UNICS - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (Φ. 1852)
Από Unics (Δημοσιεύσεις Facebook)
Μεστά λόγια αυτοπτών ηρώων, που με αποτελεσματική ταπεινότητα δεν εξαργύρωσαν τους υπέρ πατρίδος αγώνες τους σε γραμμάτια ιδιοτέλειας.
Το γιατί η υπερψυχία κι υπεροπλία των Ελληνικών Δυνάμεων δεν οδήγησε στην ευκλεή νίκη έναντι του θράσους του αντιπάλου, οφείλεται σε ένα ανίκητο συνδυασμό μικροψυχίας, βλακείας, αναξιότητας ως και προδοσίας πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών της εποχής, που δυστυχώς δεν έτυχαν της ιστορικής απαξίωσης, που τους έπρεπε, μένοντας ανέπαφοι μέσα στο θολό τοπίο της ιστοριογραφίας!
Αποτελεί πάνδημη η απαίτηση ο φάκελος της Κύπρου της Ελληνικής Βουλής να ανοίξει και γίνει γνωστός σε όλους, για να μην αφήσουμε ξανά αφύλακτες τις κερκόπορτες!
ΠΕΡΙΠΟΛΙΑ ΜΑΧΗΣ ΣΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑΣ
Κατηφορίζαμε καταμεσήμερο από το βουνό με την έπαρση της νίκης. Διατηρούσαμε για πολλοστή φορά το αήττητο στα πεδία των μαχών. Νιώθαμε την αιωνιότητα σαν μια ουράνια βραχύτητα. Οι Δυνάμεις Καταδρομών είχαν αποδειχθεί υπέρτερες. Στα καμίνια των θρυλικών Κέντρων Εκπαίδευσης Μονάδων Καταδρομών είχαν σφυρηλατηθεί άνδρες ικανοί να υπομείνουν τα πάντα ‘‘χάριν του τυχείν εν τη πατρίδι της επ’ αρετή φήμης’’. Στη βάση του 231 Τάγματος Πεζικού της προκάλυψης, σταθμεύσαμε για λίγο. Ορισμένοι ξαπλώσαμε στο πάτωμα του θαλάμου, κατά μήκος και πλάτος. Δίπλα, κλινήρης, αιμόφυρτος ο Δεκανέας Λεωνίδου Δημήτριος από την Αψιού. Το πόδι του, σοβαρότατα τραυματισμένο είχε σχεδόν αποκοπεί.
Στρατιώτες του Τάγματος πρόσφεραν για μεσημεριανό πατάτες ψητές στα μαγειρεία. Ουδείς είχε όρεξη για φαγητό. Η κόπωση, από την ολονύχτια μάχη σώμα με σώμα, τη δίψα, την ένταση, την αγρυπνία, ήταν μεγάλη. Προτιμούσαμε το λιγοστό χρόνο ξεκούρασης που είχαμε να τον αξιοποιήσουμε όσο γινόταν καλύτερα. Κάποιοι άλλοι, ξαπλωτοί στους βράχους του Πενταδακτύλου, αμίλητοι, λαγοκοιμόντουσαν. Ο Διοικητής κάλεσε τους αξιωματικούς. Μας ενημέρωσε για τα τρέχοντα. Θα έπρεπε να προβαίναμε σ’ επιχείρηση εκκαθάρισης. Βρέξαμε προκαταβολικά τα χείλη μας και ξεκινήσαμε. Ο Πενταδάκτυλος ήταν κατά περιοχές πυρπολημένος από τις ναπάλμ. Ορισμένες δεν είχαν εκραγεί, οπότε για λόγους προστασίας τοποθετούσαμε περιμετρικά βράχους του βουνού για εύκολο εντοπισμό σε μεταγενέστερο στάδιο.
Αεροπλάνα δεν υπήρχαν. Δεν σφύριζαν βλήματα. Τα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν και πάλι. Ήταν η προσωρινή ηρεμία και γαλήνη μετά τη θαλασσοταραχή και την καταιγίδα. Τα πόδια μας ήταν ολόμαυρα από τις στάχτες, εφόσον από τις 15 Ιουλίου φέραμε τη θερινή στολή με τη βραχεία περισκελίδα. Κι όμως η καρδιά μας προτιμούσε τη νίκη από την ειρήνη. Η κατάπαυση του πυρός ήταν ευκαιρία για τον εχθρό να πάρει ανάσα. Να εδραιώσει τη θέση του και να διατηρήσει τα καταληφθέντα εδάφη. Ήδη πληροφορίες τον έφεραν να παραβιάζει συστηματικά τα συμφωνηθέντα. Γνωρίζαμε πως η ελληνική ελευθερία ουδέποτε ανέτειλε αναίμακτος ή απενθής. Προχωρώντας μεταξύ κατασκαμμένων και πευκόφυτων περιοχών, πλησιάσαμε την πυροβολαρχία όπου υπηρετούσε ο επιστήθιος φίλος Κλεάνθης Νικολάου από την Παλλουριώτισσα, ο οποίος νωρίτερα αναζητούσε στρατιωτικούς χάρτες από το Τάγμα, στη διάβαση Αγίου Παύλου. Το στρατόπεδο ήταν εγκαταλειμμένο. Τα πυροβόλα κατεστραμμένα από την τούρκικη αεροπορία. Νεκρική σιγή σκίαζε το καθετί. Προσεκτικά αναγνωρίσαμε τους χώρους. Έλεγχος για τυχόν εκρηκτικά - παγίδες. Εισήλθα στο ΚΨΜ παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις του Λοχαγού μου Ηλία Γλεντζέ. ‘‘Μην προχωρήσεις Μάκη. Όλα θα είναι παγιδευμένα’’. Η δίψα επικράτησε του ένστικτου αυτοσυντήρησης.
Στο ψυγείο βρήκα αναψυκτικά ‘‘Λεξ’’. Ούτε στα πιο τρελά όνειρά μας κάτι τέτοιο. Πίναμε ακατάπαυστα μέχρι να εκραγούμε. Ποιος ξέρει πότε θα είχαμε και πάλι κάτι υγρό προς πόση! Στο ερμάρι πάνω από το ψυγείο τσιγάρα αδασμολόγητα της εποχής. Βγαίνοντας με προφυλάξεις από το στρατόπεδο, εντοπίσαμε στο μονοπάτι πιο πάνω, σ’ ένα κατσικόδρομο με υγρή βλάστηση, ένα λαντρόβερ να κινείται με όση ταχύτητα του επέτρεπε η μορφολογία του εδάφους. Η πίσω θύρα ήταν ανοιχτή. Κρεμόντουσαν τέσσερα πόδια.
Επιταχύναμε το βήμα μας και το περικυκλώσαμε. Οδηγός ήταν ένας Ελλαδίτης Υπολοχαγός. Πίσω κείτονταν νεκροί δυο στρατιώτες καλυμμένοι με ένα μαύρο ξεσκισμένο στρατιωτικό κλινοσκέπασμα. Η φευγαλέα φύση της σάρκας. Προεξείχαν τα άρβυλά τους. Το όχημα ήταν βραχείας βάσεως και ως εκ τούτου, για να ευρίσκεται το σώμα των νεκρών σε θέση ύπτια και ευθυτενή, έπρεπε η πίσω θύρα να είναι ανοικτή. Το ανώμαλο όμως ανάγλυφο του εδάφους, είχε ως επακόλουθο σε κάθε λίγα μέτρα οι νεκροί να πέφτουν από το λαντρόβερ. Ο Υπολοχαγός σταματούσε, τους τοποθετούσε ξανά στην ίδια θέση και ξανά από την αρχή. Πλησιάσαμε και τον περικυκλώσαμε. Καμία αντίδραση από αυτόν. Έκλαιγε με λυγμούς, μάζευε από το έδαφος τους στρατιώτες, τους φιλούσε σταυρωτά, ξεκινώντας και πάλι για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό λίγο πιο κάτω.
Προτιμήσαμε να τον αφήσουμε να συνεχίσει το δραματικό και μοναχικό του δρόμο. Εμείς τραβήξαμε νοτιοδυτικά της Κερύνειας, αναζητώντας τους βαρβάρους. Όπως κάποτε κι ο Φιλοποίμενας στο Άργος. Αυτός ο ιστορικά αργοπορημένος Έλληνας, που όμως ήταν πιο πολύ Επαμεινώνδας παρά Κίμων.
Ανθυπολοχαγός (ΠΖ) Ματθαίος Οικονομίδης
31 Μοίρα Καταδρομών 1974
Αφήστε ένα σχόλιο