Header Ads

25η Νοεμβρίου Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών! φ.1768

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

25η Νοεμβρίου 
Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών!



Γράφει - Επιμελείται
Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη*



Στις 17 Δεκεμβρίου 1999, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών , με σκοπό να αναδείξει ένα σοβαρό φαινόμενο με παγκόσμια διάσταση, αλλά και να προκαλέσει τη συζήτηση για την προσπάθεια αντιμετώπισής του.

Ήδη από το 1981 η ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο των τριών αδελφών Μιραμπάλ -πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία.
  

Με αφορμή, λοιπόν, αυτήν την παγκόσμια ημέρα, διαπιστώνοντας την τρομακτική αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας σε όλο τον κόσμο λόγω και της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων κυκλοφορίας, ας δούμε κάποια στατιστικά στοιχεία για την Ελλάδα και την Ευρώπη που τρομάζουν (πηγή: https://vouliwatch.gr/news/ article/vouliwatch-tima).

Ο ΟΗΕ, ήδη από τον Ιούνιο του 2020, προειδοποίησε για μια ακόμη πανδημία , εκτός από αυτή του κορονοϊού: την παγκόσμια αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας . Από το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού οι τηλεφωνικές γραμμές στήριξης και οι ξενώνες φιλοξενίας σε όλη την Ευρώπη έχουν αναφέρει μια ανησυχητική αύξηση στις κλήσεις από γυναίκες που βρίσκονται σε κίνδυνο λόγω της καραντίνας και των άλλων περιοριστικών μέτρων.

Σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική βία, σεξουαλική βία, ή και τις δύο μορφές βίας από την ηλικία των 15 ετών και έπειτα.

Το 55% των γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης ενώ το 11% έχει υποστεί ψηφιακή παρενόχληση.

Μία στις είκοσι έχει βιαστεί.

Στην Ελλάδα, το 68% των γυναικών
που υπέστησαν κακοποίηση είναι έγγαμες, το 70% των θυμάτων είναι απόφοιτες δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης και πάνω από το 50% των δραστών δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης , ενώ το 16% των γυναικών που απευθύνονται στα Συμβουλευτικά Κέντρα είναι αλλοδαπές. Διαπιστώνουμε, επομένως, ότι η έμφυλη βία ασκείται περισσότερο σε βάρος γυναικών -συζύγων των θυτών, καθώς και σε βάρος μορφωμένων γυναικών.

Ο τραγικός απολογισμός για το έτος 2021 έως σήμερα στην Ελλάδα σοκάρει με τον αριθμό των δεκατριών (13) γυναικοκτονιών… Και ναι, δεν πρόκειται για 13 ακόμη … ανθρωποκτονίες, πρόκειται για γυναικοκτονίες!

Όσο και να αμφισβητείται η «ορθότητα» και η «εγκυρότητα» του όρου «γυναικοκτονία», όσο και να φοβίζει κάποιους ο όρος, όσο και να υποβαθμίζεται το κυρίαρχο κριτήριο και κίνητρο πίσω από τις συγκεκριμένες ανθρωποκτονίες που είναι το φύλο του θύματος, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρωποκτονίας το χέρι του θύτη οπλίζει ο τρόπος της ανατροφής του ως άρρενος, η αίσθηση ότι έχει το δικαίωμα ως «άνδρας» να ασκεί εξουσία, να ασκεί βία, να δείχνει ότι είναι άνδρας, να ικανοποιείται μονίμως επιβάλλοντας τις επιθυμίες του στη γυναίκα του ως το «αδύναμο» φύλο, να του γίνονται τα χατίρια, γιατί –αλίμονο- αν δεν του γίνουν τα χατίρια το αντικείμενο της εξουσίας του, η γυναίκα του που πρέπει να υποτάσσεται και να υπακούει…, πρέπει «να πάρει το μάθημά της» … Έτσι, αυτάρεσκα, καταλήγει να αφαιρέσει τη ζωή της γυναίκας του, όχι από παθολογική αγάπη ή από ζήλεια, αλλά λόγω της παθολογικής ανάγκης του για ΕΞΟΥΣΙΑ … Σωστά, χρησιμοποιείται πια για το προφίλ του θύτη και ο χαρακτηρισμός «Νάρκισσος», διότι μόνον ένας αρρωστημένα νάρκισσος, ανίκανος να αγαπήσει πραγματικά άλλον άνθρωπο, θα κατέληγε να σκοτώσει επειδή αρνήθηκαν να του ικανοποιήσουν κάποια επιθυμία ή/και τον απέρριψαν.

Η προσπάθεια να γίνει αποδεκτός ο όρος «γυναικοκτονία» κατατείνει στο να καθιερωθεί το συγκεκριμένο έγκλημα ως διακριτό έγκλημα ανθρωποκτονίας . Σύμφωνα με την Επιτροπή Φύλου & Ισότητας της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ, πρόκειται για εγκλήματα που διαπράττονται ιδίως από άντρες του οικείου περιβάλλοντος και αποτελούν, συνήθως, την κατάληξη μιας σειράς βίαιων συντροφικών σχέσεων και έντονης οικογενειακής βίας, στο πλαίσιο βαθιά εμπεδωμένων ανδροκρατικών αντιλήψεων.

Στo πλαίσιo των όσων ορίζει η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας γνωστή και ως “Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης” (νόμος κύρωσης από την Ελλάδα 4531/2018), η Ελλάδα πρέπει να λάβει όλα τα αναγκαία νομοθετικά μέτρα, προκειμένου να προστατέψει το δικαίωμα όλων, ιδιαίτερα των γυναικών να ζουν χωρίς βία τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα.

Ο ελληνικός ποινικός κώδικας προβλέπει μία αύξηση της ποινής σε περίπτωση ανθρωποκτονίας λόγω φυλετικών κλπ διακρίσεων, ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και μηχανισμοί μείωσης των ποινών. Σύμφωνα με το άρθρο 299 παρ.1 του Ποινικού Κώδικα το έγκλημα της ανθρωποκτονίας τιμωρείται με την ανώτατη ποινή, δηλαδή την ισόβια κάθειρξη, ενώ αν η πράξη αποφασίστηκε και εκτελέστηκε σε βρασμό ψυχικής ορμής, επιβάλλεται κάθειρξη. Στο Άρθρο 82Α Π.Κ. προβλέπεται ότι: «Εάν έχει τελεστεί έγκλημα κατά παθόντος, η επιλογή του οποίου έγινε λόγω των χαρακτηριστικών φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκείας, αναπηρίας, γενετήσιου προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, το πλαίσιο ποινής διαμορφώνεται ως εξής:… β) Στην περίπτωση κακουργήματος το ελάχιστο όριο ποινής αυξάνεται κατά δύο έτη.». Είναι αρκετή αυτή η πρόβλεψη;

Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν χρειάζεται να διακρίνουμε τις γυναικοκτονίες από τις ανθρωποκτονίες, διότι και οι γυναίκες είναι άνθρωποι. Ποιος, όμως, αμφισβητεί το δεδομένο;

Ναι, οι γυναίκες είναι άνθρωποι, αλλά δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε στην έξαρση της βίας εναντίον των γυναικών από άνδρες του περιβάλλοντός τους και μάλιστα λόγω ακριβώς του φύλου τους, ενώ πρέπει κοινωνικά να αναγνωρίσουμε αυτό το είδος της ανθρωποκτονίας ως κάτι ξεχωριστό, για να δημιουργήσουμε και τις δομές και εν γένει τους μηχανισμούς προστασίας των γυναικών, να βρούμε τρόπους ενθάρρυνσης των γυναικών να μιλούν και να ζητούν βοήθεια πριν να είναι αργά… Ίσως η διάκριση του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος ως «γυναικοκτονία» να οδηγούσε σε μία ιδιαίτερη απαξίωση της πράξης και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι θα οδηγούσε σε πλήρη αναγνώριση του προβλήματος από την κοινωνία, στην αφύπνιση των γονέων που θα πρέπει με υπευθυνότητα να ανατρέφουν παιδιά με όρια και ελεύθερα από τα πατριαρχικά στερεότυπα μιας άλλης εποχής δίνοντας στην κοινωνία ανθρώπους με ήθος, αγάπη και σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, στην εκπαίδευση των μαθητών και μαθητριών, στην ψυχολογική και έμπρακτη με τη δημιουργία δομών υποστήριξη των γυναικών για να αναγνωρίζουν τα σημάδια και να αντιμετωπίζουν περιστατικά βίας εναντίον τους (λεκτικής, ψυχικής, σωματικής, …).

Στη μνήμη, λοιπόν, όλων αυτών των γυναικών που έχουν πέσει θύματα του αποτρόπαιου εγκλήματος της «Γυναικοκτονίας», ας αφυπνισθεί η κοινωνία μας και οι Δήμοι και η Εκκλησία ας ενισχύσουν τις υπάρχουσες δομές, ώστε να λειτουργούν σωστά και εγκαίρως για την ουσιαστική προστασία των γυναικών … 

* Η Εύη Κοκκίνου-Κελλάρη είναι Δικηγόρος Διαμεσολαβήτρια 
Msc στη Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων 
Απ. Παύλου 40 Κόρινθος 
τηλ. 27410 84568 6944964225 
email:ekokklaw@otenet.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια