Πολιτική δραστηριότητα Μαριλένας Σούκουλη - Βιλιάλη (Φ.1833)

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος

Ολόκληρη η χώρα είναι συγκλονισμένη από το σοκαριστικό δυστύχημα στα Τέμπη. Μια τραγική επιβεβαίωση ότι η χώρα πρέπει να κάνει ακόμα πολλά βήματα προόδου προκειμένου να ξεφύγει οριστικά από την παγίδα της καθυστέρησης και του αναχρονισμού που προκαλούν οι μαύρες δομικές δυσλειτουργίες του παρελθόντος και του παρόντος. Ο ανθρώπινος πόνος και η δυστυχία που βιώνουμε συλλογικά τις τελευταίες μέρες στέκουν και θα στέκουν ως μελανές κηλίδες στο κοινωνικό σώμα της χώρας υποδεικνύοντας μας, με τον πιο σκληρό τρόπο, την κομβική ευθύνη να προχωρήσουμε τάχιστα στις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος μας.



Σε αυτόν τον δρόμο την κυρίαρχη ευθύνη έχει η πολιτική καθοδήγηση που οφείλει να ξεπερνάει τα εμπόδια και να αποδίδει στους πολίτες απτά αποτελέσματα λειτουργικότητας και υπευθυνότητας. Πρεσβεύαμε και πρεσβεύουμε ότι θαύματα που ξεριζώνουν από την μία στιγμή στην άλλη τις παθογένειες δεκαετιών δεν υπάρχουν. Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια που δημιουργεί όμως την αδήριτη αναγκαιότητα να τρέξουμε πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά, πιο μεθοδικά, πιο αποτελεσματικά διότι κάθε μέρα καθυστέρησης δύναται να κοστίσει, όπως τραγικά διαπιστώσαμε στα Τέμπη, ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές.





Οι πολίτες που θρηνούν, χθες και σήμερα, απαιτούν ορθώς να τηρηθεί το κοινωνικό συμβόλαιο εμπιστοσύνης μαζί τους. Δεν δίνουν κανένα περιθώριο ολιγωρίας για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων. Δεν ανέχονται τον ατέρμονο και ανούσιο δημόσιο λόγο που τοποθετεί τα προβλήματα κάτω από το χαλί.



Όποιος θέλει να συμμετέχει στην πολιτική διαδικασία παραγωγής λύσεων για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας θα αναλαμβάνει το μερίδιο ευθύνης των δράσεων ή των παραλήψεων του, γνωρίζοντας ότι ,αυτές και μόνο, καθορίζουν εν τέλει τις πραγματικές απαντήσεις στα πιθανά "γιατί" των πολιτών.

Κρινόμαστε ορθά από τον ελληνικό λαό από τις πράξεις και τις παραλήψεις μας και όχι από τις προθέσεις μας.

Λόγια παρηγοριάς για τους οικείους των ανθρώπων που υπέστησαν την καταστροφή δεν υπάρχουν. Απαιτούν δικαίως και θα πρέπει να λάβουν άμεσα ξεκάθαρες απαντήσεις έστω και εάν δεν επουλώσουν τις πληγές τους. Το ελάχιστο που πρέπει να εγγυηθούμε είναι ότι κανείς άλλος δεν θα βρεθεί στην τραγική θέση τους.

Όλες αυτές τις ημέρες δακρύζουμε πικρά για τα παιδιά μας που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν, που δεν θα φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους. Έχασαν την ζωή τους απροστάτευτα, άδικα και τόσο πρόωρα. Αύριο όσοι μπορούμε και έχουμε το σθένος σκουπίζουμε τα μάτια μας και συγκρουόμαστε, αποφασιστικά, με όλα αυτά που "απειλούν" στην κυριολεξία τα παιδιά μας. Γιατί αυτό τελικά είναι το πραγματικό διακύβευμα για την σημερινή Ελλάδα. Ή θα γίνουμε μια "κανονική" ευρωπαϊκή χώρα που προστατεύει αποτελεσματικά τους ανθούς της ή θα παραδοθούμε μοιρολατρικά σε ένα σκοτεινό πεπρωμένο που δεν αρμόζει στην Ελλάδα μας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.





Μαριλένα Σούκουλη Βιλιάλη

Σύμβουλος του Πρωθυπουργού σε θέματα Χωροταξίας