Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ /Φ.1799
Γράφει η Μπεχράκη Παυλίνα
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ της Πληροφορίας στις μέρες μας, φίλε Αναγνώστη, είναι αποπνικτικός.
Ή Πληροφορία ως αλήθεια ή ως ψέμα μεταβάλλει με τη δύναμή της τα πάντα προς τη θετική ή αρνητική πλευρά με ταχύτητα αστραπής. Σίγουρα, η ίδια η Πληροφορία έχει και σημασία και αξία, όταν λειτουργεί μέσα στο φως. Σε κάθε περίπτωση, έτσι που μεταδίδεται παντού, είτε όταν δεν λειτουργεί παντού. Στην περίπτωση, που τη διαθέτουν και τη χρησιμοποιούν οι «δυνατοί» για όλο και περισσότερη δύναμη και για ειδικούς λόγους, για να ενισχύσουν δηλαδή τη θέση τους σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, κοινωνικής, επιχειρηματικής ζωής, δεν διεκδικεί το βάθος της αλήθειας, έτσι που οδηγεί τη κοινωνία των πολιτών, ακόμα και την Πολιτεία, κατά το δοκούν, και για ίδιον όφελος Η ΤΕΧΝΗ, Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ, μέσα από τη γνώση, αποτελεί αντίβαρο στην Πληροφορία, επειδή και όταν την εμπεριέχουν, αφήνει τον θεατή ενός έργου τέχνης για παράδειγμα, να το ερμηνεύσει, να ανακαλύψει την αλήθεια από μόνος του και τον βεβαιώνει, πως είναι εις θέση, είναι ικανός να κρίνει, γιατί έχει ευεργετηθεί ο νους του, αφυπνισμένος, από την Τέχνη και τη σωστή πληροφορία, μέσα από τη γνώση. Αφήνει τον θεατή ο Καλλιτέχνης μέσα από το έργο του ή με τη γραφή του ο Συγγραφέας, να ευεργετήσει τη ψυχή του, να την εμπνεύσει ελπίδα, αγάπη, έρωτα για την ωραιότητα μιας ζωής απροσκύνητης.
Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ του διαδικτύου έχει άλλο νόημα και περιεχόμενο. Είναι ένας τόπος επικοινωνίας που αφορά το όλον, ανά τον Πλανήτη, εδώ και τώρα. Είναι ένας ιδιότυπος τύπος διαφάνειας και αδιαφάνειας, εκ των πραγμάτων. Ο χρήστης αφήνεται στη διάκριση του άλλου. Του ανακοινώνει τη σκέψη του, την κατάστασή του, τον τρόπο που λειτουργεί σαν άτομο. Τον εμπιστεύεται κυριολεκτικά, ενώ ξέρει πως μπορεί και να τον βλάψει. Από την άλλη τον προστατεύει, κατά ένα τρόπο, έτσι που εκτίθεται προς όλους, κατά μία έννοια, και το βλέπουμε αυτό πως ακολουθούνται τα βήματα στο διαδικτυακό τοπίο ανθρώπων που διαπράττουν αδικήματα.
ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ είναι μια δομή Οικουμενική, τα πάντα είναι ανοικτά, και τίποτα αδιαπέραστο. Όλα υπάρχουν, μέσα σε όλα. Ιδιωτικό και δημόσιο συνυφαίνονται και κερδίζεται κατά ένα τρόπο η συλλογικότητα, αλλοιώνονται ρόλοι και εγωισμοί, πέφτουν οι μάσκες. Η αλήθεια είναι ότι όσο ανοικτότερα είναι τα πράγματα, τόσο αχρηστεύονται οι ρόλοι, τόσο διαγράφονται τα όρια της ατομικότητας και της συλλογικότητας. Ο συλλογικός άνθρωπος μπορεί να είναι ακόμα και στο περιβάλλον του διάτρητος, όχι όμως και διαφανής. Η διαφάνεια προϋποθέτει ωριμότητα και αλήθεια και θα ήταν ευχής έργο να συνέβαινε. Δυστυχώς, όμως, όπως διαπιστώνουμε όσοι χρησιμοποιούμε αυτό το μαγικό εργαλείο με σύνεση, μια θορυβώδη πολυλογία σε όλα τα επίπεδα, αντιπαραθέσεις στο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο, φαρμακερά κουτσομπολιά, και πάει λέγοντας.
ΠΑΡΑ την εξωστρέφεια, εμείς, οι τωρινοί άνθρωποι, δεν παίζουμε με ανοικτά χαρτιά, γιατί δεν διαθέτουμε την εσωτερικότητα στην πραγματικότητα. Έχει κερδίσει η ύλη, η φιλοδοξία, το άγχος για τον επιούσιο κ.λ.π.. Υπάρχει αδιαφάνεια, στην ομαδική ψυχή και σκέψη, κακά τα ψέματα.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ παντού στις μέρες μας και στον τόπο μας το παιχνίδι της Πληροφορίας παίζεται με σημαδεμένα χαρτιά. Η ανοικτή κοινωνία, όπως είναι αυτή που βιώνουμε εμείς οι τωρινοί, προϋποθέτει διαφάνεια για να λειτουργήσει σωστά με γραπτούς και άγραφους νόμους.
Γι’ αυτό άλλωστε, όταν συμβαίνει αυτό, στον διαδικτυακό τόπο, με αληθινά δηλαδή προφίλ, ο άλλος, καίτοι άγνωστος, μπορεί να γίνει πραγματικά κοντινός αγαπημένος φίλος. Και ομολογώ ότι εμένα προσωπικά, μου συμβαίνει και είμαι ευτυχής γι’ αυτό, καταθέτοντας, φίλε αναγνώστη, τη μαρτυρία μου, προκειμένου να υποστηρίξω την άποψη αυτή.
ΟΤΑΝ πριν τέσσερα χρόνια βίωσα την ξαφνική παντοτινή απώλεια του αγαπημένου μου, έλαβα δεκάδες τηλεγραφήματα από διαδικτυακούς φίλους και με συγκίνησε βαθειά αυτή η παρηγορητική συντροφικότητα, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την ίδια ενός, όπως λέμε, «πραγματικού» φίλου και δικού, που τον ξέρουμε χρόνια ολόκληρα, τον βλέπουμε να μεγαλώνει, να προοδεύει, να ευτυχεί ή το αντίθετο, ζούμε πλάι του. Με συγκίνησε βαθειά για τον ιδιότυπο χαρακτήρα αυτής της θαυμαστής ανθρώπινης πράξης, που δεν επιβεβαιώνεται μόνο με την ανταλλαγή απόψεων, σαν προσφορά συντροφιάς πολύτιμης, αλλά και στη στιγμή της ανάγκης.
Ο λόγος που εκφέρουμε, το περιεχόμενο και η μορφή του, όπως και ο διαδικτυακός φίλος που επιλέγουμε με κριτήρια, έτσι που μας δίνετε αυτή η δυνατότητα, και βρισκόμαστε στον φιλόξενο διαδικτυακό τόπο και συνομιλούμε, είναι ο καθρέφτης που καθρεπτίζεται το πρόσωπό μας και τον αποζητούμε να επικοινωνήσουμε, τον έχουμε πραγματικά ανάγκη, κατά πως φαίνεται, αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της απομόνωσης και της μοναξιάς, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε.
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ είναι ύψιστη ανάγκη για τον άνθρωπο. όπως και η πληροφόρηση, για το τι συμβαίνει γύρω του και μακριά του και τη χαιρόμαστε έτσι που τρέχει, από πολλές πηγές ασταμάτητα για ό,τι καλό και ό,τι κακό.
Πρέπει να πούμε τελειώνοντας αυτή τη μικρή γραφή πως το καλό και το κακό θα συνυπάρχει πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Το Καλό θα ανθεί στον κόσμο μας και θα διαδίδεται υπό συνθήκες Πνευματικής δημιουργίας, όπως και συμβαίνει από τότε που γεννήθηκε ο Πολιτισμός. Το κακό από την άλλη θα θριαμβεύει, θα διαχέεται, θα θεριεύει, απ’ άκρη σ’ άκρη του Πλανήτη μας, όπου υφέρπει αποτελμάτωση, φτώχεια, φόβος για το αύριο, ανασφάλεια, απαισιοδοξία. Σε εποχή παρακμής της Ανθρωπότητας, που έρχεται και τη βρίσκει και τη κτυπάει αλύπητα. Όμως αυτή αγωνίζεται, όπως η ιστορία της μας πληροφορεί, με όλες της τις δυνάμεις. Η ζωή νικάει πάντα και η παρακμή με τα φαινόμενά της, υποχωρεί ατάκτως. Μια ευχή σαν προσευχή, ας ακουστεί, όπως γίνεται πάντα από αυτή τη μικρή, την ευλογημένη κόχη της γης, Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ, η μεγάλη κληρονομιά μας, να προστρέξει να τη βοηθήσει!
*Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια από τη Κόρινθο.
Ή Πληροφορία ως αλήθεια ή ως ψέμα μεταβάλλει με τη δύναμή της τα πάντα προς τη θετική ή αρνητική πλευρά με ταχύτητα αστραπής. Σίγουρα, η ίδια η Πληροφορία έχει και σημασία και αξία, όταν λειτουργεί μέσα στο φως. Σε κάθε περίπτωση, έτσι που μεταδίδεται παντού, είτε όταν δεν λειτουργεί παντού. Στην περίπτωση, που τη διαθέτουν και τη χρησιμοποιούν οι «δυνατοί» για όλο και περισσότερη δύναμη και για ειδικούς λόγους, για να ενισχύσουν δηλαδή τη θέση τους σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, κοινωνικής, επιχειρηματικής ζωής, δεν διεκδικεί το βάθος της αλήθειας, έτσι που οδηγεί τη κοινωνία των πολιτών, ακόμα και την Πολιτεία, κατά το δοκούν, και για ίδιον όφελος Η ΤΕΧΝΗ, Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ, μέσα από τη γνώση, αποτελεί αντίβαρο στην Πληροφορία, επειδή και όταν την εμπεριέχουν, αφήνει τον θεατή ενός έργου τέχνης για παράδειγμα, να το ερμηνεύσει, να ανακαλύψει την αλήθεια από μόνος του και τον βεβαιώνει, πως είναι εις θέση, είναι ικανός να κρίνει, γιατί έχει ευεργετηθεί ο νους του, αφυπνισμένος, από την Τέχνη και τη σωστή πληροφορία, μέσα από τη γνώση. Αφήνει τον θεατή ο Καλλιτέχνης μέσα από το έργο του ή με τη γραφή του ο Συγγραφέας, να ευεργετήσει τη ψυχή του, να την εμπνεύσει ελπίδα, αγάπη, έρωτα για την ωραιότητα μιας ζωής απροσκύνητης.
Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ του διαδικτύου έχει άλλο νόημα και περιεχόμενο. Είναι ένας τόπος επικοινωνίας που αφορά το όλον, ανά τον Πλανήτη, εδώ και τώρα. Είναι ένας ιδιότυπος τύπος διαφάνειας και αδιαφάνειας, εκ των πραγμάτων. Ο χρήστης αφήνεται στη διάκριση του άλλου. Του ανακοινώνει τη σκέψη του, την κατάστασή του, τον τρόπο που λειτουργεί σαν άτομο. Τον εμπιστεύεται κυριολεκτικά, ενώ ξέρει πως μπορεί και να τον βλάψει. Από την άλλη τον προστατεύει, κατά ένα τρόπο, έτσι που εκτίθεται προς όλους, κατά μία έννοια, και το βλέπουμε αυτό πως ακολουθούνται τα βήματα στο διαδικτυακό τοπίο ανθρώπων που διαπράττουν αδικήματα.
ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ είναι μια δομή Οικουμενική, τα πάντα είναι ανοικτά, και τίποτα αδιαπέραστο. Όλα υπάρχουν, μέσα σε όλα. Ιδιωτικό και δημόσιο συνυφαίνονται και κερδίζεται κατά ένα τρόπο η συλλογικότητα, αλλοιώνονται ρόλοι και εγωισμοί, πέφτουν οι μάσκες. Η αλήθεια είναι ότι όσο ανοικτότερα είναι τα πράγματα, τόσο αχρηστεύονται οι ρόλοι, τόσο διαγράφονται τα όρια της ατομικότητας και της συλλογικότητας. Ο συλλογικός άνθρωπος μπορεί να είναι ακόμα και στο περιβάλλον του διάτρητος, όχι όμως και διαφανής. Η διαφάνεια προϋποθέτει ωριμότητα και αλήθεια και θα ήταν ευχής έργο να συνέβαινε. Δυστυχώς, όμως, όπως διαπιστώνουμε όσοι χρησιμοποιούμε αυτό το μαγικό εργαλείο με σύνεση, μια θορυβώδη πολυλογία σε όλα τα επίπεδα, αντιπαραθέσεις στο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο, φαρμακερά κουτσομπολιά, και πάει λέγοντας.
ΠΑΡΑ την εξωστρέφεια, εμείς, οι τωρινοί άνθρωποι, δεν παίζουμε με ανοικτά χαρτιά, γιατί δεν διαθέτουμε την εσωτερικότητα στην πραγματικότητα. Έχει κερδίσει η ύλη, η φιλοδοξία, το άγχος για τον επιούσιο κ.λ.π.. Υπάρχει αδιαφάνεια, στην ομαδική ψυχή και σκέψη, κακά τα ψέματα.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ παντού στις μέρες μας και στον τόπο μας το παιχνίδι της Πληροφορίας παίζεται με σημαδεμένα χαρτιά. Η ανοικτή κοινωνία, όπως είναι αυτή που βιώνουμε εμείς οι τωρινοί, προϋποθέτει διαφάνεια για να λειτουργήσει σωστά με γραπτούς και άγραφους νόμους.
Γι’ αυτό άλλωστε, όταν συμβαίνει αυτό, στον διαδικτυακό τόπο, με αληθινά δηλαδή προφίλ, ο άλλος, καίτοι άγνωστος, μπορεί να γίνει πραγματικά κοντινός αγαπημένος φίλος. Και ομολογώ ότι εμένα προσωπικά, μου συμβαίνει και είμαι ευτυχής γι’ αυτό, καταθέτοντας, φίλε αναγνώστη, τη μαρτυρία μου, προκειμένου να υποστηρίξω την άποψη αυτή.
ΟΤΑΝ πριν τέσσερα χρόνια βίωσα την ξαφνική παντοτινή απώλεια του αγαπημένου μου, έλαβα δεκάδες τηλεγραφήματα από διαδικτυακούς φίλους και με συγκίνησε βαθειά αυτή η παρηγορητική συντροφικότητα, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την ίδια ενός, όπως λέμε, «πραγματικού» φίλου και δικού, που τον ξέρουμε χρόνια ολόκληρα, τον βλέπουμε να μεγαλώνει, να προοδεύει, να ευτυχεί ή το αντίθετο, ζούμε πλάι του. Με συγκίνησε βαθειά για τον ιδιότυπο χαρακτήρα αυτής της θαυμαστής ανθρώπινης πράξης, που δεν επιβεβαιώνεται μόνο με την ανταλλαγή απόψεων, σαν προσφορά συντροφιάς πολύτιμης, αλλά και στη στιγμή της ανάγκης.
Ο λόγος που εκφέρουμε, το περιεχόμενο και η μορφή του, όπως και ο διαδικτυακός φίλος που επιλέγουμε με κριτήρια, έτσι που μας δίνετε αυτή η δυνατότητα, και βρισκόμαστε στον φιλόξενο διαδικτυακό τόπο και συνομιλούμε, είναι ο καθρέφτης που καθρεπτίζεται το πρόσωπό μας και τον αποζητούμε να επικοινωνήσουμε, τον έχουμε πραγματικά ανάγκη, κατά πως φαίνεται, αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της απομόνωσης και της μοναξιάς, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε.
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ είναι ύψιστη ανάγκη για τον άνθρωπο. όπως και η πληροφόρηση, για το τι συμβαίνει γύρω του και μακριά του και τη χαιρόμαστε έτσι που τρέχει, από πολλές πηγές ασταμάτητα για ό,τι καλό και ό,τι κακό.
Πρέπει να πούμε τελειώνοντας αυτή τη μικρή γραφή πως το καλό και το κακό θα συνυπάρχει πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Το Καλό θα ανθεί στον κόσμο μας και θα διαδίδεται υπό συνθήκες Πνευματικής δημιουργίας, όπως και συμβαίνει από τότε που γεννήθηκε ο Πολιτισμός. Το κακό από την άλλη θα θριαμβεύει, θα διαχέεται, θα θεριεύει, απ’ άκρη σ’ άκρη του Πλανήτη μας, όπου υφέρπει αποτελμάτωση, φτώχεια, φόβος για το αύριο, ανασφάλεια, απαισιοδοξία. Σε εποχή παρακμής της Ανθρωπότητας, που έρχεται και τη βρίσκει και τη κτυπάει αλύπητα. Όμως αυτή αγωνίζεται, όπως η ιστορία της μας πληροφορεί, με όλες της τις δυνάμεις. Η ζωή νικάει πάντα και η παρακμή με τα φαινόμενά της, υποχωρεί ατάκτως. Μια ευχή σαν προσευχή, ας ακουστεί, όπως γίνεται πάντα από αυτή τη μικρή, την ευλογημένη κόχη της γης, Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ, η μεγάλη κληρονομιά μας, να προστρέξει να τη βοηθήσει!
*Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια από τη Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο