Header Ads

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (Φ.1815)

  

Παυλίνα Μπεχράκη

Η έννοια της Παράδοσης φίλε αναγνώστη,περιλαμβάνει όχι μόνο,τα προφορικά μεταδιδόμενα στοιχεία,του παρελθόντος,αλλά και εκείνα,που εμπεριέχονται,σε γραπτά κείμενα,του υλικού και πνευματικού Πολιτισμού.Αποτελεί,τον συνεκτικό δεσμό του χθές με το σήμερα, σχηματοποιώντας, εικόνες για τις ιδέες, τις αξίες, τις αντιλήψεις,τις απόψεις, τα επιτεύγματα, τις τέχνες.Η Εθνική μας παράδοση, για παράδειγμα, για να μιλήσουμε για τα δικά μας,είναι ευρύτατη,όσο και η μακραίωνη, και πολυκύμαντη,Ιστορία μας, και εμπεριέχει στοιχεία,από διάφορες περιόδους,όπως είναι οι πιό κοντινές, οι χρόνοι της Παλιγγενεσίας, της Τουρκοκρατίας,οι Βυζαντινοί,οι Ελληνιστικοί,και οι Αρχαίοι .Ή Ελληνική παράδοση αποκαλύπτει έναν πλούτο μοναδικό,όπου η αγωνιστικότητα, η ακατάβλητη δύναμη επιβίωσης, η απαράμιλλη ευαισθησία,και καλαισθησία, το δημοκρατικό πνεύμα,η φιλοσοφική αναζήτηση,η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη,η Καλλιτεχνική δημιουργία συνθέτουν την Εθνική μας συνείδηση.

- ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ εμείς οι νεότεροι,να μπορούμε να μην απομακρυνόμαστε από τη παράδοση, να κατανοούμε, ότι αποτελούμε και εμείς, τμήμα της, καθώς,είναι η φυσική συνέχεια, του πηγαιμού μας, από το παρελθόν προς το μέλλον.

Έτσι που μας πληροφορεί,,για το πως πορεύονταν οι άνθρωποι,στο παρελθόν, γύρω από διάφορα θέματα,και τις συνέπειες που είχαν.Μαθαίνουμε να κτίζουμε μιά ιδιαίτερη προσωπικότητα,αφού γνωρίσουμε τις ρίζες μας.Μιά διαδρομή,πάνω στη γη του χρόνου, γεμάτη αξίες,μόχθο,μνήμες δημιουργία,η οποία αναπτύσσεται παράλληλα με τις αλλαγές των περιόδων της Ανθρωπότητας, και της κοινωνίας των Πολιτών.Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να αποκοπούμε απο αυτή, όπως προείπαμε, αφού είναι σαν να χάνουμε ένα μέρος της Ιστορίας του Ανθρώπινου Γένους,έτσι,που η πορεία του ,δεν αρχίζει, από το μηδέν,σε καμία περιοχή του Πολιτισμένου Κόσμου. μας. Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο ρόλος της Παράδοσης.

_ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ εισχωρεί βαθιά στο παρόν,το διαμορφώνει,και το κατευθύνει.

Θέλοντας δηλαδή και μή, ανήκουμε στη Παράδοση,που έχει δημιουργηθεί από την Ανθρώπινη Ιστορία. Δεν ανοίγουμε εμείς οι τωρινοί τον δρόμο.

Τον βρίσκουμε ανοιχτό μπροστά μας, και θα προχωρήσουμε στα χνάρια της,με το δικό της κύρος,και έτσι μόνο θα αγαπηθεί,θα τιμηθεί,και θα αφομοιωθεί απο εμάς,τους νεότερους,{Εθνική,θρησκευτική, ΛαΪκή, Πολιτική,δημοκρατική, Καλλιτεχνική, κ.λ.π. }Καταλήγοντας λοιπόν στο συμπέρασμα, πως κανείς δεν αμφισβητεί τη Παράδοση,θα σταθούμε και θα μιλήσουμε για τον ρόλο της,στη Καλλιτεχνική δημιουργία,για τον λόγο ,ότι σε αυτή τη περιοχή, της κοινωνικής ζωής,είναι όχι μόνο ανεκτή,αλλά και να θαυμάζεται,η ατομική απόκλιση,από αυτό που λέμε Παράδοση.Τέτοια περιοχή, είναι όπως σίγουρα κατάλαβες φίλε αναγνώστη, το τοπίο της πολύμορφης Τέχνης.

- ΑΠΕΝΑΝΤΙ σε ένα Εικαστικό, Λογοτεχνικό, Μουσικό, Θεατρικό έργο, δικαιούται κανείς σήμερα, να δηλώσει <μου αρέσει,ή δεν μου αρέσει>,χωρίς να παραξηγηθεί,ή να αποδοκιμαστεί.γιατί η ευαισθησία του δικαιούται να έχει τον πρώτο λόγο.

Όπως ξέρουμε, η ευαισθησία, δεν πείθεται, με λογικά επιχειρήματα,.Ετσι πολλές φορές ακούμε κάποιον να λέει,<,αυτό το έργο μιλάει στη ψυχή μου >και ας είναι κάποιου άγνωστου ζωγράφου, και σε άλλη περίπτωση, <δεν με συγκινεί καθόλου>και ας είναι το έργο κάποιου περιώνυμου Δημιουργού. Σίγουρα όμως, θα είχε αισθανθεί διαφορετικά,εάν το μάτι του,είχε από καιρό γυμνασθεί,παιδαγωγηθεί,ζωγραφικά, εάν είχε <σπουδάσει,>.με κάποιο τρόπο,βλέποντας κορυφαία έργα. Γιατί το γούστο,σε κάθε περίπτωση, πόσο μάλλον το να κρίνουμε ένα έργο τέχνης, για να λειτουργεί σωστά,χρειάζεται,αν μη τι άλλο καθοδήγηση,ενημέρωση,και άσκηση.Τό γούστο του θεατή για να λειτουργεί σωστά, απέναντι σε ένα έργο τέχνης,χρειάζεται καλλιέργεια,για να διεγερθεί η ευαισθησία,με τη θέαση, και να εισβάλλει απρόσκλητη,στη ψυχή του,και διαμορφώσει το γούστο του. Όπως επίσης,χρειάζεται στον Δημιουργό,το ταλέντο, η καλλιέργεια, και η άσκηση.

- Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι συνήθως αγαπάμε τη Τέχνη,που συνηθήσαμε να βλέπουμε και να τιμούμε. Τή Παραδοσιακή!Καί εδώ είναι το όλο θέμα.Ότι ο θεατής μπροστά σε ένα σύγχρονο έργο,μοντέρνο,θα ζητήσει,και σίγουρα θα βρεί,διέξοδο και ικανοποίηση, γιατί ο δημιουργός, ο γνήσιος, είναι επηρεασμένος,από τη περίοδο που διαμορφόνεται η ατομική του δημιουργική ταυτότητα.Δεν υπήρξε ποτάε κανένας Καλλιτέχνης,ανεπηρέαστος,<αθώος>.Εχει είτε το θέλει είτε όχι,δεχθεί επιδράσεις,μέχρι να βρεί τον δρόμο του, και να διακονίσει τη τέχνη με την ατομική του δεξιότητα,το ταλέντο,και τη φαντασία του.Ο Δημιουργός βρίσκεται,σε ένα καλλιτεχνικό σύμπαν,καταξιωμένων μορφών,που το έχουν δημιουργήσει,τα έργα του παρελθόντος, που επιβάλλεται στη συνείδησή του, με τη δική του τεχνική,και οπτική. {Τοπίο,ανθρώπινο σώμα,ψυχικές ροπές συναισθήματα,κ.λ.π}Αυτά τα χιλιοειπωμένα, στα περασμένα χρόνια, αποτελούν το νέο περιβάλλον,τη πνευματική ατμόσφαιρα,κάθε εποχής,στη σημερινή.

-ΚΑΝΕΙΣ δεν αμφισβητεί την αξία της Παράδοσης στη Τέχνη,ακόμα και αυτοί που πιστεύουν πως η νεοτερικότητα,η πρωτοτυπία, σημαίνει απαγκίστρωση από τα παλαιά εκφραστική και τους νόμους της.Αναγνωρίζουν με σεβασμό,πως,οι κατακτήσεις του παρελθόντος είναι πολύτιμες, και είναι ο μπούσουλας, που προσφέρει λύσεις,σε πολλά προβλήματα,αφού έχουν με επιτυχία αντιμετωπιστεί,από Σπουδαίους Μαστόρους.

.Άλλωστε ή Παράδοση,δεν εμπόδισε προικισμένους Καλλιτέχνες,να παράγουν προσωπικά έργα, και να ονομαστούν Σπουδαίοι.

Βέβαια η σχέση του πρωτοπορειακού Δημιουργού,πρέπει να είναι<όσο- τόσο>,ώστε να διδαχθεί και όχι να αιχμαλωτιστεί,μέσα στη μορφολογία και τη τεχνική της.έτσι που υπάρχει ο κίνδυνος, να μη βρεί ποτέ τον δρόμο, προς την νεοτερικότητα, και τη πρωτοτυπία,με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.Γιατί φίλε αναγνώστη,σε αυτόν ακριβώς τον <διάλογο>μεταξύ, της παλιάς και νέας εποχής στο τοπίο της τέχνης,αποκαλύπτεται η δημιουργική δύναμη,ή όχο του Καλλιτέχνη Άν δεν ΄έχει αυτή τη δύναμη εξαφανίζεται,μοιραία μέσα στην ανωνυμία.

-ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ,θα πρέπει,να θέσουμε ένα ερώτημα.<Χρειάζεται,ή όχι κατά τη γνώμη σου φίλε αναγνώστη, η καλλιέργεια, η γνώση, η άσκηση η μύηση,η σπουδή γενικότερα, για να λειτουργεί σωστάτο γούστο μας απέναντι στη Τέχνη?Μήπως η αγωγή, αυτή καταστρέφει,τη φυσικότητα,τον αυθορμητισμό,και ενεργεί περιοριστικά?Όμως ποιό άραγε είναι το μέτρο του <σωστού γούστου >για τον καθένα μας?Μήπως αν δεχτούμε σαν σωστό το δεύτερο,κινδυνεύουμε να περιπέσουμε,σε μεγάλη πνευματική περιπέτεια, και να οδηγηθούμε στον δρόμο της παρατέχνης, και όχι της γνήσιας της αληθινής?Νά ενισχχύσουμε δηλαδη, του απαίδευτου το γούστο, και να κάνουμε μιά τρύπα στο νερό?Μέ ό,τι αυτό συνεπάγεται,για την ανάταση του Λαού μας, για να μιλήσουμε για τα καθ’ημάς? 

Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια από τη Κόρινθο.




Δεν υπάρχουν σχόλια