ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΧΙ /Φ.1810
Γράφει η Μπεχράκη Παυλίνα
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα.
Που το μεγάλο Ναί, ή το μεγάλο Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως, όποιος τόχει έτοιμο
Που το μεγάλο Ναί, ή το μεγάλο Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως, όποιος τόχει έτοιμο
μέσα του το Ναί, και λέγοντάς το, πέρα πηγαίνει
στη τιμή και στη πεποίθησή του. Ό αρνηθείς
δεν μετανιώνει. Άν ρωτούσαν, πάλι Όχι θα ξανάλεγε
Κι’όμως τον καταβάλλει εκείνο τ' ΄Οχι το σωστό,
Εις όλην την ζωήν του.
{Κωνσταντίνος Καβάφης}
{Κωνσταντίνος Καβάφης}
ΣΕ ΑΥΤΟ, το κορυφαίο νοηματικά ποίημα, του Μέγιστου Αλεξανδρινού Ποιητή, φίλε αναγνώστη, προβάλει η θεμελιακή Ιδέα, έτσι που σε λίγους στίχους, δίνει τη ψυχοσύνθεση, εκείνων που σκέπτονται, τρώγονται μέσα τους συνέχεια, και καλούνται να αποφασίσουν τη πορεία τους.
Θέμα και περιεχόμενο αυτής της γραφής, είναι ότι οι άνθρωποι στη πλειονότητά τους μπορούν να μοιραστούν, σε δύο κατηγορίες, στους ανθρώπους του Ναι και τους ανθρώπους του Όχι.
Οι πρώτοι, όταν προκαλούνται να απαντήσουν, μονολεκτικά, με ένα Ναι, ή ένα Όχι, για ένα αντιλεγόμενο θέμα, αμέσως συμπεριφέρονται θετικά. Το Ναι, έρχεται εύκολα στο στόμα τους, τις περισσότερες φορές. <Ω ναι γίνεται αυτό που ζητάς, δεν αποκλείεται ,δεν σας υπόσχομαι, αλλά θα προσπαθήσω, συμφωνώ, κ.λ.π.
Αντίθετα, οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας, το Οχι, ή άρνηση, είναι η άμεση αντίδρασή τους. Αυτοί ξεκινάνε πάντα αρνητικά. <Δέν γίνεται, αποκλείεται, μη το συζητάτε, έχω την εντελώς αντίθετη γνώμη, χαμένος κόπος, κ.λ.π. Με δυό λόγια, η αντίδραση των δυο τύπων ανθρώπων έχει διαφορετικά διαφορετικά χαρακτηριστικά.
-ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ οι άνθρωποι του Ναι, είναι εύκαμπτοι, στις σκέψεις και τις αποφάσεις, είναι πιό εύκολοι στις κοινωνικές συναναστροφές, δεν τα πολυζυγίζουν τα πράγματα γενικά. Αντίθετα, οι άνθρωποι του Όχι, μένουν αμετακίνητοι, στις ιδέες τους, έχουν ακαμψία στις σκέψεις τους, και είναι καλύτερα πληροφορημένοι, για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν, και καταπιάνονται.
Ποιός όμως τύπος, έχει τις μεγαλύτερες και περισσότερες επιτυχίες? Ό άνθρωπος του Ναί, η αυτός του Όχι άραγε? Είναι σίγουρο, πως η απάντηση, σε αυτό το ερώτημα, εξαρτάται από την ενασχόληση του καθένα, το τοπίο που ζει και εργάζεται, και δημιουργεί, και από τις περιστάσεις. Τόσο στην Πολιτική, όσο και στην Οικονομική πραγματικότητα, άλλοτε η ανένδοτη, επίμονη, άρνηση, σε συγκεκριμένη κρίσιμη χρονική στιγμή, σε ορισμένο πρόγραμμα δράσης, και άλλοτε, ο στρατηγικός ελιγμός, η έγκαιρη αλλαγή σχεδίου, πριν έλθει ζημιά, ανεπανόρθωτη, είναι το ζητούμενο.
