ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ : Η αριστερά είναι μπίζνα

* ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ

Περίμενα εναγωνίως κάποιος από την ΕΡΤ να επιχειρηματολο­γήσει λέγοντας ότι ο παππούς του εφοπλιστή Παναγόπουλου ή­ταν στο ΕΑΜ. Ή τουλάχιστον ό­τι το κότερο είχε χρησιμοποιηθεί στην κατοχή για να μεταφέρει πυ­ρομαχικά. Αυτό θα ήταν μια κά­ποια λύση, ή μάλλον η μόνη λύ­ση που μπορεί να δοθεί τελευταί­α από την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς με τις στενές, ι­διαίτερα στενές, επαφές που έχει με την εγχώρια πλουτοκρατία. Ο­σονούπω δεν αποκλείω αν αποκα­λυφθεί ότι ο Τσίπρας πετούσε με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Τραμπ, τότε οι σύντροφοι να μας λένε για το πως ο παππούς του Τραμπ βρο­ντούσε στον Όλυμπο και άστρα­φτε στην Γκιώνα. 
Για τον ίσως ένα και μοναδικό αριστερό που έχει απομείνει εκεί έξω και είναι κάπως σαστισμένος και έκπληκτος με όσα βλέπει τε­λευταία, καλό θα ήταν να του ξε­καθαρίσουμε ορισμένα πράγμα­τα. Η αριστερά είναι μπίζνα. Και δεν είναι απλώς μια μπίζνα, αλ­λά η μπίζνα. Και είναι τόσο μεγά­λη μπίζνα που η φωτογραφική πι­στοποίηση της συνεύρεσής Τσίπρα με την πλουτοκρατία ελάχιστα α­πογοήτευσε την πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η περιορισμένη κλίμακας απογοή­τευση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότεροι αριστεροί ψη­φοφόροι καταλαβαίνουν πως η ε­ξουσία δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα είδος άδειας για να κό­βεις χρήμα. 
Η λαϊκή αγανάκτηση για τον κ. Τσοχατζόπουλο για όσους θυ­μούνται ήταν ένα ετεροχρονισμέ­νο φαινόμενο. Μόνο όταν το σύ­στημα που έχτισε ο Τσοχατζόπου­λος και οι σύντροφοι του σταμά­τησε να μοιράζει λεία, προνόμια και παροχές από τα δανεικά στους κοινωνικά ευαίσθητα συμπολί­τες μας, τότε και μόνο τότε, έκα­νε την εμφάνιση της η λαϊκή ορ­γή για τον νεόπλουτο τρόπο ζω­ής του συντρόφου. Και εκεί ίσως εστιάζεται το πολιτικό πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα, παρουσιάζεται ως να μοιράζει χωρίς να μοιράζε­ται. Ζει το αριστερό όνειρο, αλλά ελάχιστα φτάνουν ως λεία σε οπα­δούς και ψηφοφόρους μέσω του κρατικού μηχανισμού. 
Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντι­μετωπίζει τώρα και η συντρόφισ­σα Μαρία Γκαμπριέλα, κόρη του εκ Βενεζουέλας Τσάβες. Υπολο­γίζεται ότι ο πλούτος της φτάνει κάπου τα 4 δισεκατομμύρια δο­λάρια. Και όχι, η Μαρία Γκαμπρι­έλα δεν είναι μια πετυχημένη ε­φοπλιστής όπως ο Ωνάσης, ούτε μια μαέστρος των νέων τεχνολο­γιών όπως ο Στηβ Τζομπς. Ο πλού­τος της δεν έχει να κάνει με τίποτε που δημιούργησε η ίδια. Ο πλού­τος της είναι αποτέλεσμα της εγ­γύτητας της με την εξουσία. 
Όταν κάποιος πολίτης μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί ί­σως να εννοεί πολλά, αλλά αυτό που πραγματικά αναζητά είναι μια εξουσία που να του μοιράζει τον πλούτο των άλλων. Όταν οι πο­λιτικοί μιλούν για κοινωνική πολι­τική, εννοούν της πολιτικές εκεί­νες που τους επιτρέπουν να μοι­ράζουν το υστέρημα του φορο­λογούμενου στους εαυτούς τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους και στις διάφορες κοινωνι­κές ομάδες που θα διευκολύνουν την επανεκλογή τους. Η αριστε­ρά είναι η μεγαλύτερη μπίζνα, για­τί συνδυάζει τα μεγαλύτερα ποσά με το πιο μεγάλο παραμύθι, αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δη­λαδή την δυνατότητα να κλέβεις από τους μεν, για να εξαγοράζεις τους δε, και όλο αυτό να γίνεται υ­ποτίθεται με τις πιο αγαθές και κοι­νωνικά δίκαιες προθέσεις. 

* Ο Ναπολέων Λιναρδάτος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Βαλσαμάτα/Φραγκάτα Κεφαλλο­νιάς. Zεί και εργάζεται στη Νέα Υ­όρκη.