«ΥΠΟΚΡΙΤΗ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ» φ.1753
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Ο φυγοκεντρισμός από όλους τους πυρήνες που αποτελούσαν τη συνισταμένη του «παλιού καιρού» των ανθρώπινων σχέσεων αποτελεί το χαρακτηριστικό φαινόμενο του καιρού μας . Φυγοκεντρισμός από το πρωταρχικό κοινωνικό κύτταρο , την οικογένεια, φυγοκεντρισμός από τη δέσμευση των ηθικών αξιών και φυγοκεντρισμός από το κοινό χρέος που επιβάλλει η νομοτέλεια μιας αρμονικής μεταξύ μας ζωής.
Φυσικό αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου είναι η κατάργηση των ανθρώπινων μέτρων στις σχέσεις μας, μέτρων που προϋποθέτει η πολιτισμική μας άνοδο κι όχι μόνο αυτή , αλλά και η ίδια εθνική μας συνοχή.
Τα χάσματα που δημιούργησαν οι κακές συγκυρίες της πρόσφατης ιστορίας μας, έμειναν τελικά , στον τόπο μας , ανεπούλωτα. Από την άλλη εκβαρβαρισμός της επιστήμης με την προσφορά της στον τομέα των αχαλίνωτων ανταγωνιστικών εξοπλισμών και τον αντικρυνό μας άνθρωπο , κάνει το βλέμμα μας να εγκαταλείπει τους ευρύτερους ορίζοντες και να περιορίζεται στο χώρο που υπάρχει γύρω από τα πόδια μας.
Υπάρχει μόνο το « τώρα» το οποίο είναι περικυκλωμένο από τον αρπαχτικό μας καταναλωτισμό . Χάνουμε το πρόσωπό μας κάτω από μια μάσκα , απαραίτητη για τις καθημερινέ μας συναλλαγές .
Το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό αλλά νομίζω πως σε μια σχετική στατιστική πάνω στην κρίση των ανθρωπίνων σχέσεων , θα ερχόμαστε πρώτοι εξ αιτίας και άλλων παραγόντων .
Ο μόνιμος διχασμός μας που σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις αμβλύνθηκε , όπως έγινε στη διάρκεια του πολέμου του 40 και στον πρώτο καιρό της τελευταίας μεταπολίτευσης (1974) μονιμοποίησε μέσα μας την πολιτική εμπάθεια κι αποτέλεσε έναν ακόμη λόγο στο να αφαιρεθεί η ανθρωπινή αλήθεια από την «καλημέρα» μας.
Συχνά μιλάμε για «ανθρώπινο καθεστώς» ,όλοι έχουμε αρθρώσει αυτή την κουβέντα , ενώ στις ατομικές μας σχέσεις το έχουμε καταργήσει το καθεστώς αυτό .
Θυμάμαι ένα γέρο , πριν πολλά χρόνια σ΄ ένα χωριό του Παρννασού που μου είπε : «Πρέπει ν΄ ανθρωπευτούμε , παιδί μου». Τα ραντάρ αυτά της ανθρωπότητας , οι γέροι- Νέστορες αυτοί ζουν τη μοναξιά που δημιουργεί η έλλειψη του συνανθρώπου και πραγματικά η μεγαλύτερη μοναξιά είναι εκείνη που σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται ενώπιον ενός μεγάλου κενού. Ο άλλος άνθρωπος είναι εκείνος που κρύβει με την παρουσία του την επέναντί μας άβυσσο.
Πηγαίνουμε προς μια καθολική έκπτωση των ηθικών αξιών , που εμποδίζει τη λειτουργία του σεβασμού τον οποίον επιβάλλει η ισοτιμία μας σαν όντων και ειδικότερα εδώ σαν γειτόνων – πολιτών .
Την έκπτωση μεγαλώνει η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στην πολυγνωσία του νου και στην αναγωσία της ψυχής . Όσο ψηλώνουμε έξω σαν τεχνολόγοι καταχτητές , τόσο χαμηλώνουμε μέσα μας . Οι ανθρώπινες σχέσεις , γενικότερα , διαμορφώνονται κατ ‘ εικόνα και ομοίωση των διεθνών σχέσεων και το αντίστροφο.
Τόσο εμείς όσο και τα ανταγωνιζόμενα έθνη, θα μπορούσαμε σε μια έκρηξη ειλικρίνειας ν ΄ απευθύνουμε ο ένας στον άλλο , τον στίχο του Μπωντλιάρ: «Υποκριτή αδερφέ μου»
«ΥΠΟΚΡΙΤΗ
ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ»
Φυσικό αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου είναι η κατάργηση των ανθρώπινων μέτρων στις σχέσεις μας, μέτρων που προϋποθέτει η πολιτισμική μας άνοδο κι όχι μόνο αυτή , αλλά και η ίδια εθνική μας συνοχή.
Τα χάσματα που δημιούργησαν οι κακές συγκυρίες της πρόσφατης ιστορίας μας, έμειναν τελικά , στον τόπο μας , ανεπούλωτα. Από την άλλη εκβαρβαρισμός της επιστήμης με την προσφορά της στον τομέα των αχαλίνωτων ανταγωνιστικών εξοπλισμών και τον αντικρυνό μας άνθρωπο , κάνει το βλέμμα μας να εγκαταλείπει τους ευρύτερους ορίζοντες και να περιορίζεται στο χώρο που υπάρχει γύρω από τα πόδια μας.
Υπάρχει μόνο το « τώρα» το οποίο είναι περικυκλωμένο από τον αρπαχτικό μας καταναλωτισμό . Χάνουμε το πρόσωπό μας κάτω από μια μάσκα , απαραίτητη για τις καθημερινέ μας συναλλαγές .
Το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό αλλά νομίζω πως σε μια σχετική στατιστική πάνω στην κρίση των ανθρωπίνων σχέσεων , θα ερχόμαστε πρώτοι εξ αιτίας και άλλων παραγόντων .
Ο μόνιμος διχασμός μας που σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις αμβλύνθηκε , όπως έγινε στη διάρκεια του πολέμου του 40 και στον πρώτο καιρό της τελευταίας μεταπολίτευσης (1974) μονιμοποίησε μέσα μας την πολιτική εμπάθεια κι αποτέλεσε έναν ακόμη λόγο στο να αφαιρεθεί η ανθρωπινή αλήθεια από την «καλημέρα» μας.
Συχνά μιλάμε για «ανθρώπινο καθεστώς» ,όλοι έχουμε αρθρώσει αυτή την κουβέντα , ενώ στις ατομικές μας σχέσεις το έχουμε καταργήσει το καθεστώς αυτό .
Θυμάμαι ένα γέρο , πριν πολλά χρόνια σ΄ ένα χωριό του Παρννασού που μου είπε : «Πρέπει ν΄ ανθρωπευτούμε , παιδί μου». Τα ραντάρ αυτά της ανθρωπότητας , οι γέροι- Νέστορες αυτοί ζουν τη μοναξιά που δημιουργεί η έλλειψη του συνανθρώπου και πραγματικά η μεγαλύτερη μοναξιά είναι εκείνη που σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται ενώπιον ενός μεγάλου κενού. Ο άλλος άνθρωπος είναι εκείνος που κρύβει με την παρουσία του την επέναντί μας άβυσσο.
Πηγαίνουμε προς μια καθολική έκπτωση των ηθικών αξιών , που εμποδίζει τη λειτουργία του σεβασμού τον οποίον επιβάλλει η ισοτιμία μας σαν όντων και ειδικότερα εδώ σαν γειτόνων – πολιτών .
Την έκπτωση μεγαλώνει η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στην πολυγνωσία του νου και στην αναγωσία της ψυχής . Όσο ψηλώνουμε έξω σαν τεχνολόγοι καταχτητές , τόσο χαμηλώνουμε μέσα μας . Οι ανθρώπινες σχέσεις , γενικότερα , διαμορφώνονται κατ ‘ εικόνα και ομοίωση των διεθνών σχέσεων και το αντίστροφο.
Τόσο εμείς όσο και τα ανταγωνιζόμενα έθνη, θα μπορούσαμε σε μια έκρηξη ειλικρίνειας ν ΄ απευθύνουμε ο ένας στον άλλο , τον στίχο του Μπωντλιάρ: «Υποκριτή αδερφέ μου»
(Πηγή: «ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ τεύχος 103 0 2020 ) (Επιμέλεια: ΕΛΕΝΗ Κ. Αρμπή)
Αφήστε ένα σχόλιο