Header Ads

ΦΙΛΟΖΩΪΚΑ ΘΕΜΑΤΑ : Ο πιο αδικημένος φίλος του ανθρώπου


ΑΡΘΡΟ του ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΛΛΙΑΚΟΥ *

Τον τελευταίο καιρό βλέπουν το φως της δημοσι­ότητας περιστατικά κακομεταχείρισης ζώων, κυρίως σκύλων, που η βαρβαρότητα και η σκληρότητά τους προκαλούν αγανάκτηση και θλίψη στην κοινωνία, α­κόμη και σε μη φιλόζωα άτομα.
Το συμπαθέστατο αυτό τετράποδο (ό κύων, γενική του κυνός κατά τους αρχαίους) με τις πολλές ράτσες του, έχει προ­σφέρει και προσφέρει τη μεγαλύ­τερη ποικιλία υπηρεσιών προς τον άνθρωπο, από οποιοδήποτε άλλο κατοικίδιο, από πολλές χιλιάδες χρόνια.
Την ποικιλία και το πλήθος των ικανοτήτων του, ανάλογα με τη ράτσα, έχει καλλιεργήσει και
εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος, ώ­στε σε πολλές περιπτώσεις να έ­χει καταστεί ο σκύλος απαραίτη­τος και αναντικατάστατος βοηθός του.
Είναι γνωστή η οξύτητα της ό­σφρησης, της ακοής, της όρασης, η δυνατή μνήμη και η μεγάλη α­ντίληψη του (μπορεί να μάθει και να εκτελέσει μέχρι εξήντα εντο­λές). Αλλά και τα συναισθηματικά του προτερήματα δεν είναι λίγα. Η απεριόριστη υπακοή, αφοσίωση, υπομονή, αυτο­θυσία, προθυμία, προσαρμοστικότητα, ομαδικότητα για συνεργασία, συμμετοχή και δεκτικότητα σε παι­χνίδια, χάδια κλπ τον καθιστούν περισσότερο πολύ­τιμο συνεργάτη.
Το γνωστότερο καθήκον, που από αιώνες φέρει εις πέρας, είναι το καθήκον του φύλακα. Γνωστός από τη μυθολογία ο Κέρβερος, ο φοβερός φύλακας του Άδη με τα τρία κεφάλια, αλλά και ο φύλακας των κοπα­διών του Οδυσσέα, ο Άργος. Σήμερα σε όλα σχεδόν τα σημεία της ανθρώπινης δραστηριότητας, σπίτια, εργοστάσια, αποθήκες, εργαστήρια, επιστημονικές ε­γκαταστάσεις κλπ που χρειάζονται φύλαξη, η παρου­σία του σκύλου είναι ο κανόνας.
Συνεργάτης του ανθρώπου στο κυνήγι, συνεργά­της στη διάσωση ανθρώπων στις Άλπεις από σκύλους του Αγίου Βερνάρδου. Από αιώνες το μεταφορικό μέ­σο στον παγωμένο Βορρά σύροντας τα έλκηθρα. Α­νεκτίμητος ανιχνευτής χαμένων ανθρώπων κάτω α­πό χιονοστιβάδες ή κάτω από χαλάσματα καταστρο­φικών θεομηνιών ή δυστυχημάτων. Ειδικός βοηθός της αστυνομίας στην αποκάλυψη παράνομου εμπο­ρίου και απαγορευμένων ουσιών κλπ. Πειραματόζωο σε διάφορα εργαστήρια για χάρη του ανθρώπου. Να θυμηθούμε τη σκυλίτσα Λάικα που έγινε...αστροναύ­της. Πιστός φίλος και βοηθός σε υπερήλικα, μοναχι­κά και άτομα ΑΜΕΑ. Όχι σπάνια είναι και θεραπευτικό μέσο για ειδικές κατηγορίες ψυχολογικών παθήσεων, αφού διαθέτουν υπομονή, προθυμία, δεκτικότητα σε παιχνίδια, χάδια και ατελείωτες εκδηλώσεις αγάπης για το αφεντικό τους.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες, που αποκαλύπτουν συμπεριφορά και πρωτοβουλία αυτών των τετραπό­δων, που ντυπωσιάζει. Θα αναφέρω τρεις χαρακτη­ριστικές.
Σε χωριό του Κιλκίς, σε διπλανά σπίτια μεγάλωσαν δύο αγόρια. Συνομήλικοι, αδελφικοί φίλοι. Ο ένας εί­χε ένα σκύλο, που γνώριζε όμως πολύ καλά και τον φίλο του αφεντικού του. Επιστρατεύθηκαν και οι δύ­ο το 1940 στον έλληνοιταλικό πόλεμο. Με τη λήξη του πολέμου στην Αλβανία το 1941 ο ένας γύρισε στο χωριό ένα βραδάκι. Στην υποδοχή, που του έγινε από τις δύο γειτονικές οικογένειες, ήταν παρών και ο σκύλος, που εκδηλώνοντας τη χαρά του, γύριζε γύ­ρω-γύρω από τον γείτονα, οσφραίνοντας τη μυρω­διά του και σιγογρύλιζε σαν να ζητούσε τον φίλο και αφεντικό του. Μετά από λίγο ο σκύλος εξαφανίστη­κε. Την επομένη ημέρα το μεση­μέρι εμφανίστηκε μαζί με το αφε­ντικό του, που είχε προϋπαντήσει στο διπλανό χωριό σε απόσταση 7-8 χλμ.
Θείος της μητέρας μου, σε χω­ριό της Κορινθίας, γύριζε στο σπί­τι του από το διπλανό χωριό, που είχε πουλήσει ένα ζώο (ήταν έ­μπορος ζώων). Ντυμένος με τη φουστανέλα του, ζωσμένος με το σελάχι του (χοντρή δερμάτι­νη ζώνη με θήκες), που είχε βά­λει το πορτοφόλι με τα χρήματα, έχοντας το όπλο του και τον σκύ­λο του να τον συνοδεύει. Σε κά­ποιο σημείο της διαδρομής (από­σταση των δύο χωριών 5-6χλμ) ο σκύλος χωρίς λόγο αγρίεψε. Μπή­κε μπροστά στο άλογο και αγριε­μένο γαύγιζε εμποδίζοντάς το να προχωρήσει. Ο θείος μάλωσε τον σκύλο, αλλά αυτός δεν άκουγε. Το άλογο τρόμαξε και ο θείος κινδύνευε να πέσει από το άλογο, οπό­τε νομίζοντας ότι ο σκύλος λύσσαξε, με το όπλο τον πυροβόλησε και συνέχισε τον δρόμο του. Στο σπίτι του ανακάλυψε ότι είχε χάσει το πορτοφόλι του. Γύ­ρισε πίσω βιαστικός κοιτάζοντας τον δρόμο και βρήκε τον σκύλο του νεκρό στη μέση του δρόμου. Τον σή­κωσε, για να τον πετάξει στο πλαϊνό χαντάκι και βρή­κε από κάτω το χαμένο του πορτοφόλι. Ο σκύλος θα­νάσιμα τραυματισμένος γύρισε στο πεσμένο πορτο­φόλι, για να το φυλάξει και ξεψύχησε πάνω σε αυτό. Η χαρά του για την ανεύρεση των χρημάτων εξανε­μίστηκε από τη λύπη του για την άδικη ενέργεια του. Δακρυσμένος σήκωσε το κουφάρι του ζώου, για να το θάψει σε μια γωνία στην αυλή του σπιτιού του.
Σε χωριό του Έβρου, ένα πρωινό του Δεκεμβρίου, όπως κάθε πρωί πήρε το κοπάδι του (περίπου 200 πρόβατα και 6 σκύλους) για τη βοσκή. Το βράδυ άρ­γησε να γυρίσει ο Χρήστος Κ. στο σπίτι του και η σύ­ζυγός του και ο γιος του ανησύχησαν. Στο καφενεί­ο του χωριού, που κάπου-κάπου καθυστερούσε, δεν ήταν, ούτε κανείς τον είχε δει. Σχηματίστηκαν 2 ο­μάδες συγγενών και φίλων και άρχισαν την αναζήτη­ση. Πρώτα πέρασαν από τη στάνη (το μαντρί), μήπως ο Χρήστος είχε παραμείνει εκεί. Η στάνη άδεια και έ­να από τα τσοπανόσκυλα του Χρήστου να γυρίζει συ­νέχεια γύρω από αυτή, γαυγίζοντας κατάκοπο και τα­λαιπωρημένο. Συνέχισαν να βαδίζουν μέσα στο δά­σος θεοσκότεινα και με ψιλό χιονόνερο προς την πι­θανή κατεύθυνση, που θα είχε πάει ο Χρήστος. Ακού­στηκαν γαυγίσματα και πλησιάζοντας βρήκαν το κο­πάδι ολόκληρο και τέσσερα σκυλιά να το περιτριγυ­ρίζουν και να το ελέγχουν. Στην ησυχία της νύχτας α­κούστηκαν γαυγίσματα μακριά και πάλι σιωπή. Μετά από λίγο, πάλι γαυγίσματα και πάλι λιγόλεπτη σιωπή. Έφτασαν εκεί που ήταν ο 6ος σκύλος (ο αρχηγός), ο οποίος κατέβαινε ένα μικρό λόφο, στη ρίζα ενός δέν­δρου, που ήταν νεκρός ο Χρήστος και εν συνεχεία α­νέβαινε στην κορυφή του λόφου, για να γαυγίσει, να ζητήσει βοήθεια. Το στρατηγικό σχέδιο των σκύλων: ένας να ειδοποιήσει το χωριό (τη στάνη), τα τέσσερα να φυλάξουν το κοπάδι και ο αρχηγός να φυλάει το αφεντικό!!! Όταν το κοπάδι περνούσε από εκείνο το μέρος, ο αρχηγός σταματούσε, γαύγιζε, ούρλιαζε για μερικά λεπτά και κατόπιν ακολουθούσε το κοπάδι. Σε έξι μήνες ο αρχηγός έφυγε από τη ζωή.
Τελειώνοντας εδώ η σκέψη μου γύρισε στα παιδι­κά μου χρόνια του Δημοτικού σχολείου, τότε που δι­δασκόμασταν τη ζωοφιλία και ένα τετράστιχο παιδι­κού ποιήματος για του σκύλου την ουρά έρχεται στα χείλη μου:

Και σε φίλους και σε ξένους έχω δώσει τη χαρά
Μα κανείς καμιά φορά
Καλώς όρισες δεν μου’ πε
Σαν του σκύλου την ουρά.

* Ο κ. Ανδρέας Κολιάκος, είναι Στρατιωτικός Ια­τρός - Αξ/κός ε.α. από την Κόρινθο διαμένων στην Θεσσαλονίκη.

Δεν υπάρχουν σχόλια