Η ΤΩΡΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΝ ΜΕΣΩ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ /Φ.1805
ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Γράφει η Μπεχράκη Παυλίνα
ΌΤΑΝ γυμνώσει κανείς φίλε Αναγνώστη,τον εσωτερικό του κόσμο,και κοιτάξει με προσοχή την Ιστορική διαδρομή του Πολιτισμού, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα,εκείνο που θα παρατηρήσει είναι,την εναλλαγή του Κόσμου από το σκοτάδι στο φως από τη γαλήνη, προς τη τρικυμία του φόβου και της ελπίδας,που δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ, γιατί ο άνθρωπος αναζητάει με πάθος τη σωτηρία του.Νά παλέψει,να νικήσει τις σκοτεινές δυνάμεις που πάνε να τον τσακίσουν,και τα καταφέρνει,πάντα τα καταφέρνει, και ξαναγυρίζει στην ασφάλεια,ισορροπώντας.Καί όταν ο κόσμος γύρω του,ο φυσικός ,ο κοινωνικός κόσμος ημερεύει,ή λογική πρυτανεύει.Όμως,και πάλι,το εκρεμές αργά ή γρήγορα,θα κινηθεί προς την απέναντι θέση,και πάλι από την αρχή,εισβάλλει στην υπαρκτή ζωή του ο φόβος,και αναζωπυρώνεται η ελπίδα,ελευθερώνεται η φαντασία,να δώσει λύσεις στα αινίγματα,στους οραματισμούς,και τις προσδοκίες για ένα καλύτερο μελλούμενο.
-Οι ΚΡΙΣΕΙΣ αυτές της ανθρωπότητας,εκδηλώνονται,άλλοτε με μορφές δράσεις σαφείς,ήσυχες,με συγκεκριμένες εκφραστικές,συνήθως από το τοπίο της πολύμορφης τέχνης,και άλλοτε με μιά άναρχη δυναμική, παθιασμένη που λειτουργεί αντιδραστικά,με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
Στό ανθρώπινο τοπίο,το λογικό και το παράλογο,σκληροί ανταγωνιστές μοιάζουν σαν κυματα, τρικυμισμένης θάλασσας,που το ένα κύμα ξεσηκώνει και ύστερα σκεπάζει το άλλο. Η λογική με τη μαθηματική της εκφραστική δύναμη οπλίζει τον νού,το δώρο το ύψιστο του δημιουργού, το όργανο της γνώσης,και συχνά πυκνά εμείς οι άνθρωποι αναρωτιόμαστε.-Τι πργματικά μας προσφέρει?Μπορεί να γεμίσει ελπίδα τη ψυχή μας, να διαλύσει τον φόβο,που στοιχειώνει τη μικρή μας αιωνιότητα,τον τρόμο που αισθανόμαστε, για το αναπόφευκτο? - <ΌΤΑΝ θεωρώ τη μικρή διάρκεια της ζωής μου,τη ρουφηγμένη μέσα από τη προηγούμενη και την επόμενη αιωνιότητα,όταν θεωρώ,τον μικρό μου χώρο που γεμίζω,και μάλιστα τον βλέπω μέσα στην απεραντοσύνη των χώρων που τους αγνοώ,και με αγνοούν, με πιάνει τρόμος,αναφωνεί με δέος ο Πασκάλ.> _ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να μας δώσει,μπροστά σ’αυτόν τον φόβο η Λογική?Αυτό που μπορεί να μας δώσει φίλε Αναγνώστη,κατά τη ταπεινή μας γνώμη,είναι να αναγνωρίσει,ότι στον πηγαιμό μας θα έχουμε άπειρα συναπαντήματα,που μας ξεπερνούν.και για να πορευτούμε στον μονόδρομο,πρέπει να πιστέψουμε στη ποικιλομορφία των γεγονότων.Ότι δηλαδή,μέσα στη ροή του χρόνου, στη ζωή της ανθρωπότητας,συνεργάζονται,αντιπαρατάσονται,συνδιάζονται,αλληλοεξαλείφονται,πολλά κι διάφορα,και εμείς καλούμαστε,να σταθούμε ικανοί,να δώσουμε τη δική μας εξήγηση,και να παλέψουμε,για τη μοίρα μας,αλλά και για αυτούς που θάρθουν τους αγέννητους.
-’Η ΑΡΧΑΙΑ Ελληνική ψυχή και σκέψη,δείχνει στην ανθρωπότητα τον δρόμο.Άρκεί να ανατρέξουμε εμείς οι τωρινοί,που είμαστε στα μεσοπέλαγα.μέσα σε τρικυμία φόβου και ελπίδας, στο αέτωμα του Ναού της Ολυμπίας, ατενίζοντας τον Απόλλωνα, που απαιτεί,από τον άνθρωπο, τον αμυνόμενο στη μοίρα του,πειθαρχημένο λογισμό,γαλήνη,ηρεμία,περηφάνεια, θάρρος, στην υπαρκτή ζωή του μεσα στο φώς.Από την άλλη ας δώσουμε και πάλι την δική μας εξήγηση, θορώντας τον Διόνυσο,που είναι της ζωής η κινητήριος δύναμη,ο έρωτας για τη ζωή, η φωτιά ,η υψηλή φλόγα που τη θερμαίνει,που κρατάει άγρυπνη την ελπίδα,που με τη σειρά της ανανεώνεται και συντηρείται από τον φόβο,του τέλους,του χρόνου μας πάνω στη γή, της εδώ παρουσίας μας.
_ΕΙΝΑΙ βέβαιο,πως από τη μιά η Λογική,από την άλλη η αντίδραση,δεν μπορούν να συνυπάρξουν, ακολουθεί τη Λογική,απομακρύνεται ,αποξενώνεται,από Ττην αγάπη,τον έρωτα,ο πάθος για τη ζωή,τα βλέπει όλα μαύρα,και απαιασιοδοξεί,αφήνεται,προχωράει με διστακτικά βήματα, φοβάται τα κακά συναπαντήματα,χάνει το κουράγιο του, τη χαρά της ζωής που είναι η δύναμή του. Έτσι εξηγείται η πολυκύμαντη πορεία της ανθρώπινης ιστορίας,οι περίοδοι,ακμής και παρακμής.που παρουσιάζονται διαδοχικά .Άλλοτε δηλαδή,η Λογική, επιμένει να φέρει τη τάξη,να υπακούει στους γραφτούς και άγραφους νόμους,και τα καταφέρνει,και άλλοτε ο <Νομοθέτης>νούς,κάνει του κεφαλιού του,αυθεραιτεί,σβήνει τα όρια,και απλώνεται σταδιακά μια βαθιά σκιά,όπου όμως και ευτυχώς, ο φόβος και η ελπίδα συνυπάρχουν,μέσα σε χαλαρά όρια,όπου δεν είναι εντελώς ανύπαρκτη η προσδοκία,που για να πραγματοποιηθεί,με αγώνα,με κόπο,αλλά θα πραγματοποιηθεί ο πόθος για ένα καλύτερο μελλούμενο.Θα νικήσει η ζωή κατά πως της αξίζει!
-ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μικρή γραφή,φίλε Αναγνώστη με αυτή την εξήγηση,μήπως,θα μπορέσουμε να καταλάβουμε περισσότερο,και τη δική μας εποχή,εμείς οι τωρινοί,που είμαστε πολύ μπερδεμένοι,σχεδόν χαμένοι,με τόσα κακά συναπαντήματα,που μας συντροφεύουν με το έτσι θέλω?Μήπως,να κοιτάξουμε με προσοχή,και τον εαυτό μας, την εσωτερική μας συνείδηση θαρρετά,ο καθένας μας χωριστά,για να ελπίσουμε πως αυτά τα δύσκολα χρόνια, θα ακολουθήσουν άλλα ,καλύτερα όπου ο άνθρωπος,θα βρεί και πάλι τη στράτα τη καλή,που θα τον οδηγήσει σε άλλο ανθρώπινο τοπίο μέσα στο φώς,?Πως πρέπει,έχουμε χρέος να παλέψουμε για τη μοίρα τη δική μας,των παιδιώνμας που μας κοιτάζουν με αγωνία στά μάτια, και των αγέννητων
-Οι ΚΡΙΣΕΙΣ αυτές της ανθρωπότητας,εκδηλώνονται,άλλοτε με μορφές δράσεις σαφείς,ήσυχες,με συγκεκριμένες εκφραστικές,συνήθως από το τοπίο της πολύμορφης τέχνης,και άλλοτε με μιά άναρχη δυναμική, παθιασμένη που λειτουργεί αντιδραστικά,με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
Στό ανθρώπινο τοπίο,το λογικό και το παράλογο,σκληροί ανταγωνιστές μοιάζουν σαν κυματα, τρικυμισμένης θάλασσας,που το ένα κύμα ξεσηκώνει και ύστερα σκεπάζει το άλλο. Η λογική με τη μαθηματική της εκφραστική δύναμη οπλίζει τον νού,το δώρο το ύψιστο του δημιουργού, το όργανο της γνώσης,και συχνά πυκνά εμείς οι άνθρωποι αναρωτιόμαστε.-Τι πργματικά μας προσφέρει?Μπορεί να γεμίσει ελπίδα τη ψυχή μας, να διαλύσει τον φόβο,που στοιχειώνει τη μικρή μας αιωνιότητα,τον τρόμο που αισθανόμαστε, για το αναπόφευκτο? - <ΌΤΑΝ θεωρώ τη μικρή διάρκεια της ζωής μου,τη ρουφηγμένη μέσα από τη προηγούμενη και την επόμενη αιωνιότητα,όταν θεωρώ,τον μικρό μου χώρο που γεμίζω,και μάλιστα τον βλέπω μέσα στην απεραντοσύνη των χώρων που τους αγνοώ,και με αγνοούν, με πιάνει τρόμος,αναφωνεί με δέος ο Πασκάλ.> _ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να μας δώσει,μπροστά σ’αυτόν τον φόβο η Λογική?Αυτό που μπορεί να μας δώσει φίλε Αναγνώστη,κατά τη ταπεινή μας γνώμη,είναι να αναγνωρίσει,ότι στον πηγαιμό μας θα έχουμε άπειρα συναπαντήματα,που μας ξεπερνούν.και για να πορευτούμε στον μονόδρομο,πρέπει να πιστέψουμε στη ποικιλομορφία των γεγονότων.Ότι δηλαδή,μέσα στη ροή του χρόνου, στη ζωή της ανθρωπότητας,συνεργάζονται,αντιπαρατάσονται,συνδιάζονται,αλληλοεξαλείφονται,πολλά κι διάφορα,και εμείς καλούμαστε,να σταθούμε ικανοί,να δώσουμε τη δική μας εξήγηση,και να παλέψουμε,για τη μοίρα μας,αλλά και για αυτούς που θάρθουν τους αγέννητους.
-’Η ΑΡΧΑΙΑ Ελληνική ψυχή και σκέψη,δείχνει στην ανθρωπότητα τον δρόμο.Άρκεί να ανατρέξουμε εμείς οι τωρινοί,που είμαστε στα μεσοπέλαγα.μέσα σε τρικυμία φόβου και ελπίδας, στο αέτωμα του Ναού της Ολυμπίας, ατενίζοντας τον Απόλλωνα, που απαιτεί,από τον άνθρωπο, τον αμυνόμενο στη μοίρα του,πειθαρχημένο λογισμό,γαλήνη,ηρεμία,περηφάνεια, θάρρος, στην υπαρκτή ζωή του μεσα στο φώς.Από την άλλη ας δώσουμε και πάλι την δική μας εξήγηση, θορώντας τον Διόνυσο,που είναι της ζωής η κινητήριος δύναμη,ο έρωτας για τη ζωή, η φωτιά ,η υψηλή φλόγα που τη θερμαίνει,που κρατάει άγρυπνη την ελπίδα,που με τη σειρά της ανανεώνεται και συντηρείται από τον φόβο,του τέλους,του χρόνου μας πάνω στη γή, της εδώ παρουσίας μας.
_ΕΙΝΑΙ βέβαιο,πως από τη μιά η Λογική,από την άλλη η αντίδραση,δεν μπορούν να συνυπάρξουν, ακολουθεί τη Λογική,απομακρύνεται ,αποξενώνεται,από Ττην αγάπη,τον έρωτα,ο πάθος για τη ζωή,τα βλέπει όλα μαύρα,και απαιασιοδοξεί,αφήνεται,προχωράει με διστακτικά βήματα, φοβάται τα κακά συναπαντήματα,χάνει το κουράγιο του, τη χαρά της ζωής που είναι η δύναμή του. Έτσι εξηγείται η πολυκύμαντη πορεία της ανθρώπινης ιστορίας,οι περίοδοι,ακμής και παρακμής.που παρουσιάζονται διαδοχικά .Άλλοτε δηλαδή,η Λογική, επιμένει να φέρει τη τάξη,να υπακούει στους γραφτούς και άγραφους νόμους,και τα καταφέρνει,και άλλοτε ο <Νομοθέτης>νούς,κάνει του κεφαλιού του,αυθεραιτεί,σβήνει τα όρια,και απλώνεται σταδιακά μια βαθιά σκιά,όπου όμως και ευτυχώς, ο φόβος και η ελπίδα συνυπάρχουν,μέσα σε χαλαρά όρια,όπου δεν είναι εντελώς ανύπαρκτη η προσδοκία,που για να πραγματοποιηθεί,με αγώνα,με κόπο,αλλά θα πραγματοποιηθεί ο πόθος για ένα καλύτερο μελλούμενο.Θα νικήσει η ζωή κατά πως της αξίζει!
-ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μικρή γραφή,φίλε Αναγνώστη με αυτή την εξήγηση,μήπως,θα μπορέσουμε να καταλάβουμε περισσότερο,και τη δική μας εποχή,εμείς οι τωρινοί,που είμαστε πολύ μπερδεμένοι,σχεδόν χαμένοι,με τόσα κακά συναπαντήματα,που μας συντροφεύουν με το έτσι θέλω?Μήπως,να κοιτάξουμε με προσοχή,και τον εαυτό μας, την εσωτερική μας συνείδηση θαρρετά,ο καθένας μας χωριστά,για να ελπίσουμε πως αυτά τα δύσκολα χρόνια, θα ακολουθήσουν άλλα ,καλύτερα όπου ο άνθρωπος,θα βρεί και πάλι τη στράτα τη καλή,που θα τον οδηγήσει σε άλλο ανθρώπινο τοπίο μέσα στο φώς,?Πως πρέπει,έχουμε χρέος να παλέψουμε για τη μοίρα τη δική μας,των παιδιώνμας που μας κοιτάζουν με αγωνία στά μάτια, και των αγέννητων
* Η κα Παυλίνα Μπεχράκη, είναι Εικαστικός, Συγγραφέας και Ποιήτρια από την Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο