UNICS - 4 Νοεμβρίου - Ο θαυμαστός βίος του σύγχρονου Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη (Φ. 1962)

Από Unics (Δημοσιεύσεις Facebook)

Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης γεννήθηκε το 1901 μ.Χ. στην Αργυρούπολη του Πόντου (έδρα της Ιεράς Μητρόπολης Χαλδίας - Χαντίκ Τσάλκας της Γεωργίας ) και το βαφτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος.

Οι παππούδες του, μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, είχαν καταφύγει εκεί ως πρόσφυγες από την πόλη Γκιουμούσχανε της Μαύρης Θάλασσας.

Οι γονείς του ήταν ευσεβείς Χριστιανοί. Έμεινε όμως από μικρός ορφανός και μάλιστα οι γονείς του πέθαναν την ίδια ημέρα. Όταν ορφάνεψε ο γέροντας Γεώργιος, την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβής γιαγιά του. Αμέσως φανερώθηκαν τα σημεία της κλήσεως και της χάριτος.

Μετά τον θάνατο της γιαγιάς και της αδελφής του, αναχωρεί με τον παππού του για το Ερζερούμ, την Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας.

Ο θάνατος και του παππού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του, τα ζώα του οποίου έβοσκε στα βουνά της Γεωργίας, τον οδηγούν στην απόφαση αναχώρησης για τον Καύκασο.

Σε ηλικία των εφτά ετών αποφάσισε, δίχως να πει τίποτα σε κανέναν και ελπίζοντας στην βοήθεια του Θεού, να εγκαταλείψει τον αδερφό του και την σκληρή στάση ζωής που του προσέφερε. Φεύγοντας παίρνει μαζί του μόνο μία εικόνα της Παναγίας, έναν Σταυρό, ένα θυμιατήρι και το πιστοποιητικό γεννήσεώς του. Σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, με πολύ κρύο σε χειμωνιάτικο σκηνικό και μετά από ένα μακρύ ταξίδι αναγκάστηκε να διανυκτερεύσει σε μία σπηλιά. Την νύχτα εκείνη χιόνισε πολύ με αποτέλεσμα το χιόνι να φτάνει την είσοδο της σπηλιάς. Με δάκρυα και προσευχή κατόρθωσε το πρωί να βγάλει το χέρι του έξω από την σπηλιά όταν άκουσε κάποιες φωνές περαστικών. Εκείνη την στιγμή περνούσε από εκεί μία ομάδα καμηλιέρηδων, οι οποίοι όταν τον άκουσαν με μεγάλη προθυμία τον ελευθέρωσαν από τον εγκλωβισμό του στην σπηλιά. Κατόπιν τον πήραν μαζί τους και τον παρέδωσαν σε έναν Τούρκο που βρήκαν εκεί κοντά για να τον φροντίσει. Αυτός και η οικογένειά του τον κράτησαν κοντά τους στην συνέχεια, ως μέλος της οικογένειάς τους και του φέρθηκαν με πολλή αγάπη.

Ωστόσο η ζωή στη Μουσουλμανική οικογένεια τον έθλιβε πνευματικά. Συντροφιά του η προσευχή και οι Άγιοι που του συμπαραστέκονται και καθοδηγούν σε όνειρα και οράματα. Ο Αθανάσιος ανακάλυψε πως ο προστάτης του ήταν κρυπτοχριστιανός και πολλές φορές του μιλούσε για τον Χριστό και τους Αγίους.

Έπειτα από ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβη , από ένα όραμα που είδε ο Αθανάσιος , αποφασίζει να φύγει από αυτό το σπίτι. Εκεί που προσευχόταν ζητώντας από τον Θεό να του γνωρίσει οδόν για να πορευθεί, εμφανίζεται μπροστά του ένας καβαλάρης, ο Άγιος Γεώργιος, που τον πήρε μαζί του και θαυματουργικά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τον έφερε στην Τυφλίδα της Γεωργίας. Μπήκε στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και στην ηλικία των εννέα ετών έγινε δόκιμος μοναχός, φόρεσε το ράσο που δεν το αποχωρίστηκε ποτέ σε όλη του την ζωή. Με ιδιαίτερο ζήλο και ενθουσιασμό έδωσε τόσο μεγάλους πνευματικούς αγώνες που τους κατέπληξε όλους.

Η κουρά του σε Μοναχό έγινε το 1919 μ.Χ. σε ηλικία 18 ετών. Την ώρα της κουράς του κι ενώ μετά την κυριάρχηση των Μπολσεβίκων είχαν απαγορευθεί οι κωδωνοκρουσίες, άρχισαν να χτυπούν μόνες τους οι καμπάνες της Μονής από αγγελικά χέρια. Το θαύμα αυτό έπεισε τον επίσκοπο που τον έκανε αμέσως μετά μεγαλόσχημο, κάτι πρωτόγνωρο.

