3 Δεκεμβρίου 2017 2017: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ Ο ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Στο σημερινό απόσπασμα από την πρός Εφεσίους επιστο¬λή, αδελφοί μου, ο απόστολος Παύλος δίνει σε αυτούς πνευ-ματικές κατευθύνσεις, ώστε να πορεύονται πνευματικά, όπως θέλει ο Χριστός. Διακριτικός και φωτισμένος ο ίδιος, μεταγγίζει τον πνευματικό του πλούτο στις καρδιές των ακροατών του και αποτελεί γι’ αυτούς, αλλά και για εμάς στο διάβα των αιώ¬νων, αληθινό οδοδείκτη και πυξίδα πνευματική.

«Τέκνα φωτός»

Τους παροτρύνει σε φωτεινή ζωή και φωτεινά έργα, υπεν¬θυμίζοντάς τους την πνευματική τους κατάσταση πριν να γνω-ρίσουν τον Χριστό. Την κατάσταση αυτή ονομάζει «σκοτάδι». Μπορεί και ο καθένας από εμάς να σκεφθεί την κατάσταση του πρίν να γνωρίσει τον Χριστό. Θα κατανοήσει και θα αισθανθεί ότι ο Χριστός, καθέναν που τον δέχεται και επιθυμεί να ζήσει σύμφωνα με τις εντολές Του, τον εμπλουτίζει με τη χάρη Του και μ’ έναν πόθο να Του μοιάσει και να Τον ακολουθήσει, ό,τι κι αν του στοιχίσει αυτό. Ένα πνευματικό «τείχος» στέκει ανάμε¬σα στις δύο ζωές του, την προ Χριστού και τη μετά Χριστόν, κα¬τά τρόπο ώστε να αδυνατεί ο μετανοημένος πιστός να γυρίσει και να κοιτάξει πίσω, διότι γνωρίζει από πείρα τον κίνδυνο να α¬πομείνει «στήλη άλατος», όπως η γυναίκα του Λώτ.

Ο Λώτ εγκατέλειψε τη γη των Σοδόμων, ο Μωυσής εξήλθε από την Αίγυπτο προς τη γη της επαγγελίας ο Αβραάμ άκουσε την εντολή του Θεού να πορευθεί σε γη που θα του έδειχνε ο Θεός και κανείς από αυτούς δεν γύρισε πίσω να κοιτάξει. Έτσι και κάθε «τέκνο φωτός», αναλογιζόμενο την πρό Χριστού κα¬τάστασή του, ασφαλίζεται περισσότερο στη σύνδεσή του με τον Χριστό και πασχίζει ολοένα και περισσότερο να επιδίδεται σε έργα μετανοίας και να αποδύεται σε πνευματικό αγώνα με θέρμη και ενθουσιασμό, ώστε να θεμελιωθεί στην έν Χριστώ ζωή, τη ζωή της Εκκλησίας. Καλείται, λοιπόν, ο καθένας μας να εγκαταλείψει τη νοητή Αίγυπτο, τη γη των παθών και αμαρτιών του, τα «άκαρπα έργα του σκότους» και να πορευθεί προς τη νοητή Χαναάν, εμπλουτίζοντας τη ζωή του με τους «καρπούς» του Πνεύματος, την καλοσύνη, τη δικαιοσύνη και τη φιλαλή¬θεια. Είναι μιά πορεία συνεχής, όπου σε κάθε τέλος γίνεται και-νούργια αρχή και κάθε αρχή τελειώνει «πέφτουμε και σηκωνό¬μαστε και ξανά πέφτουμε και σηκωνόμαστε και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε», όπως διαβάζουμε στο Γεροντικό.

Ποιο είναι το θέλημα του Κυρίου;

Ο Απόστολος υποδεικνύει στους ακροατές του να σκέπτο¬νται σε κάθε περίπτωση ποιο είναι το θέλημα του Θεού, φρο-νηματίζοντάς τους. Γι’ αυτό, μιά ευλογημένη καχυποψία ας υ¬πάρχει μέσα μας, αν τα έργα μας αρέσουν όντως στον Θεό, ή αν τα κάνουμε μόνο για εμάς τους ίδιους. Πολλές φορές στην καθημερινή ζωή, ανακαλύπτουμε ότι δουλεύουμε, εργαζόμα¬στε «πνευματικά», όχι για να δοξάζεται το όνομα του Χριστού μεταξύ των πιστών αδελφών μας, αλλά για να επιδεικνυόμα¬στε, ενδιαφερόμενοι για τη δημόσια εικόνα μας, το αυτοείδω¬λό μας και την υστεροφημία μας. Ένα τέτοιο έργο όμως δεν μπορεί να έχει τη σφραγίδα της θείας Χάρης. Επόμενο είναι, μετά από λίγο -σε σχέση με την αιωνιότητα, ο οποιοσδήποτε χρόνος λίγος είναι- να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Το ίδιο αυτό «έργο», στο οποίο τόσο είχαμε επενδύσει, με την ψευτιά του, γίνεται αφορμή να βλασφημείται το όνομα του Θεού στα έθνη (Ρωμ. 2,2), όπως λέει ο απόστολος Παύλος.

Αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις αδελφοί, μήπως με τη σημερινή πληθώρα έργων και κηρυγμάτων έχουμε αμελήσει όλοι μας τον καθαρισμό της καρδίας μας. Λιγότερα έργα που έχουν ομορφύνει από το αλάτι της πίστης και της ταπείνωσης είναι προτιμότερα από τα πολλά, που όμως θυμίζουν περισ¬σότερο αποτέλεσμα «εργασιομανίας» προς δημόσια καταξίωσή μας, αλλά και προς αποφυγή της πλήξης και του κενού, που αι¬σθάνεται η καρδιά μας από έλλειψη προσευχής. Τα πρώτα μέ¬νουν στον αιώνα, τα δεύτερα σαν τη σκόνη εξαφανίζονται.

Εξαγοράζουμε τον καιρό;

Πάλι ο Απόστολος επιμένει για δεύτερη φορά να εξετάζου¬με σε κάθε περίπτωση ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Ο «άσο¬φος» και ο «άφρων» λειτουργούν σαν να μην υπάρχει Θεός, υ¬πακούοντας στον λογισμό τους και μόνο. Μεθούν έτσι πνευ¬ματικά και ασωτεύουν στους «τόπους και τρόπους» που τους ε¬πιβάλλει ο εαυτός τους. Υπάρχει λοιπόν και «οίνος» που αντι¬στοιχεί προς την ασωτία και τη μόλυνση από την καπνιά της έ¬παρσης.

Στον αντίποδα, ο «σοφός» είναι αυτός που ζει μέσα στον Θε¬ό και πληροφορείται από Εκείνον πολλές φορές τι να πράξει. Είναι εκείνος που υπακούει στην προτροπή της σημερινής α¬ποστολικής περικοπής να πληρούται έν Πνεύματι. Είναι εκεί¬νος που εξαγοράζει τον καιρό. Ο καιρός μας δόθηκε σαν προ¬θεσμία μετανοίας, μέσα στην πονηριά των ημερών της ζωής μας, ώστε να αλλάξουμε ζωή. Μιά ζωή μετανοημένη είναι το θεμέλιο έργων ενάρετων και χαριτωμένων. Εξαγοράζει τον καιρό ο φωτισμένος και διακριτικός άνθρωπος, στον όποιο πα¬ραπέμπει η επιστολή του αποστόλου Παύλου, όταν -επίσης- αδιαλείπτως προσεύχεται, όπως ο ίδιος αλλού λέει. Η προσευ¬χή είναι το κέντημα του χρόνου, όπου μένει μόνο το κέντημα και χάνεται ο χρόνος. Τότε, ο χρόνος που γεννάει τον θάνατό μας, μας γεννάει με την προσευχή εντός της Εκκλησίας στην αιωνιότητα. Αμήν.

Άρχιμ. Έ.Τ.