Έχουν δίκιο οι αγρότες; (Φ. 1966)

 

Φίλοι αγρότες, συνεχίστε το αγώνα σας, γνωρίζοντας όμως ότι πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη να αλλάξει ριζικώς το σύστημα, που ενδεχομένως έχει βολέψει πολλούς από εμάς. Ας δούμε και τις δικιές μας ευθύνες, ας γίνουμε πιο συνεπείς και συνειδητοποιημένοι Πολίτες αυτής της Χώρας, ας αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας, ας γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες και έτσι θα αλλάξουμε τα κακώς κείμενα της Πατρίδας μας.

Είμαστε μαζί σας, σε τίμιο όμως και καθαρό αγώνα…

  

 Το φως της επικαιρότητας τις τελευταίες ημέρες πέφτει πάνω στους αγρότες, που φαίνονται με τα τρακτέρ τους να κλείνουν τους δρόμους και να δημιουργούν προβλήματα στην σε κατάσταση «αδράνειας» ελληνική κοινωνία.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός, όπως πάντα, παίρνει μπροστά, φουλάρει τις μηχανές του με καύσιμο-δώρο της εκάστοτε εξουσίας. Ο ένας εναντίον του άλλου δηλαδή, αντί όλοι εναντίον αυτών που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη -υπεύθυνοι ή τουλάχιστον συνυπεύθυνοι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό για το κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας.

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αν έχουν δίκιο οι αγρότες ή για το ποιος φταίει, ας ρίξουμε μια ματιά σε σημερινά, αλλά και σε παλαιότερα δεδομένα.

Για να αγοράσουν οι αγρότες σήμερα έναν καφέ, που στοιχίζει 3€, θα πρέπει να πουλήσουν 16 κιλά σιτάρι! Φαίνεται παρανοϊκό. Το ένα κιλό ο παραγωγός το πουλάει στον χοντρέμπορα μόλις 0,19€. Εμείς το παίρνουμε στο Σουπερμάρκετ 1,70€, εννιά φορές δηλαδή πιο ακριβό!

Οι αγρότες φταίνε γι’ αυτό; Όχι βέβαια. Κι αυτοί θύματα είναι της ολιγοπωλιακής δομής της αγοράς, των τριγωνικών συναλλαγών κλπ. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι αγρότες υπεύθυνοι για τις ερευνώμενες απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ, και για τα υπόλοιπα σκάνδαλα κρατικής διαφθοράς, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, για τις αποζημιώσεις που δεν εισπράττουν, για το μεγάλο μέρος τους, που λυμαίνονται οι μεσάζοντες, με την ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεων -δεν θέλω να πιστέψω με τη συμμετοχή τους.

Για να έχει επιτυχία η αγροτική παραγωγή, απαιτείται κεντρικός σχεδιασμός (ανύπαρκτος στην Ελλάδα), δηλαδή κατευθύνσεις για το τι προϊόντα θα παράγουν, πού και πότε, πώς θα βελτιώσουν την παραγωγή τους ανά στρέμμα, πώς θα έχουν ανταγωνιστικό κόστος, πώς θα τα προωθήσουν στις διεθνείς αγορές κλπ.

Αν τα είχαν όλα αυτά, και με την στήριξη του κράτους, δεν θα ήταν σε τέτοιο βαθμό εξαρτημένοι από τις επιδοτήσεις.

Το ξέρουν, το νοιώθουν στο πετσί τους πως η ύπαιθρος σβήνει μοιραία, ο τόσο κομβικός για την επιβίωσή μας πρωτογενής τομέας αργοπεθαίνει, χωρίς προσπάθεια αντιστροφής της τάσης που επιταχύνεται συνεχώς.

Αυτοί που κατηγορούν τώρα τους αγρότες για τις κινητοποιήσεις τους δεν κατανοούν τα προβλήματά τους, ίσως γιατί δεν περνάνε απ’ τη δική τους «καμπούρα». Ουδείς θέλει να κλείνουν οι δρόμοι, αλλά, όταν ο κάθε κλάδος βρίσκεται σε απόγνωση και διαμαρτύρεται, επιλέγει τον τρόπο αντίστασης αναλόγως με το τί διαθέτει. Ας μην σχολιάσουμε και τον εσφαλμένο τρόπο, που η ΕΕ μοιράζει τις επιδοτήσεις, τον οποίον σίγουρα δεν μπορούν να επηρεάσουν οι αγρότες, αλλά μόνον οι πολιτικοί.

Η λαϊκή οργή των ανθρώπων, που παράγουν τα πάντα και τους αρπάζουν τα πάντα, απέναντι σε ένα σύστημα που τους στραγγίζει μέχρι τελευταίας ανάσας, για να θησαυρίζουν λίγοι.

Κανόνας: Την ελπίδα δεν μας την χαρίζει κανείς. Κατακτιέται μόνο με σύγκρουση.

Πάμε στο μακρινό 1981 και στα 9 χρόνια παραμονής στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Μετά, λοιπόν, την «επάρατη δεξιά» και την χούντα, 9 χρόνια ήταν αρκετά για τον ιδρυτή του να δημιουργήσει ένα μηχανισμό,  αποτελούμενο κυρίως από τη μεσαία τάξη, που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού, που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Ο Αντρέας Παπανδρέου μοίρασε αφειδώς ζεστό χρήμα, «καταφέρνοντας» οι τότε αγρότες να πουλήσουν τις αγροτικές τους περιουσίες, τα κοπάδια τους, τις μικρές τους τοπικές επιχειρήσεις, για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι στην πρωτεύουσα. Χορτασμένοι από λεφτά, τα κατέθεταν στα «μπουζούκια», αγόραζαν δύο και τρία αυτοκίνητα να κάνουν την μόστρα τους και η ζωή κυλούσε «ζάχαρη».

Μα πού βρήκε τόσο χρήμα ο Αντρέας; Να ’ναι καλά οι Τράπεζες του εξωτερικού, συν οι επιδοτήσεις της Ε.Ε. Την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά και δαπανώνται ασύστολα στο όνομα της «καμμένης γης», για να εκκολαφθεί η εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Εκτινάσσεται το δημόσιο χρέος, χωρίς στην Ελλάδα να γίνει ένα έργο. Αντιθέτως, κλείνουν οι πλέον υγιείς εγχώριες βιομηχανικές μονάδες ή βιοτεχνίες, που και κόσμο απασχολούσαν και έδιναν προστιθέμενη αξία στα προϊόντα τους, που τα εξήγαγαν κιόλας. Η κατανάλωση έχει πάει στα ύψη, οι εξαγωγές της χώρας παραμένουν στάσιμες, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, αφού η χώρα δεν παρήγαγε και μόνον εισήγε.

Ωστόσο το ΠΑΣΟΚ εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου εδραιώνεται και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Ταμεία, που χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημετέρων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και βεβαίως κομματικών μηχανισμών.

Το «ύφος» και ο «τρόπος» διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά «αλλοιώνει» τη δημοκρατία, ενώ δημιουργείται μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία. Θυμηθείτε τα σκάνδαλα που βγήκαν στη δημοσιότητα: Κοσκωτάς, Μαυράκης, Σταματελάτος, Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ κ.ά.

Και εφ’ όσον οι Τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα και δεν δανείζουν τζάμπα, το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς και πότε το Ελληνικό κράτος θα πλήρωνε τα δανεικά; Ο ορίζοντας αποπληρωμής είναι συνήθως τα 30 χρόνια, ώστε μέσα σ’ αυτό το διάστημα να κρυφτεί κάθε ύπουλη και συνήθως ασύμφορη για τον δανειζόμενο συμφωνία.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος, λοιπόν, ήταν και εξακολουθεί να είναι το προϊόν της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου από κόμματα, συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

1981 + 30 =2010. Τι έγινε τότε; Στις 8 Μαΐου 2010 ψηφίστηκε το Πρώτο Μνημόνιο. Γιατί; Μα γιατί δεν έβγαιναν οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, που έρχονταν από το μακρινό παρελθόν (συν ό,τι είχαν υπογράψει οι ενδιάμεσοι κυβερνήσαντες), επειδή η χώρα δεν παρήγαγε κέρδος, ώστε να δώσει στους δανειστές. Πρωθυπουργός τότε ο Γιώργος Παπανδρέου. Θυμηθείτε το και «λεφτά υπάρχουν»…

Πέρασαν όμως από το τιμόνι της χώρας κι άλλοι Κυβερνώντες που συνέβαλαν στην τωρινή κατάσταση. Θυμίζουμε τη «φούσκα» του Χρηματιστηρίου επί Σημίτη, όπου ό,τι λεφτά είχε ο κοσμάκης, με σημαντικό μέρος του πληθυσμού να αποτελούν οι αγρότες, τα επένδυσε σε μετοχές και ο οποίος μάς έβαλε απροετοίμαστους στην λαιμητόμο τού ευρώ, τον Καραμανλή τον νεώτερο (επί εποχής του το χρέος αυξήθηκε λόγω και της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ αργότερα οι υποδομές δεν αξιοποιήθηκαν, αλλά αφέθηκαν στην εγκατάλειψη), ο Σαμαράς και η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Παπαδήμο (ψήφισαν το Δεύτερο Μνημόνιο, επαχθέστερο του πρώτου) και ο Τσίπρας, που κατάφερε και συγκέντρωσε υπέρ του όλη τη δυσαρέσκεια του κόσμου για τους προηγούμενους, για να προδώσει κι αυτός με την σειρά του την εμπιστοσύνη του με το Τρίτο Μνημόνιο.

Καθ’ όλη αυτή τη διαδρομή, οι αγρότες πολλές φορές έκαναν αγώνα για τα δίκια τους. Πάντα έκλειναν τους δρόμους, πάντα η εξουσία τους πέταγε ψίχουλα και έφευγαν χορτασμένοι από υποσχέσεις, για να επιστρέψουν προδομένοι την επόμενη χρονιά με νέες κινητοποιήσεις. Αυτή τη φορά ίσως είναι πιο δύσκολο για την εξουσία να τους «δαμάσει» για ακόμα μια φορά. Ίσως γιατί τώρα αντιλαμβάνονται πως η ζωή τους τελειώνει...

Απορούμε δε και με τις παρεμβάσεις και αποφάσεις της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης! Τους όποιους πολιτικούς υπευθύνους τους προστατεύει το άρθρο 86 του Συντάγματος και παραμένουν ΠΑΝΤΑ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ, ενώ τις Τράπεζες, τα funds που παίρνουν κοψοχρονιά τα σπίτια του κοσμάκη, δεν τις βλέπουν…

Φίλοι αγρότες,

Συνεχίστε το αγώνα σας, γνωρίζοντας όμως ότι πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη να αλλάξει ριζικώς το σύστημα, που ενδεχομένως έχει βολέψει πολλούς από εμάς.

Ας δούμε και τις δικιές μας ευθύνες, ας γίνουμε πιο συνεπείς και συνειδητοποιημένοι Πολίτες αυτής της Χώρας, ας αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας, ας γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες και έτσι θα αλλάξουμε τα κακώς κείμενα της Πατρίδας μας.

Είμαστε μαζί σας, σε τίμιο όμως και καθαρό αγώνα…