ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ φ.1721

 

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Το Πολυτεχνείο και η Μάχη των Αθηνών

του Χρήστου Φαραντάτου*

Παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι και ενεοί τις πανελλήνιες κωμικές εκδηλώσεις της 17ης Νοεμβρίου, επί τη 47η επετείω της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου του 1973. Τότε εξηγέρθησαν οι φοιτητές συνεπικουρού-μενοι και από άλλα, κυρίως αριστερά, στοιχεία, εν μέσω του υφισταμένου δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, με το σύνθημα ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Σημειωτέον, ότι από τις 8 Οκτωβρίου 1973 η χώρα εκυβερνάτο από τη δοτή κυβέρνηση του Σπ. Μαρκεζίνη, εντεταλμένη να προκηρύξει και διεξαγάγει ελεύθερες βουλευτικές εκλογές, δια να επανέλθουμε σε μία ομαλή πολιτική κατάσταση.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πέντε χρόνια αργότερα καταθέτει: «Το Πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική, θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της Νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε από το Κ.Κ.Ε. και τα συνθήματα από συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα Κομμουνισμού. Το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν την έρριξε (τη Δικτατορία), αλλά την δυνάμωσε …». Πολλοί αξιωματικοί συσπειρώθηκαν γύρω από τον Ιωαννίδη, που ετοίμαζε συνωμοσία … κι’ έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία.

Στο Πολυτεχνείο, η διαμορφωθείσα έκρυθμος κατάστασις, εξελιχθείσα σε αντικαθεστωτική διαδήλωση, προεκάλεσε την επέμβαση του Στρατού, προς αποφυγήν της σοβούσης αιματοχυσίας. Με την επέμβαση του Στρατού, ΟΥΔΕΙΣ από τους ευρισκόμενους εντός του Πολυτεχνείου εφονεύθη. Τούτο καταμαρτυρείται στο πόρισμα του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Δημ. Τσεβά: «Ουδείς νεκρός υπήρξε εντός του Πολυτεχνείου!». Υπήρξαν νεκροί εκτός του Πολυτεχνείου από αδέσποτες σφαίρες και εποστρακισμούς, κατά μεν τον Δ. Τσεβά 18, τον ανακληθέντα από το ΠΑΣΟΚ, αστυνομικό διευθυντή Γ. Σαμπάνη 12, κατά δε το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών 24, άπαντες μακράν του Πολυτεχνείου. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Σπ. Μαρκεζίνης αναφέρει: «Δεν είμαι διατεθειμένος, λόγω επιμόνου συνθηματολογίας, λόγω πολυαρίθμων νεκρών, να βοηθήσω κι’ εγώ στη θεσμοποίηση μιας ψεύτικης ιστορίας». Επομένως, ΟΥΔΕΙΣ νεκρός υπήρξε εντός του Πολυτεχνείου, όπως ομολογούν και πολλοί ειλικρινείς μετασχόντες!! Αναμφισβήτητα λοιπόν, η εντός του Πολυτεχνείου στρατιωτική επέμβασις υπήρξεν αναίμακτος!

Προς τί λοιπόν οι καταθέσεις χιλιάδων στεφάνων και μυριάδων ανθέων ανά την επικράτειαν και ιδιαιτέρως εις την υπερμεγέθη κεφαλήν του Σβορώνου εντός του Πολυτεχνείου, από τις αρχές και εξουσίες, τους χιλιάδες πολίτες και τα νήπια και προς τί ο τόσος θόρυβος, οι πορείες και η πρωτοφανής παρανομία, εν μέσω της πανδημίας λόγω του Κορωνοϊού; Ισως επειδή επεβλήθη … η δικτατορία Ιωαννίδη, που οδήγησε και στην καταστροφή της Κύπρου μας, η οποία επί 46 χρόνια στενάζει υπό τουρκική κατοχή, κάτω από τα βλέμματα του ΟΗΕ, της Ε.Ε. και ολοκλήρου του κόσμου!

