ΑΥΤΟΣ Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ φ.1780
ΑΠΟΨΗ
Βαρύς, σκοτεινός, ο Χειμώνας φέτος, φίλοι αναγνώστες. Παρά τις κατά καιρούς συγκρατημένες μεν, αλλά με δόση αισιοδοξίας δηλώσεις των Κυβερνώντων, η βαρυθυμία της κοινωνίας των πολιτών αυξάνεται μέρα τη μέρα. Τα κακά σημάδια είναι τόσα πολλά, που ουκ έστι αριθμός. Εκτός από τη πανδημία, το πρόβλημα της ενέργειας, ο φόβος για το τι κουβαλάει στις αποσκευές της, που όλοι το φανταζόμαστε, για τις επιπτώσεις δηλαδή στην οικονομία γενικά, την απόγνωση των αγροτών μας που θρηνούν, έτσι
που βλέπουν το βιός τους στο χώμα και με ούτε ένα φύλλο στη κορφή των περήφανων πριν τον καταστροφικό χιονιά εσπεριδοειδών, ξέροντας πως θα λείψει ακόμα και το ψωμί από το τραπέζι της οικογένειας, έτσι που οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ ούτε για το ηλεκτρικό ρεύμα δεν αρκούν, όχι για να γιατρέψουν τις πληγές της γης τους, ώστε να υπάρχει ελπίδα, να καρπίσει τη χρονιά που θα ’ρθει. Στη συνέχεια, η απειλή της ανασφάλειας -μιας και είναι έτοιμα να ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου εδώ δίπλα, η θρασύτητα του κακού γείτονα, τούτη την ώρα, γι’ αυτά και άλλα πολλά έχει κλείσει του Έλληνα λαού η καρδιά την πόρτα στις πατροπαράδοτες αξίες. Ένα μέρος του λαού, ποτισμένο από ατομικισμό, ναρκισσισμό, κανιβαλισμό ανθρωποφαγία, δηλαδή, επηρεασμένο από τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα πληροφόρησης για ατομικοκοινωνικά θέματα, όπου προβάλλονται με παραστατικό και θεαματικό τρόπο μόνο εγκλήματα, λες και η Ελλάδα μας έχει μεταλλαχθεί σε όχι μόνο μια υποανάπτυκτη χώρα, αλλά η χειρότερη, ανάμεσα στις χειρότερες Ειδήσεις που αναπαράγονται και αναμεταδίδονται λόγω της παγκοσμιοποιημένης πλέον Ανθρωπότητας, σε κάθε κόχη της γης, που σημαίνει με δυο λόγια, ότι το τηλεοπτικό κυρίως τοπίο υποταγμένο στους κυρίαρχους του παιχνιδιού, που στο βωμό της τηλεθέασης θα πρόδιδαν και τη μάνα τους, έχει σαν αποτέλεσμα να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.
- Κάθε Ιστορική απαίτηση, κάθε πολιτιστική συλλογική κοινωνική και του καλού απλού πολίτη δράση, αγωνιστικότητα παράδειγμα προς μίμηση, που επιμορφώνει τον λαό, έχει εξορισθεί από την καθημερινότητα και την επικαιρότητα, λες και δεν υπάρχει άλλη Ελλάδα. Ακόμα και τα ουσιαστικά, τα σύνθετα προβλήματα, ούτε καν μπαίνουν σε πρόγραμμα επεξεργασίας από τους ειδικούς, αλλά μόνο σαν θέματα πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ συμπολίτευσηςαντιπολίτευσης και προσφέρεται στους πολίτες σαν θέαμα στη σκηνή του παραλόγου και θεατρινίζονται δωρεάν. Η κρίση αξιών είναι Οικουμενική! Αυτό είναι δεδομένο.
Όμως η ορθή, Ελληνική σκέψη και η καθαρή ψυχή, όπως την κληρονομήσαμε από το κοντινό παρελθόν, τους γονείς μας, η κληρονομιά αυτή φαίνεται πως δεν υπάρχει πια, που θα μπορούσε σήμερα, να σώσει την ανθρωπότητα και δεν υπάρχει καμία υπερβολή, αν λέγαμε πως θα ήταν η μόνη της ελπίδα σε αυτή την παρακμιακή εποχή για την ανθρωπότητα, που είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει, κατά πως μας λέει ο Ποιητής.
- Αδύναμος, ανήμπορος να αντιδράσει ο υγιής κοινωνικός ιστός, που αντιπροσωπευόταν πριν λίγα χρόνια από τη λεγόμενη μεσαία τάξη, που ήταν πάντα ο στυλοβάτης του κοινωνικού οικοδομήματος, σήμερα είναι αν όχι απούσα ηθικά, τόσο φοβισμένη μη διολισθήσει στα πιο χαμηλά επίπεδα λόγω της οικονομικής εξομοίωσης -του επιστήμονα για παράδειγμα με την καθαρίστρια- που έχει σαν αποτέλεσμα την τάση για αδιαφορία και μηδενισμό με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
-Είναι και το νευρικό σύστημα της νεολαίας, που παραπαίει, ανάμεσα σε συναγερμούς και μελαγχολικές καταστάσεις, που επηρεάζει και τους μεγάλους, που δεν βρίσκονται, όπως προείπαμε στα καλύτερά τους, αφού οι πηγές απ’όπου δεν ρέει πια καθαρό νερό αλλά θολό ακατάλληλο.
Έτσι λοιπόν, που η αλληλοεπίδραση είναι άμεση, είναι φυσικό και επόμενο οι υπερβάσεις, οι ακρότητες, οι αστοχίες των παιδιών που σε κανονικές συνθήκες θα τρόμαζαν στην κυριολεξία τους γονείς, σήμερα κατά τεκμήριο δείχνουν άλλη κατανόηση, άλλη ανοχή. Και αυτό φίλε αναγνώστη, είναι το πλέον επικίνδυνο έτσι που ελοχεύει η μεγάλη πιθανότητα, η απειλή της φθοράς του κοινωνικού ιστού να γίνει πραγματικότητα και τα θεμέλια της κοινωνίας, οι στοιχειώδεις αξίες, ο αυτοσεβασμός, η αυταξία, η αυτοπειθαρχία, ο σεβασμός στον άλλον, η συμπάθεια, η συμπαράσταση, η συντροφικότητα, να δώσουν τη θέση τους στην απάθεια, την αδιαφορία, τον ατομισμό, τον κανιβαλισμό, κατά πως τον βλέπουμε και τρομάζουμε όταν μπαίνουμε στους ιστότοπους και ανατριχιάζουμε από την πρωτόγονη σκληρότητα.
-Πολλοί από εμάς τους πολίτες, οι φύσει αισιόδοξοι, σκεπτόμενοι, ονειροπόλοι, διανοούμενοι, διανοητές, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ποιητές, λέμε συχνά ελπίζοντας πως «μπόρα είναι θα περάσει» και πως «πάντα η ανθρωπότητα περνάει τέτοιες περιόδους παρακμής».
Πως «Δεν μπορεί να συνεχιστούν αυτά τα φαινόμενα» και βεβαίως πρέπει να ελπίζουμε πως θα έλθουν καλύτερες μέρες.
Αρκεί να πιστέψουμε οι άνθρωποι όπου γης και εμείς, για να μιλήσουμε για τα δικά μας, ότι,έχουμε μερίδιο ευθύνης ότι φταίμε για τη κατάσταση που βρισκόμαστε. Δεν φταίνε μόνο τα μνημόνια, η πανδημία, η λιτότητα και πάει λέγοντας. Τα συμπτώματα της παρακμής, είχαν κάνει τη θριαμβευτική μάλιστα εμφάνισή τους από πριν, την εποχή του ευδαιμονισμού, των θαλασσοδανείων και των λογιών λογιών υπερβολών.
-Ζούμε σε μια ιστορική κόχη της γης, στην Ελλάδα. Στην χώρα που γέννησε τον Πολιτισμό. Την ωραιότερη του Κόσμου. Όμως σήμερα, το χώμα, ο αέρας, η θάλασσα, το νερό, η ψυχή και η σκέψη της, έχουν μολυνθεί σε επικίνδυνο, αλλά όχι μη αναστρέψιμο σημείο. Αυτά τα κακά σημάδια, σημεία των χαλεπών καιρών, υπάρχουν σε ολόκληρο το ανθρώπινο τοπίο -κακά τα ψέματα συμβαίνουν παντού, και βέβαια τα μαθαίνουν όλοι με τη μορφή ολιγόλογης είδησης και όχι με πολύωρες εκπομπές με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες -εγκλήματα, βία, βιασμοί, δολοφονίες στους δρόμους, διαφθορά… Λες και αυτή είναι η Ελλάδα μας. ΄Ελεος πια!
