26 Νοεμβρίου 2017 2017: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ «ΔΕΣΜΙΟΙ» ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Συνεχίζει ό Παϋλος, αγαπητοί αδελφοί, νά δίνει μέ τά λεγόμενα του μαθήματα ένότητας έν τω Χριστώ καί έν τη Εκκλησία στούς Έφεσίους. Άναφέροντάς τους τόν εαυτό του ώς «δέσμιο έν Κυρίω», δέν παύει νά φορτίζει καί πνευματικά τήν έκφραση αυτή, σύμφωνα μέ τήν ανάλυση πού κάνει, έκτός άπό τήν αναφορά του κυριολεκτικά στά δεσμά του, τή φυλάκιση του στή Ρώμη, άπό τήν όποια στέλνει τήν επιστολή του. Μάλιστα, ό τόνος του είναι πατρικός καί παρακλητικός, ώστε νά φιλοτιμηθούν οί έν Έφέσω χριστιανοί καί νά προσπαθήσουν νά γίνουν άξιοι τής κλήσεώς τους.

Ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία

Είναι οι τρεϊς άρετές πού αναφέρει ό Άπόστολος, συμβουλεύοντας τούς Έφεσίους. Εκείνοι βέβαια, έχουν συναναστραφεϊ τόν ίδιο τόν Παϋλο καί γνωρίζουν οι περισσότεροι ότι είναι όντως φορέας τών αρετών αυτών, άποτελώντας ανάμεσα τους «επιστολή άναγινωσκομένη».

Γϊ αυτό καί οι καλοπροαίρετοι άκροατές, όπου καί νά βρίσκονται καί όταν τόν άκοϋν νά μιλάει, μεταστρέφονται.

Ταπεινός είναι αύτός πού έχει τελωνικό φρόνημα. Έκεΐνος πού πάνω άπό τήν καρδιά του θρηνεί τόν νεκρό εαυτό του, προσπαθώντας σάν άλλο Λάζαρο νά τόν αναστήσει έν Χριστώ. Είναι αύτός πού δέν έχει καμία εγωιστική εικόνα νά τόν καταδυναστεύει καί νά τόν καταθλίβει συνεχώς μέ τήν ερώτηση: «ποιά γνώμη έχουν οι άλλοι γιά μένα;». Τόν ενδιαφέρει ή γνώμη τοϋ θεού γι’ αυτόν. Είναι αύτός πού όλες τίς ένοχλητικές φαντασιώσεις του τίς έπνιξε μέσα σε ακατάσχετα ρεύματα δακρύων καί προσευχητικοϋ θρήνου. Εϊναι έκεΐνος πού μέ τελεία γνώση τής εύτέλειάς του, αίσθανόμενος σάν ό άμαρτωλότερος πάνω στή γή, ό έσχατος όλων τών ανθρώπων, ζει μιά σαρκωμένη έσχατολογία καί μέ χαρά καί μέ αγαλλίαση αναμένει τή μακάρια έκδημία του, μέ μιά λεπτότατη αίσθηση ότι έχει ετοιμαστεί καί γι’ αυτόν πού νιώθει ώς τελευταϊος, τόπος μέσα στούς κόλπους τοϋ Αβραάμ. Ή μετάνοια τοΰ ταπεινού είναι ή άφιξη του στον θεό. Καί είναι ή συνάντηση του άκριβώς αυτή μέ τόν θεό καί τήν εκπληκτική του αγάπη πού βάζει σφραγίδα αύθεντικότητας στην ταπείνωση του καί όχι ταπεινολογίες καί ταπεινοσχημίες, πού προκύπτουν άπό σενάρια συγκρίσεων μέ άλλους άνθρώπους καί άπ’ ό,τι έχουμε διαβάσει γιά τόν θεό.

Ποθώντας τή συνάντηση του μέ τόν θεό, ό ταπεινός ανοίγει τήν καρδιά του στό άπειρο τής άγάπης Του καί γίνεται, χωρώντας μέσα σε μιά τέτοια καρδιά τούς πάντες, ένας «πατήρ παγκόσμιος», όπως διαβάζουμε στά εγκώμια πολλών Αγίων. Γίνεται παγκόσμια προσωπικότητα, οικουμενικών διαστάσεων. Ή πραότητα καί ή μακροθυμία, τίς όποΐες αναφέρει ό Παϋλος, είναι λογικά εξαγόμενα στή συμπεριφορά τοϋ ταπεινού άνθρωπου. Φέρουν έν σπέρματι καί οι δύο τήν ταπείνωση, άλλα καί τήν ενισχύουν, διότι οι άρετές άλληλοπεριχωροϋνται, όπως λέμε σέ θεολογική γλώσσα, δηλαδή ή μιά εικονίζει καί παραπέμπει, άλλα καί ενισχύει τήν άλλη. «Αρα ό ταπεινός είναι κατά κανόνα καί πράος καί μακρόθυμος. Πράο καί ταπεινό χαρακτήρισε καί ό Κύριος τόν εαυτό Του, ένώ κι έμεϊς μέσα στον ναό πολλές φορές έκφωνητικά δοξάζουμε τή μακροθυμία Του.

Ενότητα, σύνδεσμος είρήνης

Επιμένει ό Παϋλος: ενωνόμαστε μέσα στην Εκκλησία, «έν ένί πνεύματι καί έν τω αύτω πνεύματι». Ή ένωση μας είναι τέλεια, διότι είναι «είς τό όνομα τοΰ Πατρός καί τοϋ Υιού καί τοϋ Αγίου Πνεύματος». Καί άπό αυτή τήν ένωση μας, μάς κατακλύζει πνεύμα είρήνης. Ό σύνδεσμος είρήνης τόν όποϊο αναφέρει ό Άπόστολος εκφράζεται μέ τά χαρίσματα τοϋ Πνεύματος, τό όποϊο διαρρέει τό σώμα τών πιστών. Τά χαρίσματα αυτά είναι ή αγάπη, ή μακροθυμία, ή πίστη, ή πραότητα, ή εγκράτεια, ή αλληλοβοήθεια, ή αυταπάρνηση, ή ενθάρρυνση, ή αυτοθυσία, ή λαχτάρα γιά προσευχή, νηστεία καί αγρυπνία, ή πείνα καί δίψα γιά λειτουργική ζωή, μέσα στην οποία όλα αυτά τά χαρίσματα λειτουργούνται, καθώς κατατίθενται στην τράπεζα τής ζωής καί «τοκιζόμενα» πολλαπλασιάζονται, ή μελέτη τών θείων λόγων καί ή συγγραφή, ή παρηγορία, τό φιλόστοργο, ή ελεημοσύνη καί άλλα πολλά. «Ετσι, τό Πνεύμα τό «Αγιο, «όλον συγκροτεί τόν θεσμό τής Έκκλησίας» μέ τίς ζωογόνες πνοές του.

Ό όσιος Στυλιανός, ένας ακόμη «δέσμιος έν Κυρίω»

Σήμερα ή Εκκλησία μας τιμάει καί τόν όσιο Στυλιανό τόν Παφλαγόνα. Οι γονεϊς του αποτέλεσαν σωστά πρότυπα πού τόν οδήγησαν στον Χριστό, πράγμα πολύ συχνό στούς βίους τών Αγίων καί πού προβληματίζει έμας ώς πρός τό ποια αγωγή παρέχουμε στά παιδιά μας σήμερα, μιά εποχή φοβερής κρίσης. Παιδί ευκατάστατο ό «Αγιος, δέν δίστασε νά χρησιμοποιήσει τά πλούτη του γιά τήν ανακούφιση τών άναγκεμένων. Διακρινόταν έπίσης γιά τήν αγάπη του πρός τά παιδιά, γι΄ αυτό καί ό θεός τόν προίκισε μέ χαρίσματα ίάσεως ασθενών παιδιών, άλλα καί ενηλίκων, ή δέ φήμη του απλώθηκε πολύ μακρύτερα άπό τήν έρημο στην οποία άσκεϊτο, μέ αποτέλεσμα πολύς κόσμος άπό μακρινές πόλεΐς νά έρχονται κοντά του γιά νά θεραπευθούν. Στό συναξάρι του αναφέρεται πώς θεωρούσε τά παιδιά πιό ενάρετα άπό τούς έπιφανέστερους τών φιλοσόφων, επειδή τά εϊχε μακαρίσει ό Χριστός.

Πόσοι γονεΐς διηγούμαστε τόν βίο του στά παιδιά μας; Πόσα παιδιά γνωρίζουν ότι έχουν άδάπανο προστάτη τους τόν «Αγιο; «Εχουμε τίποτε άλλο καλύτερο νά τούς προσφέρουμε μήπως; « Ας επικαλούμαστε τίς πρεσβεϊες τοϋ Αγίου, αδελφοί, στίς ποικίλες δοκιμασίες μας καί ειδικότερα γιά τήν προστασία τών παιδιών μας. Αμήν!

Άρχιμ. Έ.Τ.