- ΣΕ ΑΥΤΟ ακριβώς το σημείο, θα ρωτήσουμε χάρη του αντιλόγου. Μήπως, είναι δειλία το Όχι, όταν αρνείται κάποιος, γιατί σκέφτηκε ενσυνείδητα, πως είναι ακατάλληλος, ανήμπορος, και ευθυνόφοβος, και δεν παίρνε μεγάλες αποφάσεις, ή για κάποια παρόμοια λογική αιτία? Το ρωτάμε αυτό φίλε αναγνώστη, γιατί ο Δάντης ,στο σπουδαίο έργο του <Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ> {ο τίτλος του ποιήματος του Αλεξανδρινού Ποιητή προέρχεται από έναν στίχο του εν λόγω Σπουδαίου πιστεύει αντίθετα, ότι το Όχι σε πολλές περιπτώσεις είναι ένδειξη δειλίας. Και αναφέρεται προκειμένου να υποστηρίξει την άποψή του τη περίπτωση, του ήρωά του, του ογδοντάχρονου μοναχού, που εκλέχθηκε άθελα του, Πάπας, με το όνομα Καιλεστίνος Ε’ το 1294.
όμως ο μοναχός παραιτήθηκε, αμέσως σχεδόν, και γύρισε πίσω, στη ταπεινή ζωή του, στο μοναστήρι. Ο Δάντης εξήγησε, πως δείλιασε, μπρός στη μεγάλη πρόκληση, και από αδυναμία παραιτήθηκε από το ύψιστο αξίωμα. Ό Ποιητής μας αντίθετα, στέκεται σαν βαθύς γνώστης της ζωής, και μας λέει με τον υπέροχο ποιητικό λόγο του, πως, θέλει αρετή και τόλμη να πεις Όχι.
-ΟΜΩΣ από την άλλη, τόσο οι Επιχειρήσεις, όσο και οι Πολιτείες, ευημερούν, και ευτυχούν, όταν ανάλογα με τις περιστάσεις, και τις καταστάσεις, βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι, στις κατάλληλες θέσεις, μπροστάρηδες στις επιχειρήσεις και πραγματικοί Ηγέτες ,που κυβερνούν, τα Κράτη, όπως τουλάχιστον μας διδάσκει η Ιστορία της Ανθρωπότητας. Όταν έρχονται παρακμιακές εποχές, όπως αυτή που διερχόμαστε στα τωρινά τα χρόνια, σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται, πως, είναι ακριβώς αυτό που λείπει ,με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Τα σημάδια της παρακμής είναι τόσο έντονα, πόλεμοι, τρομοκρατία, κοινωνικοί αναβρασμοί, εγκλήματα, απόγνωση, στον πλανήτη γή, αμφισβήτηση, της Πολιτικής και των Πολιτικών, ανασφάλεια των Λαών για το αύριο, σημαίνει, πως δεν υπάρχουν άξιοι Ηγέτες, στους τωρινούς Καιρούς, και ο Θεός ,να βάλει το χέρι του, κατά πως λέει, η Λαϊκή ρήση.
- ΠΡΕΠΕΙ να πούμε λοιπόν, πως με άλλο σκεπτικό, άλλη βάση, και άλλο πρίσμα, υπάρχουν οι άλλοι τύποι ανθρώπων, που είναι και οι πολλοί, που δεν είναι απόλυτα, <καθαροί> σίγουροι, απόλυτοι.
Δεν έχουν φθάσει σε αυτό το σημείο, με ξεκάθαρη προσωπικότητα, γιατί φαίνεται πως, αποφασίζουν, για το σε ποιό τύπο ανήκουν, δύο βασικοί παράγοντες. Ό γενετικός κώδικας των κυττάρων, οι περιστάσεις της ζωής αλλά και το ότι, δεν έχουν εμβαθύνει στην εσωτερική τους συνείδηση, και δεν γνωρίζουν καλά την ιδιοσυγκρασία τους. Δεν είναι ούτε τόσο ικανοί, ούτε τόσο τυχεροί....Είμαστε ανάμεικτοι. χαρακτήρες, εμείς, οι πολλοί, κοινοί θνητοί, φίλε αναγνώστη.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ λοιπόν στο συμπέρασμα, πως κατά πως λέει ο Ποιητής μας, <Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι, ή το μεγάλο Όχι να πούνε> είναι μερικοί, οι θαρραλέοι, που πρέπει να πάρουν εδώ, και τώρα σκληρές αποφάσεις, να δώσουν μάχες, πού απαιτούν ικανότητα δύναμη, αίσθημα ευθύνης υπέρτατο! Θέλει αρετή και τόλμη, να αρνηθείς, σε προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, όπως προείπαμε, αυτό που όλοι ποθούν, και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να το πάρουν, ή για να δοξαστούν, όταν πρόκειται για αποφάσεις που κρίνεται ακόμα και η τύχη ενός Τόπου, μιας Πατρίδας. Τελειώνοντας αυτή τη μικρή γραφή θα πούμε με το θάρρος πάντα της πνευματικής ελευθερίας, πως κατά την άποψή μας, και εμείς συμφωνούμε με τον Ποιητή μας, ότι το Όχι, είναι διαχρονικό έμβλημα Ανεξαρτησίας, Πνευματικής, και ασυμβίβαστης στάσης, απέναντι, σε κοινωνία, πολιτική ιδεολογία, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, που είναι υπό αμφισβήτηση, όπως κακά τα ψέματα, τωρινών, παρακμιακών καιρών, φοβικά σημάδια.
* Η κα Παυλίνα Μπεχράκη, είναι Εικαστικός, Συγγραφέας και Ποιήτρια από την Κόρινθο.
Θέμα και περιεχόμενο αυτής της γραφής, είναι ότι οι άνθρωποι στη πλειονότητά τους μπορούν να μοιραστούν, σε δύο κατηγορίες, στους ανθρώπους του Ναι και τους ανθρώπους του Όχι.
Οι πρώτοι, όταν προκαλούνται να απαντήσουν, μονολεκτικά, με ένα Ναι, ή ένα Όχι, για ένα αντιλεγόμενο θέμα, αμέσως συμπεριφέρονται θετικά. Το Ναι, έρχεται εύκολα στο στόμα τους, τις περισσότερες φορές. <Ω ναι γίνεται αυτό που ζητάς, δεν αποκλείεται ,δεν σας υπόσχομαι, αλλά θα προσπαθήσω, συμφωνώ, κ.λ.π.
Αντίθετα, οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας, το Οχι, ή άρνηση, είναι η άμεση αντίδρασή τους. Αυτοί ξεκινάνε πάντα αρνητικά. <Δέν γίνεται, αποκλείεται, μη το συζητάτε, έχω την εντελώς αντίθετη γνώμη, χαμένος κόπος, κ.λ.π. Με δυό λόγια, η αντίδραση των δυο τύπων ανθρώπων έχει διαφορετικά διαφορετικά χαρακτηριστικά.
-ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ οι άνθρωποι του Ναι, είναι εύκαμπτοι, στις σκέψεις και τις αποφάσεις, είναι πιό εύκολοι στις κοινωνικές συναναστροφές, δεν τα πολυζυγίζουν τα πράγματα γενικά. Αντίθετα, οι άνθρωποι του Όχι, μένουν αμετακίνητοι, στις ιδέες τους, έχουν ακαμψία στις σκέψεις τους, και είναι καλύτερα πληροφορημένοι, για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν, και καταπιάνονται.
Ποιός όμως τύπος, έχει τις μεγαλύτερες και περισσότερες επιτυχίες? Ό άνθρωπος του Ναί, η αυτός του Όχι άραγε? Είναι σίγουρο, πως η απάντηση, σε αυτό το ερώτημα, εξαρτάται από την ενασχόληση του καθένα, το τοπίο που ζει και εργάζεται, και δημιουργεί, και από τις περιστάσεις. Τόσο στην Πολιτική, όσο και στην Οικονομική πραγματικότητα, άλλοτε η ανένδοτη, επίμονη, άρνηση, σε συγκεκριμένη κρίσιμη χρονική στιγμή, σε ορισμένο πρόγραμμα δράσης, και άλλοτε, ο στρατηγικός ελιγμός, η έγκαιρη αλλαγή σχεδίου, πριν έλθει ζημιά, ανεπανόρθωτη, είναι το ζητούμενο.
- ΣΕ ΑΥΤΟ ακριβώς το σημείο, θα ρωτήσουμε χάρη του αντιλόγου. Μήπως, είναι δειλία το Όχι, όταν αρνείται κάποιος, γιατί σκέφτηκε ενσυνείδητα, πως είναι ακατάλληλος, ανήμπορος, και ευθυνόφοβος, και δεν παίρνε μεγάλες αποφάσεις, ή για κάποια παρόμοια λογική αιτία? Το ρωτάμε αυτό φίλε αναγνώστη, γιατί ο Δάντης ,στο σπουδαίο έργο του <Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ> {ο τίτλος του ποιήματος του Αλεξανδρινού Ποιητή προέρχεται από έναν στίχο του εν λόγω Σπουδαίου πιστεύει αντίθετα, ότι το Όχι σε πολλές περιπτώσεις είναι ένδειξη δειλίας. Και αναφέρεται προκειμένου να υποστηρίξει την άποψή του τη περίπτωση, του ήρωά του, του ογδοντάχρονου μοναχού, που εκλέχθηκε άθελα του, Πάπας, με το όνομα Καιλεστίνος Ε’ το 1294.
