ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΑ φ.1728

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΝΗ Ι. ΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΠΟΥΛΙΤΣΑ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

  

Στην Ι. Μονή Αγίου Αθανασίου, στην Πουλίτσα Κορινθίας, λειτούργησε σήμερα Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2021, ανήμερα της εορτής των Αγίων Ιεραρχών Αθανασίου του Μεγάλου και Κυρίλλου, Πατριαρχών Αλεξανδρείας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος πλαισιούμενος από τους Οσ. Ιερομ. π. Παντελεήμονα Λιλιόπουλο, Αιδεσ. π. Δημήτριο Μπαλλά και τους Διακόνους του. Το Ιεροψαλτικό αναλόγιο εκόσμησε ο Πνευματικός της Ι. Μονής Πανοσ. Αρχιμ. π. Άνθιμος Παπαλεξόπουλος, Ιεροκήρυξ της Ι. Μητροπόλεως μας και Καθηγούμενος της Ι. Μονής Παναγίας «Πάντων Χαρά».

Στον λόγο του ο σεπτός Ποιμενάρχης μας αρχικά αναφέρθηκε στον βίο του Αγίου Αθανασίου και στους αγώνες Του για την αλήθεια της Πίστεώς μας, ενώ στην συνέχεια αναφέρθηκε στην τρέχουσα επικαιρότητα και στις δύσκολες ημέρες, που διάγουμε. Επεσήμανε ότι δεν ωφελεί να θλιβόμαστε και να ανησυχούμε άμετρα, αλλά να έχουμε την πίστη και την ελπίδα μας στον Χριστό και να μελετάμε τους βίους των Αγίων, γιατί μέσα σ᾿ αυτούς μπορούμε να βρούμε παραδείγματα και τρόπους αντιμετώπισης όλων των δυσκολιών της ζωής. Παράλληλα τόνισε την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τον Άγιο Αθανάσιο, καθώς σαν σήμερα πριν από 47 χρόνια χειροτονήθηκε Διάκονος υπό του Μακαριστού Μητροπολίτου Ηλείας κυρού Αθανασίου.

Ολοκληρώνοντας, ευχήθηκε καταλλήλως στην Καθηγουμένη της Ι. Μονής Καλλίνικη Μοναχή και στην Ι. Αδελφότητα, ενώ τις προέτρεψε να συντελούν, ώστε η αγία βιωτή τους να είναι παράδειγμα χριστομιμήτου και ισαγγέλου βιωτής, ο δε χώρος της ασκήσεώς τους, η Ι. Μονή τους δηλαδή, να αποτελεί ιατρείο ψυχών και θεραπευτήριο παθών, ψυχών και σωμάτων!

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟ.

  

Την Κυριακή, 17 Ιανουαρίου 2021, ημέρα της εορτής της μνήμης του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου ο σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Διονύσιος τέλεσε την Θ. Λειτουργία, στο Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος πλαισιούμενος από τους Πανοσ. Αρχιμ π. Αθανάσιο Πέζο, Αιδεσ. Πρωτ/ρο π. Αθανάσιο Κοντογιάννη, Αιδεσ. π. Δημήτριο Μπαλλά και τους Διακόνους π. Δαμασκηνό Γεννηματά και π. Παναγιώτη Δεδάκη.

Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στον θαυμαστό βίο του καθηγητού της ερήμου Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, ως έναν από τους πρώτους οικιστές της ερήμου.

Ο Άγιος με την θαυμαστή βιωτή Του και την καθοδήγησή Του ενέπνευσε πολλούς νέους να ακολουθήσουν τον ασκητισμό οδηγώντας τους στην Αγιότητα. Αφού ο υπέρτατος σκοπός της ζωής των ανθρώπων είναι να κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών και την Αιώνια Ζωή, ο καλύτερος τρόπος, με τον οποίο μπορούμε να φτάσουμε στην αγιότητα δεν είναι άλλος από το να αγωνιστούμε στο στάδιο των αρετών, να πορευθούμε τηρώντας τα Ευαγγελικά προστάγματα και τους Κανόνες της Εκκλησίας μας, αφού πιστεύουμε στον Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή μας, έχοντας την βεβαιότητα ότι θα σωθούμε από τις επιβουλές των ορατών και αοράτων εχθρών!

Ολοκληρώνοντας τον λόγο του ο σεπτός Ποιμενάρχης μας ευχήθηκε στον εορτάζοντα συνεργάτη του στα γραφεία της Ι. Μητροπόλεως μας κ. Αντώνιο Καλλιμάνη, στην Πρεσβυτέρα κα Αντωνία Κοντογιάννη και σε όλους τους εορτάζοντας έτη πολλά και σωτήρια με τις πρεσβείες της Παναγίας της Παραμυθίας και του Αγίου Αντωνίου!

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ.


  

24 Ιανουαρίου 2021 : ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ ΄ΛΟΥΚΑ 

ΤΙ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ; 

Στή ζωή μας λειτουργοῦμε σχεδόν πάντοτε μέ τήν αἴσθηση τοῦ παρόν τος. Βλέπουμε τίς ἀνάγκες μας καί τίς ἐπιθυμίες μας, μᾶς εἶναι ὅμως δύσκολο νά σκεφτοῦμε σέ βάθος χρόνου. Κάποτε μπορεῖ νά καταστρώνουμε σχέδια γιά τή μετέπειτα ζωή μας.

Σπάνια ὅμως σκεφτόμαστε ὅτι, ἐκτός ἀπό τά ὅσα ὑλικά ἔχουμε καί πρόκειται νά κληροδοτήσουμε στούς ἑπόμενους, ὑπάρχει καί ἡ πνευματική διάσταση τῆς ὕπαρξής μας, ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό. Κι αὐτή δέν ἔχει νά κάνει μόνο μέ τήν οἰκογένεια καί τή ζωή μας, ἀλλά καί μέ τά ἴδια τά πρόσωπά μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά γίνουμε ὑποδείγματα πίστης στόν Χριστό γιά ὅσους ἔρχον ται μετά ἀπό ἐμᾶς καί νά τούς βοηθήσουμε νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. «Πρός ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ’ αὐτῷ εἰς ζωήν αἰώνιον» (Α΄ Τιμ. 1,16).

Πόσο εἶναι αὐτό ἐφικτό γιά ἐμᾶς τούς χριστιανούς, ὅταν ζοῦμε σέ μιά ἐκκοσμικευμένη κοινωνία; Ὅταν οἱ περισσότεροι δηλώνουν ὅτι εἶναι χριστιανοί, στήν πράξη ὅμως δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Χριστό ἤ ἡ σχέση τους εἶναι τυπική; Ἔχουμε τέτοια δύναμη, ὥστε νά γίνουμε παραδείγματα πίστης γιά τούς ἄλλους, ὅταν δέν ἔχουμε βρεῖ τόν δικό μας ἑαυτό, τόν δικό μας δρόμο; Σήμερα, μάλιστα, ὑπάρχουμε οὐσιαστικά ὡς ἕνα μικρό ποίμνιο, τό ὁποῖο παλεύει μέ τούς πειρασμούς τῆς διάσπασης, τῆς ἀδιαφορίας γιά τήν πορεία τῆς κοινωνίας καί τῆς παθητικότητας, ἀλλά καί τῆς ἥττας ἀπό τή δύναμη τοῦ κόσμου, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἁμαρτίας. Ἀκούγεται εἰρωνική ἡ προτροπή τοῦ νά γίνουμε προτύπωση γιά «τούς μέλλοντας πιστεύειν».

Ταπείνωση καί ευγνωμοσύνη 

Κι ὅμως, εἶναι ἐφικτός ἕνας τέτοιος δρόμος. Κατ’ ἀρχάς διότι δέν εἶναι ἔργο καί κατόρθωμα δικό μας, ἀλλά δωρεά τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ πρός τόν καθένα μας, ἀρκεῖ νά ἀναφωνοῦμε ὅτι εἴμαστε οἱ πρῶτοι τῶν ἁμαρτωλῶν. Δέν εἶναι ἔκφραση ταπείνωσης μόνο, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνης, διότι γιά ἐμᾶς ἦρθε ὁ Χριστός. Γιά νά μᾶς ἐλεήσει. Νά μᾶς δώσει τήν εὐκαιρία νά βιώσουμε τή μακροθυμία του. Δέν εἶναι ταπεινολογία ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, ἀλλά ἀχτίδα αἰσιοδοξίας. Καί τοῦτο καθώς, παρότι ἐμεῖς εἴμαστε αὐτό πού εἴμαστε, ἐντούτοις ἐλεηθήκαμε ἀπό τόν Θεό πού ἀγαπᾶ καί μόνο ἀγαπᾶ. Ὁ καθένας μας ἔχει τή μικρή, προσωπική του ἱστορία ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῆς πίστης. Ἄν ζεῖ τή μετάνοιά του, τότε ζεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἐφικτός αὐτός ὁ δρόμος διότι οἱ ἄνθρωποι δέν πλασθήκαμε νά ζοῦμε μόνοι μας. Ἔχουμε ἐντός μας τή δίψα γιά κοινωνία, γιά νά δώσουμε, τά χαρίσματά μας, τήν πίστη, τά ἀγαθά μας, ὅ,τι εἴμαστε. Κι ἄν αὐτό πού εἴμαστε πηγάζει μέσα ἀπό τή σχέση μας μέ τόν Θεό, τότε ἔχουμε νά δώσουμε ἀλήθεια, ἀγάπη, νόημα στούς ἄλλους. Χαρά καί χαμόγελο. Ἐλπίδα πού ξεπερνᾶ τά πρόσκαιρα καί δείχνει τήν ὁδό πρός τήν αἰωνιότητα. Εἶναι αὐτό πού λείπει ἀπό τή ζωή μας. Τό νά μή μένουμε στό «ἐδῶ καί τώρα».

Χωρίς νά ἀρνούμαστε νά διακονήσουμε τίς ἀνάγκες τῶν ἄλλων καί νά ἱκανοποιήσουμε ὅσες δικές μας δέν μᾶς βλάπτουν, βλέπουμε τά πράγματα στήν προοπτική τοῦ αἰώνιου. Γνωρίζουμε σέ τί χρειάζεται νά δώσουμε ἔμφαση καί τί μποροῦμε νά τό ἀφήσουμε νά περάσει.

Γιά παράδειγμα, οἱ στιγμές μας. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε καί καλές καί κακές. Ἄν ὁ ἑαυτός μας μπορεῖ νά διαχειριστεῖ τίς κακές του στιγμές καί νά ἀντέξει καί τίς ἀντίστοιχες τῶν ἄλλων, χωρίς νά νικηθεῖ ἀπό τήν τάση νά τούς ἀπορρίψει, διότι τόν δυσκολεύουν, τότε εἴμαστε στήν ὁδό τῆς κοινωνίας. Γιατί καί πάλι δέν εἴμαστε μόνοι μας, ἐφόσον ὁ Κύριός μας πάντοτε μᾶς ἐνισχύει στήν ἀγάπη.

Ακολουθούμε τούς Αγίους 

Εἶναι ἐφικτός αὐτός ὁ δρόμος διότι ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Ἐντός της ὑπάρχουν ὅσοι προηγήθηκαν ἀπό ἐμᾶς στήν ὁδό τοῦ ὑποδείγματος. Οἱ Ἅγιοι τῆς πίστης μας. Ὅλοι αὐτοί οἱ ὁποῖοι, χωρίς νά τό ἐπιδιώκουν, ἔνιωθαν τήν καρδιά τους νά πλημμυρίζει τόσο ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅσο καί ἀπό τήν ἀνάγκη νά μοιραστοῦν μέ τούς συνανθρώπους τους τή χαρά καί τήν ἀγάπη πού ἡ ἀληθινή πίστη προσφέρει, ὄχι κάνοντας ἀπαραίτητα κήρυγμα, ἀλλά ζώντας κατά Θεόν. Καλούμαστε νά γνωρίσουμε τούς Ἁγίους στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Νά ζήσουμε τόν τρόπο τους μέ ἀσφάλεια. Καί βλέποντας ἐκείνους νά αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ θάνατος δέν μπορεῖ νά μᾶς νικήσει, οὔτε τό κακό. «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Μπορεῖ ὁ κόσμος νά θέτει τή ζωή τῶν Ἁγίων στό περιθώριο, διότι οἱ ἄνθρωποι ζητοῦμε νά ἀπολαύσουμε τά παρόντα καί παραδιδόμαστε στά πάθη τοῦ σήμερα, ὅμως διαπιστώνουμε ὅτι τελικά οἱ Ἅγιοι, ἄν καί δέν τούς ἀνῆκε κάτι, τά πάντα κατεῖχαν καί γεύτηκαν, ξεκινώντας ἀπό τή χαρά τῆς πίστης.

Ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τοῦ κόσμου διαφέρει ἀπό αὐτόν τῆς πίστης. Χρειάζεται ὅμως, χωρίς ἔπαρση, νά συνειδητοποιοῦμε ὅτι κληθήκαμε καί καλούμαστε νά ἀφήνουμε ὄνομα πιστοῦ στή ζωή καί γιά ὅσους πρόκειται νά ἔρθουν μετά ἀπό ἐμᾶς. Διότι ἀκόμη κι ἄν εἴμαστε οἱ λίγοι, δέν πρέπει νά ἀπογοητευόμαστε. Ἀλλά, δοξάζοντας κι εὐχαριστώντας τόν Θεό πού ἀπέστειλε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, νά γινόμαστε μάρτυρες τῆς μακροθυμίας καί τῆς ἐλεημοσύνης Του πρός τά πρόσωπά μας. Γιά νά ζοῦμε τή χαρά τῆς ἁγιότητας, πού καταξιώνει τή ζωή μας ὄχι πρόσκαιρα, ἀλλά αἰώνια.

π. Θ. Μ.