«Ίσως, η Μεγάλη Αλήθεια της Ενότητας…» (Φ.1816)
Του Παναγιώτη Καπνιστή *
Σήμερα γράφω ένα άρθρο, μιλώντας και ρωτώντας τον εαυτό μου και όλους μας.
Ας εξετάσουμε τη ζωή μας μέχρι σήμερα και ας προχωρήσουμε πέρα από τους μιμητισμούς, τις συνήθεις, τα δόγματα, τις δοξασίες της οικογένειας, του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντος συγγενών, σχολείων, εργασίας, κατεστημένων κ.λπ.
Ας δούμε τώρα μια άλλη εκδοχή, ότι η ψυχή μας, η οποία γνωρίζει τα πάντα (με μια προϋπόθεση - ότι έχουμε δεχθεί πως υπάρχει ψυχή), μέσα από τις αμέτρητες επανενσαρκώσεις μας, πότε ως άρρεν και πότε ως θήλυ, επανέρχεται κάθε φορά, φωτίζοντας ένα σκοτεινό κομμάτι του εαυτού της, παίρνοντας την εμπειρία από τους διάφορους ρόλους που παίζει, πότε σαν ιερέας, πότε στρατιώτης, πότε έμπορος, πολιτικός, δικηγόρος, κλέφτης, δικαστικός, κυβερνήτης, μητέρα με πέντε παιδιά, ιατρός κ.λπ., αρκεί να μην ταυτίζεται μ’ αυτούς τους ρόλους, να το δει σαν ένα παιχνίδι της πλάνης, σαν ηθοποιός, πρωταγωνιστής στο Θέατρο της ζωής και τελειώνοντας η παράσταση, να είναι ο εαυτός του.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό της Δημιουργίας, δηλαδή, ενώ ήμασταν, ως ενέργεια, κύτταρα της Αρχής, ως Παγκόσμια Ψυχή, βιώνοντας την Παραδείσια ευδαιμονία, ως ψυχή αυτοεπίγνωση, αλλά δεν υπήρχε σημείο σύγκρισης μ’ αυτό που βίωνε και ήταν, ως συνείδηση, σε αυτό που δεν ήταν, ως εικόνα, ως είδωλο, στο καθρέφτισμα του εαυτού της, δηλαδή, την τοποχρονική αυτοεπίγνωση της πλάνης.
Οπότε, η παγκόσμια ψυχή δημιούργησε τους κόσμους, τα σύμπαντα και κατακερματίστηκε σε εκατομμύρια, τρισεκατομμύρια κομματάκια, ενσαρκώθηκε σ’ ένα πεπερασμένο ανθρώπινο σώμα (να!!! το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν), για να σπουδάσει τους πιο χαμηλούς κραδασμούς της συμπυκνωμένης ενέργειας ύλης, στο τι δεν είναι! Ξεχνώντας το ποια είναι!
Παίζοντας το ρόλο του άσωτου υιού, κατεβαίνοντας όλα τα σκοτεινά σκαλοπάτια της ύλης και φτάνοντας στα έσχατα όρια αντοχής της ύπαρξής του, ρακένδυτος, παραμελημένος απ’ όλους και απ’ τον εαυτό του, κατέληξε ως χοιροβοσκός, αφού είχε ήδη χάσει όλη την περιουσία του σε διασκεδάσεις, σπατάλες και υπερβολές, πεινασμένος, άρπαξε ένα χαρούπι από την τροφή των χοίρων. Ε, το τι έγινε! Δέχθηκε χτυπήματα παντού, μπουνιές, κλωτσιές, σ’ όλο του το σώμα, έπεσε μέσα στη λάσπη, στην τουαλέτα των χοίρων, το μισό πρόσωπό του μέσα στα κόπρανα και τότε μια αστραφτερή ιδέα από το πουθενά ήρθε στο μυαλό του και τον συνεπήρε: Να γυρίσει στον πατέρα του, όχι ως υιός του, αλλά σαν υπηρέτης του, διότι οι υπηρέτες στο παλάτι του πατέρα του τύγχαναν συμπεριφοράς, όπως οι άρχοντες εδώ.
Τη συνέχεια την ξέρουμε.
Χαρά μεγάλη στο πατρικό του σπίτι, ο πατέρας με ανοιχτές αγκαλιές τον υποδέχεται και η φωνή του, παλλόμενη, ακούγεται μέχρι έξω‧ γύρισε ο υιός μου ο αγαπημένος, που εθεωρείτο χαμένος. Και απευθυνόμενος στους υπηρέτες, φώναξε:
Παρακαλώ, πλύντε τον, καθαρίστε τον, χτενίστε τον, φορέστε του το λευκό χιτώνα και καλέστε όλους, τους πάντες, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, να μετέχουν σ’ αυτή τη μεγάλη γιορτή της επιστροφής του ασώτου και σφάξτε το μόσχο το σιτευτό, φέρτε τον οίνον τον εκλεκτόν εν χορδαίς και τυμπάνοις.
Η αλληγορία του είναι καταλυτική. Δείχνει το ταξίδι της κάθε ενσαρκωμένης ψυχής, που με τη θέλησή της κατέβηκε, να βιώσει τους πιο χαμηλούς κραδασμούς της ύλης, ξεχνώντας αυτό που είναι, για να νιώσει αυτό που δεν είναι.
Και έτσι, εμπειριομένη πλήρως η ψυχή, μη χωριζομένη ποτέ, αλλά μη γνωρίζουσα από το πνεύμα, που αθέατο τη βοηθούσε ν’ αντέξει τους πόνους, τις κακουχίες, τα δάκρυα, το σπαραγμό, σαν το ταξίδι της μέσα στην ύλη.
Ερώτηση: Μήπως ήταν το πνεύμα που έδωσε στην ψυχή την ιδέα της επιστροφής της στον οίκο του πατέρα;
Ας φαντασθούμε, λοιπόν, τη χαρά και τα δάκρυα, όχι μόνο του πατέρα, αλλά σ’ όλο το πεδίο, είτε το ονομάσουμε παλάτι, παράδεισο, ουρανό, φως ανέσπερο κ.λπ., ότι η ψυχή κατάφερε και γνώρισε. Μπράβο της! Κέρδισε τον στέφανο της νίκης, το φωτεινό του ΕΙΝΑΙ μας, εμπειριομένη πλήρως.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω με τη γήινη και περιορισμένη αντιληπτικότητά μου, αυτή τη διαδρομή της ψυχής στην ύλη και την επιστροφή της.
Πιστεύω ότι λέει το πνεύμα στην ψυχή.
Κάθε στιγμή, κάθε εκδήλωση, κίνηση, πράξη (ανεξάρτητα αν με ακούς ή όχι, κατευθύνεται από εμένα, για να δημιουργήσει μέσα σου τη ζύμωση εκείνη που η υπόστασή σου χρειάζεται εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, για να μπορέσει, μετατοπιζόμενη συνεχώς, ν’ ανέλθει σε καινούργια στάδια εξέλιξης και εκλέπτυνσης, σε κάθε εκδήλωση, που διέπεται από τους άπειρους πνευματικούς Νόμους, οι οποίοι, ως μόνο σκοπό έχουν την άνοδο και εξέλιξή σου.
Ενεργοποιούμενοι, αποκαθιστούν κάθε κατάσταση, παρανόηση, κενό, για να το εντάξουν στην ομαλή και διαυγή πορεία της αφύπνισης και να το φέρουν στο φως, ανάγοντάς το στην απειρότητα της αλήθειας.
Μη δυσανασχετείς στις δοκιμασίες, που οι νόμοι σε φέρνουν να βιώσεις και να προσπαθήσεις να τις ξεπεράσεις συνειδητά. Ό,τι υφίσταται μέσα σου και γύρω σου χρειάζεται τη δική σου εγρήγορση, για να μπορέσει να μετουσιωθεί μέσα στο πύρινο φως που το ΕΙΝΑΙ σου θα εκπέμπει.
Ακολουθώντας τον Χριστικό δρόμο, θα δεις τον εαυτό σου να λάμπει στην κορυφή του όρους και να συγχωρεί κάθε κομμάτι σου, κάθε σημείο που βρίσκεται ακόμα στην πλάνη και το καλύπτεις με τη Θεία Αγάπη του Χριστικού λόγου.
Η ένωσή σου μαζί μου, θα σε φέρει εκεί όπου προορίζεσαι, να εισέλθεις στους κόλπους του Ουράνιου Πατέρα.
Σε αναβιβάζω σε τελειότερες σφαίρες συνείδησης, πλησιέστερα σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ, που είναι το Φως, η Αλήθεια και η Ζωή, για να καταστείς «Χριστός Λόγος». Όχι μόνο στα πέρατα της Οικουμένης, αλλά όλων των Συμπάντων.
Μεγάλο έργο, σε αναμένει ψυχή μου, μεγάλο και άπειρο, όσο άπειρο Είναι και ο Θεός πατέρας μας.
Και τώρα, τα ταπεινά μου σχόλια:
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε το περιορισμένο συνονθύλευμα σκέψεων και ιδεών, που ως τώρα έχουμε συλλέξει στον νου μας. Δεν είμαστε μόνο τα συναισθήματα, δεν είμαστε μόνο οι επιλογές καλό - κακό, μαύρο - άσπρο κ.λπ. Χρειάζεται μέσα στη σιωπή να βρούμε τον Θείο Εαυτό μας, ώστε να μπορέσουμε να βιώσουμε την Αρμονία, την Αγάπη, τη γαλήνη, την ειρήνη, την ισορροπία, τη χαρά, την ενότητα μαζί του, στο άχωρο και άχρονο «εδώ και τώρα», ώστε να μας κατακλείσει αυτό το συναίσθημα και να εκδηλωθεί και έξω μας, αφού θα έχει εξαλειφθεί το ατομικό εγώ. Τότε θα έχουμε κατανοήσει τη Μεγάλη Αλήθεια της Ενότητας, ότι ο άλλος εσύ, μπορεί να είμαι εγώ, ως άλλο πρόσωπο, με άλλη μορφή.
11/11/202
Ας εξετάσουμε τη ζωή μας μέχρι σήμερα και ας προχωρήσουμε πέρα από τους μιμητισμούς, τις συνήθεις, τα δόγματα, τις δοξασίες της οικογένειας, του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντος συγγενών, σχολείων, εργασίας, κατεστημένων κ.λπ.
Ας δούμε τώρα μια άλλη εκδοχή, ότι η ψυχή μας, η οποία γνωρίζει τα πάντα (με μια προϋπόθεση - ότι έχουμε δεχθεί πως υπάρχει ψυχή), μέσα από τις αμέτρητες επανενσαρκώσεις μας, πότε ως άρρεν και πότε ως θήλυ, επανέρχεται κάθε φορά, φωτίζοντας ένα σκοτεινό κομμάτι του εαυτού της, παίρνοντας την εμπειρία από τους διάφορους ρόλους που παίζει, πότε σαν ιερέας, πότε στρατιώτης, πότε έμπορος, πολιτικός, δικηγόρος, κλέφτης, δικαστικός, κυβερνήτης, μητέρα με πέντε παιδιά, ιατρός κ.λπ., αρκεί να μην ταυτίζεται μ’ αυτούς τους ρόλους, να το δει σαν ένα παιχνίδι της πλάνης, σαν ηθοποιός, πρωταγωνιστής στο Θέατρο της ζωής και τελειώνοντας η παράσταση, να είναι ο εαυτός του.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό της Δημιουργίας, δηλαδή, ενώ ήμασταν, ως ενέργεια, κύτταρα της Αρχής, ως Παγκόσμια Ψυχή, βιώνοντας την Παραδείσια ευδαιμονία, ως ψυχή αυτοεπίγνωση, αλλά δεν υπήρχε σημείο σύγκρισης μ’ αυτό που βίωνε και ήταν, ως συνείδηση, σε αυτό που δεν ήταν, ως εικόνα, ως είδωλο, στο καθρέφτισμα του εαυτού της, δηλαδή, την τοποχρονική αυτοεπίγνωση της πλάνης.
Οπότε, η παγκόσμια ψυχή δημιούργησε τους κόσμους, τα σύμπαντα και κατακερματίστηκε σε εκατομμύρια, τρισεκατομμύρια κομματάκια, ενσαρκώθηκε σ’ ένα πεπερασμένο ανθρώπινο σώμα (να!!! το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν), για να σπουδάσει τους πιο χαμηλούς κραδασμούς της συμπυκνωμένης ενέργειας ύλης, στο τι δεν είναι! Ξεχνώντας το ποια είναι!
Παίζοντας το ρόλο του άσωτου υιού, κατεβαίνοντας όλα τα σκοτεινά σκαλοπάτια της ύλης και φτάνοντας στα έσχατα όρια αντοχής της ύπαρξής του, ρακένδυτος, παραμελημένος απ’ όλους και απ’ τον εαυτό του, κατέληξε ως χοιροβοσκός, αφού είχε ήδη χάσει όλη την περιουσία του σε διασκεδάσεις, σπατάλες και υπερβολές, πεινασμένος, άρπαξε ένα χαρούπι από την τροφή των χοίρων. Ε, το τι έγινε! Δέχθηκε χτυπήματα παντού, μπουνιές, κλωτσιές, σ’ όλο του το σώμα, έπεσε μέσα στη λάσπη, στην τουαλέτα των χοίρων, το μισό πρόσωπό του μέσα στα κόπρανα και τότε μια αστραφτερή ιδέα από το πουθενά ήρθε στο μυαλό του και τον συνεπήρε: Να γυρίσει στον πατέρα του, όχι ως υιός του, αλλά σαν υπηρέτης του, διότι οι υπηρέτες στο παλάτι του πατέρα του τύγχαναν συμπεριφοράς, όπως οι άρχοντες εδώ.
Τη συνέχεια την ξέρουμε.
Χαρά μεγάλη στο πατρικό του σπίτι, ο πατέρας με ανοιχτές αγκαλιές τον υποδέχεται και η φωνή του, παλλόμενη, ακούγεται μέχρι έξω‧ γύρισε ο υιός μου ο αγαπημένος, που εθεωρείτο χαμένος. Και απευθυνόμενος στους υπηρέτες, φώναξε:
Παρακαλώ, πλύντε τον, καθαρίστε τον, χτενίστε τον, φορέστε του το λευκό χιτώνα και καλέστε όλους, τους πάντες, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, να μετέχουν σ’ αυτή τη μεγάλη γιορτή της επιστροφής του ασώτου και σφάξτε το μόσχο το σιτευτό, φέρτε τον οίνον τον εκλεκτόν εν χορδαίς και τυμπάνοις.
Η αλληγορία του είναι καταλυτική. Δείχνει το ταξίδι της κάθε ενσαρκωμένης ψυχής, που με τη θέλησή της κατέβηκε, να βιώσει τους πιο χαμηλούς κραδασμούς της ύλης, ξεχνώντας αυτό που είναι, για να νιώσει αυτό που δεν είναι.
Και έτσι, εμπειριομένη πλήρως η ψυχή, μη χωριζομένη ποτέ, αλλά μη γνωρίζουσα από το πνεύμα, που αθέατο τη βοηθούσε ν’ αντέξει τους πόνους, τις κακουχίες, τα δάκρυα, το σπαραγμό, σαν το ταξίδι της μέσα στην ύλη.
Ερώτηση: Μήπως ήταν το πνεύμα που έδωσε στην ψυχή την ιδέα της επιστροφής της στον οίκο του πατέρα;
Ας φαντασθούμε, λοιπόν, τη χαρά και τα δάκρυα, όχι μόνο του πατέρα, αλλά σ’ όλο το πεδίο, είτε το ονομάσουμε παλάτι, παράδεισο, ουρανό, φως ανέσπερο κ.λπ., ότι η ψυχή κατάφερε και γνώρισε. Μπράβο της! Κέρδισε τον στέφανο της νίκης, το φωτεινό του ΕΙΝΑΙ μας, εμπειριομένη πλήρως.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω με τη γήινη και περιορισμένη αντιληπτικότητά μου, αυτή τη διαδρομή της ψυχής στην ύλη και την επιστροφή της.
Πιστεύω ότι λέει το πνεύμα στην ψυχή.
Κάθε στιγμή, κάθε εκδήλωση, κίνηση, πράξη (ανεξάρτητα αν με ακούς ή όχι, κατευθύνεται από εμένα, για να δημιουργήσει μέσα σου τη ζύμωση εκείνη που η υπόστασή σου χρειάζεται εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, για να μπορέσει, μετατοπιζόμενη συνεχώς, ν’ ανέλθει σε καινούργια στάδια εξέλιξης και εκλέπτυνσης, σε κάθε εκδήλωση, που διέπεται από τους άπειρους πνευματικούς Νόμους, οι οποίοι, ως μόνο σκοπό έχουν την άνοδο και εξέλιξή σου.
Ενεργοποιούμενοι, αποκαθιστούν κάθε κατάσταση, παρανόηση, κενό, για να το εντάξουν στην ομαλή και διαυγή πορεία της αφύπνισης και να το φέρουν στο φως, ανάγοντάς το στην απειρότητα της αλήθειας.
Μη δυσανασχετείς στις δοκιμασίες, που οι νόμοι σε φέρνουν να βιώσεις και να προσπαθήσεις να τις ξεπεράσεις συνειδητά. Ό,τι υφίσταται μέσα σου και γύρω σου χρειάζεται τη δική σου εγρήγορση, για να μπορέσει να μετουσιωθεί μέσα στο πύρινο φως που το ΕΙΝΑΙ σου θα εκπέμπει.
Ακολουθώντας τον Χριστικό δρόμο, θα δεις τον εαυτό σου να λάμπει στην κορυφή του όρους και να συγχωρεί κάθε κομμάτι σου, κάθε σημείο που βρίσκεται ακόμα στην πλάνη και το καλύπτεις με τη Θεία Αγάπη του Χριστικού λόγου.
Η ένωσή σου μαζί μου, θα σε φέρει εκεί όπου προορίζεσαι, να εισέλθεις στους κόλπους του Ουράνιου Πατέρα.
Σε αναβιβάζω σε τελειότερες σφαίρες συνείδησης, πλησιέστερα σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ, που είναι το Φως, η Αλήθεια και η Ζωή, για να καταστείς «Χριστός Λόγος». Όχι μόνο στα πέρατα της Οικουμένης, αλλά όλων των Συμπάντων.
Μεγάλο έργο, σε αναμένει ψυχή μου, μεγάλο και άπειρο, όσο άπειρο Είναι και ο Θεός πατέρας μας.
Και τώρα, τα ταπεινά μου σχόλια:
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε το περιορισμένο συνονθύλευμα σκέψεων και ιδεών, που ως τώρα έχουμε συλλέξει στον νου μας. Δεν είμαστε μόνο τα συναισθήματα, δεν είμαστε μόνο οι επιλογές καλό - κακό, μαύρο - άσπρο κ.λπ. Χρειάζεται μέσα στη σιωπή να βρούμε τον Θείο Εαυτό μας, ώστε να μπορέσουμε να βιώσουμε την Αρμονία, την Αγάπη, τη γαλήνη, την ειρήνη, την ισορροπία, τη χαρά, την ενότητα μαζί του, στο άχωρο και άχρονο «εδώ και τώρα», ώστε να μας κατακλείσει αυτό το συναίσθημα και να εκδηλωθεί και έξω μας, αφού θα έχει εξαλειφθεί το ατομικό εγώ. Τότε θα έχουμε κατανοήσει τη Μεγάλη Αλήθεια της Ενότητας, ότι ο άλλος εσύ, μπορεί να είμαι εγώ, ως άλλο πρόσωπο, με άλλη μορφή.
11/11/202
*Ο κ.Παναγιώτης Καπνιστής, είναι Λογοτέχνης – Συγγραφέας από την Περαχώρα διαμένων στην Αθήνα.
Αφήστε ένα σχόλιο