όμως ο μοναχός παραιτήθηκε, αμέσως σχεδόν, και γύρισε πίσω, στη ταπεινή ζωή του, στο μοναστήρι. Ο Δάντης εξήγησε, πως δείλιασε, μπρός στη μεγάλη πρόκληση, και από αδυναμία παραιτήθηκε από το ύψιστο αξίωμα. Ό Ποιητής μας αντίθετα, στέκεται σαν βαθύς γνώστης της ζωής, και μας λέει με τον υπέροχο ποιητικό λόγο του, πως, θέλει αρετή και τόλμη να πεις Όχι.
-ΟΜΩΣ από την άλλη, τόσο οι Επιχειρήσεις, όσο και οι Πολιτείες, ευημερούν, και ευτυχούν, όταν ανάλογα με τις περιστάσεις, και τις καταστάσεις, βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι, στις κατάλληλες θέσεις, μπροστάρηδες στις επιχειρήσεις και πραγματικοί Ηγέτες ,που κυβερνούν, τα Κράτη, όπως τουλάχιστον μας διδάσκει η Ιστορία της Ανθρωπότητας. Όταν έρχονται παρακμιακές εποχές, όπως αυτή που διερχόμαστε στα τωρινά τα χρόνια, σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται, πως, είναι ακριβώς αυτό που λείπει ,με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Τα σημάδια της παρακμής είναι τόσο έντονα, πόλεμοι, τρομοκρατία, κοινωνικοί αναβρασμοί, εγκλήματα, απόγνωση, στον πλανήτη γή, αμφισβήτηση, της Πολιτικής και των Πολιτικών, ανασφάλεια των Λαών για το αύριο, σημαίνει, πως δεν υπάρχουν άξιοι Ηγέτες, στους τωρινούς Καιρούς, και ο Θεός ,να βάλει το χέρι του, κατά πως λέει, η Λαϊκή ρήση.
- ΠΡΕΠΕΙ να πούμε λοιπόν, πως με άλλο σκεπτικό, άλλη βάση, και άλλο πρίσμα, υπάρχουν οι άλλοι τύποι ανθρώπων, που είναι και οι πολλοί, που δεν είναι απόλυτα, <καθαροί> σίγουροι, απόλυτοι.
Δεν έχουν φθάσει σε αυτό το σημείο, με ξεκάθαρη προσωπικότητα, γιατί φαίνεται πως, αποφασίζουν, για το σε ποιό τύπο ανήκουν, δύο βασικοί παράγοντες. Ό γενετικός κώδικας των κυττάρων, οι περιστάσεις της ζωής αλλά και το ότι, δεν έχουν εμβαθύνει στην εσωτερική τους συνείδηση, και δεν γνωρίζουν καλά την ιδιοσυγκρασία τους. Δεν είναι ούτε τόσο ικανοί, ούτε τόσο τυχεροί....Είμαστε ανάμεικτοι. χαρακτήρες, εμείς, οι πολλοί, κοινοί θνητοί, φίλε αναγνώστη.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ λοιπόν στο συμπέρασμα, πως κατά πως λέει ο Ποιητής μας, <Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι, ή το μεγάλο Όχι να πούνε> είναι μερικοί, οι θαρραλέοι, που πρέπει να πάρουν εδώ, και τώρα σκληρές αποφάσεις, να δώσουν μάχες, πού απαιτούν ικανότητα δύναμη, αίσθημα ευθύνης υπέρτατο! Θέλει αρετή και τόλμη, να αρνηθείς, σε προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, όπως προείπαμε, αυτό που όλοι ποθούν, και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να το πάρουν, ή για να δοξαστούν, όταν πρόκειται για αποφάσεις που κρίνεται ακόμα και η τύχη ενός Τόπου, μιας Πατρίδας. Τελειώνοντας αυτή τη μικρή γραφή θα πούμε με το θάρρος πάντα της πνευματικής ελευθερίας, πως κατά την άποψή μας, και εμείς συμφωνούμε με τον Ποιητή μας, ότι το Όχι, είναι διαχρονικό έμβλημα Ανεξαρτησίας, Πνευματικής, και ασυμβίβαστης στάσης, απέναντι, σε κοινωνία, πολιτική ιδεολογία, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, που είναι υπό αμφισβήτηση, όπως κακά τα ψέματα, τωρινών, παρακμιακών καιρών, φοβικά σημάδια.
* Η κα Παυλίνα Μπεχράκη, είναι Εικαστικός, Συγγραφέας και Ποιήτρια από την Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο