31 Μαρτίου 2019: ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

Σήμερα, Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως, στή μέση τής πορείας μας πρός τό άγιο Πάσχα, μάς καλεί ή Εκκλησία νά προσκυνήσουμε τόν Τίμιο Σταυρό. Ένθυμούμαστε τά «Αχραντα Πάθη τοϋ Χριστοϋ, γιά νά ενισχυθούμε στόν αγώνα μας κατά τών δικών μας βδελυρών παθών, βρίσκοντας στόν Τίμιο Σταυρό στήριγμα, αναψυχή καί παρηγοριά. Οι κατεξοχήν βέβαια καρποί τής σταυρικής θυσίας τοϋ Χριστοϋ είναι ή διά τοϋ Βαπτίσματος αναγέννηση μας καί ή διά τής θείας Εύχαριστίας μετοχή μας στήν αληθινή καί αιώνια ζωή, τή ζωή τοϋ Χριστοϋ.

Πώς γινόμαστε σύνθρονοι μέ τόν Πατέρα;
Τί άλλο όμως είναι αύτά τά Μυστήρια, παρά δώρα τής Ίερωσύνης τοϋ Χριστοϋ, άφοϋ ό Χριστός μέ τόν Σταυρό του έγινε ό Μέγας Άρχιερέας μας; Πεθαίνοντας πάνω στόν Σταυρό τέλεσε τήν ΰψιστη θεία Λειτουργία, στήν οποία ό Ίδιος είναι θύτης καί θύμα. Τέτοια μέρα, λοιπόν, ταιριάζει νά ακούσουμε τόν άπόστολο Παύλο νά μάς προβάλλει κάποιες πλευρές τοϋ Μεγάλου Μυστηρίου τής Ίερωσύνης τοϋ Χριστοϋ. Πρόκειται γιά διδασκαλία πού άποτελεϊ τή ραχοκοκαλιά τής πρός Έβραίους έπιστολής του.

Κατ’ αρχήν, Αρχιερέας μας καί πηγή τής άνθρώπινης Ίερωσύνης δεν είναι άπλώς ένας άνθρωπος, άλλα ό Υίός καί προαιώνιος Λόγος τοϋ θεοϋ, πού έν χρόνω καταδέχθηκε γιά έμάς νά γίνει άνθρωπος. Ή μεγαλωσύνη του όμως δέν έγκειται μόνο στή θεία του φύση, άλλα καί στό ότι μέ την «Ανάληψη του δόξασε καί τήν ανθρώπινη φύση του ένθρονίζοντάς την στά δεξιά τοϋ Πατέρα του. «Ετσι, ό Άρχιερέας μας έδωσε τή δυνατότητα καί σέ έμάς νά κληρονομήσουμε θεία δόξα. Μπορούμε πλέον νά μπούμε στήν άφθαρτη καί αιώνια Βασιλεία του, τή στιγμή πού ό πρώτος χειροτονημένος ίερέας, ό Ααρών, καί ό χειροτονήσας αύτόν άδελφός του Μωϋσής δέν αξιώθηκαν οι ίδιοι νά μπουν στή φθαρτή και προσωρινή Γή τής Έπαγγελίας. Γιά νά γίνουμε όμως μέτοχοι μιάς τόσο λαμπρής κληρονομιάς, χρειάζεται κι έμεΐς νά κοπιάσουμε «κρατώντας τήν ομολογία» τής άληθινης πίστης. Καί, φυσικά, αυτό δεν εξαντλείται στην «αποστήθιση» άπλώς τοϋ Συμβόλου τής Πίστεώς μας. Χρειάζεται κι έμεϊς νά γίνουμε «‘ιερεΐς» τοϋ έαυτοϋ μας, θυσιάζοντας τίς έμπαθεΐς κινήσεις τοϋ έγώ μας καί εργαζόμενοι φιλόπονα γιά τήν απόκτηση των αρετών.

Ό μόνος δυνάμενος συμπαθήσαι
Σ αυτόν τόν αγώνα έχουμε συμπαραστάτη τόν αρχιερέα μας Χριστό. Τό γεγονός ότι συγκάθηται πλέον ώς θεάνθρωπος στον θρόνο μέ τόν Επουράνιο Πατέρα του δέν σημαίνει ότι μάς εγκατέλειψε. Συνεχίζει νά μας ενισχύει στην άρση τοϋ δικοΰ μας σταυρού. Μάλιστα τώρα πρέπει νά μάς παρηγορεί ιδιαίτερα τό γεγονός ότι είναι αχώριστα ένωμένος μέ τήν ανθρώπινη φύση του, μέ τήν οποία όχι μόνο «περπάτησε» στά πιό δύσβατα μονοπάτια τοϋ ανθρώπινου πόνου άλλα καί «τραχύτερον πάντων τών ανθρώπων έλαβε πεΐραν», λέει ό ίερός Χρυσόστομος. «Ηπιε μέχρι τήν τελευταία σταγόνα τό πιό πικρό ποτήρι τής άνθρώπινης όδύνης. Γεύθηκετήν πιό ακραία θλίψη πού μπορεί νά βιώσει άνθρωπος. Κανείς άνθρωπος δέν έζησε ποτέ τόσο μεγάλη αγωνία, ώστε νά ιδρώσει αίμα! (Λουκ. 22,44).
Γι αύτό, δεν είναι υπερβολή αύτό πού είπε ένας θεολόγος τής Δύσης: «Ό Υιός τοΰ θεοϋ υπέφερε μέχρι θανάτου, όχι γιά νά πάψουν νά υποφέρουν οι άνθρωποι, άλλα γιά νά είναι τά παθήματά τους όμοια μέ Εκείνου». Ίσως δέν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή ένίσχυσης άπό αύτόν τόν λογισμό, πού άποτελεΐ καί υπέροχη ερμηνεία τής άποστολικής φράσης: ««Εχομεν αρχιερέα δυνάμενον συμπαθήσαι ταΪς άσθενείαις ημών» (Έβρ. 4,15). Καί «άσθένειες» δέν είναι μόνο οι φυσικές άδυναμίες ή οι θλίψείς μας άλλα κάθε εϊδος πειρασμού, πού καί ό Χρι-στος δοκίμασε, χωρίς όμως ποτέ νά υποκύψει καί νά υποπέσει σέ καμία άμαρτία. Ό -κάθε άλλο παρά άγευστος θλίψεων καί πειρασμών- Χρυσορρήμων Ίωάννης δέν καταφέρνει νά κρύψει τήν εμπειρία του ότι «είναι δυνατόν καί σέ φουρτούνα θλίψεων καί σέ καύσωνα πειρασμών νά άντιστέκεται κανείς χωρίς νά άμαρτάνει». Καί αύτό μπορούμε νά τό κατορθώσουμε, όταν μέ θάρρος καί χωρίς φόβο προσπίπτουμε στόν θρόνο τοϋ Χριστοϋ, ό όποίος χώρα δέν είναι «θρόνος κρίσεως άλλα θρόνος χάριτος». Μόνο άπό έκεΐ μπορούμε νά άντλήσουμε δύναμη καί κατάλληλη βοήθεια γιά κάθε κρίσιμη ώρα πειρασμού.

Άναμάρτητος άλλα ότι αύτόκλητος
Αϊτιολογώντας περισσότερο ό άπόστολος Παΰλος γιατί προσερχόμενοι σ’ Αύτόν θά βροϋμε σίγουρα έλεος, μάς θυμίζει καί ένα ακόμη σημείο στό όποϊο υπερέχει Έκεΐνος άπό τούς άνθρώπους ίερεΐς. Οϊ άνθρωποι ϊερεϊς, φυσικά, μπορούν έπίσης νά συμπάστουν καί νά κατανοοϋν τούς άλλους στίς άδυναμίες καί στίς πτώσεις τους, άφοΰ καί αύτοί είναι άδύνατοι. Ώς άνθρωποι όμως περιπίπτουν καί σέ άμαρτίες καί γι’ αύτές πρέπει νά προσφέρουν στόν θεό θυσία, όπως προσφέρουν καί γιά τίς άμαρτίες τοϋ λαοϋ. Άντίθετα ό Χριστός, ώς άνα-μάρτητος, δέν έχει ανάγκη νά προσφέρει θυσία γιά τόν Έαυτό του. Ή θυσία του, πού ήταν θυσία τοϋ ϊδιου τοΰ Έαυτοϋ του, ήταν μόνο γιά έμάς- γιά τή συγχώρηση τών δικών μας άμαρτιών.
Κλείνοντας στό σημερινό απόσπασμα τή διδασκαλία του ό «ούκ έξ ανθρώπων άλλ’ έκ θεοϋ κληθείς» Άπόστολος δέν μπορεί νά μήν τονίσει τό γνώρισμα πού εϊναι κοινό καί στήν ανθρώπινη Ίερωσύνη καί στήν ίερωσύνη τοϋ Χριστοϋ: καί οϊ δύο είναι θεόκλητες- δέν είναι αύτόκλητες. Ή κλήση είναι άπό τόν θεό. Καί, άν ό άναμάρτητος Χριστός δέν έγινε άρχιερέας μας αύτόκλητος, άλλα τόν κάλεσε καί τόν έχρισε ό Πατέρας του, πολύ περισσότερο πρέπει ή ανθρώπινη ίερωσύνη νά μήν είναι οϋτε καρπός εύγενοΰς (έστω) φιλοδοξίας ούτε -ακόμη χειρότερα- ικανοποίηση έπιθυμίας καριέρας. θεμέλιο, αρχή άλλα καί τελείωση τής ίερωσύνης πρέπει νά είναι ή ταπείνωση καί υπακοή στό θείο θέλημα, άφοϋ καί ή τέλεια θεία Λειτουργία τής Σταυρικής θυσίας τοϋ Χριστοϋ ήταν καρπός άκρας ταπείνωσης καί έως θανάτου ύπακοής στόν Πατέρα του. 

Άρχιμ. Β. Λ.