Header Ads

Κακό παιχνίδι

Φ.1793

 

Γράφει και Επιμελείται ο Θεόδωρος Ν. Σαρέλας


Έβλεπα μια παλιά ταινία με πρόσφυγες που έφευγαν με το πλοίο. Στάθηκε η ματιά μου σε κάτι γέροντες. Τους είπε ο καπετάνιος απ’ το μεγάφωνο να στρέψουν αριστερά για να δουν τον τόπο τους για τελευταία φορά.

Οι νεώτεροι υπήρχε περίπτωση να τον ξανάβλεπαν, έστω ως. επισκέπτες, πού ξέρεις, για τους γέροντες όμως που τα βήματα τους στο δρόμο της ζωής μπροστά είναι λιγοστά, ήταν η τελευταία φορά.

Σε αυτή τη σκηνή στάθηκαν τα μάτια μου. Είδα και διαπίστωσα, ότι κανένας δεν έχει πιο πονεμένη ψυχή από το γεροντάκι που το ξεριζώνεις, που αποχωρίζεται από την πατρίδα του και τον τόπο που γεννήθηκε και φεύγει οριστικά. Και όλοι τους κλαίγανε με ένα τόσο εύγλωττο βουβό κλάμα που σου περόνιαζε την ψυχή.

Η γλώσσα, βλέπετε, δεν είναι μοναχά οι λέξεις. Είναι η ίδια η ζωή με τις χαρές, τις λύπες, τους λογισμούς και εκφράζεται ποικιλοτρόπως, κυρίως με τα μάτια. Και σκέφτηκα, φωναχτά: όποιοι κακούργοι δημιουργούν αυτόν τον πόνο να τιμωρηθούν από το Θεό. Αλλά ποιoν Θεό, που δυστυχώς δεν υπάρχει. Πόνεσε η καρδιά μου.

Έδωσε διαταγή ο καπετάνιος να δουν τον τόπο τους για τελευταία φορά και ενώ το πλοίο έφευγε σιγά σιγά, δεν άντεξα και το ξεστόμισα. Είναι στιγμές που οι αντιστάσεις της ψυχής παραλύουν και τότε δεν ξέρεις τί λες.

Για τον γέροντα δεν έχει πιο μεγάλη πίκρα. Πού να πάει; Τι να κάνει; Πού να απαγκιάσει; Με τι δυνάμεις να συνεχίσει .σε τόπο άγνωστο τη λίγη ζωή που του μένει και γιατί να συνεχίσει να ζει; Φρικτά πράγματα!

Κι εκεί ήταν που θυμήθηκα μια φράση που είχα διαβάσει πάνω σε έναν τάφο στη Ρόδο: «Ευτυχώς υπάρχει θάνατος». Στον τάφο του αγαπημένου μου Φώτη Βαρέλη, που καταδεικνύει πως όταν η ζωή σε στριμώχνει τόσο πολύ, ο θάνατος είναι λύτρωση.

Και όμως, αυτή τη φράση την προσπερνούν όσοι την βλέπουν, χωρίς να αναρωτηθούν τί σημαίνει και γιατί εγράφη. Έβλεπα και τα παιδάκια στον πόλεμο στην Ουκρανία. Φρικτότερα τούτα που συμβαίνουν και ακατανόητα.

Τα παιδάκια που τα πήγαιναν οι μανούλες τους μέσα στο κρύο και τη συμφορά στο άγνωστο, ανήξερα για ό,τι γίνεται γύρω τους. Έρμαια της τύχης, της κακής μοίρας, μανάδες και παιδιά στο κενό.

Και ήταν και εκεί που έπιασα τον εαυτό μου να μην πιστεύει τίποτα. Δεν μπόρεσε ο άνθρωπος με το μυαλό του, το λογικό ον, με τις επιστήμες, όλες τις φιλοσοφίες, δεν βρήκε μέχρι σήμερα τίποτ’ άλλο για να βελτιωθεί εκτός από τιμωρίες, ποινές, απειλές; Δικαστήρια, στρατούς, πολέμους και όλα τα υπόλοιπα… Πού είναι λοιπόν το μυαλό του, το λογικό του; Δεν μπόρεσε να κατορθώσει τίποτα σ’ αυτόν τον τομέα και όλα, επιστήμες, θεωρίες, θρησκείες, παιδαγωγικές, σχολεία, πολυτελή και μη, αποδεικνύονται καθημερινά ανίσχυρα να τον κάνουν άνθρωπο. Και οι κακούργοι κανονίζουν τη μοίρα των ανθρώπων. Πού είναι οι Νόμοι, η Δικαιοσύνη, το Διεθνές Δίκαιο, -όλα τα, δίκαια τάχα, που φτιάξαμε, οι δικηγόροι, οι δικαστές, τα δικαστήρια, με τους βαθμούς τους, κατώτερους κι ανώτερους, οι αγωγές, οι μηνύσεις, οι προσφυγές, οι εφέσεις και όλα όσα φτιάξαμε; Γιατί άραγε; Ψέματα όλα.

Οι αγωγές, τα σχολεία, οι παιδαγωγοί, οι δάσκαλοι, το ίδιο και χειρότερα.

Και ποιος θα βρεθεί να δικάσει τον Πούτιν, ένα χαζό παλαβό ανθρωπάκι, τα πουτινάκι, που απ’ την κακία και την ηλιθιότητα των υπολοίπων κάνει την ανθρωπότητα άνω κάτω.

Σκορπάει παντού την πίκρα και το θανατικό περισσότερο σε άφταιγους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Ένα κομπλεξικό - και εξοργιστικά εγωιστικό ανθρωπάκι που, μοιάζει με πίθηκο και ποντικό.

Αδικούμε, τα κακόμοιρα τα ζωάκια. Φίδι κολοβό.

Και που βλέπεις μόνο τη φάτσα του παγώνεις. Και θα πάνε χιλιάδες στον πόλεμο να σκοτωθούν και από τη μια και από την άλλη μεριά των άλλων υπανθρώπων, «πολιτισμένων», βρομερών υποκειμένων.

Τι να πω; Και δεν βρίσκεται ένας άντρας με πυγμή να σκοτώσει αυτούς τους τρελούς. Και σήμερα και χτες και προχτές. Είπε ο Πούτιν, σήμερα θα χτυπήσω την Ουκρανία. Ή ο Κλίντον χτες από κοινού με τον σοσιαλιστή και «ειρηνιστή» Σρέντερ και τον Νταλέμα και τον δικό μας Σημίτη, που έλεγε «συμμετείχαμε στον Πόλεμο αλλά δεν επολεμήσαμε», «θα χτυπήσουμε τη Σερβία» ο Κλίντον και οι λοιποί, ή το Ιράκ ο Μπους ή την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία κλπ, προχτές ο Χίτλερ και πάει λέγονταςόλη η ιστορία της ανθρωπότητας τέτοια είναι, μόνο τέτοια και κακία- και δεν σηκώθηκε ένας μέσα εκεί στο υπουργικό του συμβούλιο, ένας υπουργός, ένας στρατηγός να του φωνάξει φωναχτά: Τι λες ρε τρελέ; Θα χτυπήσεις την Ουκρανία, σκέφτηκες τα παραπέρα; Πόσοι θα σκοτωθούνε; Πόσα παιδάκια θα στερηθούν τους γονείς τους, το ψωμί, τη χαρά;

Ή οι άλλοι από την άλλη μεριά: θα λάβουμε μέτρα κατά της Ρωσίας, Θα την αποκλείσουμε, θα την στραγγαλίσουμε… Και δεν σηκώθηκε κανείς να ειπεί και σ’ αυτούς τους άλλους πέντε (5) τι πάνε να κάνουν. Ούτε εδώ βρίσκεται ένας ήρωας, ένας αληθινά γενναίος άντρας με πυγμή να σκοτώσει τον τρελό. Θα πει κάποιος:

«Εσύ θα το έκανες;».

Μπορεί να μην το έκανα.

Φοβόμαστε να σκοτώσουμε έναν ηλίθιο και δεν φοβόμαστε να πάμε στον πόλεμο να σκοτωθούμε. Και είναι τούτο μια ανώμαλη κατάσταση και όλη η ανθρωπότητα να βρίσκεται να χορεύει σ’ ό,τι λέει ο Πούτιν και οι λοιποί, σήμερα και χτες.

Όχι κι έτσι, ίσως αντιτείνουν κάποιοι. Έτσι και χειρότερα είναι η πραγματικότητα, η πραγματικότητα της τραγωδίας μας. Κι αυτή απέχει παρασάγγες από τα λόγια. Και ο πόνος ο ανθρώπινος, όπως και νά ‘χει, σε επηρεάζει. Ο κόσμος έχει βάσανα, αρρώστιες σοβαρές, ανίατες, καημούς. Και ενώ υπάρχουν αυτά τα τραγικά στη ζωή που δεν εξαρτώνται από μας, εμείς πάμε και κάνουμε πολέμους.

Κοιτάζουμε πώς θα σκοτώσουμε, πώς θα εξαφανίσουμε ανθρώπους για να πλουτίσουμε. Σκεφτείτε πόσα όπλα και τι όπλα, πράματα που σκοπός τους είναι μόνο να σκοτώνουν, υπάρχουν στη γη. Και ξέφρενοι ρυθμοί για να γίνουν περισσότερα και πιο θανατηφόρα. Λες-και οι δυνατοί (;) είναι παντοδύναμοι και αθάνατοι. Και βυθίζουν τον κόσμο σε ανείπωτη συμφορά. Κακό παιχνίδι απ’ όπου κι αν το πιάσεις. Παιχνίδι κακό δίχως τελειωμό, ενώ ο άνθρωπος ζητά λίγη ηρεμία, ησυχία και γαλήνη. Προβληματίζεται κανείς με τη νοημοσύνη και τη λογική αρχόντων και μη. Στην εποχή μας, αν ζηλεύω μερικούς ανθρώπους, είναι γιατί δεν έχουν καμία σχέση και επαφή με τους πολιτικούς.

Δεν φανατίζονται και το χρήμα το βλέπουν ως αντικείμενο χρήσεως και όχι Θεό. Που έχουν πάνω σ΄ αυτά μέτρα και ηρεμία, όχι με τα λόγια αλλά με τις πράξεις τους.
Και στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να τους μοιάσω… 

*Ο κ. Θεόδωρος Σαρέλας, είναι κειμενογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια