Η μαγεία της ετυμολογίας /Φ.1811

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

«Ετυμολογικές προσεγγίσεις»

Γνωστά και καθημερινά - 23

Γράφει ο Χρήστος Βλαχογιάννης 

Καθηγητής Μουσικής

(συνέχεια από το προηγούμενο φύλλο)

Στα 1977, πριν την έλευση του ΠαΣοΚ στην εξουσία, το Υπουργείο Εμπορίου έδινε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σε κάποια κυρία Γεωργουλάκη, από τα Χανιά, για την εφεύρεση «νέου τρόπου γραφής». Η ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι, τον Απρίλη του ’78, δίνει συγχαρητήρια στην εν λόγω κυρία, της οποίας δείγμα του πονήματός της παραθέτω ευθύς αμέσως: «...Γηαφτό κέ ζητό από τό Ελληνηκό κράτος νά νομημοπηηθή ός νέα Ελληνηκή γλόσα δηά νά γήνη μετά δηεθνής. Που πιστέβο νά τήν δεκτούν μηκρή κέ μεγάλη μέ εφχαρήστηση...».

Κάποιος Στέλιος Ι. Σταυρακάκης, που δηλώνει «καθιγιτίς», υποστηρίζει στο περισπούδαστο έργο του «ι φονιτικί ορθογραφία» ότι: «...εκατομίρια Ελινες, που δεν ίνε ιποταγμένι σε καμιά καταπιεση κε εξάρτισι, μπορούν να αρχίσουν από τόρα να γράφουν συμφονα μ’ αφτό το βιβλίο, χορίς να ίνε ιποχρεομένι να δόσουν λόγο σε κανένα...». Σε άλλο μεταγενέστερο βιβλίο του, ο ίδιος «καθιγιτίς» προτείνει το λατινικό αλφάβητο. Παράλληλα στην Θεσσαλονίκη αρχίζουν να εκδίδονται βιβλία με την φωνητική γραφή, όπως «ι μεταμορφοσι» του Φρανς Κάφκα, σε φωνητική μεταγραφή του Θεσσαλονικιού(!!), Θομά Σερμπίνι, ο οποίος αισιοδοξεί ότι : «...Μια επιστιμονικά επεξεργασμένι κε τεκμιριομένι φονιτικί γραφί για τιν γλόσαμας ίνε εβνόιτο πος θα ίνε έργο κάπιον ιδικόν ανθρόπον κε φορέον τις Χόρας μας...».

Πριν από την πλήρη διάλυση, πάντα υπάρχει μια Βαβέλ!!

Για να «βοηθηθεί» ο λαός μας να προσαρμοστεί στην νέα γλώσσα (ως... απροσάρμοστος), εκδίδεται, με πρωτοστατούντες και πάλι τους γνωστούς κύκλους της Θεσ/νίκης, από τις εκδόσεις του Εβραίου, Α. Μάλλιαρη, το «Μέγα Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας (Δημοτικής)». Στον πρόλογο του βιβλίου επιστρατεύεται η διανοητική «εμβέλεια» του Εμμανουήλ Κριαρά για να εξυμνήσει τα αγαθά του μονοτονικού. Ο τελευταίος, μαζί με τους Μανώλη Ανδρόνικο (ναι, τον γνωστό) και Μιχάλη Σακελλαρίου, συγκρότησαν επιτροπή (1984), που ανέλαβε να μελετήσει συστηματικώς τις ειδήσεις, τα ρεπορτάζ και κάθε τι που λέγεται ή εκφωνείται από την τηλεόραση, ούτως ώστε να καταλήξουν σε ένα «κώδικα σωστής χρησιμοποίησης της γλώσσας μας». Κατέφυγαν στα γνωστά πεντάλεπτα από τηλεοράσεως, με τον τίτλο «Η γλώσσα μας» (οι παλαιότεροι θα τα θυμούνται από την κρατική τηλεόραση), τα οποία οι τηλεθεατές υπέμειναν καρτερικώς μέχρι ν’ αρχίσει το δελτίο των 9. Στην τριανδρία προστέθηκε και ο έτερος φωστήρ, ο μονοτονιστής και ομηριστής, Γιάννης Κακριδής, που απήγγειλε δίστιχα από κρητικές μαντινάδες! Με τον καιρό οι τρεις απεχώρησαν και παρέμεινε η μονωδία του Εμμανουήλ Κριαρά.

Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά μα πάρα πολλά έχουν συμβεί και επηρεάσει την πολύπαθη Ελληνική κοινωνία. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να απαριθμήσω τα τερατουργήματα που έχουν συντελεστεί εις βάρος της αδιάσπαστης ενότητας της ελληνικής γλώσσας (είτε γραπτής είτε προφορικής). Οι κυβερνήσεις; Όλες στο ίδιο μήκος κύματος. Η εκπαιδευτική κοινότητα συνεχίζει να παίζει τις χιλιοπαιγμένες κασέτες, ανάλογα με το κομματικό μαγαζάκι εκάστου. Τα άθλια ιδιωτικά ΜΜΕ, στις περισσότερες των περιπτώσεων, μηδέ και της δημόσιας τηλεόρασης εξαιρουμένης, έχουν γεμίσει με αγραμμάτους παρουσιαστές, δήθεν δημοσιογράφους, απαραιτήτως μαϊντανούς «ντιγκιντάγκες» και …προσοντούχες παρουσιάστριες, που μας κάνουν …αυγόλαδο το κεφάλι με τα ελληνικά τού πεζοδρομίου και της νύχτας, της οποίας (νύχτας) οι τακτικοί θαμώνες έχουν άλλα προσόντα, συνήθως από την …μέση και κάτω. Καταθέτοντας και την προσωπική μου εκπαιδευτική πείρα των 35 χρόνων, έχω να διαπιστώσω πως τα παιδιά μας μιμούνται όλα αυτά τα άθλια τηλεοπτικά πρότυπα, στον τρόπο που ομιλούν, που φέρονται, που ντύνονται, που τρώνε, που βρίζουν, που απαξιούν αυτόν που έχει άποψη κλπ. Δεν χρειάζεται νομίζω να μιλήσω για την λεξιπενία, που τα χαρακτηρίζει και εξ αιτίας των πανάθλιων προγραμμάτων εκμάθησης της ελληνικής, που σχεδιάζονται από τους κρατούντες και μας υποχρεώνουν να διδάξουμε, αφαιρώντας μας και αυτό το δικαίωμα του παιδαγωγού να αυτενεργήσει, όπου αυτός κρίνει σκόπιμο. Ας μην μιλήσουμε όμως και για τις φουρνιές των νέων δασκάλων που εισέρχονται στην εκπαίδευση, έχοντας στο μυαλό τους μόνο τα «κουτάκια» που τους δίδαξαν στο Πανεπιστήμιο. Οργανωμένα πράγματα…!!

Την μοναδική φωτεινή εξαίρεση στο μέγα θέμα της γλώσσας, κατά την ταπεινή μου άποψη, απετέλεσε η στάση του αειμνήστου Έλληνα Βουλευτή, τότε Υπουργού Παιδείας, Αντώνη Τρίτση, ο οποίος οραματίστηκε και προσπάθησε να καταφέρει την «συνειδητή ανάκτηση της Ελληνικής Παιδείας» και που ουδέποτε τελείωσε, αφού τον ...τελείωσαν οι εσχατόγηροι καθηγητάδες αλλά και οι νεόκοποι δασκαλάκοι, όλοι τους άγευστοι και άμοιροι ελληνικής παιδείας, ομότιμοι, πρόεδροι, σύμβουλοι και δεκαρολόγοι συνδικαλιστές, πασαλειμματίες της γνώσης και παπαγάλοι της κομματικής ταμπέλας, που χλεύασαν με το θράσος της ημιμάθειάς τους έναν Υπουργό, ο οποίος δεν δίστασε να καταγγείλει την γλωσσική κατάρρευση στην εκπαίδευση. Στο επόμενο φύλλο θα διαβάσετε τις θέσεις του φωτισμένου Έλληνα Υπουργού, πώς εξελίχθηκε το όλο θέμα και τι αντιδράσεις υπήρξαν ένθεν κακείθεν.

Συνεχίζεται…

* Ο κ. Βλαχογιάννης Χρήστος είναι Καθηγητής Μουσικής στο 1ο Γυμνάσιο Μεσολογγίου και Δ/ντης Χορωδίας