Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ φ.1695
ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Σκοπός του παρόντος σημειώματός μου είναι να αποτίσω τον ελάχιστον φόρον τιμής προς τον αθάνατον Ποντιακόν Ελληνισμό, να τελέσω ένα είδος ιερού μνημοσύνου προς τους αγρίως σφαγιασθέντες, ατιμασθέντες, διωχθέντες και μαρτυρήσαντες αδελφούς και Έλληνες του ηρωικού και ιστορικού Πόντου. Ειλικρινώς δεν ευρίσκονται λόγοι παρηγορίας και παραμυθίας εμπρός εις τον οργανωθέντα και αρτίως υλοποιηθέντα αφανισμόν του ελληνικού πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, με βάση ένα σατανικό σχέδιο τής τότε τουρκικής ηγεσίας. Μόνον δάκρυα φέρει στους οφθαλμούς μας η ανάμνησις των αποφράδων εκείνων ημερών, μοναδικών εις απανθρωπιά, σκληρότητα και βαρβαρότητα.
«Ἐπί τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καί ἐκλαύσαμεν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών (Ψαλμ. 136, 1)».
Εικών αλλοφροσύνης και φρίκης επεσκίασε το μεγαλείον του Πόντου! Ως Πόντος νοείται ολόκληρος η παράλιος περιοχή περί τον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα), κυρίως όμως η νότιος ακτή και σε βάθος περίπου 100 χλμ. εντός της ενδοχώρας, με τις παράλιες πόλεις εκ Δ προς Α Σινώπη, Αμισό (Σαμψούς), Οινόη, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τρίπολη, Τραπεζούντα και Ριζαίον, μέχρι του ρωσσικού Βατούμ. Εκεί ο ελληνισμός έδρασε επί τρεις χιλιετηρίδες μέχρι το 1924, προσενεγκών μεγάλες υπηρεσίες πολιτισμού εις ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ακόμη από την μυθολογία αναφέρονται η Αργοναυτική εκστρατεία στην Κολχίδα με τον Ιάσονα για το χρυσόμαλλο δέρας, ο Τιτάν Προμηθεύς που έκλεψε το πυρ από τον Ουρανό και το μετέφερε στους ανθρώπους, τιμωρηθείς δια την πράξη του αυτή από τους θεούς και λυτρωθείς από τον Ηρακλή, οι έφιππες μαχήτριες Αμαζόνες.
Γνωστά μας ιστορικά πρόσωπα είναι ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης ο Σινωπεύς (400 – 325 π.Χ.), τον οποίον εθαύμασε ο Μ. Αλέξανδρος (356–323 π.Χ.) στην Κόρινθο, όταν του είπε «Αληθώς, εάν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος θα ήθελα να ήμουν ο Διογένης!», ο Ξενοφών (430–355 π.Χ.), όστις παρέμεινε με τους μυρίους στα Κοτύωρα επί ένα μήνα και εκείθεν προς Αμισό και στην Ελλάδα, ο γεωγράφος Στράβων (84 π.Χ. – 19 μ.Χ.) από την Αμάσεια, όστις διεκήρυξε, ότι «ἔστιν μέν οὖν Ἑλλάς καί ἡ Μακεδονία», που δολίως επροδόθη από Γραικύλους θιασώτες της παγκοσμιοποιήσεως, ο διαπρεπής λόγιος κληρικός Ιωάννης Βησσαρίων (1403–1472) από την Τραπεζούντα, που υποστήριξε την Ένωση των Εκκλησιών (Σύνοδος Φερράρας 1439).
Η δυναστεία των Κομνηνών ανέδειξε πέντε αυτοκράτορες του Βυζαντίου και 17 Βασιλείς στην αυτοκρατορία της Τραπεζούντος (1204–1461), τελευταία δε, επί των ημερών μας, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Φιλιππίδης (1881–1949), ο ευλογήσας τα όπλα της Ελλάδος κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ο αρνηθείς να παραστεί στην επιτροπή παραδόσεως της πόλεως των Αθηνών στους εισβολείς Γερμανούς (27 Απρ. 1941), αλλά και να ορκίσει την διορισθείσα κατοχική κυβέρνηση, ειπών μετά παρρησίας και θάρρους στον Γερμανό στρατηγό που τον επεσκέφθη «έχω ορκίσει κυβέρνησιν, που συνεχίζει τον πόλεμον από την Κρήτη, άλλην κυβέρνησιν δεν δύναμαι μα ορκίσω!».
Μετά μακροχρόνιον αγώνα η Βουλή των Ελλήνων με καθυστέρηση δεκαετιών εδικαίωσε τους μάρτυρες και τους ήρωες του Πόντου, καθιερώσασα την 19η Μαΐου ως Ημέρα εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας (= Γένος + κτείνω) του Ποντιακού Ελληνισμού (24 Φεβρ. 1994), αυτού του ειδεχθούς εγκλήματος, που διεπράχθη από τους Ασιάτες σφαγείς, τα ανθρωπόμορφα τέρατα, τους Αγαρηνούς (= τέκνα της Άγαρ).
Οι Τούρκοι αρνούνται, ότι διέπραξαν το φοβερό αυτό έγκλημα, αλλ’ υπάρχει πληθώρα επισήμων εγγράφων που αναφέρουν αδιάσειστα στοιχεία και φανερώνουν, ότι η γενοκτονία ήταν μέρος του μικρασιατικού ολοκαυτώματος. Παραπέμπω σε επίσημες αναφορές – καταπέλτες του Γερμανού προξένου στην Αμισό, του Έλληνος πρεσβευτή στην Πετρούπολη της Ρωσσίας, του Αυστριακού πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στις μαρτυρίες αυτών που επέζησαν του αφανισμού, των χιλιάδων προσφύγων που κατέφυγαν στην μάνα Ελλάδα, στη Ρωσσία και στην Ευρώπη, ακόμη και στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα έφθασαν περίπου 400 χιλιάδες πρόσφυγες Πόντιοι αδελφοί μας!
Τα θύματα της γενοκτονίας υπερβαίνουν επισήμως τις 353 χιλιάδες, αλλ’ ήταν πολύ περισσότερα. Σφαγές, εμπρησμοί, εξανδραποδισμοί, βιασμοί γυναικών, εξισλαμισμός σ’ όλη την έκταση του Πόντου, περιγράφονται με τα μελανότερα χρώματα και με πόνο ψυχής απ’ όλους τους αυτόπτες μάρτυρες.
Η γενοκτονία άρχισε να εφαρμόζεται από το 1908 (Κίνημα των Νεοτούρκων) και κυρίως από τους Βαλκανικούς πολέμους (1912–’13) ολοκληρώθηκε δε αμέσως μετά την μικρασιατική καταστροφή (1922). Μετά την εκθρόνιση του 35ου σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β΄(1842–1918) άρχισε να υλοποιείται το σατανικό ιδεολόγημα του παντουρκισμού, δηλαδή της μετατροπής της οθωμανικής αυτοκρατορίας σε ένα ομοιογενές κράτος, με βάση την αρχή «ένα έθνος – ένας λαός». Έτσι, κατεστρώθη σχέδιο εξοντώσεως πάσης χριστιανικής ομάδος και κυρίως Αρμενίων και Ελλήνων. Ο απηνής και εξοντωτικός διωγμός των Ελλήνων, με σκοπό να εξαφανισθεί κάθε ξένο φυλετικό στοιχείο, ως μίασμα πλέον, είχε ως αποτέλεσμα τον αφανισμό του ελληνικού ποντιακού πληθυσμού.
