebook από την επόμενη εβδομάδα, όπως έχουμε ανακοινώσει, αλλά και από τα ΜΜΕ που θα αναδημοσιεύουν το υλικό του φεστιβάλ.

Η παρούσα μνεία, όμως, γίνεται με αφορμή συγκλονιστικές στιγμές που μοιραστήκαμε όλοι εμείς που παρευρεθήκαμε το τελευταίο βράδυ του φεστιβάλ, στην πλατεία Ελ. Βενιζέλου, δίπλα στον Πήγασο, για να απολαύσουμε τη λήξη του 3ήμερου φεστιβάλ ακούγοντας το συγκρότημα Encardia.

Εκεί ανάμεσα στους γκρεκάνικους ήχους της ταραντέλα πίτσικα της Κάτω Ιταλίας, τα τραγούδια, τους χορούς και τον ξεσηκωμό των παρισταμένων με το γνωστό σε όλους μας «Bella Ciao», οι λιλιπούτειοι μαθητές του Big Bang School, από το Λάκκωμα της Νέας Προποντίδας Χαλκιδικής, οι οποίοι την προηγούμενη ημέρα κέρδισαν το κοινό με την συγκλονιστική παράστασή τους με τίτλο “Την άμμο του αιγιαλού, Γυναίκα” , διάρκειας μόλις 15΄ λεπτών, έδωσαν σε όλους μας ένα μάθημα Ζωής…

Το έργο τους ήταν σαφώς αντιπολεμικό, σαφώς ανθρώπινο με αναφορές στη χαμένη πατρίδα, την Τροία, αλλά και στη Γυναίκα που καλείται κάθε φορά, και τότε και τώρα, να συνεχίζει να δίνει Ζωή μέσα από τις κραυγές του θανάτου, του αίματος, της απελπισίας, της προσφυγιάς και να δημιουργεί Νέες Πατρίδες και Ελπίδα…

Αυτοί οι ίδιοι μαθητές, το βράδυ της Κυριακής (12/5), έκαναν πράξη τη θεατρική τους παράσταση και τα διδάγματα του κειμένου και των εμπνευσμένων αυτών δασκάλων που μας συγκίνησαν.

Μία οικογένεια προσφύγων από την ανοιχτή δομή της Κορίνθου έστεκε παράπλευρα και παρακολουθούσε τη συναυλία. Και τα παιδιά του θεατρικού πλησίασαν, τα πήραν με θάρρος και ενσυναίσθηση κοντά τους, χόρεψαν μαζί τους, προσπάθησαν να τα κεράσουν με ό,τι βρήκαν από λιχουδιές και γιόρτασαν μαζί τους τη δική τους Χαρά για την επιτυχία του φεστιβάλ και της συμμετοχής τους.

Στο τέλος μάλιστα της συναυλίας, μαθητές και δάσκαλοι σε κύκλο οκλαδόν μπροστά στον Πήγασο της Κορίνθου, συζήτησαν το βίωμά τους, μοιράστηκαν τα συναισθήματά τους και προσπάθησαν να καταλάβουν τους μικρούς πρόσφυγες που παρά τη μεγάλη απώλεια της δικής τους πατρίδας είχαν διάθεση για χορό και Ζωή…

Συγκίνηση μεγάλη!

Ένα από τα μεγάλα οφέλη του Διεθνούς Φεστιβάλ είναι η επικοινωνία των λαών μέσω του πολιτισμού, του σεβασμού της διαφορετικότητας, της συμπερίληψης και της συναντίληψης.

Παραθέτω τη σύνοψη του έργου αυτής της σπουδαίας ομάδας για όσους δεν καταφέρατε να παρευρεθείτε:

Σύνοψη του έργου

“Την άμμο του αιγιαλού, Γυναίκα”

Αντί σημειώματος:

Ενός λεπτού κραυγή.

Μέσα στους δρόμους της παλάμης, πορεύονται οι γενιές.

Νερό, χώμα και πέτρα.

Κι ανάμεσά τους ο ελάχιστος χώρος που χρειάζεται για να ριζώσει η μνήμη.

Τραγούδια του γάμου, μοιρολόγια και χοροί.

Ο θάνατος κι η γέννηση αντάμα απαντώνται.

Χέρια που σφίγγονται γερά, με μια υπόσχεση λήθης στου κόσμου το αέναο κενό.

Κι όλες οι συμβουλές φαντάζουνε βουβές, καθώς σφίγγει η γενιά στη χούφτα της, το χώμα από τη γλάστρα με τα γιασεμιά.

Στη γειτονιά μαζεύτηκαν μπουλούκια κι οι χάρτες όλοι μουλιάσανε στο αίμα.

Γιατί ξεχνάμε οι άνθρωποι;

Ακόμα της Εκάβης οι κραυγές δεν ξεθώριασαν:

«Όποιος την ευτυχία του καμαρώνει

σαν κάτι απαρασάλευτο, είν᾽ ανόητος·

Η τύχη, ιδιότροπη πηδά,

δε μένει πάντα σ᾽ έναν η ευτυχία.»

Θυμάσαι;

Και πάλι ρίχτηκαν γυναίκες στο νερό να σώσουν έστω κι ένα σπόρο, αφού καταδικάστηκαν να μην μάθουν ποτέ το τέλος του παραμυθιού. Παναγίες του κόσμου, που ξέρουν καλά ότι «αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα, αφού κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ.».

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΔΙΑΣΚΕΥΗ: Θρασύβουλος Σταύρου

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-Επιμέλεια κειμένου: Κωνσταντίνος Γοργολίτσας

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ – ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Μιλτιάδης Καραμπέλης, πρωτότυπη μουσική

ΣΚΗΝΙΚΑ: Κωνσταντίνος Γοργολίτσας, Αναστάσης Μεκερίδης

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Κωνσταντίνος Γοργολίτσας, Δήμητρα Στεργίου

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ – ΚΙΝΗΣΗ: Δήμητρα Στεργίου

ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΑ: Κούτρα Εύα

ΔΙΑΝΟΜΗ : Ερμήνευσε ομάδα μαθητριών της Ε΄ και Στ’ δημοτικού του Big Bang School

Διευθυντής Σχολείου: Άγγελος Πατσιάς

Υπεύθυνη επικοινωνίας, οργάνωσης και συντονισμού του έργου: Κούτρα Εύα

Συνοδοί Δάσκαλοι: Δήμητρα Στεργίου, Άγγελος Πατσιάς

Διευθυντής Σχολείου: Άγγελος Πατσιάς