Η μαγεία της ετυμολογίας /Φ.1808

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

«Ετυμολογικές προσεγγίσεις»

Γνωστά και καθημερινά - 20

Γράφει ο Χρήστος Βλαχογιάννης 

Καθηγητής Μουσικής

Αγαπητοί μου αναγνώστες, από σήμερα και για κάποια φύλλα θα παραβώ λίγο την υπόσχεση που έδωσα για την θεματολογία της στήλης. Κλείνει ένας χρόνος, από την στιγμή που εγκατέλειψα την εκπαίδευση και ευρίσκομαι ήδη στο στάδιο της συντάξεως, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έφυγα όχι γιατί βαρέθηκα αυτό που έκανα με όλη μου την ψυχή επί 35 συναπτά έτη αλλά γιατί σιχάθηκα τον δόλιο τρόπο, μέσω του οποίου σχεδιάζεται ο ολοκληρωτικός αφανισμός τής ελληνικής γλώσσας και γενικότερα του ελληνικού τρόπου ζωής και σκέψης. Η προσπάθεια αυτή βεβαίως δεν είναι φρέσκια. Έχει ιστορία αιώνων και πολλά μα πολλά ονοματεπώνυμα. Αυτή μου την σθεναρή άποψη θα προσπαθήσω να στηρίξω μέσα από αδιαμφισβήτητα γεγονότα.

Η προφορική γλώσσα, που σήμερα μιλάμε, ουδέποτε διέτρεξε κίνδυνο από τις επιδράσεις και προσμίξεις ξένων λέξεων, σαν συνέπεια ξενικών κατοχών (Φραγκοκρατία, Τουρκοκρατία), γιατί είχε από μόνη της την δύναμη να τις αφομοιώνει ή να τις απορρίπτει. Αντιθέτως, η γραπτή γλώσσα τείνει ραγδαίως να χάσει την μορφή που διατήρησε 2000+ χρόνια τώρα. Η συνέπεια θα είναι, αφού η ελληνική κοινωνία παρουσιάζει συμπτώματα βαθειάς και προϊούσας αλλοτρίωσης, να χάσουμε την ταυτότητά μας ως λαού.

Υποστηρίζω ότι όλες οι ενέργειες, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, έχουν μεθοδευτεί από ξένους ανθελληνικούς κύκλους, με εφαρμοστές στην χώρα μας τους ντόπιους «εργολάβους» και «υποτακτικούς». Μάλιστα έχουν καταφέρει να δραστηριοποιήσουν και χρησιμοποιήσουν και την πολιτική εξουσία, ούτως ώστε να μπορούν να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες τους (η καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος σε Παιδεία και Διοίκηση έγινε με προεδρικό διάταγμα).

«Πάντες ι Έληνες εγγράμματι»

Μη σας παραξενεύει ο τίτλος. Πρόκειται για βιβλίο, που εξέδωσε το 1879 ο Τιμόθεος Κούστας, προσπαθώντας να «βοηθήσει» τον ελληνικό λαό αλλά και τους «αλογενίς» να μάθουν πιο εύκολα την ελληνική γλώσσα.

Οι μεθοδεύσεις όμως της αλλοίωσης της γραπτής μας γλώσσας ξεκινούν από πολύ παλαιά. Το 1514, ο Ισπανός αρχικαρδινάλιος και ιεροεξεταστής -γνωστός μισέλληνας-, Φραγκίσκο Χιμένεθ δε Θισνέρος, εξέδωσε την Καινή Διαθήκη σε ελληνικό κείμενο με ...μονοτονικό σύστημα!! Η λατινοκρατία, εξ άλλου, την ίδια εποχή στην Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου επηρέασε σημαντικά την γραπτή γλωσσική έκφραση. Δείγμα αυτού του επηρεασμού, με πρόδηλες αφομοιωτικές τάσεις, είναι η τραγωδία «Ερωφίλη» του Γ. Χορτάτζη, γραμμένη το 1637 με λατινικούς χαρακτήρες. Την ίδια περίοδο, ο καρδινάλιος πρωθυπουργός της Γαλλίας, Ρισελιέ, και οι διάφοροι παπικοί αποστολείς καταβάλλουν προσπάθειες να συγγράψουν γλωσσάρια και γραμματικές σε δήθεν δημώδη διάλεκτο, όχι βέβαια για να μορφώσουν τον υπόδουλο ελληνισμό αλλά να του «περάσουν» ένα φραγκορωμέικο ιδίωμα, με απώτερο στόχο την απομάκρυνση της ελληνικής γραπτής γλώσσας από την αρχαία και βυζαντινή γραμματεία. Λίγα χρόνια αργότερα, ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, με σημείο αναφοράς την Γαλλική Επανάσταση, κατευθύνει και όχι εμπνέει ρηξικέλευθους καινοτόμους τής γλώσσας, με κύριο εκφραστή τον Ιωάννη Βηλαρά, που διαδίδει τις ιδέες του γραμμένες φωνητικά. Τα κυριότερα έργα του είναι η «Ρομεηκη γλοσα» και η «Μηκρη ορμηνια για τα γραματα και ορθογραφηα της ρομεηκης γλοσας». Ο Βηλαράς, επηρεασμένος από τους καθοδηγητές της Γαλλικής Επανάστασης, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα προσλήφθηκε στην αυλή του Αλή Πασά, ως σύμβουλος. Αν συνδυάσουμε το γεγονός ότι η Γαλλική Επανάσταση υποκινήθηκε από την παντοδύναμη τότε μυστική εταιρεία των Ιλλουμινάτων (ιδρύθηκε το 1779 στην Γερμανία και ήταν ένωση προσωπικοτήτων, καθηγητών, κληρικών, πολιτικών, μασωνικής έμπνευσης, με απώτερο στόχο να κατευθύνουν και να ελέγχουν την πολιτική και την εκπαίδευση) και το ότι ο Αλή Πασάς ήταν Μπεκτασής (μουσουλμανική έκφραση του ελευθεροτεκτονισμού) μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο Βηλαράς έγραφε αυτά που έγραφε. Μετά την Επανάσταση του 1821 και την δημιουργία του ελληνικού κράτους, τα Επτάνησα υφίστανται την διείσδυση των αγγλικών τεκτονικών στοών, οι οποίες παίρνουν την σκυτάλη από τις γαλλικές και υποκινούν «Έλληνες» εκπαιδευτικούς να συνεχίσουν την αλλοίωση της γραπτής γλώσσας. Ο επτανήσιος εκπαιδευτικός -και αμφιβόλου εθνικότητας- Αντώνιος Φατσέας, στις «Σκέψεις επί της Δημοσίας και Ιδιωτικής Εκπαιδεύσεως των Νέων Ελλήνων», εν έτει 1856, γράφει επί λέξει: «...Να γράφωσι δηλονότι χωρίς πνεύματα, χωρίς πάθη, χωρίς χρόνους, χωρίς τας λεγομένας κυρίας διφθόγγους, και με ένα μόνον τόνον, όπου η φωνή πίπτει, όλα τα ι δια του ιώτα, όλα τα ε δια του ε ψιλού, όλα τα ο δια του ο μικρού...».

Χρονικώς, όπως αντιλαμβάνεστε, πλησιάζουμε στις παρυφές τού δημοτικιστικού κινήματος.

Συνεχίζεται…

* Ο κ. Βλαχογιάννης Χρήστος είναι Καθηγητής Μουσικής στο 1ο Γυμνάσιο Μεσολογγίου και Δ/ντης Χορωδίας