Κατά την τελευταία και ολοκληρωτική φάση της γενοκτονίας ο Κεμάλ Μουσταφά – Ατατούρκ (1881–1938) αποβιβάζεται στην Σαμψούντα για να δώσει το σύνθημα της «λευκής σφαγής». Ηθικοί αυτουργοί είναι ο ίδιος και ο έτερος στρατηγός Ισμέτ Ινονού (1884– 1973), εκτελεστές δε η τριανδρία των πασάδων παντουρκιστών Ισμαήλ Εμβέρ (1881–1922) υπουργού πολέμου, Μεχμέτ Ταλαάτ (1874–1921) υπουργού εσωτερικών και Αχμέτ Τζεμάλ (1872– 1922) στρατιωτικού διοικητού Κωνσταντινουπόλεως, με την καθοδήγηση του Γερμανού συνταγματάρχη Λίμαν φον Σάντερς (1855–1929).
Η 19η Μαΐου θα μείνει στην ιστορία ως ημέρα μνήμης του αφανισθέντος ελληνισμού του Πόντου. Η Μνημοσύνη, κόρη του Ουρανού και της Γης και μητέρα των μουσών, ελατρεύετο ως θεά υπό των προγόνων μας, θαυμασίους δε στίχους έγραψε προς τιμή της ο κορυφαίος Ζακύνθιος ποιητής μας, Ανδρέας Κάλβος (1792–1869). Αυτή η μνήμη πρέπει πάντοτε να οδηγεί τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας.
Η σημερινή Τουρκία, που κρούει τις πύλες της Ευρώπης, πρέπει να παραδεχθεί τις γενοκτονίες που διέπραξε και να ζητήσει συγγνώμη, αναλαμβάνουσα τις ευθύνες για τις ολέθριες πράξεις των προγόνων της. Η όλη συμπεριφορά της όμως και σήμερα έναντι της Ελλάδος είναι απαράδεκτος και εχθρική. Παραβιάσεις και υπερπτήσεις καθημερινές του εναερίου χώρου μας, ένοπλος κατοχή πλέον του 30% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέλους των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Ε.Ε.), διεκδίκησις ελληνικών νησίδων του Αιγαίου, αθλιότητες εις βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Ιερού Ναού της του Θεού Σοφίας και των ολίγων Ελλήνων που εναπέμειναν στην Κωνσταντινούπολη και στις νήσους Ίμβρο και Τένεδο, η απαγόρευσις λειτουργίας της μεγάλης του Γένους Σχολής της Χάλκης και η αμφισβήτησις του δικαιώματος της Ελλάδος επεκτάσεως των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο στα 12 μίλια, όπως προβλέπει το ισχύον διεθνές δίκαιον, απειλούσα μάλιστα με το CASUS BELLI (αιτία πολέμου).
Υπενθυμίζονται ακόμη η πρόσφατος παράνομη συμφωνία με την παραπαίουσα Κυβέρνηση της Λιβύης, οι θαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο και στην υφαλοκρηπίδα της Κύπρου, καθώς και η κωμωδία που παίχθηκε στον Έβρο με τους πρόσφυγες και η οποία εγελοιοποίησε διεθνώς τόσον την ίδια την Τουρκία, αλλά και τον νεοσουλτάνο Πρόεδρόν της. Όλα αυτά, ιδιαιτέρως δε το μέγα προσφυγικόν ζήτημα, μαρτυρούν ότι η Τουρκία παραμένει ένας κακόβουλος και επικίνδυνος γείτων, που συνιστά συνεχή απειλήν δια την πατρίδα μας.
Απαιτείται ομοψυχία, εθνική ενότης και ετοιμότης, κυρίως όμως διατήρησις ενόπλων δυνάμεων ισχυρών, με υψηλόν φρόνημα, πάντοτε ετοίμων και ικανών να εκπληρώσουν επιτυχώς την αποστολήν των. Η Τουρκία και αν ακόμη ενταχθεί στην Ε.Ε. θα εξακολουθεί να αποτελεί μέγιστον κίνδυνον δια την Ελλάδα. Από το 1955 που οι δύο χώρες μας εισήλθαν ως σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ η συμπεριφορά της προς την πατρίδα μας ήταν πάντοτε απαράδεκτος και εχθρική.
* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α. διαμένων στην Αθήνα.
Ἡ Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ
 |
του Χρήστου Φαραντάτου*
|
Σκοπός του παρόντος σημειώματός μου είναι να αποτίσω τον ελάχιστον φόρον τιμής προς τον αθάνατον Ποντιακόν Ελληνισμό, να τελέσω ένα είδος ιερού μνημοσύνου προς τους αγρίως σφαγιασθέντες, ατιμασθέντες, διωχθέντες και μαρτυρήσαντες αδελφούς και Έλληνες του ηρωικού και ιστορικού Πόντου. Ειλικρινώς δεν ευρίσκονται λόγοι παρηγορίας και παραμυθίας εμπρός εις τον οργανωθέντα και αρτίως υλοποιηθέντα αφανισμόν του ελληνικού πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, με βάση ένα σατανικό σχέδιο τής τότε τουρκικής ηγεσίας. Μόνον δάκρυα φέρει στους οφθαλμούς μας η ανάμνησις των αποφράδων εκείνων ημερών, μοναδικών εις απανθρωπιά, σκληρότητα και βαρβαρότητα.
«Ἐπί τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καί ἐκλαύσαμεν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών (Ψαλμ. 136, 1)».
Εικών αλλοφροσύνης και φρίκης επεσκίασε το μεγαλείον του Πόντου! Ως Πόντος νοείται ολόκληρος η παράλιος περιοχή περί τον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα), κυρίως όμως η νότιος ακτή και σε βάθος περίπου 100 χλμ. εντός της ενδοχώρας, με τις παράλιες πόλεις εκ Δ προς Α Σινώπη, Αμισό (Σαμψούς), Οινόη, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τρίπολη, Τραπεζούντα και Ριζαίον, μέχρι του ρωσσικού Βατούμ. Εκεί ο ελληνισμός έδρασε επί τρεις χιλιετηρίδες μέχρι το 1924, προσενεγκών μεγάλες υπηρεσίες πολιτισμού εις ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ακόμη από την μυθολογία αναφέρονται η Αργοναυτική εκστρατεία στην Κολχίδα με τον Ιάσονα για το χρυσόμαλλο δέρας, ο Τιτάν Προμηθεύς που έκλεψε το πυρ από τον Ουρανό και το μετέφερε στους ανθρώπους, τιμωρηθείς δια την πράξη του αυτή από τους θεούς και λυτρωθείς από τον Ηρακλή, οι έφιππες μαχήτριες Αμαζόνες.
Γνωστά μας ιστορικά πρόσωπα είναι ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης ο Σινωπεύς (400 – 325 π.Χ.), τον οποίον εθαύμασε ο Μ. Αλέξανδρος (356–323 π.Χ.) στην Κόρινθο, όταν του είπε «Αληθώς, εάν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος θα ήθελα να ήμουν ο Διογένης!», ο Ξενοφών (430–355 π.Χ.), όστις παρέμεινε με τους μυρίους στα Κοτύωρα επί ένα μήνα και εκείθεν προς Αμισό και στην Ελλάδα, ο γεωγράφος Στράβων (84 π.Χ. – 19 μ.Χ.) από την Αμάσεια, όστις διεκήρυξε, ότι «ἔστιν μέν οὖν Ἑλλάς καί ἡ Μακεδονία», που δολίως επροδόθη από Γραικύλους θιασώτες της παγκοσμιοποιήσεως, ο διαπρεπής λόγιος κληρικός Ιωάννης Βησσαρίων (1403–1472) από την Τραπεζούντα, που υποστήριξε την Ένωση των Εκκλησιών (Σύνοδος Φερράρας 1439).
Η δυναστεία των Κομνηνών ανέδειξε πέντε αυτοκράτορες του Βυζαντίου και 17 Βασιλείς στην αυτοκρατορία της Τραπεζούντος (1204–1461), τελευταία δε, επί των ημερών μας, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Φιλιππίδης (1881–1949), ο ευλογήσας τα όπλα της Ελλάδος κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ο αρνηθείς να παραστεί στην επιτροπή παραδόσεως της πόλεως των Αθηνών στους εισβολείς Γερμανούς (27 Απρ. 1941), αλλά και να ορκίσει την διορισθείσα κατοχική κυβέρνηση, ειπών μετά παρρησίας και θάρρους στον Γερμανό στρατηγό που τον επεσκέφθη «έχω ορκίσει κυβέρνησιν, που συνεχίζει τον πόλεμον από την Κρήτη, άλλην κυβέρνησιν δεν δύναμαι μα ορκίσω!».
Μετά μακροχρόνιον αγώνα η Βουλή των Ελλήνων με καθυστέρηση δεκαετιών εδικαίωσε τους μάρτυρες και τους ήρωες του Πόντου, καθιερώσασα την 19η Μαΐου ως Ημέρα εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας (= Γένος + κτείνω) του Ποντιακού Ελληνισμού (24 Φεβρ. 1994), αυτού του ειδεχθούς εγκλήματος, που διεπράχθη από τους Ασιάτες σφαγείς, τα ανθρωπόμορφα τέρατα, τους Αγαρηνούς (= τέκνα της Άγαρ).
Οι Τούρκοι αρνούνται, ότι διέπραξαν το φοβερό αυτό έγκλημα, αλλ’ υπάρχει πληθώρα επισήμων εγγράφων που αναφέρουν αδιάσειστα στοιχεία και φανερώνουν, ότι η γενοκτονία ήταν μέρος του μικρασιατικού ολοκαυτώματος. Παραπέμπω σε επίσημες αναφορές – καταπέλτες του Γερμανού προξένου στην Αμισό, του Έλληνος πρεσβευτή στην Πετρούπολη της Ρωσσίας, του Αυστριακού πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στις μαρτυρίες αυτών που επέζησαν του αφανισμού, των χιλιάδων προσφύγων που κατέφυγαν στην μάνα Ελλάδα, στη Ρωσσία και στην Ευρώπη, ακόμη και στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα έφθασαν περίπου 400 χιλιάδες πρόσφυγες Πόντιοι αδελφοί μας!
Τα θύματα της γενοκτονίας υπερβαίνουν επισήμως τις 353 χιλιάδες, αλλ’ ήταν πολύ περισσότερα. Σφαγές, εμπρησμοί, εξανδραποδισμοί, βιασμοί γυναικών, εξισλαμισμός σ’ όλη την έκταση του Πόντου, περιγράφονται με τα μελανότερα χρώματα και με πόνο ψυχής απ’ όλους τους αυτόπτες μάρτυρες.
Η γενοκτονία άρχισε να εφαρμόζεται από το 1908 (Κίνημα των Νεοτούρκων) και κυρίως από τους Βαλκανικούς πολέμους (1912–’13) ολοκληρώθηκε δε αμέσως μετά την μικρασιατική καταστροφή (1922). Μετά την εκθρόνιση του 35ου σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β΄(1842–1918) άρχισε να υλοποιείται το σατανικό ιδεολόγημα του παντουρκισμού, δηλαδή της μετατροπής της οθωμανικής αυτοκρατορίας σε ένα ομοιογενές κράτος, με βάση την αρχή «ένα έθνος – ένας λαός». Έτσι, κατεστρώθη σχέδιο εξοντώσεως πάσης χριστιανικής ομάδος και κυρίως Αρμενίων και Ελλήνων. Ο απηνής και εξοντωτικός διωγμός των Ελλήνων, με σκοπό να εξαφανισθεί κάθε ξένο φυλετικό στοιχείο, ως μίασμα πλέον, είχε ως αποτέλεσμα τον αφανισμό του ελληνικού ποντιακού πληθυσμού.
