29 Απριλίου 2018 : ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΤΑΦΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

Ό μετά την τριήμερη ταφή του άναστάς έκ νεκρών Χρι­στός έρχεται σήμερα νά αναστήσει έναν έπί τριάντα οκτώ έτη «άταφο νεκρό». Φαίνεται λίγο υπερβολικό τό «έπιτίμι­ο» τοϋ παραλύτου, ό όποίος -όπως αποκάλυψε ό Χριστός- παιδαγωγοϋνταν γιά τίς άμαρτίες του. Ό Ίερός Χρυσόστο­μος θά σχολιάσει διδάσκοντας: «Πού εϊναι εκείνοι πού λένε είναι άδικο γιά μιά στιγμή πού σκότωσα καί γιά λίγες στιγ­μές πού μοίχευσα, νά κολάζομαι γιά πάντα; Τί νά πεί κι αύ­τος, ό παράλυτος, πού δέν αμάρτησε τόσα χρόνια, όσα κο­λαζόταν; Κι όμως πέρασε μιά ζωή σε τιμωρία. Γιατί τά α­μαρτήματα δέν κρίνονται άπό τή διάρκεια τους άλλα άπό τή φύση καί τή βαρύτητα τους». 

««Ανθρωπον ούκ έχω!» 
Σίγουρα θά είχε φτάσει πολύ κοντά στην έσχατη απελ­πισία ό έπί τόσα χρόνια παράλυτος. «Έτσι πιστεύει καί ό ύ­μνωδός, όταν τοϋ βάζει στό στόμα τά λόγια: «Τί κερδίζω ά­πό τό νά συνεχίζω νά ζώ; Τάφος μου έγινε τό κρεβάτι μου». Άπό ό,τι φαίνεται, όμως, άπό τήν πολύχρονη «ταφή» του εί­χε τεράστιο κέρδος. Είχε αποκτήσει αξιοθαύμαστη υπομο­νή καί μακροθυμία- τόση, πού, όχι μόνο δέν δυσανασχέτη­σε μέ τήν ερώτηση τοϋ Χριστού «θέλεις νά γίνεΐς καλά;», όχι μόνο δέν τοϋ απάντησε -κατά τόν Χρυσορρήμονα- «γιά νά μέ κοροϊδέψει ήρθες καί νά γελάσεις εις βάρος μου;» άλλα, αντίθετα, «πράως καί μετ» έπιεικείας πολλής» τοϋ απάντη­σε: «Κύριε, δέν έχω άνθρωπο, ώστε-όταν ταραχθεί τό νερό- νά μέ βάλει στην κολυμβήθρα». 
«Ας αφήσουμε κι έδώ τόν υμνωδό νά «ξεπεράσει» τόν ευαγγελιστή μέ τήν -κάθε άλλο παρά λυρική- απόδοση τής άπάντησης τοϋ Χριστού: «Γιά σένα έγινα ανθρωπος. Γιά σέ­να ενδύθηκα ανθρώπινη σάρκα κι έσύ λές άνθρωπο δέν έ­χω; Σήκω! Πάρε καί τό κρεβάτι σου καί περπατά». Τά λόγια τοϋ Χριστού δέν σημαίνουν: «Άνθρωπο ζητάς; Νά! Βρέθη­κα έγώ καί θά σέ βοηθήσω». 
Οϋτε απλώς ήθελε νά τοΰ πεϊ: «Τί σέ νοιάζει; Έγώ θε­ός είμαι καί θά σέ θεραπεύσω». Ό Χριστός, καί σέ αύτό τό θαύμα του, δεν είναι μόνο ό γιατρός μιας ανθρώπινης αρ­ρώστιας. Είναι ό νέος Αδάμ, ό θεάνθρωπος, πού ήρθε νά «μαρτυρήση τή άληθεία». Καί ή αληθινή σημασία τών λό­γων του είναι: «Έγώ, ό μονογενής Υιός καί Λόγος τοΰ θεού, έγινα καί άνθρωπος, γιά νά δώσω τή δυνατότητα καί σέ σέ­να καί σέ κάθε άνθρωπο νά άνακαινιστεϊτε. Νά γίνετε και­νούργιοι άνθρωποι καινή κτίσις. Νά γίνετε, όχι απλώς κα­λοί άνθρωποι, άλτρουιστές, πού θά βοηθάτε ό ένας τόν άλ­λον, άλλα κατά χάριν τέκνα μου καί συγκληρονόμοι τής Βα­σιλείας μου». 

Σταθερή μετάνοια 
Αύτή, βέβαια, ή ανακαίνιση δέν έπιβάλλεται έξαναγκα­στικά. Είναι μόνο καρπός τής ελεύθερης συνεργασίας τοΰ πεπτωκότος άνθρωπου μέ τόν Χριστό. Ή αρχή της είναι τό άγιο Βάπτισμα. Καί είναι άξιοπρόσεκτο ότι άμφότεροι, έρ­μηνευτές καί υμνογράφοι τής Εκκλησίας, συνδέουν τήν κο­λυμβήθρα τής Βηθεσδά μέ τήν αγία κολυμβήθρα τοΰ Βαπτί­σματος: «Έν τή κολυμβήθρα 
τη Προβατική ποτέ άγγελος κατήρχετο καί έναν ίάτο κα­τά χρόνον· Βαπτίσμα-τι δε θεώ νΰν καθαιρεί άπειρα πλή­θη ό Χριστός». 
Ή διά τοϋ Βαπτίσματος, όμως, κάθαρση, λόγω τών αμαρ­τιών μας χρειάζεται συνεχή ανανέωση. Χρειάζεται όχι πε­ριστασιακή άλλα σταθερή μετάνοια. Είναι κρίμα, ένα «οικο­δόμημα», πού γιά νά αποκτήσει γερά θεμέλια χρειάστηκαν -άς πούμε-τριάντα οκτώ χρόνια σκληρής δουλειάς, νά κα­ταρρεύσει άπό τήν υποτροπή στην αμαρτία μιάς στιγμής. Γι΄ αυτό καί ό Χριστός προειδοποιεί μέ τή φιλανθρωπία του τόν πρώην παράλυτο, πού μόλις στάθηκε στά σωματι­κά καί πνευματικά του πόδια, νά μήν αμαρτήσει ξανά, γιατί νά μή βιώσει ξανά στό μέλλον μιά νέα δοκιμασία. 

Πώς τιμούμε τό Σάββατο; 
Ή θεραπεία τοϋ παραλύτου καί ή μεταφορά τοϋ κρεβα­τιού του ήμερα Σάββατο σκανδάλισαν τούς αθεράπευτα «παράλυτους» Ίουδαίους. Ή έξαιτίας τής ύποκρισίας τους πνευματική παραλυσία δεν τούς άφηνε νά «περπατήσουν» παραπέρα άπό τήν κατά γράμμα ερμηνεία τοΰ μωσαϊκού νόμου καί νά καταλάβουν ότι ή ούσιαστική τιμή πρός τό Σάββατο ήταν «ή άγαθοποιία καί ή τών κακών αποχή». «Ε­τσι επέμεναν στήν εκούσια τύφλωσή τους, μή θέλοντας νά δουν τό θαϋμα τής θεραπείας τοϋ παραλύτου καί νά δοξά­σουν τόν θεό. Πολύ περισσότερο, δέν ήθελαν νά καταλά­βουν ότι Αύτός, πού εύεργετοϋσε τούς άνθρώπους τό Σάβ­βατο, ήταν καί ό νομοθέτης καί Κύριος τοΰ Σαββάτου. Καί θά επιδιώξουν νά τόν φονεύσουν, «φαινομενικά μέν επει­δή δήθεν καταργοϋσε τό Σάββατο, στήν ουσία όμως επειδή τόν φθονούσαν, γιατί ξεσκέπαζε τήν υποκρισία χους» (άγι­ος θεοφύλακτος). 
Έμεϊς, άς αγιάζουμε όχι μόνο τά Σάββατα, άλλα καί ολό­κληρη τή ζωή μας μέ τήν κατάπαυση τών πονηρών έργων καί τή σταθερή μας μετάνοια, έπαναλαμβάνοντας τήν κατα­νυκτική προσευχή πού μάς χαρίζει τό κοντάκιο τής έορτής: «Όπως καί στόν παράλυτο μέ τή θεϊκή σου παρουσία, άνά­στησε, Κύριε, καί σέ μένα τήν -έξαιτίας τών άμαρτιών μου- φοβερά παράλυτη ψυχή μου. «Ετσι, άφοϋ σταθώ στά πόδια μου, θά μπορώ νά δοξάζω τήν ευσπλαχνία καί τήν παντο­δυναμία σου». 

Άρχιμ. Β.Λ