ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ φ.1715

 

25 Οκτωβρίου 2020 : ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ

ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΛΛΑ

Κάθε άνθρωπος στη ζωή του έχει ένα όνομα. Τό όνομα μαρτυρεί τό ότι είναι πρόσωπο, ξεχωριστή δηλαδή υπόσταση ώς προς τους άλλους, οι όποιοι καλούνται νά τόν αναγνωρίζουν καί νά έρχονται ή όχι σε επαφή μαζί του. Ή ανωνυμία, στην ουσία, μαρτυρεί ανυπαρξία γιά τόν κόσμο καί τους άλλους, ιδίως στά μεγάλα οικονομικά καί πολιτικά συστήματα, στά όποια ή μέριμνα είναι οι αριθμοί.

Γιά τήν Εκκλησία τό όνομα τοΰ άνθρωπου, πού δίνεται συνηθέστερα στό μυστήριο του Βαπτίσματος, είναι κάλεσμα αιωνιότητας. Ό Θεός γνωρίζει τόν άνθρωπο μέ τό όνομα πού τοΰ δόθηκε. Δέν είναι ανώνυμος καί απρόσωπος ό άνθρωπος γιά τόν Θεό, άλλα ή ύπαρξη γιά τήν οποία σταυρώθηκε καί αναστήθηκε ό Χριστός. Τό όνομα γίνεται τό σημείο της κλήσης τοΰ Θεού στον νέο άνθρωπο νά τόν συναντήσει ώς πρόσωπο προς Πρόσωπο καί νά μεταφέρει τήν κλήση στον κάθε πλησίον.

Στή συνάντηση τοΰ Χριστού μέ τόν δαιμονισμένο της χώρας των Γαδαρηνών, ό Κύριος τόν ρωτά ποιο είναι τό όνομα του. Κι αυτός άπαντα: «Λεγεών», γιατί είχαν μπει μέσα του πολλά δαιμόνια (Λουκ. 8,30). «Ανθρωπος καί δαίμονες πού τόν έχουν καταλάβει, δίνουν μαζί τήν απάντηση. Γίνονται ένα, μέ νέα ταυτότητα καί νέο όνομα, μέ αποτέλεσμα ό άνθρωπος νά υφίσταται τρεις καταστάσεις.

Οι τρεϊς καταστάσεις αποξένωσης

Ή πρώτη είναι ή απουσία ελευθερίας. Ό άνθρωπος δέν είναι ό εαυτός του. «Αλλαξε τό όνομα του όχι επειδή ό ϊδιος τό επέλεξε, άλλα γιατί κατελήφθη άπό τά πονηρά πνεύματα. Δέν είναι αυτός πού αποφασίζει γιά τή ζωή του. Δέν μπορεί νά σκεφτεί, νά αισθανθεί, νά επιλέξει, νά αγαπήσει. Ή δύναμη των δαιμόνων τόν ελέγχει πλήρως. Γι» αυτό καί παραπονεΐται στον Χριστό, πού διέταξε τό δαιμονικό πνεϋμα νά βγει άπό μέσα του, ότι πλέον ή ζωή χωρίς τή λεγεώνα θά εΐναι βασανιστήριο. Ταυτίστηκε μέ τους δαίμονες καί δέν μπορεί νά διανοηθεί τήν ΰπαρξή του χωρίς αυτούς. Ή απουσία ελευθερίας γίνεται αρρώστια καί μαρτύριο, όμως ό άνθρωπος ευχαριστιέται!

Ή δεύτερη είναι ή γυμνότητα. Ή ενδυμασία είναι ένα σημείο αποδοχής του πολιτισμού. Δείχνει τήν επιθυμία τοΰ άνθρωπου νά κοινωνεί μέ τους άλλους. Τά ρούχα αποτελούν υπέρβαση της ζωώδους κατάστασης. Ή άποέκδυσή τους δέν είναι σημείο ελευθερίας άπό τους περιορισμούς καί διάθεσης επιστροφής στή φύση, όπως κάποιοι χωρίς αιδώ ισχυρίζονται. Ή διατήρηση τους είναι τό σημείο εκείνο τό όποιο δείχνει ότι ό άνθρωπος, μέ σωφροσύνη καί αγάπη, θέλει νά κοινωνήσει καί σέ ψυχικό επίπεδο μέ τους άλλους, χωρίς νά βάζει τή φιληδονία της σαρκικότητας ώς προτεραιότητα. Μόνο στην πληρότητα της αγάπης ό άνθρωπος αφήνει τά ροΰχα του, γιατί εμπιστεύεται τό αγαπημένο του πρόσωπο. Οι δαίμονες, μέ τήν άπέκδυση των ρούχων, καθιστούν τόν άνθρωπο αποκρουστικό, τόν υποβιβάζουν σέ κτηνώδη κατάσταση καί τόν απομακρύνουν άπό τήν αγάπη.

Ή τρίτη είναι ή νέκρωση. Ό άνθρωπος δέν μπορεί νά μείνει σέ σπίτι, νά έχει δηλαδή σχέσεις μέ τους συνανθρώπους του. Αποκόπηκε άπό τή μεγάλη κοινότητα τού τόπου του αποβάλλοντας τά ρούχα του. Αποκόπτεται καί άπό τή μικρή κοινότητα των οικείων του, κατοικώντας στά μνήματα. Οι δαίμονες θέλουν τόν άνθρωπο νά υπάρχει μόνο γιά τόν εαυτό του. Νά ζει στό μνήμα τού άτομοκεντρισμοϋ του. Νά μήν έχει οικείους. Τόν καθιστούν ανίκανο νά συνυπάρξει. Νά χαρεί, έστω καί στοιχειωδώς. Όλα τού είναι ξένα. Μόνο ή επιβίωση του υπάρχει ώς κριτήριο. Καί γι’ αυτό ώς άκοινώνητος άνθρωπος καθίσταται άγριος. Πρέπει νά τόν δέσουν μέ αλυσίδες, γιά νά τόν κρατήσουν οι άλλοι κοντά του. «Ομως, ακόμη καί τότε, σπάει τίς αλυσίδες του, δείχνοντας ότι ή σχέση του μέ τά δαιμονικά πνεύματα δέν αφήνει περιθώριο γιά καμία κοινωνία μέ τόν συνάνθρωπο.

Ό Χριστός ελευθερώνει

Ό Χριστός, διώχνοντας τά δαιμονικά πνεύματα άπό τήν ύπαρξη τού άνθρωπου, τού ξαναδίνει τήν ελευθερία, κι αυτό φαίνεται αμέσως άπό τό ότι ό άνθρωπος φέρεται λογικά, κάθεται δίπλα στον Ιησού καί τόν παρακαλεί νά τόν πάρει μαζί του φεύγοντας. Τού δίνει τή δυνατότητα νά έχει σχέση μέ τους άλλους ανθρώπους, τή μεγάλη κοινότητα τού τόπου του, καί αυτό φαίνεται άπό τό ότι φορά καί πάλι τά ροΰχα του. Καί τόν βοηθά νά πάψει νά είναι νεκρός καί γιά τους οικείους του καί γιά όλους. Τού ζητά νά παραμείνει στό σπίτι του καί νά μιλήσει γιά όσα τού έκανε ό θεός. Ό Χριστός δέν ξαναδίνει όμως τό όνομα στον πρώην δαιμονισμένο ούτε τόν προσφωνεί μ’ αυτό. Τόν αφήνει νά τό ξαναδώσει ό ϊδιος καί οι συνάνθρωποι του. Γιατί ό Χριστός δέν ελευθερώνει, γιά νά στερήσει έκ νέου τήν ελευθερία τού άνθρωπου μέ γνώμονα «τό καλό». Ό πρώην δαιμονισμένος θά αποφασίσει ποιο όνομα θά θέλει νά έχει.

Θρήνος ή αλλαγή;

Ζούμε σέ ένα κόσμο καί σέ έναν πολιτισμό πού θυμίζει ιδιαίτερα τόν κόσμο των Γαδαρηνών. Εκτρέφουμε χοίρους, δηλαδή ζούμε μέ τίς αμαρτίες μας, γιά νά κερδίζουμε σύμφωνα μέ τά δεδομένα τού πολιτισμοϋ καί των αγορών. Παραθεωρούμε τήν απογύμνωση μας άπό την αγάπη καί τή νέκρωση μας όσον άφορα στίς ανθρώπινες σχέσεις, προβάλλοντας ώς αιτία της απομόνωσης μας τήν αδυναμία τών άλλων νά μας καταλάβουν. Καί όταν άκοΰμε καί βλέπουμε τό μυστήριο της παρουσίας του Θεού πού μας ίματίζει καί σωφρονεΐ, ευκολότερα του ζητούμε νά φύγει άπό τή ζωή μας, παρά χαιρόμαστε γιά τήν παρουσία του. Γιατί προτιμούμε νά κρατούμε τό δικό μας όνομα καί όχι νά ζητούμε τήν κλήση στό δικό του. Αυτό της αγιότητας καί της αιωνιότητας. Στά αδιέξοδα μας ας προβληματιστούμε. Εκείνος σέβεται τήν ελευθερία μας. Έμεΐς όμως θά θρηνούμε γιά τους χαμένους χοίρους μας, ή θά κάνουμε τό βήμα νά αλλάξουμε ζωή; 

 π. Θ. Μ.