Αντίο σε έναν λακωνικό γίγαντα: Στη μνήμη του παππού μου, Ευάγγελου Κόκκινου (Φ. 1941)

 

*Του Ευάγγελου Δ. Κόκκινου, του νεότερου

Την περασμένη εβδομάδα αποχαιρετήσαμε τον παππού μου, Ευάγγελο Κόκκινο, ανώτερο αξιωματικό εν αποστρατεία, δημοσιογράφο-εκδότη, και έναν από τους πιο αθόρυβα αξιοθαύμαστους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ.

Το περίβλημά του ήταν σκληρό και αυστηρό. Στρατιωτική παρουσία και φωνή που σε ανάγκαζε να στέκεσαι με ίσια την πλάτη. Όποιος όμως περνούσε χρόνο μαζί του, καταλάβαινε γρήγορα πως αυτό το παρουσιαστικό «προστάτευε» έναν εσωτερικό κόσμο απέραντης καλοσύνης, γενναιοδωρίας και βαθιάς αγάπης για τον συνάνθρωπο. Ποτέ δεν ζήτησε εύσημα για ό,τι έκανε. Αλλά ήρθε η ώρα να γραφτούν.

Επί δεκαετίες, ο παππούς μου Ευάγγελος Κόκκινος βοηθούσε τους Κορίνθιους παντοιοτρόπως. Άνοιξε πόρτες εργασίας σε πολυάριθμους συμπολίτες μας, όχι μόνο με μια ψυχρή χειραψία ή μια απρόσωπη σύσταση, αλλά με πραγματική πίστη στην ανθρώπινη δύναμη και επιμονή, εμπιστοσύνη και αγάπη για τη σκληρή δουλειά. Πίστευε στην αδιάκοπη εργασία, καθώς και ο ίδιος εργάστηκε αδιάκοπα μέχρι τέλους, αλλά περισσότερο πίστευε στην ικανότητα των ανθρώπων να αναπτύσσονται, να σηκώνονται μετά από κάθε πτώση και να κερδίζουν τη θέση τους στον κόσμο.

Υπάρχει μια ιστορία από την εποχή που ήταν αξιωματικός. «Τον ευχαριστώ που πρόσεξε τον μπαμπά μου το 1971-72 στην Κόρινθο. Μια φορά του είχε βάλει έξοδο και έβαλε τον εαυτό του υπηρεσία!!!», μου έγραφε την προηγούμενη εβδομάδα ένας στενός φίλος. Ανέλαβε τα καθήκοντα του στρατιώτη, όντας αξιωματικός, προκειμένου να τον απαλύνει έστω και λίγο από το βάρος της υπηρεσίας. Αυτός ήταν ο παππούς μου. Ένας ηγέτης που σιωπηρά έχτιζε με μικρές και μεγάλες καλές πράξεις μια σκάλα προς τον ουρανό. 

 

Και δεν σταμάτησε ποτέ. Ακόμα και στα τελευταία του χρόνια παρέμεινε οξυδερκής, προστατευτικός και θαρραλέος. Περίπου στην ηλικία των 85 ετών, περπατώντας στο κέντρο της Κορίνθου, αναγνώρισε έναν άνδρα που είχε προσπαθήσει να διαρρήξει το σπίτι του. Τότε ο «παππούς», χωρίς δισταγμό, τον ακινητοποίησε με μία λαβή μέχρι να φτάσει η αστυνομία. Στα 85 του… Αυτό δεν είχε να κάνει με τσαμπουκά ή με προβολή, αλλά με το ένστικτο του καταδρομέα, την υπευθυνότητα και την αρχή ότι ποτέ δεν κάνουμε πίσω, δεν εγκαταλείπουμε.

Όπως δεν εγκατέλειψε και με τον θάνατο του γιου του και πατέρα μου, Δημήτρη, όταν το 2012 έφυγε νωρίς για να ζεστάνει τις θέσεις του παππού Βαγγέλη και της γιαγιάς Ελένης στον παράδεισο. Επί σχεδόν 13 χρόνια μετά το θάνατο του γιου του στάθηκε βράχος σε ολόκληρη την οικογένεια, καλλιεργώντας σπόρους ανθεκτικότητας και ουσιαστικής πίστης στα μυστήρια της Ορθόδοξης μεταφυσικής. «Τώρα είμαι εγώ ο πατέρας σου», μου είπε πριν από λίγους μήνες, δείχνοντας τη στήριξή του εμπράκτως με την πειθαρχημένη του παρουσία, με τις συμβουλές του για την εργασία μου και τη συνέχιση των σπουδών μου.

Αλλά ακόμα και οι γίγαντες σωπαίνουν… Κι εμείς αποχαιρετάμε έναν «πατέρα» ολόκληρης της κορινθιακής κοινωνίας.

Ο παππούς μου έφυγε από αυτήν τη ζωή μόλις 43 μέρες μετά τη γιαγιά, την ημέρα της ονομαστικής της εορτής. Ήταν μαζί για μια ολόκληρη ζωή και ακόμα και στο τέλος, περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να την ακολουθήσει. Η γιαγιά Ελένη ήταν η ραχοκοκαλιά του, η ψυχή του. Στα λόγια παρέμεινε λακωνικός. Η σιωπή λέει πάντα περισσότερα.

Ίδρυσε και διηύθυνε αυτήν την εφημερίδα για σχεδόν μισό αιώνα, αλλά ποτέ δεν την αντιμετώπισε σαν επιχείρηση. Ήταν μια υπηρεσία προς την αλήθεια, ένα μέρος για να δώσει Φωνή στους άλλους, ένα «δημοσιογραφικό όργανο των συμφερόντων των Κορινθίων». Αυτό το φύλλο είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν μεγάλο άνθρωπο.

Αντίο παππού. Μου έμαθες περισσότερα από όσα θα μπορούσες να φανταστείς, για τη δύναμη, την αξιοπρέπεια, για το πώς να ζεις με σκοπό, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία. Αναπαύσου τώρα, το κέρδισες…

*O Ευάγγελος Δ. Κόκκινος, ο νεότερος, είναι δημοσιογράφος, γεωπολιτικός αναλυτής και φοιτητής Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών στο Αγγλικό Πανεπιστήμιο του Derby.