ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ : Κόκκινες γραβάτες και μαύρες πλερέζες

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΩΣΤΑΡΑ *

Το κόκκινο είναι χρώμα της χαράς. Το μαύρο χρώμα του πέν­θους. Στη σημερινή Ελλάδα βι­ώνουμε έντονα την αντίθεση α­νάμεσα στα χρώματα της χαράς και του πένθους που «βάφουν» αλλιώτικα τα ίδια γεγονότα. Ο­ρισμένοι χαίρονται. Άλλοι πεν­θούν. Θα μπορούσε ίσως να πα­ρατηρήσει κάποιος εδώ ότι έτσι είναι η ζωή. Και θα είχε ασφαλώς δίκιο, εάν το κοντράστ των χρω­μάτων με τα αντίστοιχα συναι­σθήματα που εκφράζουν δεν εκ­δηλώνονταν στη σχέση του λα­ού με την εξουσία. Δεν είναι φυ­σικό πράγμα να «ντύνεται» η ε­ξουσία στα κόκκινα την ώρα που ο λαός «φοράει» μαύρες «πλερέ­ζες» εξ αιτίας των επιλογών της. Είναι πέρα από κάθε λογική να βλέπει κάποιος την Κυβέρνηση να χαίρεται την ίδια στιγμή που ο λαός πενθεί από την εγκληματι­κή πολιτική της. 
Οι χαρές και τα πανηγύρια των κυβερνώντων οφείλονται βέβαια στα δύο μεγάλα «στοιχή­ματα», τα οποία, κατά τις εκτιμή­σεις τους, κέρδισε ο κ. Τσίπρας. Πρόκειται αφ’ ενός για το «στοί­χημα» του χρέους και αφ’ ετέρου για το «στοίχημα» της Μακεδο­νίας. Το κερδισμένο «στοίχημα» του χρέους μοιάζει με τον πρώτο λαχνό του λαχείου, ενώ το κερ­δισμένο «στοίχημα» της Μακεδο­νίας με το τζόκερ έπειτα από δε­καπλό τζακ ποτ. Ποιός άλλος, ε­κτός από τον κ. Τσίπρα, μπορεί να καυχηθεί ότι κέρδισε ταυτόχρο­να «λαχείο» και «τζόκερ»; Δικαιο­λογημένη λοιπόν η εμφάνιση για πρώτη φορά του Πρωθυπουρ­γού μας με την κόκκινη γραβά­τα, που του δώρισε ο Σκοπιανός ομολογός του, ώστε να καμα­ρώνει για το κατόρθωμά του να πουλήσει την Μακεδονία στους Σκοπιανούς ερήμην του Ελληνι­κού Λαού. Δεν έχει σημασία ότι το φκιασίδωμα του κ. Τσίπρα με την γραβάτα τον εμφανίζει έτσι θεατρίνο, αφού μόνον οι θεατρί­νοι παίζουν με τα ενδύματα, ενώ οι σοβαροί άνθρωποι τα φορούν ή δεν τα φορούν. Και πάντως ο­μοιόμορφα ανάλογα με τις πε­ριστάσεις. Πώς αλλιώς όμως θα γινόταν η γιορτή στο Ζάππειο, που κι’ αυτή ήταν μια καλοστη­μένη παράσταση προς το θεαθή­ναι; Και για όσους αγωνιούν, μή­πως έχουμε και άλλες εκπλήξεις από τον κ. Τσίπρα, εκτιμώ ότι δεν πρόκειται πάντως να ντυθεί «Ζο­ρό», τιμωρός δηλ. των εκμεταλ­λευτών του λαού Ευρωπαίων, αν και θα του πήγαινε πολύ αυτός ο ρόλος. Τον πρόλαβε δυστυχώς ο άλλος μεγάλος θεατρίνος της πολιτικής σκηνής, που του βγή­κε από δεξιά. 
Χαίρονται ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, διότι έλυσαν, όπως ι­σχυρίζονται, το πρόβλημα του χρέους που δεν το δημιούργη­σαν αυτοί, αλλά οι διεφθαρμένοι πολιτικοί των προηγουμένων κυ­βερνήσεων, που «έτρωγαν» από όλες τις μεριές και έστελναν τον «λογαριασμό» να τον πληρώσει ο Ελληνικός Λαός. Μισές αλήθειες. Οι άλλες μισές αποσιωπώνται, δι­ότι κρύβουν ενοχές και των κυ­βερνώντων στο ζήτημα του χρέ­ους. Ότι οι προηγούμενες ανάξι­ες Κυβερνήσεις μας έφεραν σε αυτή την κατάντια, ουδείς το αμ­φισβητεί. Γι’ αυτό άλλωστε τιμω­ρήθηκαν από τον Ελληνικό Λαό στις εκλογές του 2015. Το ζήτη­μα όμως είναι ότι οι πανηγυριστές ζήτησαν και έλαβαν από τον λαό την εξουσία να διαχειριστούν το χρέος που κληρονόμησαν, για να το μειώσουν διαγράφοντας του­λάχιστον το επονείδιστο, δηλ. το τοκογλυφικό μέρος αυτού. Και πώς διαχειρίστηκαν αυτό το χρέος; Με ερασιτεχνική ατολμία και με λαθεμένες επιλογές (βλ. π.χ. capital controls), που το δι­όγκωσασν προσθέτοντας σε αυ­τό 100 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ, όπως εκτιμούν έγκυροι δι­εθνείς αναλυτές. Και γιατί όμως να πάμε στην γνώμη αυτών, για να αντιληφθούμε το αυτονόητο; Δεν μας το λέει αυτό η κοινή πεί­ρα με άλλα λόγια; Δεν μας λέει δηλ ότι, εάν κάποιος προκαλέ­σει ένα τραύμα στο χέρι του θύ­ματος, ευθύνη δεν έχει μόνον ο δράστης του τραυματισμού, αλ­λά και ο εκείνος, ο οποίος ανέλα­βε την φροντίδα του θύματος και με την λαθεμένη αγωγή που ε­φάρμωσε προκάλεσε αγκύλωση στο χέρι του; Άξιος ο μισθός των «θεραπευτών» και δικαιολογημέ­νοι οι πανηγυρισμοί τους, αφού κατάφεραν να μετατρέψουν ένα βαρύ «τραύμα» που προξένησαν άλλοι σε μόνιμη «αναπηρία». 
Χαίρονται επίσης οι κυβερνώ­ντες, διότι, αντί να βάλουν στο παιχνίδι του χρέους και την Γερ­μανία, που μας χρωστάει περί­που 500 δισεκατομμύρια ευρώ από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις και να ζητήσουν από αυτήν να αναδε­χθεί την οφειλή μας προς τους ε­ταίρους, ώστε να μηδενίσουμε έ­τσι το χρέος – πολύ περισσότερο που αυτή κέρδισε από την Ελλά­δα 3,5 δις κατά την την περίο­δο της κρίσης, σύμφωνα με δη­μοσιεύματα γερμανικών εφημε­ρίδων – ξέχασαν τους προεκλο­γικούς λεονταρισμούς τους ενα­ντίον της κ. Μέρκελ και ουδείς πια τολμά να διεκδικήσει τα ο­φειλόμενα από αυτήν. Αντάλλα­ξαν προφανώς τις καρέκλες τους με την σιωπή τους, αφού η Γερ­μανία καθορίζει τον «βηματισμό» της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ε­πηρεάζει πολλές καρέκλες. Δέ­χθηκαν λοιπόν την πρόταση των εταίρων που απηχεί δικές της α­πόψεις και αρκέστηκαν στα «ψιχί­α» μιας δεκαετούς χάριτος στην πληρωμή των ετήσιων τοκοχρε­ωλυτικών δόσεων. Έτσι διατη­ρείται αμείωτο το τεράστιο κε­φάλαιο του χρέους, το οποίο με­ταφέρεται να πληρωθεί από την επόμενη γεννιά που θα «κολυ­μπάει» στον πλούτο των μισθών και των συντάξεων. Λίγα είναι τα 300 ή 350 ευρώ που θα εισπράτ­τουν τότε μηνιαίως τα Ελληνό­πουλα, εάν αναλογιστεί κάποιος ότι οι εργαζόμενοι στην Μπουρ­γκίνα Φάσο παίρνουν μόνο 50; Γιατί να μη φοράει κόκκινη γρα­βάτα ο κ. Τσίπρας; Είναι μικρό το κατόρθωμα να πετάς το βάρος του χρέους από πάνω σου και να το φορτώνεις στα παιδιά και τα εγγόνια σου; 
Ιδιαίτερη πηγή χαράς για τους κυβερνώντες αποτελεί το γεγο­νός ότι «σπάσαμε» επιτέλους τα «δεσμά» των Μνημονίων και απο­κτήσαμε την ανεξαρτησία μας, την οποία δεν αναιρεί το γεγονός ότι θα είμαστε υπό την αυστηρή εποπτεία των δανειστών μέχρι το 2060 υπόχρεοι μόνο να τηρούμε απαρεγκλήτως τις δεσμεύσεις μας και να παρουσιάζουμε αυ­ξημένα πλεονάσματα κάθε χρό­νο, διότι αλλιώς θα μας πάρουν το «μαξιλάρι» και άντε ύστερα να ονειρευτείς χωρίς αυτό. Όσο για τα πλεονάσματα είναι, νομίζω, προφανές ότι δεν προέρχονται από τα «δάκρυα» του Ελληνικού Λαού, που «ματώνει» καθημερινά από τις απανωτές «μαχαιριές» των σκληρών μέτρων, αλλά μόνον α­πό το περίσσευμα της ανθούσης οικονομίας μας. Και ας μη τολμή­σει να φτιάξει κανένας ανέκδοτα με αυτό το υλικό, διότι θα στενο­χωρούσε αδίκως τους πανηγυρί­ζοντες εθνοπατέρες μας 
Με όλες αυτές τις αιτίες της χαράς είναι, νομίζω, αναμενό­μενα τα μασκαριλίκια του κ. Τσί­πρα. Κάτω από τις κόκκινες γρα­βάτες μπορεί να κρύψει κάποιος πολλές αλήθειες που δεν θέλει να φαίνονται, εκτός από μια: Τις μαύρες «πλερέζες», τις οποίες α­ναγκάστηκε να βάλει ο λαός εξ αιτίας της πολιτικής του ανεκ­διήγητου Πρωθυπουργού μας. Πενθεί ο Ελληνικός Λαός για τα σκοτωμένα του όνειρα να πηγαί­νει, όπως γινόταν μέχρι σήμερα, από το καλό στο καλύτερο. Θρη­νεί, διότι βλέπει ότι οι τρεις επό­μενες γενιές θα αποχαιρετούν η μια την άλλη με την πίκρα στα χείλη βγαλμένη μέσα από τους αναστεναγμούς και τα βογγη­τά της απόγνωσης κάτω από ένα βαρειά μολυβένιο οικονομικό ο­ρίζοντα. Σπαράζει η καρδιά του, καθώς αποχαιρετά τα παιδιά του που φεύγουν στην ξενητειά, για να μη τα «φάει» ο «Κρόνος» και α­κόμη, διότι βλέπει ότι στη θέση τους έρχονται ασύγκριτα περισ­σότεροι μουσουλμάνοι λαθρο­μετανάστες, για να αναπληρώ­σουν την απώλεια. Οδύρεται τέ­λος για την πρόσφατη απώλει­α της Μακεδονίας μας, την οποί­α μόνο μια νεκρανάσταση μπορεί πια να επαναφέρει στους κόλ­πους της Πατρίδας. 
Εάν θέλουμε να μη φορέ­σουμε άλλες «πλερέζες», μια μό­νο λύση υπάρχει: Να στείλουμε μέσα από τις κάλπες των επόμε­νων εκλογών ένα ηχηρό μήνυ­μα στον κ. Τσίπρα, που θα τον υποχρεώσει να αλλάξει το χρώ­μα της γραβάτας του και να πά­ψει τους θεατρινισμούς. Δεν θα έχει άλλωστε λόγο να τους συ­νεχίσει, αφού πανηγύρια με μαύ­ρες γραβάτες δεν γίνονται ποτέ. 

* Ο Αλέξανδρος Π. Κωστά­ρας, είναι καθηγητής Πανεπι­στημίου Θράκης, από την Κό­ρινθο.