-Η Πατρίδα μας παρουσιάζεται, δίχως αιδώ, δίχως περίσκεψη, σαν μια χώρα δύσοσμη, δυσοίωνη, σκοτεινή, επικίνδυνη, δηλαδή, που έχει αντί για ημεροδείκτη του πηγαιμού της τα καλά της, τα προβλήματά της, και τα κακά συμβάντα δεν αντιλέγει κανείς, να έχει ένα {βιαιόμετρο}και μόνο, που δείχνει , έγκλημα, βία, ανθρωποφαγία, εξευτελισμό, και πάει λέγοντας, που αναπνέεται, βιώνεται, ανακυκλώνεται και παρουσιάζεται με τέτοια «επιμέλεια» λεπτομερή, σαν να είναι η μοναδική χώρα της «πολιτισμένης» Ευρώπης, που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Μιά χώρα αγρίων, δίχως ανθρώπινη υπόσταση. Και αυτό διαχέεται με ταχύτητα αστραπής, μέσω της τηλεθέασης των Sites, τωνYouTubes και προσφέρεται στο Ελληνικό κοινό-κενό, που έχει γίνει παχύσαρκο από την έτοιμη, μεταλλαγμένη τροφή, που του μολύνει, διαστρευλώνει τη σκέψη και την ψυχή με τα γνωστά αποτελέσματα, αλλά και εξάγεται προς όλα τα σημεία Ανατολής και Δύσης.
-Τελειώνοντας αυτή τη γραφή, θα πούμε πως μόνο αν κάποια καλή στιγμή, μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε τις ευθύνες, που αναλογούν στο Κράτος, την Πολιτεία, την κοινωνία των Πολιτών, και τον καθένα μας χωριστά, και τις αναλάβουμε, τότε μόνο έχουμε και την καλή ελπίδα πως θα διορθωθούν τα πράγματα.
Ο πήχυς των προσδοκιών μας πρέπει να μπει πολύ ψηλά, όπως ήταν στα περασμένα χρόνια, γιατί το οφείλουμε ως Έλληνες στους προηγούμενους που μας έδειξαν τον δρόμο, που εμείς οι τωρινοί κάπου τον χάσαμε, αλλά τα χνάρια τους είναι εκεί και θα είναι για πάντα άσβηστα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, σ’ αυτούς που έρχονται και στους αγέννητους. Ας κάνουμε μια ευχή σαν προσευχή: «Αυτός ο Χειμώνας που ήταν απ’ άκρη σ’ άκρη ο πιο σκοτεινός, να είναι και ο τελευταίος .....»
ΑΥΤΟΣ Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη.
Βαρύς, σκοτεινός, ο Χειμώνας φέτος, φίλοι αναγνώστες. Παρά τις κατά καιρούς συγκρατημένες μεν, αλλά με δόση αισιοδοξίας δηλώσεις των Κυβερνώντων, η βαρυθυμία της κοινωνίας των πολιτών αυξάνεται μέρα τη μέρα. Τα κακά σημάδια είναι τόσα πολλά, που ουκ έστι αριθμός. Εκτός από τη πανδημία, το πρόβλημα της ενέργειας, ο φόβος για το τι κουβαλάει στις αποσκευές της, που όλοι το φανταζόμαστε, για τις επιπτώσεις δηλαδή στην οικονομία γενικά, την απόγνωση των αγροτών μας που θρηνούν, έτσι
που βλέπουν το βιός τους στο χώμα και με ούτε ένα φύλλο στη κορφή των περήφανων πριν τον καταστροφικό χιονιά εσπεριδοειδών, ξέροντας πως θα λείψει ακόμα και το ψωμί από το τραπέζι της οικογένειας, έτσι που οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ ούτε για το ηλεκτρικό ρεύμα δεν αρκούν, όχι για να γιατρέψουν τις πληγές της γης τους, ώστε να υπάρχει ελπίδα, να καρπίσει τη χρονιά που θα ’ρθει. Στη συνέχεια, η απειλή της ανασφάλειας -μιας και είναι έτοιμα να ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου εδώ δίπλα, η θρασύτητα του κακού γείτονα, τούτη την ώρα, γι’ αυτά και άλλα πολλά έχει κλείσει του Έλληνα λαού η καρδιά την πόρτα στις πατροπαράδοτες αξίες. Ένα μέρος του λαού, ποτισμένο από ατομικισμό, ναρκισσισμό, κανιβαλισμό ανθρωποφαγία, δηλαδή, επηρεασμένο από τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα πληροφόρησης για ατομικοκοινωνικά θέματα, όπου προβάλλονται με παραστατικό και θεαματικό τρόπο μόνο εγκλήματα, λες και η Ελλάδα μας έχει μεταλλαχθεί σε όχι μόνο μια υποανάπτυκτη χώρα, αλλά η χειρότερη, ανάμεσα στις χειρότερες Ειδήσεις που αναπαράγονται και αναμεταδίδονται λόγω της παγκοσμιοποιημένης πλέον Ανθρωπότητας, σε κάθε κόχη της γης, που σημαίνει με δυο λόγια, ότι το τηλεοπτικό κυρίως τοπίο υποταγμένο στους κυρίαρχους του παιχνιδιού, που στο βωμό της τηλεθέασης θα πρόδιδαν και τη μάνα τους, έχει σαν αποτέλεσμα να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.
