Γράφοντας ανορθόγραφα την νεώτερη ιστορία μας (Φ.1826)
 |
του Αλέξανδρου Κωστάρα*
|
Ο τρόπος της κηδείας του προσφάτως εκδημήσαντος Κωνσταντίνου Β΄, τελευταίου Μονάρχη στην Ελλάδα, «βραχυκύκλωσε» το σύστημα που τον αντιμετώπισε με το ίδιο «unfair», όπως και τότε που τον κήρυξε έκπτωτο με το δημοψήφισμα του 1974. Ο χαρακτηρισμός δεν είναι δικός μου.
Ανήκει στον πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και δεν χαρακτηρίζει μόνο την συμπεριφορά του Κωνσταντίνου Κα-ραμανλή έναντι του πρώην Άνακτος σε σχέση με το δημοψήφισμα, αλλά και την σημερινή συμπεριφορά του υιού του, ο οποίος για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας αρνήθηκε να επιτρέψει την κηδεία του Κωνσταντίνου με τιμές Αρχηγού Κράτους. Σπεύδω στο σημείο αυτό να διευκρινίσω (για να μη παρεξηγηθούν όσα γράφω στη συνέχεια) ότι δεν είμαι βασιλόφρων, διότι πιστεύω στον θεσμό του αιρετού από τον Λαό Ανωτάτου Άρχοντος της χώρας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαξιώνω το βασιλικό αξίωμα και όσους συντάσσονται με τον θεσμό της βασιλείας. Σημειώνω εν παρενθέσει ότι αποκαλούσαμε τον Κωνσταντίνο και «τέως». Ο όρος όμως αυτός σημαίνει «μέχρι τούδε», πράγμα που δεν ήταν ακριβές, αφού ο εκδημήσας δεν ήταν μέχρι τον χρόνο του θανάτου του Βασιλεύς. ΄Ηταν βέβαια πριν από κάποια χρόνια. Άρα ήταν «πρώην» Βασιλεύς των Ελλήνων. Κλείνω εδώ την παρένθεση, για να ασχοληθώ με τα εκτός αυτής σοβαρότερα ζητήματα.
Το πρώτο από αυτά μάς καλεί να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα που υπαινιχθήκαμε πιο πάνω, εάν δηλ. οφείλονται ιδιαίτερες τιμές σε εκδημήσαντες βασιλείς κατά την προπομπή τους στην τελευταία τους κατοικία. Είναι προφανές ότι το ερώτημα αυτό έχει πρακτική σημασία, όταν ο εκδημήσας βασιλεύς δεν ασκεί πια κατά τον χρόνο του θανάτου του το βασιλικό αξίωμα, είτε διότι έχει παραιτηθεί από αυτό είτε διότι έχει εκπέσει αυτού, όπως συνέβη με τον Κωνσταντίνο. Διότι, εάν ο εκδημήσας ήταν εν ενεργεία φορέας βασιλικής εξουσίας, οι τιμές που τού αποδίδονται καθ’ όλη την περίοδο από την αναγγελία του θανάτου του μέχρι την ημέρα της ταφής του είναι αυτονόητες. Το είδαμε αυτό το 1964 στην κηδεία του Βασιλέως Παύλου, πατέρα του Κωνσταντίνου, αλλά και προσφάτως στην Μεγάλη Βρετανία επ’ ευκαιρία του θανάτου της Βασίλισσας Ελισάβετ. Αμφιλεγόμενο είναι σήμερα στην Ελλάδα το ζήτημα, εάν ισχύει το ίδιο και για τους πρώην Βασιλείς και συγκεκριμένα για τον πρώην Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνο, που απεβίωσε στην Αθήνα.
Η άποψη που επικράτησε στα κόμματα της αντιπολίτευσης ήταν αρνητική, επηρεάσθηκε δε αποφασιστικά από την αντιπάθεια που είχε δημιουργήσει στον Ελληνικό Λαό ο Κωνσταντίνος Β΄ εξ αιτίας των βασιλικών πραξικοπημάτων, στα οποία αυτός κατέφυγε σε βάρος της νόμιμης Κυβέρνησης με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην ταραγμένη περίοδο των Ιουλιανών το καλοκαίρι του 1965 και εκείθεν στην δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1967. Με την άποψη της αντιπολίτευσης συντάχθηκε και η Κυβέρνηση, για να μη αποτελεί παραφωνία στο πολιτικό σκηνικό. Έτσι, αποφασίσθηκε να κηδευθεί ο Κωνσταντίνος ως ιδιώτης χωρίς λαϊκό προσκύνημα, εκτός από αυτό που θα επιτραπεί το πρωί της ημέρας της κηδείας στο Παρεκκλήσιο της Μητροπόλεως, η δε Κυβέρνηση να εκπροσωπηθεί από τον Αντιπρόεδρο αυτής κ. Πικραμένο και την Υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη. Πάλι καλά που δεν περιορίσθηκε η σχετική εκπροσώπηση στον Περιφερειάρχη Αττικής κ. Πατούλη ή στον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Μπακογιάννη! Η προαναφερθείσα εκπροσώπηση της Κυβέρνησης κρίθηκε ότι θα αποτελέσει επαρκές αντιστάθμισμα επισημότητας απέναντι σε όλους τους Βασιλικούς Οίκους της Ευρώπης, που επρόκειτο να παραστούν με τους εστεμμένους τους ή με μέλη των βασιλικών οικογενειών στην κηδεία ενός πρώην βασιλέως και όχι ενός απλού ιδιώτη. Όλοι αυτοί εκπροσωπούσαν τις χώρες τους, από τις οποίες συχνά ζητούμε στήριξη στα εθνικά μας θέματα.
Σχολιάζοντας την άποψη, που αρνήθηκε να αποδώσει τις προσήκουσες τιμές στον αποθανόντα πρώην Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνο Β΄ θα προσπεράσουμε όλους εκείνους, που εμφανίζουν αλλεργικά συμπτώματα κάθε φορά που ακούν να γίνεται λόγος για βασιλείς, για να σταθούμε στο χρέος της Κυβέρνησης, η οποία εκ του Συντάγματος εκπροσωπεί τον Λαό. Και ένα μεγάλο τμήμα του Λαού, είτε μάς αρέσει είτε δεν μάς αρέσει, πιστεύει στον θεσμό της Βασιλείας. Κάποτε το τμήμα αυτό του Λαού ήταν πολύ ισχυρό και σχημάτιζε τις πλειοψηφίες που επανέφεραν τους εξορίστους Βασιλείς στον θρόνο τους. Σήμερα το τμήμα αυτό του λαού δεν είναι τόσο ισχυρό (αν και υπάρχει τάση διεύρυνσης αυτού μετά την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει η Δημοκρατία μας), είναι όμως αρκετά μεγάλο, για να προσδοκά τον σεβασμό της επιθυμίας του από την Κυβέρνηση να κηδευθεί ο εκδημήσας Βασιλεύς Κωνσταντίνος Β΄ με τις τιμές Αρχηγού Κράτους, όπως ήταν κάποτε. Οι αντιλέγοντες στην απόδοση αυτής της τιμής στηρίζονται στο γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος διέπραξε, όπως ελέχθη, σε βάρος του Λαού πραξικοπήματα. Φαίνεται όμως ότι οι ανιλέγοντες ξεπέρασαν τα ανεκτά όρια της υποκρισίας, αφού αποσιωπούν ότι πραξικοπήματα σε βάρος του Λαού δεν διέπραξε μόνον ο πρώην Βσιλεύς, αλλά διαχρονικά και όλα τα είδωλά τους που ποζάρουν σήμερα με την λεζάντα του «δημοκράτη».
