ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ (Φ. 1877)

 

Ήταν τότε που πρωτοάκουσα τη λέξη Παγκοσμιοποίηση. Ήμασταν μια συντροφιά από τέσσερις – πέντε λογοτέχνες και ανηφορίζαμε την Πανεπιστημίου. Ψηλά στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας κάποιοι ειδικοί θα πληροφορούσαν, λέει, το κοινό (πάντα νομίζουν πως κοιμάται), για το αγαθό της παγκοσμιοποίησης. Θα μας έλεγαν για την λαμπρή τύχη που μας περίμενε. Για την παγκοσμία ειρηνη. Για την παγκόσμια ειρήνη. Για το γκρέμισμα συνόρων. Αυτό το  τελευταίο ήταν πράγματι δώρο: Να ταξιδεύεις με το σακίδιό σου στον ώμο πάνω στη γή σα να είναι  όλη δική σου: χωρίς κανένα έλεγχο και κανένα εμπόδιο!.. Όλοι αδέρφια επιτέλους... Δόξα σοι ο Θεός.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και με είχε κυριεύσει ένας ενθουσιασμός, Μια νέα εποχή γεννιόταν!

Βαδίζαμε αμίλητοι, ο καθένας βουτηγμένος στις σκέψεις του τις σχετικές με το θέμα. Μαζί μας ήταν κι ο αείμνηστο Γιώργος Δέπος, εκλεκτός δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας.

Κόσμος πολύς πήγαινε κι ερχόταν. Μόλις είχαμε περάσει το Πανεπιστήμιο.'

«Παγκοσμιοποίηση ακούστηκε κάποια στιγμή η σταθερή φωνή του Δέπου, είναι μια σούπα που μέσα βράζει ένας καρχαρίας και μία σαρδέλα.»

Μας πιάσανε τέτοια γέλια, που γέρναμε μια αποδώ και μια αποκεί. Εκείνος προχωρούσε αγέλαστος. Τον κοίταζα, έτσι λεπτό πολύ και πανύψηλο μέσα στο αυστηρό του κοστούμι, θα ήταν καμιά εξηνταριά χρονών, και θαύμαζα πως το είχε επινοήσει αυτό το κεφάλι του.

Η μεγάλη αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας ήταν σχεδόν γεμάτη, όταν φτάσαμε. Βρήκαμε μια θέση κάπου πίσω και καθίσαμε. Πάνω στην έδρα οι ομιλητές, σοβαροί, είχαν πιάσει τις θέσεις τους. Δεν άργησαν ν' αρχίσουν, κι όπως δεν με βοηθάει η μνήμη μου, δεν θυμάμαι ποιοι ήσαν. Αλλά και καλή μνήμη να είχα, την απορροφούσε όλη τη δύναμη εκείνη η σούπα.

Κάποια στιγμή οι ομιλητές τελείωσαν. 0 διευθύνων το πρόγραμμα είπε πως θα επακολουθούσε συζήτηση με το κοινό. Όποιος ήθελε, θα μπορούσε να ρωτήσει κάτι ή να προσθέσει μια δική του άποψη επί του θέματος. Μια κοπέλα θα περνούσε, λέει, μπροστά απ' όλους μας με έναν δίσκο, να μαζέψει τα χαρτάκια που θα έπρεπε να γράφουν το όνομοζ του ομιλητή, στον οποίο απευθυνόταν, το θέμα, και τον αποστολέα.

- Στείλτε και σεις, γύρισα και ψιθύρισα στον κ. Δέπο, πως για σας «παγκοσμιοποίηση» είναι μια σούπα που μέσα βράζει ένας καρχαρίας και μια σαρδέλα.»

Δεν δέχτηκε. Εγώ δεν ξέρω τι με είχε πιάσει, επέμενα. «Μα είναι τόσο εντυπωσιακό!» του είπα. «Τόσο... μοιραίο! Δεν ξέρω πως μου βγήκε από το στόμα η λέξη «μοιραίο».

Εκείνος τίποτα. Έμενε αμίλητος. Η κοπέλα με τον δίσκο πλησίαζε.

«Θα το γράψω εγώ» του είπα

«Γράφτο, μου λέει, αλλά με το δικό σου όνομα.»

Βγάζω γρήγορα γρήγορα μολύβι και χαρτί και το γράφω ως ερώτημα:

«Είναι η παγκοσμιοποίηση μια σούπα που μέσα βράζει ένας καρχαρίας και μια σαρδέλα;», και το απευθύνω τυχαία στον πρώτο ομιλητή.

Άρχισαν να διαβάζονται και να σχολιάζονται από τους ομιλητές, τα σημειώματα. Ήρθε τέλος και η σειρά να διαβαστεί και το δικό μου σημείωμα:

«Κύριε Καθηγητά, άρχισε εκείνος να διαβάζει, είναι η παγκοσμιοποίηση μια σούπα που μέσα βράζει ένας καρχαρίας και μια σαρδέλα;».

Η αίθουσα σάλεψε. «Όχι κι έτσι...» σχολίασε σοβαρά ο Καθηγητής της φιλοσοφίας κος Γιώργος Μποζώνης. Ίσως και λίγο ενοχλημένος. Η παγκοσμιοποίηση για κείνον ήταν το θείο δώρο που ερχόταν.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε μέχρι τώρα.

Ψάχνω γύρω μου να ιδώ εκείνα τα όνειρά μου να πραγματοποιούνται. Δεν βλέπω όμως τίποτ' άλλο, παρά μόνο εκείνον τον καρχαρία της σούπας. Σεργιανάει με τεράστιες αυθάδικες δρασκελιές κι έχει το αχόρταγο στόμα του ορθάνοιχτο κι απειλητικό. Φαίνονται και οι 600 σειρές τα δόντια του. Μέσα σε λίγα χρόνια, έχασε το σχήμα του. Έχει γίνει τέρας. Δεν τον χωράει ολόκληρη η γη! Τρώει συνέχεια κι αποπατεί όπου φτάσει.

Εκείνη η σαρδελίτσα στο υπογάστριό του, λες και την τρυγάει αρρώστια θανατερή, όλο μικραίνει, όλο αχαμναίνες σαν μαύρη ακριδούλα της ερήμου. Μόνο τα θολά μάτια της μεγάλωσαν, μεγάλωσαν, έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους. Σα δυο αλλόκοτα ασκιά μοιάζουν, γεμάτα υφάλμυρο νερό που κοχλάζει συνέχεια, έτοιμο να σκάσει και να φτάσει στον ουρανό, συμπαρασύροντας μαζί του και την παγκοσμιοποίηση, αλλά ιδίως και την παραφουσκωμένη γαστέρα του καρχαρία.    

                                                                                                                                                

Ντίνα Βλάχου -Συγγραφέας -

Eπίτιμος Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών