Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ φ.1707
ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
-Στον τόπο μας υπάρχουν πολλοί, που βλέπουν τον Αθλητισμό και τα σπορ, σαν υποχρέωση αλλά και αρκετά βαρετή, την φυσική αγωγή που επιβάλλεται στη σχολική νεότητα. Άλλοι νομίζουν πως πρόκειται για μία αποκλειστική ασχολία μερικών εκλεκτών και προικισμένων με σωματικά προσόντα ανθρώπων, που μόνος σκοπός τους είναι οι υψηλές επιδόσεις για διακρίσεις σε διεθνείς αγώνες, ώστε να καρπωθούν ηθικά και υλικά οφέλη.
-Υπάρχουν όμως και οι ιδεολόγοι κάθε ηλικίας, που ασχολούνται με αθλήματα γιατί πιστεύουν στην παράδοση της ευγενούς άμιλλας και στην προσφορά του αθλητισμού στο σώμα, στο πνεύμα και στην ψυχή.
-Βέβαια υπάρχουν και μερικοί φαρισαίοι που προσπαθούν να επιδειχθούν εκφωνώντας σε αθλητικές εκδηλώσεις βαρυσήμαντους λόγους και καταλήγοντας σε εκείνο το παραποιημένο φαιδρό λογύδριο, «νους υγιής εν σώματι υγιεί» που επιτέλους ας το επισημάνουμε για άλλη μια φορά, δεν το είπε κανένας «Αρχαίος ημών πρόγονος», αλλά ένας λατίνος συγγραφέας ο Γιουβενάλης (γενν. 39 μ.Χ.) που το εξέφρασε σαν ευχή, όταν έγραψε “… πόσο σπουδαίο θα ήταν αν μπορούσαμε να είχαμε ικανό μυαλό μέσα σε γερό κορμί…”
-Εάν προσπαθήσουμε τώρα να οργανώσουμε τον αθλητισμό στους Δήμους, θέτοντας στόχο την προετοιμασία και δημιουργία ικανών αθλητών, που θα διαπρέψουν σε διεθνείς αγώνες χωρίς να στοχεύουμε στην ανάγκη της κοινωνίας για καθολική συμμετοχή τότε έχουμε εξασφαλίσει με σιγουριά την αποτυχία. Ο Πρωταθλητισμός είναι άλλο θέμα, αφορά τους ειδικούς και δεν αναφερόμεθα στο κείμενο αυτό.
Η Αθλητική παιδεία, κατά τη γνώμη μου,στο Ελληνικό Σχολείο, δεν συνιστά ένα συστατικό στοιχείο της γενικής εκπαίδευσης αλλά, αντίθετα αποτελεί ένα στοιχείο συμπιεσμένο, ως εκ τούτου αποστερημένο κάθε αγωγής. Οι Γυμναστικές δραστηριότητες, είναι μια ασύνδετη με την υπόλοιπη εκπαιδευτική δραστηριότητα. Μια συγκριτική ματιά με τα αντίστοιχα Σχολεία της Δυτικής Ευρώπης, δείχνει την διαφορά, ως προς την αθλητική παιδεία. Ο μεγάλος χρόνος που διατίθεται στα περισσότερα Σχολεία της Δυτικής Ευρώπης, ενισχύεται με γυμναστικά όργανα,άρτιους χώρους,εξοπλισμένα Γυμναστήρια, κολυμβητήρια και παντοειδή γήπεδα(ποδοσφαίρου,μπάσκετ,βόλλει, τένις κλπ). Σ’ αυτά οι μαθητές γυμνάζονται και εκπαιδεύονται, βάσει του γενικού προγράμματος. Π.Χ. η κολύμβησης και άλλα αθλήματα, διδάσκονται ως υποχρεωτικά, ενταγμένα στο πρόγραμμα του Σχολείου.
Δυστυχώς! στο Ελληνικό Σχολείο δεν υπάρχει “αθλητική παιδεία” και καλλιέργεια της “δια βίου άσκησης” όπως θα έπρεπε. Διότι! Τα περισσότερα Σχολεία δεν διαθέτουν, ανάλογους χώρους άθλησης. Απουσιάζουν οι συνθήκες για την αρμονική ένταξη της αθλητικής παιδείας στ Σχολεία μας. Έτσι! για την νεολαία μας, ο Ηλεκτρονικός υπολογιστής αποκαθιστά το παιχνίδι και η ασφυκτική και αφύσικη πόλη, αντικαθιστά την αλάνα.