Στην συνέχεια χειροτονήθηκε Διάκονος.

Στην διάρκεια των διωγμών από τους κομμουνιστές, εκκλησίες και μοναστήρια λεηλατούνται και καταστρέφονται, κληρικοί και λαϊκοί συλλαμβάνονται, φυλακίζονται και τελικά θανατώνονται. Στους συλληφθέντες βρίσκεται και ο μοναχός Γεώργιος. Τον έκλεισαν στις φυλακές σε σκληρές, βάναυσες και απάνθρωπες συνθήκες. Φυλακισμένος στο υπόγειο εκκλησίας με άλλα 400 άτομα, επισκόπους, ιερείς και μοναχούς, υπομένει τα βασανιστήρια με προσευχή κι υπομονή. Ένα βράδυ αναστάσεως, που τους απαγορεύτηκε ακόμη και η ψαλμωδία, ουράνιες υμνωδίες ακούγονταν πάνω από την εκκλησία. Οι κλειδωμένες πόρτες άνοιξαν μόνες τους κι οι φυλακισμένοι εξήλθαν κι έψαλλαν αναστάσιμους ύμνους.

Στη συνέχεια ωστόσο καταδικάσθηκε σε θάνατο, τον βασάνισαν πολύ σκληρά με διάφορους μεθόδους, για να τον εξευτελίσουν εντελώς οι δε αδίστακτοι δήμιοί του, τον διαπόμπευσαν στους δρόμους της πόλης, και στο τέλος αποφάσισαν να τον εκτελέσουν. Όμως αυτό που σχεδίαζαν οι άνθρωποι αυτοί, δεν ήταν στα σχέδια του Αγίου Θεού. Οι σφαίρες των εκτελεστών τον χτύπησαν, αλλά δεν τον σκότωσαν και έτσι ο μοναχός Γεώργιος έζησε! Στη συνέχεια όμως, αντί να τον αφήσουν ελεύθερο όπως όριζε το έθιμο, αφού είχε δεχθεί 3 σφαίρες και έζησε, τον έκλεισαν και πάλι σε μία δυσώδη φυλακή γυμνό, χωρίς ρούχα, όπου επάνω στο σώμα του έπεφταν τα ακάθαρτα νερά της πόλης. Από το μαρτύριο αυτό από το οποίο αρρώστησε βαριά, τον έσωσε μία ευσεβής οικογένεια, η οποία κατόρθωσε και τον φυγάδευσε στην Ρωσία, όπου εκείνο το χρονικό διάστημα, το 1925, ήταν αυτό που ο μοναχός Γεώργιος τότε, χειροτονήθηκε ιερομόναχος, Πρεσβύτερος και Πνευματικός.

Η καρτερικότητά του στις δοκιμασίες και σε όλες τις δυσκολίες που υπέμεινε με θάρρος, υπομονή, γενναιότητα ψυχής και προ πάντων αγάπη και αφοσίωση στον Κύριο Ιησού Χριστό, έκαμψε και την αγάπη του Θεού, που τον τίμησε με υπερφυσικά χαρίσματα. Το έτος 1929, και έπειτα από πολλές δυσκολίες κατόρθωσε να έρθει στην Ελλάδα. Όσα χρόνια έζησε στον Πόντο, στην Γεωργία και στην Ρωσία άλλα τόσα χρόνια επρόκειτο να ζήσει και στην Ελλάδα. Αφού έφτασε στην Ελλάδα μετά από πολλές δυσκολίες, εγκαταστάθηκε στην Σίψα της Δράμας (στο συνοικισμό των Ταξιαρχών Δράμας), όπου μαζί με άλλους συμπατριώτες του και έπειτα από πολλές δυσκολίες επίσης και δοκιμασίες κατόρθωσε και ίδρυσε την γυναικεία Ιερά Μόνη της Αναλήψεως του Σωτήρος, στην οποία ζούσε και ο ίδιος ως ένας αυστηρός ασκητής και διδάσκαλος, αλλά και ως ένας ακούραστος πνευματικός πατέρας και λειτουργός του Υψίστου. Από θείο φως τον έβλεπαν πολλοί άνθρωποι να λάμπει, εκείνος όμως τους παρατηρούσε αυστηρά. Πλήθος ανθρώπων προσέτρεχαν στον ιερομόναχο Γεώργιο, ο οποίος ήταν λύχνος που έφεγγε, και εκείνος με τα θεία του χαρίσματα, τους παρηγορούσε και τους ενίσχυε πνευματικά.

Η ελπίδα στον Θεό απομακρύνει την απελπισία, αποσπά το Θείο Έλεος, λυτρώνει όσους αμαρτάνουν, ανορθώνει τους πληγωμένους, αναζωογονεί τον άνθρωπο, τονώνει τις καρδίες και τις αναδεικνύει ισχυρές για να αντιμετωπίσουν τις συμφορές. Η ελπίδα είναι η δημιουργική δύναμη όλων των αγαθών. Πολύ χαρακτηριστικά μας διδάσκει ο Απόστολος των Εθνών, ο Απόστολος Παύλος πως, πίστις, ελπίς, αγάπη, «μείζων δε τούτον ή αγάπη» ( Α’ Κορ. 13,13). Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει «τή μία την βλέπω σαν ακτίνα, την άλλη σαν φως και την άλλη σαν ηλιακό δίσκο, αλλά και τις τρεις μαζί σαν ένα φωτεινό απαύγασμα και μία και την αυτήν λαμπρότητα». Η αγάπη αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Ορθόδοξης Πίστης.

Η αγάπη του Θεού εκφράστηκε στον κόσμο με την σάρκωση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Ο Θεός αγάπη εστί», (Α’ Ιω. 1,14). Την συγχώρεση των παραπτωμάτων μας την βρίσκουμε συγχωρώντας τους αδελφούς μας και το έλεος του Θεού το βρίσκουμε ελεώντας τους αδελφούς μας, μας διδάσκει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Τον ορισμό της πίστης, μας τον δίνει πολύ χαρακτηριστικά ο Απόστολος Παύλος, «Πίστις εστίν, ελπιζομένον υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων», (Εβρ. 1,11). Ένας φάρος φωτεινός από αγάπη Χριστού για τον συνάνθρωπο είναι ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης. Με ιδιαίτερη ταπείνωση και όλες τις αρετές ανεπτυγμένες σε όλο τους το μεγαλείο, έζησε όλη του την επίγεια ζωή και τις μεταλαμπάδευσε σε όλους τους ανθρώπους που γνώριζε και που εμπιστεύονταν το πετραχήλι του.

Η πίστη, η αγάπη, η ελπίδα, η σοφία, η ακτημοσύνη, ταπεινοφροσύνη, η ελεημοσύνη, υπήρξαν πάντα συνδεδεμένες μαζί του. Το πνεύμα της θυσίας, η δύναμη του λόγου και η αγάπη του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη προς τον πλησίον, η φιλανθρωπία και τα θαύματά του προσέλκυαν πλήθη Χριστιανών όσο ήταν εν ζωή, και μετά την οσιακή κοίμησή του συνεχίζει αδιάλειπτα να θαυματουργεί σε όποιον ζητά με πίστη την μεσιτεία του. Ασκήθηκε σκληρά με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή, πάλεψε με τις δυσκολίες και τους πειρασμούς και τους κατανίκησε με την Χάρη του Θεού. Με υπομονή, υπακοή, νηστεία, σκληραγωγία, πραότητα, μακροθυμία εφάρμοζε το προτέρημα του καθενός και επεσήμαινε σε όλους τους ανθρώπους την ευσέβεια προς τον Χριστό και την αγάπη προς τον πλησίον.

Ήταν θαυμαστός και αγαπητός σε όλους, δεν υπερηφανεύτηκε ποτέ, ούτε και φιλονίκησε ή λύπησε κάποιον. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής που οι Βούλγαροι είχαν εισβάλλει στην Μακεδονία και ταλαιπωρούν τον μακεδονικό λαό, ο γέροντας με την προσευχή του, όχι μόνο στήριζε τους Χριστιανούς στην Σίψα Δράμας, αλλά και τους έσωσε από σφαγή. Ο ίδιος ο γέροντας υπέφερε πολλά, τόσο από τους Βούλγαρους όσο και από τους αντάρτες κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Όμως, δεν έπαυσε ποτέ να προσεύχεται και να στηρίζει το ποίμνιό του και ως ελεήμων πατέρας πλούσια να σκορπίζει την αγάπη του σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.

Την περίοδο της Κατοχής καταδικάσθηκε και πάλι σε θάνατο το 1941 μ.Χ. από τους εκ βορρά ομόδοξους εισβολείς Βουλγάρους και σώθηκε και πάλι θαυματουργικώς, για να συνεχίσει την Οσιακή του ζωή μέχρι την ημέρα της κοίμησης του, στις 4 Νοεμβρίου 1959 μ.Χ. Το χωριό του σώθηκε επίσης πολλές φορές, αφού οι εισβολείς που το πλησίαζαν ξαφνικά αποχωρούσαν ή τα όπλα τους πάθαιναν αφλογιστία.

Όλα αυτά μέχρι τον Νοέμβριο του 1959. Τότε προγνώρισε το τέλος του, αλλά μέχρι τελευταίας του πνοής συμβούλευε και νουθετούσε αδιάκοπα το ποίμνιο. Τα θαυμαστά σημεία δεν έλειψαν και μετά την εκδημία του και δεν θα λείψουν εις αιώνας αιώνων, γιατί ο πατήρ Γεώργιος Καρσλίδης εισήλθε στην Βασιλεία των Ουρανών και έχει μεγάλη παρρησία ενώπιον του Κυρίου, που τόσο πολύ αγάπησε και υπηρέτησε από μικρό παιδί.

Ο κηρυγματικός του λόγος είναι σωτηριολογικός, χαρισματικός, λειτουργικός και παρηγορητικός. Υπήρξε άνθρωπος της προσευχής, της μετάνοιας, της εγκράτειας και της αστείρευτης αγάπης προς τον Θεό, αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όρισε να τιμάται η αγία μνήμη του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη στις 4 Νοεμβρίου εκάστου έτους, την ημέρα της οσιακής κοίμησής του.

Οι Ταξιάρχες (Σίψα) της Δράμας και η Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη και μας θυμίζουν αυτόν τον Άγιο, το όνομα του οποίου συνδέθηκε επίσης με την Δράμα, τον Πόντο, την Μακεδονία, την Ορθοδοξία, τον Άγιο αυτόν με τα πλούσια πνευματικά χαρίσματα, το πρότυπο αγάπης, τον φωτεινό φάρο ελπίδας και υπομονής, τον λειτουργό του Υψίστου, που αδιάκοπα λειτουργούσε, που εξομολογούσε τους πιστούς και που συνεχώς έκανε τα μυστήρια της Εκκλησίας δείχνοντας σε όλους τους ανθρώπους τον σωστό τρόπο ζωής, της Χριστιανικής ζωής, παραπέμποντάς τους να συμμετάσχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας, στην ιερά εξομολόγηση, στην Θεία Ευχαριστία, προς όφελος της ψυχής τους και της εν Χριστώ Σωτηρίας τους. Οι άγιοι αντανακλούν την Δόξα του Θεού στον κόσμο και ο Θεός γίνεται «Θαυμαστός έν τοίς αγίοις Αυτού».

Το ήθος τους είναι το ήθος του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Και η μίμησή τους είναι μίμηση του Χριστού, είναι συμμόρφωση προς την ζωή Του. Όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού»,(Α’ Θεσ1,6 και Α’ Κορ. 11,1). Η Εκκλησία τιμά τους Αγίους και προβάλει την ζωή τους για την πνευματική καθοδήγηση και στήριξη των πιστών Χριστιανών. Οι βίοι των Αγίων είναι ζωντανά υπομνήματα του Ευαγγελίου στην ιστορία της Εκκλησίας. Οι Άγιοι αποτελούν δείκτες ζωής για τους πιστούς Χριστιανούς μέσα στον κόσμο. Η Εκκλησία από τους πρώτους αιώνες έχοντας υπόψιν τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όπως αυτά καταγράφονται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο «πάς όστις ομολογήσει έν εμοί έμπροσθεν τών ανθρώπων, ομολογήσω καγώ έν αυτώ έμπροσθεν τού πατρός μου τού έν ουρανοίς», (Ματθ. 10,32), τίμησε πάντοτε τους ομολογητές.

Η Θεία Αγάπη είναι αυτή που υποκινεί όλους τους Αγίους, και τους μάρτυρες και τους οσίους και τους ομολογητές. Μεσιτεύουν στον Θεό μεταφέροντας τις προσευχές των ανθρώπων και με τη Θεία Χάρη επιτελούν υπερφυή σημεία – θαυματουργικές πράξεις. Κάνεις δεν μπορεί να προσεγγίσει τον Θεό εάν δεν πει πρώτα όχι στην αμαρτία και κυρίως στον εγωισμό του και στα εγωιστικά του θελήματα. Για να αρχίσει κάποιος άνθρωπος την «Έν Χριστώ ζωή», πρέπει να να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του τον κοσμικό και να αποκτήσει νού Χριστού, μας πληροφορεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Όπως χαρακτηριστικά μας διδάσκει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν καί αράτω τόν Σταυρόν αυτού καί ακολουθήτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Με τα λόγια αυτά, δεν εννοεί να αρνηθεί ο άνθρωπος τον εαυτό του, το σώμα του, αλλά την αμαρτία, τον αμαρτωλό του εαυτό. Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης γνώριζε ότι με την υπομονή και την υπακοή ο άνθρωπος δοξάζεται από τον Θεό και αξιώνεται την ουράνια μακαριότητα.

Με την άσκηση που ο ίδιος έμαθε από την Αγία Γραφή, έγινε δάσκαλος σε πολλούς άλλους ανθρώπους, διότι παρακολουθώντας και μόνο τον τρόπο της ζωής του, πολλοί έδειχναν πρόθυμοι να μιμηθούν τον βίο του. Αυτός ο σύγχρονος άγιος των ημερών μας, ο οδοδείκτης ορθόδοξου χριστιανικού φρονήματος, το πρότυπο ήθους, προσφοράς και διακονίας στον συνάνθρωπο ας αποτελέσει πρότυπο ταπεινότητας, υπομονής, προσευχής και μετανοίας σε κάθε άνθρωπο.

Η αγάπη του Θεού, κατά το «όσοι γάρ πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισίν υιοί Θεού», (Ρωμ. 8,14), έστειλε τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη σε εμάς τους θνητούς για να μας καθοδηγήσει σε τέρμα αγαθό. Κάθε πονεμένη ψυχή, δοκιμασμένη από την οδύνη της ασθένειας και των άλλων δυσκολιών, ας επικαλείται με θέρμη και πίστη την βοήθεια και μεσιτεία του, προσκυνώντας τα χαριτόβρυτα τίμια λείψανά του που βρίσκονται στην Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος στους Ταξιάρχες (Σίψα) της Δράμας.

Ο Όσιος Γεώργιος συμβουλεύοντας τα πνευματικά του παιδιά τονίζει ότι πρέπει να νηστεύουν σωστά, γιατί η νηστεία είναι μια άσκηση για τον χριστιανό. Είναι λάθος να νηστεύεις, έλεγε, μια εβδομάδα στην αρχή και μια εβδομάδα στο τέλος της νηστείας. Πάνω σ’ αυτό το θέμα ανέφερε μια μέρα και το εξής παράδειγμα: «Όταν είσαι πάνω σε μια γέφυρα και βρέχει δυνατά κι έχεις απλωμένο ένα σχοινί κι αρχίζεις να το μαζεύεις, επειδή βρέχεσαι δεν το κόβεις για να φύγεις, αλλά περιμένεις να το μαζέψεις όλο κι άς βρέχεσαι.

Τόνιζε ακόμη ο π. Γεώργιος ότι οι ανάδοχοι δεν πρέπει να μαλώνουν και ότι ο κάθε χριστιανός πρέπει να βαφτίσει το λιγώτερο τρία παιδιά. Το καθήκον του νουνού, έλεγε, είναι να μαθαίνει στα βαφτιστικά του από μικρά να πηγαίνουν Εκκλησία, να κοινωνούν τακτικά, να ακολουθούν το σωστό δρόμο, να γίνουν καλοί άνθρωποι και χριστιανοί.

Η αγιοκατάταξη του Οσίου Γεωργίου, έγινε το 2008 μ.Χ. υπό του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ.Βαρθολομαίου στην Δράμα.

Ας φροντίσουμε λοιπόν, να αγωνιστούμε για την απόκτηση και διατήρηση του ανεκτίμητου θησαυρού των αρετών στην ζωή μας, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας δίδαξε ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης ο νέος ο ομολογητής ο εν Δράμα, εφαρμόζοντάς τες στην αγία ζωή του και στο πολυδιάστατο έργο του.

Να έχουμε τις πρεσβείες του!

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον

Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αναλήψεως μάνδρας σεπτόν δομήτορα, χαροποιού πένθους μύστην, καρδιακής προσευχής, ταπεινώσεως και νήψεως το έσοπτρον, ύμνοις, Γεώργιον, πιστοί, ώσπερ ομολογητών, τιμήσωμεν νέον εύχος, βοώντες, φρούρει θεόθεν, σημειοφόρε, τους ικέτας σου.

Έτερον Ἀπολυτίκιον

Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ Πόντου ανέτειλας, ώσπερ αστήρ φαεινός, την Δράμαν εφώτισας, ταις διδαχαίς σου σοφέ, τη ισαγγέλω πολιτεία σου. Όθεν τοις προσιούσι, τη αγία Μονή σου, νέμεις ειρήνην, και παντοίας ιάσεις’ ως έχων...

*Κυριάκος Κόκκινος

Δικηγόρος - Διαμεσολαβητής

CSAP, Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