- Κάθε Ιστορική απαίτηση, κάθε πολιτιστική συλλογική κοινωνική και του καλού απλού πολίτη δράση, αγωνιστικότητα παράδειγμα προς μίμηση, που επιμορφώνει τον λαό, έχει εξορισθεί από την καθημερινότητα και την επικαιρότητα, λες και δεν υπάρχει άλλη Ελλάδα. Ακόμα και τα ουσιαστικά, τα σύνθετα προβλήματα, ούτε καν μπαίνουν σε πρόγραμμα επεξεργασίας από τους ειδικούς, αλλά μόνο σαν θέματα πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ συμπολίτευσηςαντιπολίτευσης και προσφέρεται στους πολίτες σαν θέαμα στη σκηνή του παραλόγου και θεατρινίζονται δωρεάν. Η κρίση αξιών είναι Οικουμενική! Αυτό είναι δεδομένο.
Όμως η ορθή, Ελληνική σκέψη και η καθαρή ψυχή, όπως την κληρονομήσαμε από το κοντινό παρελθόν, τους γονείς μας, η κληρονομιά αυτή φαίνεται πως δεν υπάρχει πια, που θα μπορούσε σήμερα, να σώσει την ανθρωπότητα και δεν υπάρχει καμία υπερβολή, αν λέγαμε πως θα ήταν η μόνη της ελπίδα σε αυτή την παρακμιακή εποχή για την ανθρωπότητα, που είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει, κατά πως μας λέει ο Ποιητής.
- Αδύναμος, ανήμπορος να αντιδράσει ο υγιής κοινωνικός ιστός, που αντιπροσωπευόταν πριν λίγα χρόνια από τη λεγόμενη μεσαία τάξη, που ήταν πάντα ο στυλοβάτης του κοινωνικού οικοδομήματος, σήμερα είναι αν όχι απούσα ηθικά, τόσο φοβισμένη μη διολισθήσει στα πιο χαμηλά επίπεδα λόγω της οικονομικής εξομοίωσης -του επιστήμονα για παράδειγμα με την καθαρίστρια- που έχει σαν αποτέλεσμα την τάση για αδιαφορία και μηδενισμό με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
-Είναι και το νευρικό σύστημα της νεολαίας, που παραπαίει, ανάμεσα σε συναγερμούς και μελαγχολικές καταστάσεις, που επηρεάζει και τους μεγάλους, που δεν βρίσκονται, όπως προείπαμε στα καλύτερά τους, αφού οι πηγές απ’όπου δεν ρέει πια καθαρό νερό αλλά θολό ακατάλληλο.
Έτσι λοιπόν, που η αλληλοεπίδραση είναι άμεση, είναι φυσικό και επόμενο οι υπερβάσεις, οι ακρότητες, οι αστοχίες των παιδιών που σε κανονικές συνθήκες θα τρόμαζαν στην κυριολεξία τους γονείς, σήμερα κατά τεκμήριο δείχνουν άλλη κατανόηση, άλλη ανοχή. Και αυτό φίλε αναγνώστη, είναι το πλέον επικίνδυνο έτσι που ελοχεύει η μεγάλη πιθανότητα, η απειλή της φθοράς του κοινωνικού ιστού να γίνει πραγματικότητα και τα θεμέλια της κοινωνίας, οι στοιχειώδεις αξίες, ο αυτοσεβασμός, η αυταξία, η αυτοπειθαρχία, ο σεβασμός στον άλλον, η συμπάθεια, η συμπαράσταση, η συντροφικότητα, να δώσουν τη θέση τους στην απάθεια, την αδιαφορία, τον ατομισμό, τον κανιβαλισμό, κατά πως τον βλέπουμε και τρομάζουμε όταν μπαίνουμε στους ιστότοπους και ανατριχιάζουμε από την πρωτόγονη σκληρότητα.
-Πολλοί από εμάς τους πολίτες, οι φύσει αισιόδοξοι, σκεπτόμενοι, ονειροπόλοι, διανοούμενοι, διανοητές, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ποιητές, λέμε συχνά ελπίζοντας πως «μπόρα είναι θα περάσει» και πως «πάντα η ανθρωπότητα περνάει τέτοιες περιόδους παρακμής».
