Η μαγεία της ετυμολογίας (Φ.1853)
«Ετυμολογικές προσεγγίσεις»
Γράφει ο Χρήστος Βλαχογιάννης*
Λυσσάξανε όλοι οι παγκόσμιοι ψυχοπαθείς «επιστημονικοί» …επιστήμονες με την κλιματική αλλαγή. Και δος του από δω και δος του από κει, πού το πάνε και πού το φέρνουν, όλο στο κλίμα, που θα μας …φάει ζωντανούς, αν δεν το σεβαστούμε, όπως …αυτοί.
Για να μη φάω τον χώρο με αναλύσεις για την χονδροειδέστατη αυτή απάτη (δεν είναι το θέμα της στήλης μου, άλλωστε), θα μείνω μόνο στην ετυμολογία του κλίματος και σε κάποια παρελκόμενα.
Το κλίμα προέρχεται εκ του κλίνω (=κάνω κάτι να υποχωρήσει, ακουμπάω, στρέφω κάτι προς…, στηρίζω) κι αυτό εκ του κλάω-ώ (=τεμαχίζω, σπάζω, αποκόπτω, αλλά και μεταβάλλω διεύθυνση, όπως για παράδειγμα τα δέντρα που γέρνουν προς την διεύθυνση που φυσούν οι άνεμοι), με α>ι. Το κλίμα σημαίνει κλίση ή κατηφόρα εδάφους προς κάποια διεύθυνση και κυρίως η υποτιθεμένη κατωφέρεια (κατηφόρα) της γης από τον ισημερινό προς τους πόλους. Όμως και μέρος της γης ή ζώνη.
Ό,τι και να κάνουν όλα αυτά τα μισάνθρωπα κοπριταριά, η φύση έχει τους δικούς της κανόνες, που αν δεν τους σεβαστείς θα υποστείς τις συνέπειες. Η φύσις προέρχεται εκ του μέλλοντος του φύω (=κάνω να φυτρώσει, παράγω, γεννώ, γεννώμαι, βλασταίνω, φυτρώνω), φύσ-ω, και σημαίνει το φύλο, το γένος. Όμως το φύω παράγεται εκ του φαίνω, φάος>φως, φέρνω δηλαδή στο φως, φυτρώνω, εξέρχομαι από την γη στο φως. Η φύσις, με την γενική έννοια, είναι το κάθε τι που φυτρώνει, που γεννάται από την γη στο φως. Με την ειδική είναι τα χαρακτηριστικά του καθενός μας, την ώρα της δημιουργίας μας.
Μην τσιμπάτε, λοιπόν, από τους α-λίτ (που λέει κι ο Γρίβας)! Βγείτε άφοβα στην φύση, πορδίστε όσο θέλετε, χαϊδέψτε τα μοσχαράκια και τις αγελάδες, δεν θα σας στερήσουν το διοξείδιο του άνθρακα, χαρείτε την γενικώς. Βρείτε καμμιά βρυσούλα με γάργαρο και κρύο νερό και πιείτε.
Η βρύση παράγεται εκ του βρύω, σύνθετο ρήμα εκ του φύω+ροή (ρέω, ρύσις). Φυ-ρύω >φρύω >βρύω, με φ>β, που σημαίνει είμαι πλήρης, αναβλύζω, εκχύνω, αυξάνομαι πλουσίως.
Κι απ’ την βρύση τρέχει το δροσερό νεράκι ή ύδωρ.
Το ύδωρ είναι σύνθετη λέξη, εκ του ύ-ω (=βρέχω, πέφτω σαν βροχή) + δα (=γη), σημασία που δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας επεξηγήσω περισσότερο.
Όσο για το νερό, πρόκειται για το νηρόν >νεαρόν >(άρα) φρέσκο ύδωρ, που δεν προλαβαίνει να συλλεγεί και να ψυχθεί.
Πολλές φορές, κυττώντας μέσα στην πηγή, απ’ όπου τρέχει το νεράκι, νομίζουμε πως βλέπουμε μέσα σε καθρέφτη, σε γυαλί δηλαδή. Το γυαλί στην καθομιλουμένη ή ύαλος, όπως είναι η επιστημονική του ονομασία, ετυμολογείται εκ του ύω+άρω (αραρίσκω), με ρ>λ, που σημαίνει πως είναι αρμοσμένη, μοιάζει με νερό.
Εκεί που θα περιδιαβαίνετε στην φύση, αν σας πιάσει καμμιά ζαλάδα, μη φοβηθείτε. Το πολύ-πολύ να είστε …γκαστρωμένοι (θα γίνει κι αυτό τώρα με την τεχνολογία) και να βγάλετε κάνα μωρό με …φωτοτυπικό, από κει που θα βγαίνουν και οι μπριζόλες, που θα τρώμε οσονούπω, για το καλό μας και το καλό της Γης, για το οποίο αυτοί νοιάζονται περισσότερο από μας. Αμ, πώς;
Η ζαλάδα ή ζάλη παράγεται εκ της αλς-αλός (=η θάλασσα) και τον σάλο (=ανοιχτή θάλασσα, κάθε ασταθής και παλμική κίνηση, ταραχή, τρικυμία, ανησυχία), με σ>ζ.
Για να συνέλθετε, φάτε λίγο …άλφιτο. Θα μου πείτε τι είναι το άλφιτο; Μα το ξεφλουδισμένο ή χονδροαλεσμένο κριθάρι, αλλά και κάθε άλευρο, όπως και το ψωμί. Η λέξη είναι σύνθετη εκ του στερητ. α + φλοιός. Άφλοιτον > άφλιτον (οι>ι) >άλφιτον (φλ>λφ).
Με γεμάτο κάπως το στομάχι, οδεύστε προς ύψωμα, απ’ όπου θα θαυμάσετε το ηλιοβασίλεμα, την δύση του ηλίου.
Το στομάχι ή στόμαχος εκ του στόμα (εκ του τέμνω) + άγω (γ>χ), υπό την έννοια ότι οι τροφές οδηγούνται σ’ αυτόν από το στόμα.
Η δύση ετυμολογείται εκ του δύω (=βυθίζω, βουτώ), που επί του ηλίου σημαίνει βασιλεύω, βυθίζομαι δηλαδή στην θάλασσα.
Όμορφες συνήθειες μιας όμορφης εποχής και μιας πανέμορφης φύσης.
Απολαύστε την όσο την έχετε ακόμη…
Αφήστε ένα σχόλιο