Δημοκρατία και Κομμουνισμός φ.1680
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ πολιτών και φορέων
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
του ΧΡΙΣΤΟΥ ΦΑΡΑΝΤΑΤΟΥ
Η Δημοκρατία και ο Κομμουνισμός είναι δύο πολιτικά συστήματα διακυβερνήσεως μιας χώρας, δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες. Θα προσπαθήσουμε κατ’ αρχάς να διευκρινίσουμε το περιεχόμενόν τους, την έννοια και την σημασία τους. Εξ’ άλλου, έχει πλέον καταστεί αξίωμα, ότι «αρχή σοφίας εστίν ή των ονομάτων επίσκεψις».
Δημοκρατία είναι το πολιτικό σύστημα, που στηρίζεται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και που λειτουργεί με βάση τη βούληση της πλειονοψηφίας των ενεργών πολιτών, αυτών δηλαδή, που έχουν το δικαίωμα ψήφου ή, άλλως, το αναφαίρετον δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Η Δημοκρατία στηρίζεται στην ισότητα και ισονομία των πολιτών, στους οποίους παρέχει το δικαίωμα να αμύνονται κατά των επεμβάσεων του Κράτους στους τομείς της ατομικής εκφράσεως και δραστηριότητος. Όπως αναλύεται ετυμολογικώς, ο όρος σημαίνει, ότι κυρίαρχον όργανον εξουσίας είναι ο λαός (Δήμος = λαός + κράτος). Δηλαδή στη Δημοκρατία ο άνθρωπος λογίζεται ως αξία και επομένως είναι άξιος σεβασμού, διότι εξ’ αυτού πηγάζει η ίδια η εξουσία, η οποία ασκείται αναλόγως με τη μορφή της Δημοκρατίας (άμεσος - έμμεσος - προεδρική, προεδρευομένη, βασιλευομένη).
Κατά τον Αβραάμ Λίνκολν (1809-1865), δολοφονηθέντα 160ν Πρόεδρον των Η ΠΑ, που κατήργησε στη χώρα του τη δουλεία «Δημοκρατία είναι κυβέρνησις του λαού, υπό του λαού, διά τον λαόν», ο δε μεταγενέστερος 28°^ ομόλογος του Γούντρω Ουίλσον (1856-1923) διεκήρυσσε, ότι «πιστεύει εις την Δημοκρατία, διότι απελευθερώνει την ζωτικότητα κάθε ανθρωπινής υπάρξεως».
Στην Δημοκρατία οι πολίτες συμμετέχουν επί ίσοις όροις εις τα κοινά, χωρίς καμμίαν διάκριση. Κυβερνήτες και κυβερνώμενοι έχουν ακριβώς τα αυτά δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις, όλοι δε ημπορούν να εκφράζονται ελευθέρως. Αυτό σημαίνει, ότι οι κυβερνώμενοι δύνανται να γίνουν κυβερνήτες, ότι οι δυνατότητες εξελίξεως και σταδιοδρομίας είναι κοινές, ότι δεν υφίσταται οιαδήποτε μορφή προληπτικής λογοκρισίας, ότι δηλαδή οι ιδέες διακινούνται απροσκόπτως, εκ της αντιθέσεως των οποίων προκύπτει η πρόοδος. Εν τελευταία αναλύσει, η πολυφωνία είναι το κύριον συστατικόν της Δημοκρατίας, είναι η συνισταμένη της.
Η Ελληνική Δημοκρατία είναι προεδρευομένη, διότι ο ανώτατος άρχων της Πολιτείας εκλέγεται από την Βουλή, δηλαδή η εκλογή του είναι έμμεσος από τους αντιπροσώπους του λαού. Με άλλα λόγια, την Πολιτεία συγκροτούν οι ίδιοι οι πολίτες («άνδρες γάρ πόλις εισίν», Σοφοκλής), όσοι δε δεν βιώνουν ελεύθερα και δημοκρατικά καθίστανται αδρανείς, απαθείς, απόντες και άχρηστοι, οπότε αχρηστεύεται ολόκληρο το Κράτος. Συμπερασματικώς διαπιστώνομεν, ότι η Δημοκρατία παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα να ολοκληρωθεί ως προσωπικότηξ.
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα πρέπει να επικρατεί η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη. Κατά τον Γάλλο-Ελβετό φιλόσοφο και παιδαγωγό Ζαν Ζακ Ρουσσώ ( 17121778) «αν υπήρχε λαός αποτελούμενος από θεούς, θα εκυβερνάτο δημοκρατικώς- τόσον τέλειος τρόπος διακυβερνήσεως είναι ακατάλληλος δια τους ανθρώπους!». Και δεν είχε άδικο, καθώς παρατηρείται σε πολλά κράτη, αλλά δυστυχώς και στον τόπο μας, κατάχρησις εξουσίας, διότι υπεισέρχονται διάφοροι αρνητικοί παράγοντες, κατά την ενάσκηση της, όπως ατομικά συμφέροντα, παράνομος πλουτισμός, οικογενειοκρατία, αναξιοκρατία, προωθήσεις ημετέρων, αδικίες στη δημοσία διοίκηση κ.λπ..
Κατά τον αρχαίο σοφόν Πιττακό τον Μυτιληναίο (648-570 π.Χ.) «Αρχή άνδρα δείκνυσι», ο δε μέγιστος τραγικός ποιητής Ευριπίδης (480-407 π.Χ.) μας υπενθυμίζει, ότι «εν δικαιοσύνη .συλλήβδην πάσ’ αρετή εστί».
Τέλος, η αξία της Δημοκρατίας φαίνεται από τη μελέτη των συνθηκών που χαρακτηρίζουν τα μη δημοκρατικά κράτη, όπως ακριβώς συμβαίνει στα ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα. Τέτοια κράτη είναι τα μαρξιστικά και κομμουνιστικά κράτη, οι λεγόμενες κατ’ ευφημισμόν «λαϊκές δημοκρατίες», οι οποίες όπου επεκράτησαν έγινανκολαστήρια διά τον λαόν, οι δικτατορίες και γενικώς πολιτεύματα που χρησιμοποιούν το κνούτον και το φραγγέλιον διά την διακυβέρνηση των πολιτών.
Υπενθυμίζεται ακόμη, ότι η Δημοκρατία πρέπει να συμβαδίζει με την παιδεία, διότι η ανάπτυξις της παιδείας αποτελεί την βάση για την ολοκλήρωση του ατόμου και της κοινωνίας. Κατά τον σοφωτατον Σωκράτη (470-339 π.Χ.) «ή παιδεία καθήπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τά αγαθά φέρει».
Ο Κομμουνισμός είναι ένα πολιτικο-οικονομικό σύστημα αποβλέπον εις την κοινοκτημοσύνη των αγαθών και την εξάλειψη των ταξικών διακρίσεων (αταξική κοινωνία), ανεπτύχθη δε από τον Ρώσσον επαναστάτην ΒλαδίμηρονΉλιτς Ουλιάνωφ (18701924), τον γνωστόν μας Λένιν, τον ιδρυτή της Σοβιετικής Ενώσεως, από τον οποίον προέρχεται ο όρος Λενινισμός. Από τον διάδοχόν του στην ηγεσία της ΕΣΣΔ (Ενωσις Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) τον Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τσουγκασβίλι (18791953), τον ονομασθεντα Στάλιν (ατσαλένιος), σφαγέα εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων, προέρχεται ο όρος Σταλινισμός, συνώνυμος του Λενινισμού και του Κομμουνισμού γενικώτερον.
Ο Κομμουνισμός βασίζεται στον Μαρξισμό, δηλαδή στην κοσμοθεωρία του Γερμανο-Εβραίου Καρόλου Μαρξ (1818-1883) και επιδιώκει την ανατροπή των καπιταλιστικών (κεφαλαιοκρατικών) καθεστώτων, με την χρήση, κυρίως, ενόπλου βίας, όπως επιχείρησε να επιβληθή στην Ελλάδα με τους τρεις αιματηρούς γύρους, επισωρεύσας θύματα και καταστροφές μεγαλύτερες από εκείνες του Β’ Π.Π.. Ετυμολογικώς ο όρος προέρχεται εκ της λατινικής λέξεως communis (= κοινός).
Η συστηματική μορφή του κομμουνισμού είναι γέννημα του 18ου αιώνος, αλλά η απαρχή του ανάγεται πολύ παλαιότερον. Ο ίδιος ο Πλάτων (428-348 π.Χ.), ο κορυφαίος των Ελλήνων φιλοσόφων, στη «Πολιτεία» αναφέρει για τη κοινοκτημοσύνη των αγαθών. Έκτοτε εδημιουργήθησαν διάφορες κομμουνιστικές θεωρίες, οι οποίες δεν εφηρμόσθησαν, διότι εθεωρήθησαν ουτοπίες. Με ιστορικά στοιχεία δεν θα ασχοληθούμε, διότι εκφεύγουν των ορίων του παρόντος άρθρου.
Κατά τους κομμουνιστές η δικτατορία του προλεταριάτου (ΡιόΙetarius - ο εργάτης που ζη με χειρωνακτική εργασία, εν αντιθέσει με τον capitaliste= κεφαλαιοκράτη) θα επικρατήσει παγκοσμίως επαναστατικά, ο σιγά και θα αποτελούν πλέον ιστορικές αναμνήσεις, όπως συμβαίνει με την Ρωσσίαν και τα άλλα κράτη του μακάρια τη λήξει γενομένου Σιδηρού Παραπετάσματος.
Συμπέρασμα: Ο Κομμουνισμός είναι εξ’ ορισμού εχθρός της Δημοκρατίας. Η συνύπαρξις Κομμουνισμού και Δημοκρατίας είναι αδιανόητος, όπως ακριβώς συμβαίνει μεταξύ λύκων και προβάτων.
Ο Κομμουνισμός πρέπει να καταφεύγει εις την βία και τη φίμωση, αυτές είναι οι προϋποθέσεις υπάρξεως του, άλλως το σύστημα είναι καταδικαστέον, εις αφανισμον, διότι ακριβώς προσκρούει εις την ανθρώπινη φύση!
* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α. διαμένων στην Αθήνα
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Δημοκρατία και Κομμουνισμός
του ΧΡΙΣΤΟΥ ΦΑΡΑΝΤΑΤΟΥ
Η Δημοκρατία και ο Κομμουνισμός είναι δύο πολιτικά συστήματα διακυβερνήσεως μιας χώρας, δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες. Θα προσπαθήσουμε κατ’ αρχάς να διευκρινίσουμε το περιεχόμενόν τους, την έννοια και την σημασία τους. Εξ’ άλλου, έχει πλέον καταστεί αξίωμα, ότι «αρχή σοφίας εστίν ή των ονομάτων επίσκεψις».
Δημοκρατία είναι το πολιτικό σύστημα, που στηρίζεται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και που λειτουργεί με βάση τη βούληση της πλειονοψηφίας των ενεργών πολιτών, αυτών δηλαδή, που έχουν το δικαίωμα ψήφου ή, άλλως, το αναφαίρετον δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Η Δημοκρατία στηρίζεται στην ισότητα και ισονομία των πολιτών, στους οποίους παρέχει το δικαίωμα να αμύνονται κατά των επεμβάσεων του Κράτους στους τομείς της ατομικής εκφράσεως και δραστηριότητος. Όπως αναλύεται ετυμολογικώς, ο όρος σημαίνει, ότι κυρίαρχον όργανον εξουσίας είναι ο λαός (Δήμος = λαός + κράτος). Δηλαδή στη Δημοκρατία ο άνθρωπος λογίζεται ως αξία και επομένως είναι άξιος σεβασμού, διότι εξ’ αυτού πηγάζει η ίδια η εξουσία, η οποία ασκείται αναλόγως με τη μορφή της Δημοκρατίας (άμεσος - έμμεσος - προεδρική, προεδρευομένη, βασιλευομένη).
Κατά τον Αβραάμ Λίνκολν (1809-1865), δολοφονηθέντα 160ν Πρόεδρον των Η ΠΑ, που κατήργησε στη χώρα του τη δουλεία «Δημοκρατία είναι κυβέρνησις του λαού, υπό του λαού, διά τον λαόν», ο δε μεταγενέστερος 28°^ ομόλογος του Γούντρω Ουίλσον (1856-1923) διεκήρυσσε, ότι «πιστεύει εις την Δημοκρατία, διότι απελευθερώνει την ζωτικότητα κάθε ανθρωπινής υπάρξεως».
Στην Δημοκρατία οι πολίτες συμμετέχουν επί ίσοις όροις εις τα κοινά, χωρίς καμμίαν διάκριση. Κυβερνήτες και κυβερνώμενοι έχουν ακριβώς τα αυτά δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις, όλοι δε ημπορούν να εκφράζονται ελευθέρως. Αυτό σημαίνει, ότι οι κυβερνώμενοι δύνανται να γίνουν κυβερνήτες, ότι οι δυνατότητες εξελίξεως και σταδιοδρομίας είναι κοινές, ότι δεν υφίσταται οιαδήποτε μορφή προληπτικής λογοκρισίας, ότι δηλαδή οι ιδέες διακινούνται απροσκόπτως, εκ της αντιθέσεως των οποίων προκύπτει η πρόοδος. Εν τελευταία αναλύσει, η πολυφωνία είναι το κύριον συστατικόν της Δημοκρατίας, είναι η συνισταμένη της.
Η Ελληνική Δημοκρατία είναι προεδρευομένη, διότι ο ανώτατος άρχων της Πολιτείας εκλέγεται από την Βουλή, δηλαδή η εκλογή του είναι έμμεσος από τους αντιπροσώπους του λαού. Με άλλα λόγια, την Πολιτεία συγκροτούν οι ίδιοι οι πολίτες («άνδρες γάρ πόλις εισίν», Σοφοκλής), όσοι δε δεν βιώνουν ελεύθερα και δημοκρατικά καθίστανται αδρανείς, απαθείς, απόντες και άχρηστοι, οπότε αχρηστεύεται ολόκληρο το Κράτος. Συμπερασματικώς διαπιστώνομεν, ότι η Δημοκρατία παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα να ολοκληρωθεί ως προσωπικότηξ.
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα πρέπει να επικρατεί η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη. Κατά τον Γάλλο-Ελβετό φιλόσοφο και παιδαγωγό Ζαν Ζακ Ρουσσώ ( 17121778) «αν υπήρχε λαός αποτελούμενος από θεούς, θα εκυβερνάτο δημοκρατικώς- τόσον τέλειος τρόπος διακυβερνήσεως είναι ακατάλληλος δια τους ανθρώπους!». Και δεν είχε άδικο, καθώς παρατηρείται σε πολλά κράτη, αλλά δυστυχώς και στον τόπο μας, κατάχρησις εξουσίας, διότι υπεισέρχονται διάφοροι αρνητικοί παράγοντες, κατά την ενάσκηση της, όπως ατομικά συμφέροντα, παράνομος πλουτισμός, οικογενειοκρατία, αναξιοκρατία, προωθήσεις ημετέρων, αδικίες στη δημοσία διοίκηση κ.λπ..
Κατά τον αρχαίο σοφόν Πιττακό τον Μυτιληναίο (648-570 π.Χ.) «Αρχή άνδρα δείκνυσι», ο δε μέγιστος τραγικός ποιητής Ευριπίδης (480-407 π.Χ.) μας υπενθυμίζει, ότι «εν δικαιοσύνη .συλλήβδην πάσ’ αρετή εστί».
Τέλος, η αξία της Δημοκρατίας φαίνεται από τη μελέτη των συνθηκών που χαρακτηρίζουν τα μη δημοκρατικά κράτη, όπως ακριβώς συμβαίνει στα ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα. Τέτοια κράτη είναι τα μαρξιστικά και κομμουνιστικά κράτη, οι λεγόμενες κατ’ ευφημισμόν «λαϊκές δημοκρατίες», οι οποίες όπου επεκράτησαν έγινανκολαστήρια διά τον λαόν, οι δικτατορίες και γενικώς πολιτεύματα που χρησιμοποιούν το κνούτον και το φραγγέλιον διά την διακυβέρνηση των πολιτών.
Υπενθυμίζεται ακόμη, ότι η Δημοκρατία πρέπει να συμβαδίζει με την παιδεία, διότι η ανάπτυξις της παιδείας αποτελεί την βάση για την ολοκλήρωση του ατόμου και της κοινωνίας. Κατά τον σοφωτατον Σωκράτη (470-339 π.Χ.) «ή παιδεία καθήπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τά αγαθά φέρει».
Ο Κομμουνισμός είναι ένα πολιτικο-οικονομικό σύστημα αποβλέπον εις την κοινοκτημοσύνη των αγαθών και την εξάλειψη των ταξικών διακρίσεων (αταξική κοινωνία), ανεπτύχθη δε από τον Ρώσσον επαναστάτην ΒλαδίμηρονΉλιτς Ουλιάνωφ (18701924), τον γνωστόν μας Λένιν, τον ιδρυτή της Σοβιετικής Ενώσεως, από τον οποίον προέρχεται ο όρος Λενινισμός. Από τον διάδοχόν του στην ηγεσία της ΕΣΣΔ (Ενωσις Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) τον Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τσουγκασβίλι (18791953), τον ονομασθεντα Στάλιν (ατσαλένιος), σφαγέα εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων, προέρχεται ο όρος Σταλινισμός, συνώνυμος του Λενινισμού και του Κομμουνισμού γενικώτερον.
Ο Κομμουνισμός βασίζεται στον Μαρξισμό, δηλαδή στην κοσμοθεωρία του Γερμανο-Εβραίου Καρόλου Μαρξ (1818-1883) και επιδιώκει την ανατροπή των καπιταλιστικών (κεφαλαιοκρατικών) καθεστώτων, με την χρήση, κυρίως, ενόπλου βίας, όπως επιχείρησε να επιβληθή στην Ελλάδα με τους τρεις αιματηρούς γύρους, επισωρεύσας θύματα και καταστροφές μεγαλύτερες από εκείνες του Β’ Π.Π.. Ετυμολογικώς ο όρος προέρχεται εκ της λατινικής λέξεως communis (= κοινός).
Η συστηματική μορφή του κομμουνισμού είναι γέννημα του 18ου αιώνος, αλλά η απαρχή του ανάγεται πολύ παλαιότερον. Ο ίδιος ο Πλάτων (428-348 π.Χ.), ο κορυφαίος των Ελλήνων φιλοσόφων, στη «Πολιτεία» αναφέρει για τη κοινοκτημοσύνη των αγαθών. Έκτοτε εδημιουργήθησαν διάφορες κομμουνιστικές θεωρίες, οι οποίες δεν εφηρμόσθησαν, διότι εθεωρήθησαν ουτοπίες. Με ιστορικά στοιχεία δεν θα ασχοληθούμε, διότι εκφεύγουν των ορίων του παρόντος άρθρου.
Κατά τους κομμουνιστές η δικτατορία του προλεταριάτου (ΡιόΙetarius - ο εργάτης που ζη με χειρωνακτική εργασία, εν αντιθέσει με τον capitaliste= κεφαλαιοκράτη) θα επικρατήσει παγκοσμίως επαναστατικά, ο σιγά και θα αποτελούν πλέον ιστορικές αναμνήσεις, όπως συμβαίνει με την Ρωσσίαν και τα άλλα κράτη του μακάρια τη λήξει γενομένου Σιδηρού Παραπετάσματος.
Συμπέρασμα: Ο Κομμουνισμός είναι εξ’ ορισμού εχθρός της Δημοκρατίας. Η συνύπαρξις Κομμουνισμού και Δημοκρατίας είναι αδιανόητος, όπως ακριβώς συμβαίνει μεταξύ λύκων και προβάτων.
Ο Κομμουνισμός πρέπει να καταφεύγει εις την βία και τη φίμωση, αυτές είναι οι προϋποθέσεις υπάρξεως του, άλλως το σύστημα είναι καταδικαστέον, εις αφανισμον, διότι ακριβώς προσκρούει εις την ανθρώπινη φύση!
* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α. διαμένων στην Αθήνα
Αφήστε ένα σχόλιο