Πως «Δεν μπορεί να συνεχιστούν αυτά τα φαινόμενα» και βεβαίως πρέπει να ελπίζουμε πως θα έλθουν καλύτερες μέρες.
Αρκεί να πιστέψουμε οι άνθρωποι όπου γης και εμείς, για να μιλήσουμε για τα δικά μας, ότι,έχουμε μερίδιο ευθύνης ότι φταίμε για τη κατάσταση που βρισκόμαστε. Δεν φταίνε μόνο τα μνημόνια, η πανδημία, η λιτότητα και πάει λέγοντας. Τα συμπτώματα της παρακμής, είχαν κάνει τη θριαμβευτική μάλιστα εμφάνισή τους από πριν, την εποχή του ευδαιμονισμού, των θαλασσοδανείων και των λογιών λογιών υπερβολών.
-Ζούμε σε μια ιστορική κόχη της γης, στην Ελλάδα. Στην χώρα που γέννησε τον Πολιτισμό. Την ωραιότερη του Κόσμου. Όμως σήμερα, το χώμα, ο αέρας, η θάλασσα, το νερό, η ψυχή και η σκέψη της, έχουν μολυνθεί σε επικίνδυνο, αλλά όχι μη αναστρέψιμο σημείο. Αυτά τα κακά σημάδια, σημεία των χαλεπών καιρών, υπάρχουν σε ολόκληρο το ανθρώπινο τοπίο -κακά τα ψέματα συμβαίνουν παντού, και βέβαια τα μαθαίνουν όλοι με τη μορφή ολιγόλογης είδησης και όχι με πολύωρες εκπομπές με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες -εγκλήματα, βία, βιασμοί, δολοφονίες στους δρόμους, διαφθορά… Λες και αυτή είναι η Ελλάδα μας. ΄Ελεος πια!
-Η Πατρίδα μας παρουσιάζεται, δίχως αιδώ, δίχως περίσκεψη, σαν μια χώρα δύσοσμη, δυσοίωνη, σκοτεινή, επικίνδυνη, δηλαδή, που έχει αντί για ημεροδείκτη του πηγαιμού της τα καλά της, τα προβλήματά της, και τα κακά συμβάντα δεν αντιλέγει κανείς, να έχει ένα {βιαιόμετρο}και μόνο, που δείχνει , έγκλημα, βία, ανθρωποφαγία, εξευτελισμό, και πάει λέγοντας, που αναπνέεται, βιώνεται, ανακυκλώνεται και παρουσιάζεται με τέτοια «επιμέλεια» λεπτομερή, σαν να είναι η μοναδική χώρα της «πολιτισμένης» Ευρώπης, που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Μιά χώρα αγρίων, δίχως ανθρώπινη υπόσταση. Και αυτό διαχέεται με ταχύτητα αστραπής, μέσω της τηλεθέασης των Sites, τωνYouTubes και προσφέρεται στο Ελληνικό κοινό-κενό, που έχει γίνει παχύσαρκο από την έτοιμη, μεταλλαγμένη τροφή, που του μολύνει, διαστρευλώνει τη σκέψη και την ψυχή με τα γνωστά αποτελέσματα, αλλά και εξάγεται προς όλα τα σημεία Ανατολής και Δύσης.
-Τελειώνοντας αυτή τη γραφή, θα πούμε πως μόνο αν κάποια καλή στιγμή, μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε τις ευθύνες, που αναλογούν στο Κράτος, την Πολιτεία, την κοινωνία των Πολιτών, και τον καθένα μας χωριστά, και τις αναλάβουμε, τότε μόνο έχουμε και την καλή ελπίδα πως θα διορθωθούν τα πράγματα.
Ο πήχυς των προσδοκιών μας πρέπει να μπει πολύ ψηλά, όπως ήταν στα περασμένα χρόνια, γιατί το οφείλουμε ως Έλληνες στους προηγούμενους που μας έδειξαν τον δρόμο, που εμείς οι τωρινοί κάπου τον χάσαμε, αλλά τα χνάρια τους είναι εκεί και θα είναι για πάντα άσβηστα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, σ’ αυτούς που έρχονται και στους αγέννητους. Ας κάνουμε μια ευχή σαν προσευχή: «Αυτός ο Χειμώνας που ήταν απ’ άκρη σ’ άκρη ο πιο σκοτεινός, να είναι και ο τελευταίος .....»
*Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός και Λογοτέχνης από τη Κόρινθο
Αφήστε ένα σχόλιο