Καλλής : Πάνω από τα τείχη της σιωπής

Καλλής : Πάνω από τα τείχη της σιωπής

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Γ. ΚΑΛΛΗΣ

 Πάνω από τα τείχη της σιωπής

Πάνω σ’ ένα σταυρό, καθώς κύλαγε ένα δά­κρυ κι ο όχλος παραλη­ρούσε διψώντας για αί­μα, άνοιξε για λίγο τα μάτια και χαμογέλασε πικρά. Ήθελε να ψελλί­σει ξανά το «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» αλλά δεν είχε νόημα πλέον γιατί ήξερε ότι ξέρουν….. Ήταν και πάλι εδώ μόνος. Τους έ­βλεπε από ψηλά να ωρύ­ονται, να σκίζουν τα ιμά­τιά τους, να παριστάνουν τους πιστούς, με λιτα­νείες, νηστείες και προ­σευχές. Ήταν στη χώρα τους, τη χώρα του «πο­τέ», εκεί όπου ο χρόνος έχει σταματήσει, εκεί ό­που ο χρόνος γίνεται α­νατρεπτικά καταστροφι­κός αντιστρέφοντας την μέρα του «κάποτε», του «ίσως», του «θα μπορού­σε να γίνει» . Εκεί, όπου τα ανθρωπόμορφα κτή­νη ενός συστήματος α­ναγεννόνται καταβρο­χθίζοντας σάρκες, ιδέες και οράματα. Εκεί, όπου τα μικρά παιδιά ανοίγουν μια πόρτα μετά τον βομ­βαρδισμό, μια πόρτα που τρίζει σαν το μουγκρητό ενός άγριου θηρίου λί­γο πριν επιτεθεί στο θύ­μα του. Εκεί όπου ανά­μεσα στα συντρίμμια ξα­ναγράφετε το «κοινωνι­κό Συμβόλαιο» του νέ­ου Μεσαίωνα, καθώς ξε­προβάλει η
βία, καταγράφοντας, υποδεικνύοντας, σαρώ­νοντας, (και προ του τέ­λους) αντικατοπτρίζο­ντας τα πάθη ενός νέ­ου Χριστού, σε μια οθό­νη που στάζει αίμα, ενώ η «νέα τάξη» πραγμάτων ανάμεσα σε αγκυλωτούς σταυρούς, σε μαυροφο­ρεμένες μανάδες, σε λά­βαρα και κατακρεουργη­μένους στρατιώτες που γυρίζουν από μια μάχη χωρίς τέλος, ξετυλίγει το ακριβό περσικό χαλί, απομεινάρι μιας λεηλα­σίας που άφησε τα ίχνη της σ’ έναν ακόμη λα­ό με ιστορία και παρά­δοση, για να επαναδια­πραγματευτεί, να επα­ναπροσδιορίσει, να ανοι­κοδομήσει ότι με «τέχνη» κατέστρεψε ο μέγας α­πών ο κατά φαντασίαν αναμάρτητος (με τον λί­θο ανά χείρας)… άνθρω­πος. 
Τώρα πια, μια δια­πραγματεύσιμη ειρή­νη θα είναι το αντιστάθ­μισμα σε ένα προκατα­σκευασμένο πόλεμο. Τώρα πια είναι ορατός ο νέος Γολγοθάς (τιμής έ­νεκεν) σ’ ένα «νέο» Πι­λάτο που μονίμως «νί­πτει τας χείρας του» εδώ και αιώνες προ και μετά της σφαγής των αμάχων οδεύοντας προ το όρος των παθών (ιδία κατα­σκευή) ως Ελεήμων και αναστάς εκ νεκρών φύ­λακας του κάτω κόσμου, προσποιούμενος παραλ­λήλως τον Πρώτο εκ των πρώτων Ιησού από την Ναζαρέτ.
Τώρα σ’ αυτή την α­πέραντη θάλασσα αί­ματος επιπλέουν τα νε­κρά σώματα παιδιών ως οι τελευταίες σχεδίες «ανατροπής» ενός πολι­τισμού που καταστρέφει «επιμελώς» ότι καλό έχει απομείνει.
Τώρα οι άνθρωποι χω­ρίς πατρίδα ανηφορίζουν σ’ έναν καταυλισμό κρα­τώντας στα χέρια τους τα νεκρά περιστέρια της ειρήνης….
Τώρα όσο ποτέ «ο άν­θρωπος θα είναι η απά­ντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση» (Α. Μπρετόν).

Αριστοτέλης Γ. Καλ­λής , Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας

http://nemeahistory.blogspot.gr/

Υ.Γ.: Αφιερώνεται στους πρόσφυγες από τις εμπόλεμες ζώνες και στους 20.000 Έλληνες αυτοκτονούντες, θύμα­τα των μνημονιακών κυ­βερνήσεων