ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ (Φ.1826)
«Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»
Η Άλωση της Πόλης 29 Μαϊου 1453
Θα κλείσουμε τον τομέα Θρύλων και παραδόσεων για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης που έγινε στις 29 Μαϊου 1453 για να μπούμε στο κεφάλαιο των Προφητειών και της Τουρκοκρατίας, που κράτησε 400 χρόνια.
Ο Θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά
Ο Θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά
Επειδή ο θάνατος του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δεν έγινε με καμία επισημότητα, αλλά αντίθετα σκοτώθηκε σαν κοινός στρατιώτης, το λαϊκό αίσθημα δεν το έκανε ποτέ αποδεκτό. Αντίθετα δημιουργήθηκαν μύθοι και θρύλοι, οι οποίοι μιλούν για εσωτερική προδοσία, αλλά και για «ανάληψη στους ουρανούς» του Παλαιολόγου.
Στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στο Παλάτι του Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου, υπήρχε μια μικρή πόρτα. Η μισή ήταν κάτω από το επίπεδο του εδάφους και λεγόταν Κερκόπορτα ή πύλη του κίρκου, επειδή οδηγούσε σε ένα ιπποδρόμιο (circus (κατά τη Ρωμαϊκή ορολογία), έξω από τα τείχη. Κατά την παράδοση, από αυτήν εισήλθαν πιθανόν από εσωτερική προδοσία στην Πόλη, οι γενίτσαροι κατά την έφοδο στις 29 Μαΐου 1453.
Η λαϊκή παράδοση αρνήθηκε να πιστέψει τον θάνατο του Κ. Παλαιολόγου και δημιούργησε τον θρύλο του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».
Σύμφωνα με τον θρύλο, όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, «άγγελος Κυρίου» άρπαξε τον βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς, θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά. Στους θρύλους για την Άλωση σημαντικό ρόλο έπαιξε και η Εκκλησία, καθώς την ώρα που μπήκαν οι Τούρκοι στην Αγιά Σοφιά, δεν είχε τελειώσει ακόμη η λειτουργία. Ο παπάς που έκανε τη λειτουργία, όπως προελέχθη, πήρε αμέσως το Άγιο Δισκοπότηρο και μπήκε σε μια πόρτα, η οποία σφραγίστηκε και θα βγει από εκεί ο παπάς, με τη Θεία βούληση, να τελειώσει τη λειτουργία.
Υπενθυμίζουμε ότι την ημέρα που έπεσε η Πόλη ένας γέροντας τηγάνιζε ψάρια και όταν του είπαν «Εάλω η Πόλις», είπε πως για να πιστέψει πως έπεσε η Πόλη, έπρεπε να βγουν τα ψάρια από το τηγάνι. Θρύλοι, προλήψεις για την πτώση της Πόλης δημιούργησαν και οι Σαρακατσάνοι, μας λέγει επίσης ο Απόστολος Ποντίκας, Δάσκαλος, Θεολόγος, Φιλόλογος, Πολιτικών Επιστημών Την Τρίτη, αποφράδα, ημέρα, τη θεωρούσαν μαύρη, όπως και τη Μ. Παρασκευή και δεν απέκοβαν τα αρνιά. Δεν ξεκινούσαν για τα βουνά, ενώ οι γυναίκες δεν έπλεναν. Κρατούσαν λάϊα πρόβατα στο κοπάδι, για να δείξουν το πένθος. Επίσης, αρκετά Σαρακατσάνικα τραγούδια αναφέρονται στο Βυζάντιο και στην άλωση της Πόλης.
Αυτοί οι Έλληνες διατηρούν ακόμη άσβεστη τη μνήμη του Βυζαντίου όπως θα έπρεπε η ίδια η Πολιτεία να το επιδιώκει με την Ελληνική Παιδεία.
Πριν κλείσουμε το επίμαχο θέμα των θρύλων και των παραδόσεων οφείλουμε να πούμε το ποσό σημαντικός υπήρξε και υπάρχει μέχρι σήμερα ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της λαϊκής συνδρομής των τραγουδιών που αναφέρονται στους θρύλους και της παραδόσεις για την Άλωση της Βασιλεύουσας.
Κλείνω το υπόψη θέμα με την ελπίδα και την ευχή ο πόνος και το δάκρυ, που κυλά στα μάτια των Ελλήνων από τον χαμό της Πόλης να μην γίνουν μίσος. Θεωρείται απαράδεκτο όμως Έλληνες κατ όνομα να είναι πολέμιοι της Ελληνικής Ιστορίας, που αποτελεί αναγκαίο μέλημα της Παιδείας γιατί όπως λέγεται προσφυώς, «Λαοί που ξεχνούν την ιστορική τους, είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν». Θα πούμε παρακάτω για τα κρυφά σχολεία και τα δημοτικά τραγούδια όπως το πόσο σημαντικός είναι ο σημερινός ρόλος των Πολιτιστικών Συλλόγων στη διαιώνιση της ιστορικής μας διαδρομής. Χρέος της Πολιτείας να μην παραδοθούμε αύτανδροι στις επιταγές ξένων προς την Ελλάδα για τον αφελληνισμό που επιδιώκουν με την αλλαγή των βιβλίων Ιστορίας δια μέσου των αιώνων.
Ο »ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ»
Στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στο Παλάτι του Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου, υπήρχε μια μικρή πόρτα. Η μισή ήταν κάτω από το επίπεδο του εδάφους και λεγόταν Κερκόπορτα ή πύλη του κίρκου, επειδή οδηγούσε σε ένα ιπποδρόμιο (circus (κατά τη Ρωμαϊκή ορολογία), έξω από τα τείχη. Κατά την παράδοση, από αυτήν εισήλθαν πιθανόν από εσωτερική προδοσία στην Πόλη, οι γενίτσαροι κατά την έφοδο στις 29 Μαΐου 1453.
Η λαϊκή παράδοση αρνήθηκε να πιστέψει τον θάνατο του Κ. Παλαιολόγου και δημιούργησε τον θρύλο του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».
Σύμφωνα με τον θρύλο, όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, «άγγελος Κυρίου» άρπαξε τον βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς, θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά. Στους θρύλους για την Άλωση σημαντικό ρόλο έπαιξε και η Εκκλησία, καθώς την ώρα που μπήκαν οι Τούρκοι στην Αγιά Σοφιά, δεν είχε τελειώσει ακόμη η λειτουργία. Ο παπάς που έκανε τη λειτουργία, όπως προελέχθη, πήρε αμέσως το Άγιο Δισκοπότηρο και μπήκε σε μια πόρτα, η οποία σφραγίστηκε και θα βγει από εκεί ο παπάς, με τη Θεία βούληση, να τελειώσει τη λειτουργία.
Υπενθυμίζουμε ότι την ημέρα που έπεσε η Πόλη ένας γέροντας τηγάνιζε ψάρια και όταν του είπαν «Εάλω η Πόλις», είπε πως για να πιστέψει πως έπεσε η Πόλη, έπρεπε να βγουν τα ψάρια από το τηγάνι. Θρύλοι, προλήψεις για την πτώση της Πόλης δημιούργησαν και οι Σαρακατσάνοι, μας λέγει επίσης ο Απόστολος Ποντίκας, Δάσκαλος, Θεολόγος, Φιλόλογος, Πολιτικών Επιστημών Την Τρίτη, αποφράδα, ημέρα, τη θεωρούσαν μαύρη, όπως και τη Μ. Παρασκευή και δεν απέκοβαν τα αρνιά. Δεν ξεκινούσαν για τα βουνά, ενώ οι γυναίκες δεν έπλεναν. Κρατούσαν λάϊα πρόβατα στο κοπάδι, για να δείξουν το πένθος. Επίσης, αρκετά Σαρακατσάνικα τραγούδια αναφέρονται στο Βυζάντιο και στην άλωση της Πόλης.
Αυτοί οι Έλληνες διατηρούν ακόμη άσβεστη τη μνήμη του Βυζαντίου όπως θα έπρεπε η ίδια η Πολιτεία να το επιδιώκει με την Ελληνική Παιδεία.
Πριν κλείσουμε το επίμαχο θέμα των θρύλων και των παραδόσεων οφείλουμε να πούμε το ποσό σημαντικός υπήρξε και υπάρχει μέχρι σήμερα ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της λαϊκής συνδρομής των τραγουδιών που αναφέρονται στους θρύλους και της παραδόσεις για την Άλωση της Βασιλεύουσας.
Κλείνω το υπόψη θέμα με την ελπίδα και την ευχή ο πόνος και το δάκρυ, που κυλά στα μάτια των Ελλήνων από τον χαμό της Πόλης να μην γίνουν μίσος. Θεωρείται απαράδεκτο όμως Έλληνες κατ όνομα να είναι πολέμιοι της Ελληνικής Ιστορίας, που αποτελεί αναγκαίο μέλημα της Παιδείας γιατί όπως λέγεται προσφυώς, «Λαοί που ξεχνούν την ιστορική τους, είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν». Θα πούμε παρακάτω για τα κρυφά σχολεία και τα δημοτικά τραγούδια όπως το πόσο σημαντικός είναι ο σημερινός ρόλος των Πολιτιστικών Συλλόγων στη διαιώνιση της ιστορικής μας διαδρομής. Χρέος της Πολιτείας να μην παραδοθούμε αύτανδροι στις επιταγές ξένων προς την Ελλάδα για τον αφελληνισμό που επιδιώκουν με την αλλαγή των βιβλίων Ιστορίας δια μέσου των αιώνων.
Ο »ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ»
Αφήστε ένα σχόλιο