Ποιός παραβιάζει τελικά την Συνθήκη της Λωζάννης; (Β) (Φ.1816)
 |
του Αλέξανδρου Κωστάρα*
|
Συνεχίζουμε σήμερα την παράθεση των περιπτώσεων παραβίασης της Συνθήκης της Λωζάννης εκ μέρους της Τουρκίας, η οποία έχει βάλει, όπως ελέχθη, στο «κάδρο» την Ελλάδα με αφορμή την στρατιωτικοποίηση των νησιών του Βόρειο-Ανατολικού Αιγαίου, μολονότι οι παραβιάσεις της εν λόγω Συνθήκης από την ίδια την Τουρκία γεμίζουν ολόκληρη «πινακοθήκη»! Είδαμε στο προηγούμενο μέρος του άρθρου τις καθημερινές υπερπτήσεις τουρκικών στρατιωτικών αεροσκαφών επάνω από τα σχετικά νησιά, οι οποίες έχουν δημιουργήσει καθεστώς, που υποδηλώνει σαφώς μια προκλητική πεφριφρόνηση προς την σχετική απαγορεύση του άρ. 13 εδ.γ2 της Συνθήκης της Λωζάννης.
Ο πιο εντυπωσιακός όμως «πίνακας» από την «πινακοθήκη» των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης είναι εκείνος που μας δείχνει το «τοπίο» των μειονοτήτων, όπως αυτό διαμορφώθηκε με την Σύμβαση της Ανταλλαγής Πληθυσμών, που υπογράφηκε επίσης στην Λωζάννη στις 30 Ιαναουαρίου 1923, έξι μήνες δηλ. πριν από την υπογραφή στις 24 Ιουλίου 1923 της Συνθήκης της Λωζάννης. Η Σύμβαση της Ανταλλαγής Πληθυσμών έχει, σύμφωνα με το άρ.142 της Συνθήκης της Λωζάννης «την αυτήν ισχύν και κύρος ως εάν περιελαμβάνετο εν τη παρούση Συνθήκη». Τί λέει λοιπόν αυτή η περίφημη Σύμβαση Ανταλλαγής Πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας; Κατ’ αρχάς εξαιρούσε της ανταλλαγής με το άρθρο 2 αυτής τους ΕλληνοΟρθοδόξους της Κωνσταντινούπολης και τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης.
Σε μια πρώτη προσέγγιση των μειονοτήτων, που εξαιρούντο της ανταλλαγής, βλέπουμε μια σημαντική διαφορά ανάμεσά τους: Ενώ η μειονότητα της Κωνσταντινούπολης προσδιορίζεται με εθνο-θρησκευτικό κριτήριο (Ελληνο-Ορθόδοξοι της Πόλης), η μειονότητα της Θράκης προσδιορίζεται με θρησκευτικό κριτήριο (Μουσουλμανική Μειονότητα). Ευλόγως άλλωστε, διότι οι Μουσουλμάνοι της περιοχής κατανέμοναι σε τρεις διαφορετικές εθνο-φυλετικές ομάδες που περιλαμβάνουν: Πρώτον. Τους Αθίγγανους, οι οποίοι αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα της μειονότητας. Δεύτερον. Τους Πομάκους, τους εξισλαμισθέντες δηλ. αρχαίους Θράκες, που είναι το δεύτερο σε μέγεθος τμήμα της μειονότητας. Και τρίτον. Τους Τουρκογενείς, που είναι συγκριτικά η μικρότερη μειονοτική ομάδα του πληθυσμού της Θράκης. Όλους αυτούς, που δεν έχουν καμιά απολύτως έθνο-φυλετική σχέση μεταξύ τους, τους συνδέει το στοιχείο της κοινής θρησκευτικής πίστης, αφού είναι όλοι Μουσουλμάνοι. Ωστόσο η μακροχρόνια επί δεκαετίες εσφαλμένη πολιτική της Ελλάδος έναντι της Μουσουλμανικής Μειονότητας, την οποία η ίδια η Ελλάδα αντιμετώπιζε ως τουρκική (!), είχε ως φυσικό επακόλουθο την βαθμιαία διολίσθηση των άλλων μειονοτικών στοιχείων και ιδίως των Πομάκων εξ αυτών στην «αγκαλιά» της Τουρκίας, η οποία προωθεί τα σχέδιά της στην περιοχή χαρακτηρίζοντας συλλήβδην την μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης ως «τουρκική», κατά προφανή παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης, που δεν χρησιμοποιεί για την μειονότητα αυτή εθνοτικό, αλλά θρησκευτικό όρο. Τί περιμέναμε αλήθεια να συμβεί, όταν ανέκαθεν υποχρεώναμε τους μουσουλμανόπαιδες να παρακολουθούν τα υπό τον απόλυτο έλεγχο της Τουρκίας ευρισκόμενα μειονοτικά σχολεία, στα οποία οι μαθητές τους δεν εδιδάσκοντο μόνο τα αφορώντα στην θρησκευτική τους πίστη, αλλά κυρίως την τουρκική γλώσσα και την τουρκική ιστορία; Αντί να ξεχωρήσουμε τους Πομάκους από τους Τουρκογενείς Μουσουλμάνους και να τους εκπαιδεύσουμε σε ξεχωριστά μειονοτικά σχολεία, στα οποία θα διδάσκονται την πομακική γλώσσα και τον δικό τους πολιτισμό, ώστε να αποτελούν ανάχωμα στις βλέψεις της Τουρκίας στην Θράκη, τους ρίξαμε στο «στόμα» του «λύκου». Και τρέχουμε τώρα όψιμα να τους αποσπάσουμε από αυτό.
Εν πάση περιπτώσει η κατά τα ανωτέρω αποτελούσα τμήμα της Συνθήκης της Λωζάννης Σύμβαση Ανταλλαγής των πληθυσμών προσδιορίζει με συγκεκριμένους αριθμούς τους μειονοτικούς πληθυσμούς, που εξαιρούντο της ανταλλαγής. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη θα παρέμεναν 125.000 Έλληνο-Ορθόδοξοι και στην Δυτική Θράκη 110.000 Μουσουλμάνοι. Θα περίμενε κάποιος λογικά να υπάρξει μια σύμμετρη ανάπτυξη των αντιστοίχων μειονοτήτων στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Η πραγματικότητα όμως μας δείχνει την διάστασή της με την λογική. Εάν θελήσουμε να δούμε, τί απέγιναν οι μειονοτικοί αυτοί πληθυσμοί, με έκπληξη θα διαπιστώουμε ότι η μεν μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης ευημερεί αριθμούσα σήμερα 140.000 κατοίκους, ενώ η αντίστοιχη Έλληνο-Ορθόδοξη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης έχει συρρικνωθεί σε μέγεθος ενός μεγάλου σωματείου, του οποίου τα μέλη δεν υπερβαίνουν ελάχιστες χιλιάδες που μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού!
Ο πιο εντυπωσιακός όμως «πίνακας» από την «πινακοθήκη» των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης είναι εκείνος που μας δείχνει το «τοπίο» των μειονοτήτων, όπως αυτό διαμορφώθηκε με την Σύμβαση της Ανταλλαγής Πληθυσμών, που υπογράφηκε επίσης στην Λωζάννη στις 30 Ιαναουαρίου 1923, έξι μήνες δηλ. πριν από την υπογραφή στις 24 Ιουλίου 1923 της Συνθήκης της Λωζάννης. Η Σύμβαση της Ανταλλαγής Πληθυσμών έχει, σύμφωνα με το άρ.142 της Συνθήκης της Λωζάννης «την αυτήν ισχύν και κύρος ως εάν περιελαμβάνετο εν τη παρούση Συνθήκη». Τί λέει λοιπόν αυτή η περίφημη Σύμβαση Ανταλλαγής Πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας; Κατ’ αρχάς εξαιρούσε της ανταλλαγής με το άρθρο 2 αυτής τους ΕλληνοΟρθοδόξους της Κωνσταντινούπολης και τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης.
Σε μια πρώτη προσέγγιση των μειονοτήτων, που εξαιρούντο της ανταλλαγής, βλέπουμε μια σημαντική διαφορά ανάμεσά τους: Ενώ η μειονότητα της Κωνσταντινούπολης προσδιορίζεται με εθνο-θρησκευτικό κριτήριο (Ελληνο-Ορθόδοξοι της Πόλης), η μειονότητα της Θράκης προσδιορίζεται με θρησκευτικό κριτήριο (Μουσουλμανική Μειονότητα). Ευλόγως άλλωστε, διότι οι Μουσουλμάνοι της περιοχής κατανέμοναι σε τρεις διαφορετικές εθνο-φυλετικές ομάδες που περιλαμβάνουν: Πρώτον. Τους Αθίγγανους, οι οποίοι αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα της μειονότητας. Δεύτερον. Τους Πομάκους, τους εξισλαμισθέντες δηλ. αρχαίους Θράκες, που είναι το δεύτερο σε μέγεθος τμήμα της μειονότητας. Και τρίτον. Τους Τουρκογενείς, που είναι συγκριτικά η μικρότερη μειονοτική ομάδα του πληθυσμού της Θράκης. Όλους αυτούς, που δεν έχουν καμιά απολύτως έθνο-φυλετική σχέση μεταξύ τους, τους συνδέει το στοιχείο της κοινής θρησκευτικής πίστης, αφού είναι όλοι Μουσουλμάνοι. Ωστόσο η μακροχρόνια επί δεκαετίες εσφαλμένη πολιτική της Ελλάδος έναντι της Μουσουλμανικής Μειονότητας, την οποία η ίδια η Ελλάδα αντιμετώπιζε ως τουρκική (!), είχε ως φυσικό επακόλουθο την βαθμιαία διολίσθηση των άλλων μειονοτικών στοιχείων και ιδίως των Πομάκων εξ αυτών στην «αγκαλιά» της Τουρκίας, η οποία προωθεί τα σχέδιά της στην περιοχή χαρακτηρίζοντας συλλήβδην την μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης ως «τουρκική», κατά προφανή παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης, που δεν χρησιμοποιεί για την μειονότητα αυτή εθνοτικό, αλλά θρησκευτικό όρο. Τί περιμέναμε αλήθεια να συμβεί, όταν ανέκαθεν υποχρεώναμε τους μουσουλμανόπαιδες να παρακολουθούν τα υπό τον απόλυτο έλεγχο της Τουρκίας ευρισκόμενα μειονοτικά σχολεία, στα οποία οι μαθητές τους δεν εδιδάσκοντο μόνο τα αφορώντα στην θρησκευτική τους πίστη, αλλά κυρίως την τουρκική γλώσσα και την τουρκική ιστορία; Αντί να ξεχωρήσουμε τους Πομάκους από τους Τουρκογενείς Μουσουλμάνους και να τους εκπαιδεύσουμε σε ξεχωριστά μειονοτικά σχολεία, στα οποία θα διδάσκονται την πομακική γλώσσα και τον δικό τους πολιτισμό, ώστε να αποτελούν ανάχωμα στις βλέψεις της Τουρκίας στην Θράκη, τους ρίξαμε στο «στόμα» του «λύκου». Και τρέχουμε τώρα όψιμα να τους αποσπάσουμε από αυτό.