-Για να οργανωθεί σωστά ο αθλητισμός και να υπάρχει καθολική συμμετοχή του λαού, θα πρέπει ν’ αποδείξουμε την αναγκαιότητα του αθλητισμού. Δηλαδή ποια τα οφέλη στον άνθρωπο από την ατομική και γενικά άθληση και ποια η αξία της κατά ΠΛΑΤΩΝΑ αθλητικής παιδείας στα Σχολεία. Χωρίς αυτή την πνευματική προετοιμασία όλες οι προσπάθειές μας, θα πέσουν στο κενό και η καθολική συμμετοχή θα είναι μηδαμινή. -Οι προσπάθειές του Υπουργείου Παιδείας μας θα πρέπει να επικεντρωθούν στο να περιληφθεί η Αθλητική Παιδεία, στο πρόγραμμα εκπαιδεύσεως των σχολείων μας ως υποχρεωτικό Μάθημα, αν δεν είναι. Και! Αφ’ ετέρου οπωσδήποτε προϋπόθεση ύπαρξης χώρων άθλησης στα σχολεία μας.
Στο θέμα αυτό το Υπουργείο παιδείας είναι, σαν να μην υπάρχει, διότι είναι λίγα τα σχολεία μας που διαθέτουν,έστω στοιχειώδεις αθλητικές εγκαταστάσεις, ενώ στα προηγμένα κράτη κτίζεται το σχολείο ταυτοχρόνως με τις αθλητικές εγκαταστάσεις του. -Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν οι άνθρωποι που έχουν επωμισθεί αυτό το δύσκολο αλλά ωραίο έργο, πως πάνω από όλα υπάρχει ο παράγων «άνθρωπος» και αυτός παραμένει πάντα με ψυχή, με καρδιά, με αισθήματα, με σώμα και με πνεύμα.
-Για να πείσουμε το σύνολο του Λαού για άθληση, πρέπει πρώτα να πείσουμε το σύνολο των πνευματικών ανθρώπων και τους γονείς, οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να επηρεάσουν την νεότητα, ότι η αθλητική ιδέα και η άθληση δεν είναι ένα απλό χόμπι. Ο Αθλητισμός είναι μια φιλοσοφία που εμπνέει τους ανθρώπους γιατί είναι «τρέχουσα ζωή», είναι ένα κίνημα που έχει την δύναμη να επιδρά ευεργετικά πάνω στην σωματική και πνευματική τελειοποίηση του ατόμου, έχει τρόπους να ακονίζει τις δημιουργικές δυνάμεις των ανθρώπων, προσφέρει αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και τέλος σωματική και ψυχική δύναμη, για ν’ αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τις αντιξοότητες της ζωής. -Θα πρέπει ακόμη, στους διάφορους Δήμους κάθε αλάνα και κάθε πάρκο να διαθέτει χώρους Άθλησης, για νέους, ακόμη και για την τρίτη ηλικία (διαδρόμους βάδισης). Οπωσδήποτε με υπεύθυνο προσωπικό για συντήρηση και τάξη.
-Να γίνουν γήπεδα ποδοσφαίρου μικρών διαστάσεων, γήπεδα μπάσκετ, απλές κατασκευές, συντηρούμενες και καλαίσθητες και με σχετική ασφάλεια υποδομής, που ν’ αποτελούν στολίδι των πάρκων και όχι σαν την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν κάποιες παρόμοιες εγκαταστάσεις. -Ζούμε σήμερα σ’ ένα κόσμο πολύ ανήσυχο, σχεδόν επαναστατημένο εναντίον όλων των αρχών και των ιδεών και παρακολουθούμε μια γενιά δυσαρεστημένη γιατί πολλά ζητά και με τίποτε δεν ικανοποιείται. Πως δυστυχώς να δεχθεί, τις συνθήκες ζωής που τους έχουμε δημιουργήσει οι μεγαλύτεροι. Ίσως ο πραγματικός Αθλητισμός είναι το μοναδικό μέσον για ψυχοσωματική ισορροπία και εκτόνωση από πάσης πλευράς. Διότι η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη, η πνευματική της όμως αποθήκη είναι προβληματική από τα συνθήματα της εποχής και άδεια .
Τέλος, εάν ο άνθρωπος θέλει να παρατείνει ως τα βαθειά γεράματα τις ψυχοσωματικές του ικανότητες, μπορεί να το επιτύχει μόνο με τον υγιή αθλητισμό και το μέτρο.
*Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, είναι Αντγος ε.α., Επίτιμος Δκτής της Σ.Σ.Ευελπίδων από τη Δράμα διαμένων στην Αθήνα.
Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ
«Η Άθληση, ο έτερος των παραγόντων της αληθούς κατά ΠΛΑΤΩΝΑ παιδείας»
 |
του Ιωάννη Ασλανίδη*
|
-Στον τόπο μας υπάρχουν πολλοί, που βλέπουν τον Αθλητισμό και τα σπορ, σαν υποχρέωση αλλά και αρκετά βαρετή, την φυσική αγωγή που επιβάλλεται στη σχολική νεότητα. Άλλοι νομίζουν πως πρόκειται για μία αποκλειστική ασχολία μερικών εκλεκτών και προικισμένων με σωματικά προσόντα ανθρώπων, που μόνος σκοπός τους είναι οι υψηλές επιδόσεις για διακρίσεις σε διεθνείς αγώνες, ώστε να καρπωθούν ηθικά και υλικά οφέλη.
-Υπάρχουν όμως και οι ιδεολόγοι κάθε ηλικίας, που ασχολούνται με αθλήματα γιατί πιστεύουν στην παράδοση της ευγενούς άμιλλας και στην προσφορά του αθλητισμού στο σώμα, στο πνεύμα και στην ψυχή.
-Βέβαια υπάρχουν και μερικοί φαρισαίοι που προσπαθούν να επιδειχθούν εκφωνώντας σε αθλητικές εκδηλώσεις βαρυσήμαντους λόγους και καταλήγοντας σε εκείνο το παραποιημένο φαιδρό λογύδριο, «νους υγιής εν σώματι υγιεί» που επιτέλους ας το επισημάνουμε για άλλη μια φορά, δεν το είπε κανένας «Αρχαίος ημών πρόγονος», αλλά ένας λατίνος συγγραφέας ο Γιουβενάλης (γενν. 39 μ.Χ.) που το εξέφρασε σαν ευχή, όταν έγραψε “… πόσο σπουδαίο θα ήταν αν μπορούσαμε να είχαμε ικανό μυαλό μέσα σε γερό κορμί…”
-Εάν προσπαθήσουμε τώρα να οργανώσουμε τον αθλητισμό στους Δήμους, θέτοντας στόχο την προετοιμασία και δημιουργία ικανών αθλητών, που θα διαπρέψουν σε διεθνείς αγώνες χωρίς να στοχεύουμε στην ανάγκη της κοινωνίας για καθολική συμμετοχή τότε έχουμε εξασφαλίσει με σιγουριά την αποτυχία. Ο Πρωταθλητισμός είναι άλλο θέμα, αφορά τους ειδικούς και δεν αναφερόμεθα στο κείμενο αυτό.
Η Αθλητική παιδεία, κατά τη γνώμη μου,στο Ελληνικό Σχολείο, δεν συνιστά ένα συστατικό στοιχείο της γενικής εκπαίδευσης αλλά, αντίθετα αποτελεί ένα στοιχείο συμπιεσμένο, ως εκ τούτου αποστερημένο κάθε αγωγής. Οι Γυμναστικές δραστηριότητες, είναι μια ασύνδετη με την υπόλοιπη εκπαιδευτική δραστηριότητα. Μια συγκριτική ματιά με τα αντίστοιχα Σχολεία της Δυτικής Ευρώπης, δείχνει την διαφορά, ως προς την αθλητική παιδεία. Ο μεγάλος χρόνος που διατίθεται στα περισσότερα Σχολεία της Δυτικής Ευρώπης, ενισχύεται με γυμναστικά όργανα,άρτιους χώρους,εξοπλισμένα Γυμναστήρια, κολυμβητήρια και παντοειδή γήπεδα(ποδοσφαίρου,μπάσκετ,βόλλει, τένις κλπ). Σ’ αυτά οι μαθητές γυμνάζονται και εκπαιδεύονται, βάσει του γενικού προγράμματος. Π.Χ. η κολύμβησης και άλλα αθλήματα, διδάσκονται ως υποχρεωτικά, ενταγμένα στο πρόγραμμα του Σχολείου.
Δυστυχώς! στο Ελληνικό Σχολείο δεν υπάρχει “αθλητική παιδεία” και καλλιέργεια της “δια βίου άσκησης” όπως θα έπρεπε. Διότι! Τα περισσότερα Σχολεία δεν διαθέτουν, ανάλογους χώρους άθλησης. Απουσιάζουν οι συνθήκες για την αρμονική ένταξη της αθλητικής παιδείας στ Σχολεία μας. Έτσι! για την νεολαία μας, ο Ηλεκτρονικός υπολογιστής αποκαθιστά το παιχνίδι και η ασφυκτική και αφύσικη πόλη, αντικαθιστά την αλάνα.
-Για να οργανωθεί σωστά ο αθλητισμός και να υπάρχει καθολική συμμετοχή του λαού, θα πρέπει ν’ αποδείξουμε την αναγκαιότητα του αθλητισμού. Δηλαδή ποια τα οφέλη στον άνθρωπο από την ατομική και γενικά άθληση και ποια η αξία της κατά ΠΛΑΤΩΝΑ αθλητικής παιδείας στα Σχολεία. Χωρίς αυτή την πνευματική προετοιμασία όλες οι προσπάθειές μας, θα πέσουν στο κενό και η καθολική συμμετοχή θα είναι μηδαμινή. -Οι προσπάθειές του Υπουργείου Παιδείας μας θα πρέπει να επικεντρωθούν στο να περιληφθεί η Αθλητική Παιδεία, στο πρόγραμμα εκπαιδεύσεως των σχολείων μας ως υποχρεωτικό Μάθημα, αν δεν είναι. Και! Αφ’ ετέρου οπωσδήποτε προϋπόθεση ύπαρξης χώρων άθλησης στα σχολεία μας.
Στο θέμα αυτό το Υπουργείο παιδείας είναι, σαν να μην υπάρχει, διότι είναι λίγα τα σχολεία μας που διαθέτουν,έστω στοιχειώδεις αθλητικές εγκαταστάσεις, ενώ στα προηγμένα κράτη κτίζεται το σχολείο ταυτοχρόνως με τις αθλητικές εγκαταστάσεις του. -Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν οι άνθρωποι που έχουν επωμισθεί αυτό το δύσκολο αλλά ωραίο έργο, πως πάνω από όλα υπάρχει ο παράγων «άνθρωπος» και αυτός παραμένει πάντα με ψυχή, με καρδιά, με αισθήματα, με σώμα και με πνεύμα.
-Για να πείσουμε το σύνολο του Λαού για άθληση, πρέπει πρώτα να πείσουμε το σύνολο των πνευματικών ανθρώπων και τους γονείς, οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να επηρεάσουν την νεότητα, ότι η αθλητική ιδέα και η άθληση δεν είναι ένα απλό χόμπι. Ο Αθλητισμός είναι μια φιλοσοφία που εμπνέει τους ανθρώπους γιατί είναι «τρέχουσα ζωή», είναι ένα κίνημα που έχει την δύναμη να επιδρά ευεργετικά πάνω στην σωματική και πνευματική τελειοποίηση του ατόμου, έχει τρόπους να ακονίζει τις δημιουργικές δυνάμεις των ανθρώπων, προσφέρει αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και τέλος σωματική και ψυχική δύναμη, για ν’ αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τις αντιξοότητες της ζωής. -Θα πρέπει ακόμη, στους διάφορους Δήμους κάθε αλάνα και κάθε πάρκο να διαθέτει χώρους Άθλησης, για νέους, ακόμη και για την τρίτη ηλικία (διαδρόμους βάδισης). Οπωσδήποτε με υπεύθυνο προσωπικό για συντήρηση και τάξη.
-Να γίνουν γήπεδα ποδοσφαίρου μικρών διαστάσεων, γήπεδα μπάσκετ, απλές κατασκευές, συντηρούμενες και καλαίσθητες και με σχετική ασφάλεια υποδομής, που ν’ αποτελούν στολίδι των πάρκων και όχι σαν την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν κάποιες παρόμοιες εγκαταστάσεις. -Ζούμε σήμερα σ’ ένα κόσμο πολύ ανήσυχο, σχεδόν επαναστατημένο εναντίον όλων των αρχών και των ιδεών και παρακολουθούμε μια γενιά δυσαρεστημένη γιατί πολλά ζητά και με τίποτε δεν ικανοποιείται. Πως δυστυχώς να δεχθεί, τις συνθήκες ζωής που τους έχουμε δημιουργήσει οι μεγαλύτεροι. Ίσως ο πραγματικός Αθλητισμός είναι το μοναδικό μέσον για ψυχοσωματική ισορροπία και εκτόνωση από πάσης πλευράς. Διότι η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη, η πνευματική της όμως αποθήκη είναι προβληματική από τα συνθήματα της εποχής και άδεια .
Τέλος, εάν ο άνθρωπος θέλει να παρατείνει ως τα βαθειά γεράματα τις ψυχοσωματικές του ικανότητες, μπορεί να το επιτύχει μόνο με τον υγιή αθλητισμό και το μέτρο.
*Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, είναι Αντγος ε.α., Επίτιμος Δκτής της Σ.Σ.Ευελπίδων από τη Δράμα διαμένων στην Αθήνα.
Αφήστε ένα σχόλιο