Κατά την τελευταία και ολοκληρωτική φάση της γενοκτονίας ο Κεμάλ Μουσταφά – Ατατούρκ (1881–1938) αποβιβάζεται στην Σαμψούντα για να δώσει το σύνθημα της «λευκής σφαγής». Ηθικοί αυτουργοί είναι ο ίδιος και ο έτερος στρατηγός Ισμέτ Ινονού (1884– 1973), εκτελεστές δε η τριανδρία των πασάδων παντουρκιστών Ισμαήλ Εμβέρ (1881–1922) υπουργού πολέμου, Μεχμέτ Ταλαάτ (1874–1921) υπουργού εσωτερικών και Αχμέτ Τζεμάλ (1872– 1922) στρατιωτικού διοικητού Κωνσταντινουπόλεως, με την καθοδήγηση του Γερμανού συνταγματάρχη Λίμαν φον Σάντερς (1855–1929).
Η 19η Μαΐου θα μείνει στην ιστορία ως ημέρα μνήμης του αφανισθέντος ελληνισμού του Πόντου. Η Μνημοσύνη, κόρη του Ουρανού και της Γης και μητέρα των μουσών, ελατρεύετο ως θεά υπό των προγόνων μας, θαυμασίους δε στίχους έγραψε προς τιμή της ο κορυφαίος Ζακύνθιος ποιητής μας, Ανδρέας Κάλβος (1792–1869). Αυτή η μνήμη πρέπει πάντοτε να οδηγεί τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας.
Η σημερινή Τουρκία, που κρούει τις πύλες της Ευρώπης, πρέπει να παραδεχθεί τις γενοκτονίες που διέπραξε και να ζητήσει συγγνώμη, αναλαμβάνουσα τις ευθύνες για τις ολέθριες πράξεις των προγόνων της. Η όλη συμπεριφορά της όμως και σήμερα έναντι της Ελλάδος είναι απαράδεκτος και εχθρική. Παραβιάσεις και υπερπτήσεις καθημερινές του εναερίου χώρου μας, ένοπλος κατοχή πλέον του 30% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέλους των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Ε.Ε.), διεκδίκησις ελληνικών νησίδων του Αιγαίου, αθλιότητες εις βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Ιερού Ναού της του Θεού Σοφίας και των ολίγων Ελλήνων που εναπέμειναν στην Κωνσταντινούπολη και στις νήσους Ίμβρο και Τένεδο, η απαγόρευσις λειτουργίας της μεγάλης του Γένους Σχολής της Χάλκης και η αμφισβήτησις του δικαιώματος της Ελλάδος επεκτάσεως των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο στα 12 μίλια, όπως προβλέπει το ισχύον διεθνές δίκαιον, απειλούσα μάλιστα με το CASUS BELLI (αιτία πολέμου).
Υπενθυμίζονται ακόμη η πρόσφατος παράνομη συμφωνία με την παραπαίουσα Κυβέρνηση της Λιβύης, οι θαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο και στην υφαλοκρηπίδα της Κύπρου, καθώς και η κωμωδία που παίχθηκε στον Έβρο με τους πρόσφυγες και η οποία εγελοιοποίησε διεθνώς τόσον την ίδια την Τουρκία, αλλά και τον νεοσουλτάνο Πρόεδρόν της. Όλα αυτά, ιδιαιτέρως δε το μέγα προσφυγικόν ζήτημα, μαρτυρούν ότι η Τουρκία παραμένει ένας κακόβουλος και επικίνδυνος γείτων, που συνιστά συνεχή απειλήν δια την πατρίδα μας.
Απαιτείται ομοψυχία, εθνική ενότης και ετοιμότης, κυρίως όμως διατήρησις ενόπλων δυνάμεων ισχυρών, με υψηλόν φρόνημα, πάντοτε ετοίμων και ικανών να εκπληρώσουν επιτυχώς την αποστολήν των. Η Τουρκία και αν ακόμη ενταχθεί στην Ε.Ε. θα εξακολουθεί να αποτελεί μέγιστον κίνδυνον δια την Ελλάδα. Από το 1955 που οι δύο χώρες μας εισήλθαν ως σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ η συμπεριφορά της προς την πατρίδα μας ήταν πάντοτε απαράδεκτος και εχθρική.
* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α. διαμένων στην Αθήνα.
Αφήστε ένα σχόλιο