Εν πάση περιπτώσει η κατά τα ανωτέρω αποτελούσα τμήμα της Συνθήκης της Λωζάννης Σύμβαση Ανταλλαγής των πληθυσμών προσδιορίζει με συγκεκριμένους αριθμούς τους μειονοτικούς πληθυσμούς, που εξαιρούντο της ανταλλαγής. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη θα παρέμεναν 125.000 Έλληνο-Ορθόδοξοι και στην Δυτική Θράκη 110.000 Μουσουλμάνοι. Θα περίμενε κάποιος λογικά να υπάρξει μια σύμμετρη ανάπτυξη των αντιστοίχων μειονοτήτων στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Η πραγματικότητα όμως μας δείχνει την διάστασή της με την λογική. Εάν θελήσουμε να δούμε, τί απέγιναν οι μειονοτικοί αυτοί πληθυσμοί, με έκπληξη θα διαπιστώουμε ότι η μεν μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης ευημερεί αριθμούσα σήμερα 140.000 κατοίκους, ενώ η αντίστοιχη Έλληνο-Ορθόδοξη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης έχει συρρικνωθεί σε μέγεθος ενός μεγάλου σωματείου, του οποίου τα μέλη δεν υπερβαίνουν ελάχιστες χιλιάδες που μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού!
Τί συνέβη όμως και μάς προέκυψε αυτός ο απελπιστικός αριθμός της Έλληνο-Ορθόδοξης μειονότητας της Κωνσταντινούπολης; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μάς την δίνει η πρακτική που ακολούθησε η Τουρκία έναντι της ΈλληνοΟρθόδοξης μειονότητας της Πόλης από τον Σεπτέμβριο του 1955 και εντεύθεν. Την περίοδο εκείνη η μειονότητα της Κωνσταντινούπολης είχε φθάσει στην μεγίστη ακμή της, καθώς αριθμούσε 200.000 κατοίκους, εκ των οποίων χιλιάδες Έλληνες επιχειρηματίες ήλεγχαν όλα σχεδόν τα πόστα της οικονομικής ζωής της Κωνσταντινούπολης! Όλα αυτά βέβαια μέχρι την «Νύχτα των Κρυστάλλων» της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, όταν άρχισε στην Πόλη το οργανωμένο φονικό πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού.
Την νύχτα εκείνη ένας κατευθυνόμενος τουρκικός όχλος «ισοπέδωσε» τα πάντα στο εμπορικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, όπου υπήρχαν τα ελληνικά καταστήματα, ενώ ελεηλάτησε εκατοντάδες σπίτια της συνοικίας των Ρωμηών. Μέσα σε αυτό το εχθρικό για τον Ελληνισμό της Πόλης κλίμα, όλοι σχεδόν οι Έλληνες της μειονότητας φοβούμενοι την επανάληψη των επιθέσεων εναντίον τους από τους γκρίζους ή άλλους λύκους, που αφθονούν στην τουρκική πανίδα, ακολούθησαν τον δρόμο της φυγής. Τα παράτησαν όλα. Και σπίτια και καταστήματα και περιουσίες. Πήραν τις οικογένειές τους και έφυγαν από την Τουρκία. Πολύτιμος σύμβουλός τους σε αυτό ήταν η γνώση της αιμοσταγούς ιστορίας της Τουρκίας, η οποία τότε μόνο σταματάει τις δια της μαχαίρας πολιτισμικές της εξάρσεις, όταν τελειώσει το υλικό που τις τροφοδοτεί. Όσο για την Συνθήκη της Λωζάννης που άλλα επιτάσσει, ποιός την λογαριάζει;
Η Συνθήκη αυτή τότε μόνον έχει ισχύ για τους Τούρκους, όταν επιστεγάζει τις, αβάσιμες συνήθως, κατηγορίες της εναντίον της Ελλάδος. Ποτέ, όταν μετατρέπει την ίδια σε κατηγορούμενη.
Ύστερα από όλα αυτά είναι περιττό να υπενθυμίσει κάποιος τις άλλες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης, η οποία γνωρίζοντας το βαρβαρικό οθωμανικό παρελθόν της Τουρκίας την υποχρεώνει ειδικά στο άρ. 42 εδ. γ αυτής να προστατεύει τις Εκκλησίες, τα ευαγή ιδρύματα και τα θρησκευτικά καταστήματα της Ελληνο-Ορθόδοξης μειονότητας.
Η Αγία Σοφία και η Μονή της Χώρας μετά την προκλητική μετατροπή τους σε μουσουλμανικά τεμένη, αλλά και η αραχνιασμένη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, λόγω της επιβληθείσης σε αυτήν αχρησίας από τους μεμέτηδες, αποτελούν αψευδή στοιχεία, για να βλέπουμε όλοι – όχι μόνον εμείς, αλλά πρωτίστως οι υποστρηρικτές της αποικίας των Μογγόλων στην Ευρώπη – μέσα από τον «καθρέφτη» της Συνθήκης της Λωζάννης, καθώς και από τον «αντικαθρεπτισμό» της στις συναφείς ρυθμίσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1950, της Οικουμενικής Διακήρυξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών του 1948 για τα δικαιώματα αυτά και του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του Ο.Η.Ε. του 1966, το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας.
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Την νύχτα εκείνη ένας κατευθυνόμενος τουρκικός όχλος «ισοπέδωσε» τα πάντα στο εμπορικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, όπου υπήρχαν τα ελληνικά καταστήματα, ενώ ελεηλάτησε εκατοντάδες σπίτια της συνοικίας των Ρωμηών. Μέσα σε αυτό το εχθρικό για τον Ελληνισμό της Πόλης κλίμα, όλοι σχεδόν οι Έλληνες της μειονότητας φοβούμενοι την επανάληψη των επιθέσεων εναντίον τους από τους γκρίζους ή άλλους λύκους, που αφθονούν στην τουρκική πανίδα, ακολούθησαν τον δρόμο της φυγής. Τα παράτησαν όλα. Και σπίτια και καταστήματα και περιουσίες. Πήραν τις οικογένειές τους και έφυγαν από την Τουρκία. Πολύτιμος σύμβουλός τους σε αυτό ήταν η γνώση της αιμοσταγούς ιστορίας της Τουρκίας, η οποία τότε μόνο σταματάει τις δια της μαχαίρας πολιτισμικές της εξάρσεις, όταν τελειώσει το υλικό που τις τροφοδοτεί. Όσο για την Συνθήκη της Λωζάννης που άλλα επιτάσσει, ποιός την λογαριάζει;
Η Συνθήκη αυτή τότε μόνον έχει ισχύ για τους Τούρκους, όταν επιστεγάζει τις, αβάσιμες συνήθως, κατηγορίες της εναντίον της Ελλάδος. Ποτέ, όταν μετατρέπει την ίδια σε κατηγορούμενη.
Ύστερα από όλα αυτά είναι περιττό να υπενθυμίσει κάποιος τις άλλες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης, η οποία γνωρίζοντας το βαρβαρικό οθωμανικό παρελθόν της Τουρκίας την υποχρεώνει ειδικά στο άρ. 42 εδ. γ αυτής να προστατεύει τις Εκκλησίες, τα ευαγή ιδρύματα και τα θρησκευτικά καταστήματα της Ελληνο-Ορθόδοξης μειονότητας.
Η Αγία Σοφία και η Μονή της Χώρας μετά την προκλητική μετατροπή τους σε μουσουλμανικά τεμένη, αλλά και η αραχνιασμένη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, λόγω της επιβληθείσης σε αυτήν αχρησίας από τους μεμέτηδες, αποτελούν αψευδή στοιχεία, για να βλέπουμε όλοι – όχι μόνον εμείς, αλλά πρωτίστως οι υποστρηρικτές της αποικίας των Μογγόλων στην Ευρώπη – μέσα από τον «καθρέφτη» της Συνθήκης της Λωζάννης, καθώς και από τον «αντικαθρεπτισμό» της στις συναφείς ρυθμίσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1950, της Οικουμενικής Διακήρυξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών του 1948 για τα δικαιώματα αυτά και του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του Ο.Η.Ε. του 1966, το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας.
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφήστε ένα σχόλιο