Τί ήταν αλήθεια αυτό που διέπραξαν σε βάρος του λαού οι απολογητές του σταλινισμού μαζί με τους συνοδοιπόρους τους του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, οι οποίοι επιχείρησαν κατά την αιματοβαμμένη περίοδο 1944-1949 να καταλύσουν το νόμιμο πολίτευμα της χώρας και να μετατρέψουν δια της μαχαίρας την Ελλάδα σε δορυφόρο του παραπετάσματος; Πώς χαρακτηρίζονται επίσης οι θηλιές των Μνημονίων που πέρασε στον Ελληνικό Λαό, χωρίς καν να τον ρωτήσει, ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος, άλλως πως και Γιωργάκης αποκαλούμενος; Ή τί χαρακτήρα είχε το αναποδογύρισμα από τον ημέτερο Αλέξη της βούλησης του Λαού στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και η χωρίς την έγκριση αυτού παραχώρηση της μακεδονικής ταυτότητας στους Σκοπιανούς με την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών το 2018; Υπενθυμίζω σε όσους το λησμονούν ότι οι Σκοπιανοί, για να αποφασίσουν, εάν θα προέλθουν ή όχι σε συμφωνία με την Ελλάδα, έπραξαν εκείνο που αρνήθηκε για ευνόητους λόγους να πράξει ο κ. Τσίπρας: Διενήργησαν Δημοψήφισμα. Ζήτησαν την γνώμη του λαού τους. Έτσι επιλύονται όλα τα σοβαρά εθνικά ζητήματα.
Εν πάση περιπτώσει έχει κανείς αμφιβολία, με ποιές τιμές θα κηδευθούν οι δράστες των προαναφερθέντων πραξικοπημάτων, όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου; Κάποιοι «καπεταίοι» της εποχής του εμφυλίου πολέμου τις εισέπραξαν κιόλας προ πολλού, μολονότι τα χέρια τους ήσαν βαμμένα στο αίμα.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τα προσχήματα και ας ψάξουμε να βρούμε, τί κρύβεται πίσω από αυτά. Εάν η Δημοκρατία μας είναι τόσο ισχυρή, όπως κατά κόρον τονίσθηκε από όλους, ώστε να μη φοβάται ένα νεκρό Βασιλέα. Και εάν δεν είναι τα συναισθήματα εκδίκησης που υπαγόρευσαν την άρνηση απόδοσης της οφειλόμενης τιμής σε αυτόν, τότε εκείνο που προβάλλει τραγικά την γύμνια μας είναι η ανικανότητά μας να αναμετρηθούμε σωστά με την ιστορία μας και να γράψουμε χωρίς λάθη τον επίλογο της μακρόχρονης Μοναρχίας στην Ελλάδα, όπως της ταιριάζει. Η μικροψυχία και η μιζέρια μας, σαν αυτήν που προέβαλε ανερυθρίαστα ενώπιον των εστεμμένων της Ευρώπης, η χωματερή του Τατοΐου, δεν είναι καλός σύμβουλος στην περαιτέρω πορεία μας ως Έθνους.
Ανήκει στον πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και δεν χαρακτηρίζει μόνο την συμπεριφορά του Κωνσταντίνου Κα-ραμανλή έναντι του πρώην Άνακτος σε σχέση με το δημοψήφισμα, αλλά και την σημερινή συμπεριφορά του υιού του, ο οποίος για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας αρνήθηκε να επιτρέψει την κηδεία του Κωνσταντίνου με τιμές Αρχηγού Κράτους. Σπεύδω στο σημείο αυτό να διευκρινίσω (για να μη παρεξηγηθούν όσα γράφω στη συνέχεια) ότι δεν είμαι βασιλόφρων, διότι πιστεύω στον θεσμό του αιρετού από τον Λαό Ανωτάτου Άρχοντος της χώρας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαξιώνω το βασιλικό αξίωμα και όσους συντάσσονται με τον θεσμό της βασιλείας. Σημειώνω εν παρενθέσει ότι αποκαλούσαμε τον Κωνσταντίνο και «τέως». Ο όρος όμως αυτός σημαίνει «μέχρι τούδε», πράγμα που δεν ήταν ακριβές, αφού ο εκδημήσας δεν ήταν μέχρι τον χρόνο του θανάτου του Βασιλεύς. ΄Ηταν βέβαια πριν από κάποια χρόνια. Άρα ήταν «πρώην» Βασιλεύς των Ελλήνων. Κλείνω εδώ την παρένθεση, για να ασχοληθώ με τα εκτός αυτής σοβαρότερα ζητήματα.
Το πρώτο από αυτά μάς καλεί να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα που υπαινιχθήκαμε πιο πάνω, εάν δηλ. οφείλονται ιδιαίτερες τιμές σε εκδημήσαντες βασιλείς κατά την προπομπή τους στην τελευταία τους κατοικία. Είναι προφανές ότι το ερώτημα αυτό έχει πρακτική σημασία, όταν ο εκδημήσας βασιλεύς δεν ασκεί πια κατά τον χρόνο του θανάτου του το βασιλικό αξίωμα, είτε διότι έχει παραιτηθεί από αυτό είτε διότι έχει εκπέσει αυτού, όπως συνέβη με τον Κωνσταντίνο. Διότι, εάν ο εκδημήσας ήταν εν ενεργεία φορέας βασιλικής εξουσίας, οι τιμές που τού αποδίδονται καθ’ όλη την περίοδο από την αναγγελία του θανάτου του μέχρι την ημέρα της ταφής του είναι αυτονόητες. Το είδαμε αυτό το 1964 στην κηδεία του Βασιλέως Παύλου, πατέρα του Κωνσταντίνου, αλλά και προσφάτως στην Μεγάλη Βρετανία επ’ ευκαιρία του θανάτου της Βασίλισσας Ελισάβετ. Αμφιλεγόμενο είναι σήμερα στην Ελλάδα το ζήτημα, εάν ισχύει το ίδιο και για τους πρώην Βασιλείς και συγκεκριμένα για τον πρώην Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνο, που απεβίωσε στην Αθήνα.
Η άποψη που επικράτησε στα κόμματα της αντιπολίτευσης ήταν αρνητική, επηρεάσθηκε δε αποφασιστικά από την αντιπάθεια που είχε δημιουργήσει στον Ελληνικό Λαό ο Κωνσταντίνος Β΄ εξ αιτίας των βασιλικών πραξικοπημάτων, στα οποία αυτός κατέφυγε σε βάρος της νόμιμης Κυβέρνησης με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην ταραγμένη περίοδο των Ιουλιανών το καλοκαίρι του 1965 και εκείθεν στην δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1967. Με την άποψη της αντιπολίτευσης συντάχθηκε και η Κυβέρνηση, για να μη αποτελεί παραφωνία στο πολιτικό σκηνικό. Έτσι, αποφασίσθηκε να κηδευθεί ο Κωνσταντίνος ως ιδιώτης χωρίς λαϊκό προσκύνημα, εκτός από αυτό που θα επιτραπεί το πρωί της ημέρας της κηδείας στο Παρεκκλήσιο της Μητροπόλεως, η δε Κυβέρνηση να εκπροσωπηθεί από τον Αντιπρόεδρο αυτής κ. Πικραμένο και την Υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη. Πάλι καλά που δεν περιορίσθηκε η σχετική εκπροσώπηση στον Περιφερειάρχη Αττικής κ. Πατούλη ή στον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Μπακογιάννη! Η προαναφερθείσα εκπροσώπηση της Κυβέρνησης κρίθηκε ότι θα αποτελέσει επαρκές αντιστάθμισμα επισημότητας απέναντι σε όλους τους Βασιλικούς Οίκους της Ευρώπης, που επρόκειτο να παραστούν με τους εστεμμένους τους ή με μέλη των βασιλικών οικογενειών στην κηδεία ενός πρώην βασιλέως και όχι ενός απλού ιδιώτη. Όλοι αυτοί εκπροσωπούσαν τις χώρες τους, από τις οποίες συχνά ζητούμε στήριξη στα εθνικά μας θέματα.
Σχολιάζοντας την άποψη, που αρνήθηκε να αποδώσει τις προσήκουσες τιμές στον αποθανόντα πρώην Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνο Β΄ θα προσπεράσουμε όλους εκείνους, που εμφανίζουν αλλεργικά συμπτώματα κάθε φορά που ακούν να γίνεται λόγος για βασιλείς, για να σταθούμε στο χρέος της Κυβέρνησης, η οποία εκ του Συντάγματος εκπροσωπεί τον Λαό. Και ένα μεγάλο τμήμα του Λαού, είτε μάς αρέσει είτε δεν μάς αρέσει, πιστεύει στον θεσμό της Βασιλείας. Κάποτε το τμήμα αυτό του Λαού ήταν πολύ ισχυρό και σχημάτιζε τις πλειοψηφίες που επανέφεραν τους εξορίστους Βασιλείς στον θρόνο τους. Σήμερα το τμήμα αυτό του λαού δεν είναι τόσο ισχυρό (αν και υπάρχει τάση διεύρυνσης αυτού μετά την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει η Δημοκρατία μας), είναι όμως αρκετά μεγάλο, για να προσδοκά τον σεβασμό της επιθυμίας του από την Κυβέρνηση να κηδευθεί ο εκδημήσας Βασιλεύς Κωνσταντίνος Β΄ με τις τιμές Αρχηγού Κράτους, όπως ήταν κάποτε. Οι αντιλέγοντες στην απόδοση αυτής της τιμής στηρίζονται στο γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος διέπραξε, όπως ελέχθη, σε βάρος του Λαού πραξικοπήματα. Φαίνεται όμως ότι οι ανιλέγοντες ξεπέρασαν τα ανεκτά όρια της υποκρισίας, αφού αποσιωπούν ότι πραξικοπήματα σε βάρος του Λαού δεν διέπραξε μόνον ο πρώην Βσιλεύς, αλλά διαχρονικά και όλα τα είδωλά τους που ποζάρουν σήμερα με την λεζάντα του «δημοκράτη».
Τί ήταν αλήθεια αυτό που διέπραξαν σε βάρος του λαού οι απολογητές του σταλινισμού μαζί με τους συνοδοιπόρους τους του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, οι οποίοι επιχείρησαν κατά την αιματοβαμμένη περίοδο 1944-1949 να καταλύσουν το νόμιμο πολίτευμα της χώρας και να μετατρέψουν δια της μαχαίρας την Ελλάδα σε δορυφόρο του παραπετάσματος; Πώς χαρακτηρίζονται επίσης οι θηλιές των Μνημονίων που πέρασε στον Ελληνικό Λαό, χωρίς καν να τον ρωτήσει, ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος, άλλως πως και Γιωργάκης αποκαλούμενος; Ή τί χαρακτήρα είχε το αναποδογύρισμα από τον ημέτερο Αλέξη της βούλησης του Λαού στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και η χωρίς την έγκριση αυτού παραχώρηση της μακεδονικής ταυτότητας στους Σκοπιανούς με την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών το 2018; Υπενθυμίζω σε όσους το λησμονούν ότι οι Σκοπιανοί, για να αποφασίσουν, εάν θα προέλθουν ή όχι σε συμφωνία με την Ελλάδα, έπραξαν εκείνο που αρνήθηκε για ευνόητους λόγους να πράξει ο κ. Τσίπρας: Διενήργησαν Δημοψήφισμα. Ζήτησαν την γνώμη του λαού τους. Έτσι επιλύονται όλα τα σοβαρά εθνικά ζητήματα.
Εν πάση περιπτώσει έχει κανείς αμφιβολία, με ποιές τιμές θα κηδευθούν οι δράστες των προαναφερθέντων πραξικοπημάτων, όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου; Κάποιοι «καπεταίοι» της εποχής του εμφυλίου πολέμου τις εισέπραξαν κιόλας προ πολλού, μολονότι τα χέρια τους ήσαν βαμμένα στο αίμα.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τα προσχήματα και ας ψάξουμε να βρούμε, τί κρύβεται πίσω από αυτά. Εάν η Δημοκρατία μας είναι τόσο ισχυρή, όπως κατά κόρον τονίσθηκε από όλους, ώστε να μη φοβάται ένα νεκρό Βασιλέα. Και εάν δεν είναι τα συναισθήματα εκδίκησης που υπαγόρευσαν την άρνηση απόδοσης της οφειλόμενης τιμής σε αυτόν, τότε εκείνο που προβάλλει τραγικά την γύμνια μας είναι η ανικανότητά μας να αναμετρηθούμε σωστά με την ιστορία μας και να γράψουμε χωρίς λάθη τον επίλογο της μακρόχρονης Μοναρχίας στην Ελλάδα, όπως της ταιριάζει. Η μικροψυχία και η μιζέρια μας, σαν αυτήν που προέβαλε ανερυθρίαστα ενώπιον των εστεμμένων της Ευρώπης, η χωματερή του Τατοΐου, δεν είναι καλός σύμβουλος στην περαιτέρω πορεία μας ως Έθνους.
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφήστε ένα σχόλιο