Σε λίγες ημέρες θα τιμήσουμε την 76η επέτειο της μάχης των Αθηνών, του Δεκεμβρίου 1944, όπου το Κ.Κ.Ε. με τις παραφυάδες του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ κ.λπ., επεχείρησε με μιά ένοπλη, αιματηρή και βίαιη απόπειρα να καταλάβει την πολιτική εξουσία και να εντάξει τη χώρα στον ερυθρό … παράδεισο. Σημειωτέον, ότι ολόκληρη σχεδόν η επικράτεια κατείχετο από τον ΕΛΑΣ, πλην Ηπείρου με τον ΕΔΕΣ του Ναπολ. Ζέρβα και άλλων μικροτέρων περιοχών, που δρούσαν εθνικά τμήματα (π.χ. στη Θράκη, Πελοπόννησο κ.λπ.).

Με δέος και αποτροπιασμό ενθυμούμεθα τις στιγμές που έζησε η Αθήνα κατά τη φοβερή εκείνη περίοδο των 33 ζοφερών και εφιαλτικών ημερών του «Κόκκινου Δεκέμβρη» του ’44. Από τη χώρα μας δεν είχαν αποχωρήσει τελείως οι κατακτητές, Γερμανοί και Βούλγαροι, είχαν δε υπογραφεί και τα κατάπτυστα προδοτικά σύμφωνα μεταξύ αυτών και του Κ.Κ.Ε., που εξησφάλιζαν στους μεν Γερμανούς ανεμπόδιστη αποχώρηση (Σύμφωνο Λειβαδίου 1ης Σεπτ. 1944), στους δε Βουλγάρους παραχώρηση Αυτονόμου Μακεδονικού Κράτους υπό την αιγίδα της Σοβιετικής Ρωσσίας (Σύμφωνα Πετριτσίου 12ης Ιουλ. 1943 και Καρυδίων Εδέσσης 11ης Ιαν. 1944), καθώς και αγαθή συνεργασία μεταξύ Κ.Κ.Ε. και Κ.Κ.Β. (Σύμφωνο Μελισσοχωρίου της 20ης Σεπτ. 1944.

Ο Δεκέμβριος του ’44 ενθυμίζει φρίκη, τρόμο, αποτροπιασμό. Δεν ήχησαν ύμνοι και παιάνες, αλλά θρήνοι, γόοι, οδυρμοί και δάκρυα. Τη μάχη των Αθηνών το Κ.Κ.Ε. την είχε μελετήσει και προπαρασκευάσει πολύ καλά. Σε ολόκληρη την Αττική οι μόνες εστίες αντιστάσεως ήταν το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη που αποτέλεσε το κομβικό σημείο, η Οργάνωσις Χ του Γ. Γρίβα (μετέπειτα Διγενή, αρχηγού της ΕΟΚΑ στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο), η ΙΙΙ Ορεινή Ταξιαρχία (Ρίμινι) υπό τον συνταγματάρχη Θρασ. Τσακαλώτο, αγγλικές δυνάμεις υπό τον αντιστράτηγο Ρόναλντ Σκόμπυ και ο Ιερός Λόχος. Πέραν αυτών οι Σχολές Ευελπίδων (Πολύγωνο) και Ναυτικών Δυνάμεων (Πειραιά) μειωμένων δυνάμεων. Το Ελληνικό Κράτος περιορίζετο πέριξ της Πλατείας Συντάγματος, η δε Ελληνική Κυβέρνησις είχε την έδρα της στο Ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία». Το Στρατόπεδο Χωροφυλακής Μακρυγιάννη υπό τον αείμνηστο συνταγματάρχη Γεώργιο Σαμουήλ και υπεύθυνο της οργανώσεως και διεξαγωγής της αμύνης τον αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Κων. Κωστόπουλο (εθελοντικώς προσδραμόντα) απέκρουσε ηρωικώς όλες τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ καθ’ όλη τη διάρκεια των έξι ημερών του επικού αγώνος (6-12/12/44).

Οι απώλειες των Δεκεμβριανών ήταν σφαγιασθέντος 56.373. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται 275 κληρικοί, 239 εκπαιδευτικοί, 120 ιατροί, 33 ταχυδρομικοί, 660 αστυνομικοί, 9 πυροσβέστες και 246 συνδικαλιστές. Πέραν αυτών, 46.871 Ελληνες και Ελληνίδες εσύρθησαν ως όμηροι, βαδίζοντες νύκτα μέσα στον βαρύ χειμώνα προς τη Θήβα μεταξύ των οποίων και η μεγάλη ηθοποιός μας Ελένη Παπαδάκη, όπου για τη σκηνή της εκτελέσεώς της θα γράψει ο ποιητής μας Αγγελος Σικελιανός: «Μνήσθητι, Κύριε, για την ώρα, που η λεπίδα του φονιά άστραψε και όλος ο Θεός της τραγωδίας εφάνη!».

Για τις καταστροφές, τις αρπαγές και λεηλασίες δεν υπάρχουν λόγια περιγραφής.

Ο Κόκκινος Δεκέμβρης ήταν η μεγαλύτερη απάτη, η πιο σατανική ενέδρα σε βάρος της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Ειρήνης. Σήμερα η ιστορική μνήμη μάς ενθυμίζει τη μεγάλη επέτειο της αντιστάσεως του αθηναϊκού λαού κατά του ερυθρού ολοκληρωτισμού.

Ο Πρωθυπουργός της απελευθερώσεως Γ. Παπανδρέου αναφωνεί: «Οι Ελληνες δεν κάνουν επιλογές τυράννων!», ο δε αείμνηστος ακαδημαϊκός και γνωστός δημοσιογράφος Σπ. Μελάς έγραψε για το Σύνταγμα Μακρυγιάννη: «Είναι ιστορικά βεβαιωμένο, ότι στου Μακρυγιάννη έγιναν τόσα, όσα ήταν απαραίτητα, ώστε ο χώρος να γίνει ΝΑΟΣ ΙΕΡΟΣ και ΒΩΜΟΣ Ελευθερίας!». Οι νεκροί στου Μακρυγιάννη ήταν 160!

Το Κίνημα του Δεκεμβρίου υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εξ’ όσων διεπράχθησαν κατά της Πατρίδος. Οι κομμουνιστές «μισούν θανάσιμα τη Δημοκρατία και όμως κραυγάζουν αναισχύντως υπέρ αυτής, απεργαζόμενοι δουλείαν και δημοκοπούντες υπέρ της Ελευθερίας» (Θεμ. Σοφούλης).

Οταν ρωτήθηκε ο Αρης Βελουχιώτης για την αιτία της ήττας του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ απάντησε: «Δεν σκοτώσαμε αρκετούς. Οι επαναστάσεις πετυχαίνουν, όταν τα ποτάμια κοκκινίσουν στο αίμα!».

Η Αθήνα, «η ζαφειρόπετρα στης γης το δακτυλίδι» (Κ. Παλαμάς) ενίκησε! Οι θυσίες των ηρωικών μαχητών της έσωσαν την Πατρίδα από το κομμουνιστικόν άγος, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία. «Στον στρατώνα του Μακρυγιάννη εξελίχθη ο ωραιότερος αγών αυτοθυσίας, τιμής και καθήκοντος. Ο λαός με το αλάθητον ένστικτόν του το αναγνωρίζει» (στρατηγός Θ. Πάγκαλος).

Κάποτε οι ηγέτες του Εθνους με επικεφαλής τον Βασιλέα μετέβαιναν στου Μακρυγιάννη για να αποτίσουν τον οφειλόμενο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους γενναίους υπερασπιστές της ελευθερίας. Σήμερα η θρυλική αυτή έπαλξις δεν φαίνεται να εμπνέει και να συγκινεί πλέον αυτούς, που στη θυσία εκείνων οφείλουν τις θέσεις και τα αξιώματά τους.

Τουλάχιστον ας στείλουν λίγα άνθη από εκείνα που κατέθεσαν στη μνήμη των ανύπαρκτων νεκρών του Πολυτεχνείου. Κλίνομεν ευλαβώς το γόνυ υπέρ των ενδόξων μαχητών, Ελλήνων και συμμάχων, που έχυσαν το τίμιον αίμα τους για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα τα αγαθά της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και της Ελευθερίας.

Αιωνία των η μνήμη!

* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α. διαμένων στην Αθήνα.