ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΑ φ.1686
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ Β’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Στον Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ιωνίας (Συνοικισμού) Κορίνθου χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος την Παρασκευή, 13 Μαρτίου 2020, στην Ι. Ακολουθία των Β΄ Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τον σεπτό Ποιμενάρχη μας πλαισίωσαν οι συνοδοί του Κληρικοί καθώς και οι Εφημέριοι του Ι. Ναού Αιδεσ. Πρωτ. π. Ιωάννης Δελημπαλτάς και π. Δημήτριος Στεργιόπουλος.
Στην ομιλία του ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος αναφερόμενος στον «κορονοϊό», που ταλαιπωρεί το τελευταίο διάστημα την ανθρωπότητα, τόνισε ότι διαχρονική προτεραιότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας αποτελεί η διασφάλιση της πνευματικής και σωματικής υγείας του Ποιμνίου Της και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ακολουθεί τις υποδείξεις της Κυβέρνησης και των ειδικών επί των λοιμώξεων ιατρών, παρά το θλιβερό πνευματικά γεγονός ότι ουσιαστικά στερείται το Ποίμνιό Της κατά την ιερή περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Παράλληλα, νουθέτησε τους πιστούς, ώστε να μην παύσουν να προσεύχονται θερμά έστω και από το σπίτι τους, καθώς οι καθημερινές Ι. Ακολουθίες, που ορίζει το τυπικό της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, πλέον δεν θα τελούνται. Απομένουν πλέον μόνον οι Κυριακάτικες Θ. Λειτουργίες προκειμένου όσοι επιθυμούν να μετέχουν στο «Ποτήριο της Ζωής», να ενωθούν με τον Νικητή του θανάτου και της φθοράς και να γίνουν ένα με τον Σωτήρα μας Κύριο Ιησού Χριστό. Ολοκληρώνοντας, ο σεπτός Ποιμενάρχης μας προέτρεψε τους πιστούς να γονατίσουν προσευχόμενοι καθόσον διάβαζε ευχές υπέρ υγείας από το Ι. Ευχολόγιο!
Ο Θεοφιλέστατος, αφού διάβασε ευχές υπέρ υγείας, αναφέρθηκε στην δοκιμασία του λεγόμενου «κορονοϊού» που μετατράπηκε σε πανδημία. Αναλύοντας τον κανόνα των Χαιρετισμών τόνισε ότι μέσω αυτού παρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο να μας λυτρώσει από κάθε βλάβη. Την παρακαλούμε γιατί μεσιτεύει στον Υιό της και Θεό μας Ιησού Χριστό και Αυτός κάμπτεται από τα «μητρικά της σπλάχνα» και αποδίδει κατά το συμφέρον των ψυχών των ανθρώπων. Παρακαλούμε την Παναγία μας να γίνει «τείχος απροσμάχητο», «καταφυγή» και «ελπίδα» για μία ακόμη φορά υπέρ ολόκληρης της ανθρωπότητας, ιδιαιτέρως δε για το Έθνος μας.
Ολοκληρώνοντας και αφού μετέφερε τις ευχές του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου, προέτρεψε τους πιστούς, είτε στους Ναούς είτε από τα σπίτια τους να προσεύχονται θερμά, ώστε ο Θεός να γίνει ίλεως, να χαρίζει σύνεση, φρόνηση και μετάνοια προκειμένου να ξεπεράσουμε κι αυτή την δοκιμασία!
22 Μαρτίου: ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)
Η ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
«Αν ερωτήσουμε τόν κόσμο μας, άλλα καί τόν εαυτό μας, πώς εννοούμε τή σχέση με τόν Χριστό, θά διαπιστώσουμε ότι τήν περιορίζουμε στό επίπεδο του «δούναι καί λαβείν». Πιστεύουμε σέ έναν Θεό γιά νά μας δίνει αυτός καί νά λαμβάνουμε έμεΐς. Κι έτσι θεωρούμε ότι ό Σταυρός ήταν ό δρόμος τοΰ Θεού. Δέν είναι ό δικός μας. «Εχουμε τήν ιδέα ότι ή πίστη φορτώνει τίς ευθύνες καί γιά τόν κόσμο αυτό καί γιά τήν αιωνιότητα στον εσταυρωμένο Θεό. Έμεΐς δέν έχουμε νά κάνουμε τίποτε άλλο, παρά νά πιστεύουμε σ’ αυτόν. Νά περιμένουμε νά προνοεί γιά μάς. Νά μάς εξασφαλίζει καί τά αγαθά της αυτάρκειας καί τήν άφεση γιά τίς αμαρτίες μας καί τήν αίωνιότητα. Όμως ό Σταυρός τοΰ Κυρίου μάς δείχνει τίς αληθινές διαστάσεις τόσο της σχέσης μας μέ τόν Χριστό, όσο καί τοΰ τί είμαστε έμεΐς στην Εκκλησία. Γιά νά σχετιστώ μέ τόν Χριστό, δέν άρκεΐ εκείνος νά θέλει νά έχει σχέση μαζί μου. Χρειάζεται νά τόν αναζητώ καί έγώ. Καί ή σχέση εΐναι προσωπική καί ελεύθερη μέ τόν καθέναν μας!
Νά ποΰμε «Ναι»
«Όστις θέλει οπίσω μου άκολουθεΐν» (Μάρκ. 8,34). Λόγος χαράς, άλλα καί λόγος λύπης. Πού ανήκω; Θέλω νά ανήκω στον Χριστό; «Αν ναί, πώς τό δείχνω στή ζωή μου; ‘Άν όχι, ό σταυρός παραμένει εντός τοΰ ναού, άλλα όχι εντός της ψυχής μου. Τόν βλέπω, τόν προσκυνώ, τόν τιμώ, άλλα δέν μέ μεταμορφώνει. Καί ϊσως είναι τό δυσκολότερο βήμα αυτό. Νά μήν μπορώ νά μεταμορφωθώ έν αγάπη, νά μήν μπορώ νά ακολουθήσω Αυτόν πού μέ καλεί άπό τόν Γολγοθά Του. Αλλά δέν περιορίζεται έκεΐ ή λύπη. Ακόμη κι άν λέω τό «ναί», δέν είμαι πάντοτε έτοιμος νά ακολουθήσω τά επόμενα βήματα πού ό Χριστός μοΰ ζητά.
Ή άπάρνηση τοΰ εαυτού
«Άπαρνησάσθω εαυτόν». Δεύτερος λόγος χαράς καί λύπης. Τό να απαρνηθείς τόν εαυτό σου σημαίνει νά μή βάζεις τό «έγώ» σου στη θέση τοΰ κέντρου όλου τοϋ κόσμου, άλλα νά βάζεις τό θέλημα τοΰ Θεού, τόν δρόμο της αγάπης, της παραίτησης άπό τά δικαιώματα χάριν των άλλων, τόν δρόμο της άσκησης, της αρετής, τής προσφοράς, ώστε τόσο σέ συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο, όσο καί στή σχέση σου μέ τόν Θεό, νά μπορείς νά λές «δέν ζώ πιά έγώ, ζει στην ϋπαρξή μου ό Χριστός» (Γαλ. 2,20). Ή σχέση μέ τόν Χριστό πού όδηγεΐ στην άπάρνηση τοΰ εαυτού μας μάς δίνει τή χαρά τής παρουσίας τοΰ Αγίου Πνεύματος. Ό άνθρωπος ό όποιος αθλείται κατά Θεόν, αγωνίζεται νά αποκρούει τους λογισμούς του, νά εκριζώνει τά πάθη του, νά μήν αφήνει τό «σαρκικό φρόνημα» νά τόν κυριεύει, βιώνει τή χαρά καί τήν ευλογία νά κάνει πράξη τό θέλημα τοΰ Θεού, υπακούει σ’ αυτόν. Σώζεται καί, ταυτόχρονα, σώζει.
«Ομως ένας τέτοιος δρόμος κρύβει λύπη. Ζοΰμε σέ έναν κόσμο πού τείνει νά θανατώνει καθημερινά τόν Θεό. Εϊτε μετατρέποντας τον σέ θρησκεία, δηλαδή σέ απλή παράδοση, σέ έθιμα, στή νοοτροπία τοΰ «γιά τό καλό τοΰ χρόνου», εϊτε βλέποντας τον ώς μιά ανώτερη δύναμη, πού μάς δίνει ό,τι ζητούμε, γιατί μπορεί νά τό κάνει, ή μάς περιμένει στην άλλη ζωή γιά νά μάς υποδεχθεί μαγικά, εφόσον δέν κάναμε τίποτε κακό, δέν πειράξαμε κανέναν. Εϊτε θεωρώντας τή σχέση μας μαζί του ώς κατάλοιπο μιας παιδικής αθωότητας, πού μάς επιστρέφει συναισθηματικά στό παρελθόν μας, ϊσως καί μάς συγκινεί, άλλα δέν αλλάζει τήν ύπαρξη καί τόν τρόπο ζωής μας. Θέλει, λοιπόν, αγώνα καί τήν τήρηση τοΰ τρίτου λόγου.
Ή ζωή είναι σταυρός
«Άράτω τόν σταυρόν αϋτοϋ καί άκολουθείτω μοι». Υπάρχει χαρά ότι δέν είμαστε μόνοι στό νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί νά ακολουθούμε τόν Χριστό στον Γολγοθά. Είναι ή χαρά ότι δεν εΐναι ό Σταυρός τό τέρμα, άλλα τό πέρασμα άπό τόν θάνατο στή ζωή. Καί θάνατος δέν εΐναι μόνο τό μαρτύριο ή τό βιολογικό τέλος, όπως πολλοί νομίζουν. Θάνατος, όσο κι αν αυτό φέρνει λύπη, είναι ή νέκρωση των παθών, είναι εκείνα τά μικρότερα ή μεγαλύτερα «Όχι», τά όποια καλούμαστε νά αντιτάξουμε στίς επιθυμίες της άπατης. Σταυρός είναι τό νά μπορούμε νά συγχωρούμε όλους αυτούς πού δέν μας καταλαβαίνουν, πού δέν είναι όπως έμεΐς θά θέλαμε, πού μας κάνουν νά πονούμε, πού μας περιφρονούν γιατί πιστεύουμε.
Χαρμολύπη φέρει ό Σταυρός στή ζωή μας. Ζούμε μέσα άπό τόν Σταυρό τήν όδό της ανάστασης καί της αγάπης τοϋ Θεού. Κι έδώ είναι ή ευθύνη όλων μας, κλήρου καί λαού! Νά δώσουμε αυτή τή μαρτυρία μέ τήν πίστη, τά έργα, τή ζωή μας εντός της Εκκλησίας. Γιά νά γίνει καί γιά μας ό Σταυρός άπό πηγή πόνου, δοκιμασίας, θανάτου, «ζωή καί άνάστασις».
π.Θ.Μ.
Στον Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ιωνίας (Συνοικισμού) Κορίνθου χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος την Παρασκευή, 13 Μαρτίου 2020, στην Ι. Ακολουθία των Β΄ Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τον σεπτό Ποιμενάρχη μας πλαισίωσαν οι συνοδοί του Κληρικοί καθώς και οι Εφημέριοι του Ι. Ναού Αιδεσ. Πρωτ. π. Ιωάννης Δελημπαλτάς και π. Δημήτριος Στεργιόπουλος.
Στην ομιλία του ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος αναφερόμενος στον «κορονοϊό», που ταλαιπωρεί το τελευταίο διάστημα την ανθρωπότητα, τόνισε ότι διαχρονική προτεραιότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας αποτελεί η διασφάλιση της πνευματικής και σωματικής υγείας του Ποιμνίου Της και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ακολουθεί τις υποδείξεις της Κυβέρνησης και των ειδικών επί των λοιμώξεων ιατρών, παρά το θλιβερό πνευματικά γεγονός ότι ουσιαστικά στερείται το Ποίμνιό Της κατά την ιερή περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Παράλληλα, νουθέτησε τους πιστούς, ώστε να μην παύσουν να προσεύχονται θερμά έστω και από το σπίτι τους, καθώς οι καθημερινές Ι. Ακολουθίες, που ορίζει το τυπικό της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, πλέον δεν θα τελούνται. Απομένουν πλέον μόνον οι Κυριακάτικες Θ. Λειτουργίες προκειμένου όσοι επιθυμούν να μετέχουν στο «Ποτήριο της Ζωής», να ενωθούν με τον Νικητή του θανάτου και της φθοράς και να γίνουν ένα με τον Σωτήρα μας Κύριο Ιησού Χριστό. Ολοκληρώνοντας, ο σεπτός Ποιμενάρχης μας προέτρεψε τους πιστούς να γονατίσουν προσευχόμενοι καθόσον διάβαζε ευχές υπέρ υγείας από το Ι. Ευχολόγιο!
Ο Θεοφιλέστατος, αφού διάβασε ευχές υπέρ υγείας, αναφέρθηκε στην δοκιμασία του λεγόμενου «κορονοϊού» που μετατράπηκε σε πανδημία. Αναλύοντας τον κανόνα των Χαιρετισμών τόνισε ότι μέσω αυτού παρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο να μας λυτρώσει από κάθε βλάβη. Την παρακαλούμε γιατί μεσιτεύει στον Υιό της και Θεό μας Ιησού Χριστό και Αυτός κάμπτεται από τα «μητρικά της σπλάχνα» και αποδίδει κατά το συμφέρον των ψυχών των ανθρώπων. Παρακαλούμε την Παναγία μας να γίνει «τείχος απροσμάχητο», «καταφυγή» και «ελπίδα» για μία ακόμη φορά υπέρ ολόκληρης της ανθρωπότητας, ιδιαιτέρως δε για το Έθνος μας.
Ολοκληρώνοντας και αφού μετέφερε τις ευχές του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου, προέτρεψε τους πιστούς, είτε στους Ναούς είτε από τα σπίτια τους να προσεύχονται θερμά, ώστε ο Θεός να γίνει ίλεως, να χαρίζει σύνεση, φρόνηση και μετάνοια προκειμένου να ξεπεράσουμε κι αυτή την δοκιμασία!
22 Μαρτίου: ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)
Η ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
«Αν ερωτήσουμε τόν κόσμο μας, άλλα καί τόν εαυτό μας, πώς εννοούμε τή σχέση με τόν Χριστό, θά διαπιστώσουμε ότι τήν περιορίζουμε στό επίπεδο του «δούναι καί λαβείν». Πιστεύουμε σέ έναν Θεό γιά νά μας δίνει αυτός καί νά λαμβάνουμε έμεΐς. Κι έτσι θεωρούμε ότι ό Σταυρός ήταν ό δρόμος τοΰ Θεού. Δέν είναι ό δικός μας. «Εχουμε τήν ιδέα ότι ή πίστη φορτώνει τίς ευθύνες καί γιά τόν κόσμο αυτό καί γιά τήν αιωνιότητα στον εσταυρωμένο Θεό. Έμεΐς δέν έχουμε νά κάνουμε τίποτε άλλο, παρά νά πιστεύουμε σ’ αυτόν. Νά περιμένουμε νά προνοεί γιά μάς. Νά μάς εξασφαλίζει καί τά αγαθά της αυτάρκειας καί τήν άφεση γιά τίς αμαρτίες μας καί τήν αίωνιότητα. Όμως ό Σταυρός τοΰ Κυρίου μάς δείχνει τίς αληθινές διαστάσεις τόσο της σχέσης μας μέ τόν Χριστό, όσο καί τοΰ τί είμαστε έμεΐς στην Εκκλησία. Γιά νά σχετιστώ μέ τόν Χριστό, δέν άρκεΐ εκείνος νά θέλει νά έχει σχέση μαζί μου. Χρειάζεται νά τόν αναζητώ καί έγώ. Καί ή σχέση εΐναι προσωπική καί ελεύθερη μέ τόν καθέναν μας!
Νά ποΰμε «Ναι»
«Όστις θέλει οπίσω μου άκολουθεΐν» (Μάρκ. 8,34). Λόγος χαράς, άλλα καί λόγος λύπης. Πού ανήκω; Θέλω νά ανήκω στον Χριστό; «Αν ναί, πώς τό δείχνω στή ζωή μου; ‘Άν όχι, ό σταυρός παραμένει εντός τοΰ ναού, άλλα όχι εντός της ψυχής μου. Τόν βλέπω, τόν προσκυνώ, τόν τιμώ, άλλα δέν μέ μεταμορφώνει. Καί ϊσως είναι τό δυσκολότερο βήμα αυτό. Νά μήν μπορώ νά μεταμορφωθώ έν αγάπη, νά μήν μπορώ νά ακολουθήσω Αυτόν πού μέ καλεί άπό τόν Γολγοθά Του. Αλλά δέν περιορίζεται έκεΐ ή λύπη. Ακόμη κι άν λέω τό «ναί», δέν είμαι πάντοτε έτοιμος νά ακολουθήσω τά επόμενα βήματα πού ό Χριστός μοΰ ζητά.
Ή άπάρνηση τοΰ εαυτού
«Άπαρνησάσθω εαυτόν». Δεύτερος λόγος χαράς καί λύπης. Τό να απαρνηθείς τόν εαυτό σου σημαίνει νά μή βάζεις τό «έγώ» σου στη θέση τοΰ κέντρου όλου τοϋ κόσμου, άλλα νά βάζεις τό θέλημα τοΰ Θεού, τόν δρόμο της αγάπης, της παραίτησης άπό τά δικαιώματα χάριν των άλλων, τόν δρόμο της άσκησης, της αρετής, τής προσφοράς, ώστε τόσο σέ συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο, όσο καί στή σχέση σου μέ τόν Θεό, νά μπορείς νά λές «δέν ζώ πιά έγώ, ζει στην ϋπαρξή μου ό Χριστός» (Γαλ. 2,20). Ή σχέση μέ τόν Χριστό πού όδηγεΐ στην άπάρνηση τοΰ εαυτού μας μάς δίνει τή χαρά τής παρουσίας τοΰ Αγίου Πνεύματος. Ό άνθρωπος ό όποιος αθλείται κατά Θεόν, αγωνίζεται νά αποκρούει τους λογισμούς του, νά εκριζώνει τά πάθη του, νά μήν αφήνει τό «σαρκικό φρόνημα» νά τόν κυριεύει, βιώνει τή χαρά καί τήν ευλογία νά κάνει πράξη τό θέλημα τοΰ Θεού, υπακούει σ’ αυτόν. Σώζεται καί, ταυτόχρονα, σώζει.
«Ομως ένας τέτοιος δρόμος κρύβει λύπη. Ζοΰμε σέ έναν κόσμο πού τείνει νά θανατώνει καθημερινά τόν Θεό. Εϊτε μετατρέποντας τον σέ θρησκεία, δηλαδή σέ απλή παράδοση, σέ έθιμα, στή νοοτροπία τοΰ «γιά τό καλό τοΰ χρόνου», εϊτε βλέποντας τον ώς μιά ανώτερη δύναμη, πού μάς δίνει ό,τι ζητούμε, γιατί μπορεί νά τό κάνει, ή μάς περιμένει στην άλλη ζωή γιά νά μάς υποδεχθεί μαγικά, εφόσον δέν κάναμε τίποτε κακό, δέν πειράξαμε κανέναν. Εϊτε θεωρώντας τή σχέση μας μαζί του ώς κατάλοιπο μιας παιδικής αθωότητας, πού μάς επιστρέφει συναισθηματικά στό παρελθόν μας, ϊσως καί μάς συγκινεί, άλλα δέν αλλάζει τήν ύπαρξη καί τόν τρόπο ζωής μας. Θέλει, λοιπόν, αγώνα καί τήν τήρηση τοΰ τρίτου λόγου.
Ή ζωή είναι σταυρός
«Άράτω τόν σταυρόν αϋτοϋ καί άκολουθείτω μοι». Υπάρχει χαρά ότι δέν είμαστε μόνοι στό νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί νά ακολουθούμε τόν Χριστό στον Γολγοθά. Είναι ή χαρά ότι δεν εΐναι ό Σταυρός τό τέρμα, άλλα τό πέρασμα άπό τόν θάνατο στή ζωή. Καί θάνατος δέν εΐναι μόνο τό μαρτύριο ή τό βιολογικό τέλος, όπως πολλοί νομίζουν. Θάνατος, όσο κι αν αυτό φέρνει λύπη, είναι ή νέκρωση των παθών, είναι εκείνα τά μικρότερα ή μεγαλύτερα «Όχι», τά όποια καλούμαστε νά αντιτάξουμε στίς επιθυμίες της άπατης. Σταυρός είναι τό νά μπορούμε νά συγχωρούμε όλους αυτούς πού δέν μας καταλαβαίνουν, πού δέν είναι όπως έμεΐς θά θέλαμε, πού μας κάνουν νά πονούμε, πού μας περιφρονούν γιατί πιστεύουμε.
Χαρμολύπη φέρει ό Σταυρός στή ζωή μας. Ζούμε μέσα άπό τόν Σταυρό τήν όδό της ανάστασης καί της αγάπης τοϋ Θεού. Κι έδώ είναι ή ευθύνη όλων μας, κλήρου καί λαού! Νά δώσουμε αυτή τή μαρτυρία μέ τήν πίστη, τά έργα, τή ζωή μας εντός της Εκκλησίας. Γιά νά γίνει καί γιά μας ό Σταυρός άπό πηγή πόνου, δοκιμασίας, θανάτου, «ζωή καί άνάστασις».
π.Θ.Μ.
http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2011/03/blog-post_25.html
ΑπάντησηΔιαγραφή