UNICS - Ερανίσματα από τον πλούτο της Θείας Λειτουργίας (Φ. 1964)

Από Unics (Δημοσιεύσεις Facebook)

Άλμπουμ ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ - ΤΕΧΝΗ

Συχνά προσερχόμαστε στη Θεία Λειτουργία με διάθεση παρακολούθησης και όχι συμμετοχής και κοινωνίας. Η παρακολούθηση αποτελεί ένα καλό βήμα, αλλά όχι το στόχο, που είναι δι’ αυτής να αξιωθούμε της Θείας Κοινωνίας. Καθόλου εύκολο και δυνατό να συμβεί με τις δικές μας κοσμικές δυνάμεις, δυνατόν όμως, όταν με ταπείνωση παραθέτουμε το είναι μας στα χέρια του Κυρίου. Όταν η προσευχή μας βγαίνει αυθόρμητα και φυσικά από το εσώτερο ταμιείο μας, την Καρδιά κατά τους πατέρες της Εκκλησίας, τότε γινόμαστε κοινωνοί και μπορούμε να μετάσχουμε των Θείων Ενεργειών.

Σε τέτοια κατάσταση μετέχοντας των ιερών λόγων, που περιλαμβάνονται στη Θεία Λειτουργία, υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε να ανοίγουν οι νοητικές θύρες μίας υπερούσιας κατανόησης. Όταν τούτο συμβαίνει, η επίδρασή του διαρκεί και μετά τη Θεία Λειτουργία, δίνοντας ένα υπερβατικό νόημα στην καθημερινότητα.

Γι’ αυτό αξίζει να προσπαθούμε να συγκεντρωνόμστε με προσευχή στους λόγους και τα ιερά δρώμενα, ώστε κάθε φορά να δεχόμαστε τις Θείες Δωρεές, με όποιον τρόπο κάθε φορά μας προσφέρονται.

Σήμερα ο νους μου αισθάνθηκε μία υπερούσια χαρά ακούγοντας για πολλοστή φορά τους στίχους από τον ΡΜΒ (142ο) Ψαλμό του Δαυίδ, που φωτίστηκαν με διαφορετική ένσταση: «Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων», δηλαδή: «Τότε θυμήθηκα τὶς παλιὲς εὐτυχισμένες μέρες, προσήλωσα τὴ σκέψη μου σ᾿ ὅλα ὅσα ἔκανες, μελέτησα τὰ ἔργα τῶν χεριῶν Σου».

Η άσκηση της ανάμνησης των «αρχαίων ημερών» οδηγεί στην ανακάλυψη των Θείων Ενεργειών, που μας περιβάλουν και εκδηλώνουν τη Θεία Πρόνοια εντός του κόσμου και του βίου μας. Θυμίζει, χωρίς να ταυτίζεται, την Πυθαγόρεια ημερήσια άσκηση των τριών ερωτημάτων: «πῆ παρέβην; τί δ’ ἔρεξα; τί μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη;» (τί παραβίασα, τί έπραξα σωστά, τι εξ όσων έπρεπε να πράξω δεν το ολοκλήρωσα). Η διαφορά εντοπίζεται στην επικέντρωση όχι στον εαυτό, αλλά στο Δημιουργό μας και στις δικές Του ενέργειες. Με τον τρόπο αυτό μας παρέχεται η δύναμη της ελπίδας μπροστά στα δεινά του βίου, μας αποκαλύπτονται τα μέσα εμφάνισης της δράσης των παιδευτικών Θείων Νόμων, καλλιεργείται η εμπιστοσύνη στο Θεό και η ψυχοσωτήρια υπομονή. Σε ένα χωροχρονικό άλμα η Ανθρώπινη Ψυχή, που έχει τόσο πλανηθεί και παραμορφωθεί υπό την επίδραση των παθών και της εγκοσμιότητας, μπορεί στιγμιαία να ρίξει μία φευγαλέα ματιά στην άσπιλη Εικόνα της, ώστε να οραματιστεί, διψάσει και ενεργήσει για την Ομοίωσή της προς τον Θείο Δημιουργό της.

Για να διατηρήσει η Ψυχή όμως αυτήν την Θεία Ορμή της θα πρέπει συνεχώς να τροφοδοτείται από άνωθεν ενέργεια, με την οποία θα διακρίνει στα πάντα, μέσα στον καθημερινό βίο, τα έργα, τις Ενέργειες του Θεού, αφού τίποτα δεν είναι ασύνδετο από Αυτόν. Έτσι ακόμη και μέσα από τους φυσικούς νόμους και επιστήμες δυνάμεθα, μέσω των αναλογιών, να αποκτούμε επίγνωση των ενεργειών του Θεού, να φωτιζόμαστε, να ενδυναμωνόμαστε και πορευόμαστε μέσα στην αγαθότητά Του προς την ατομική και συλλογική εντελέχεια, τη ζωή δηλαδή με Θεία σκοπιμότητα και τελειότητα.

Με τον τρόπο αυτό καταπολεμείται η επικρατούσα πλάνη της αντιπαράθεσης Πίστης και Επιστήμης, αφού τα δύο εν Κυρίω συγχωνεύονται στο Αυτό, όπως τόσο εύστοχα περιέγραψε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην Προς Εφεσίους επιστολή του (Πρὸς Ἐφεσίους 2:14–22):

«… 14 ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἕν, καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας,

15 τὴν ἔχθραν ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ, τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον, ποιῶν εἰρήνην,

16 καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ…», δηλαδή:

«14 Αυτός έκανε τους δύο ένα (Ιουδαίους και Εθνικούς, αλλά και γενικότερα υπερέβη τον κόσμο της δυαδικότητας και αντιπαράθεσης των αντιθέτων) και γκρέμισε το μεσοτοιχίο που τους χώριζε,

15 δηλαδή την έχθρα, καταργώντας με τη σάρκα Του τον νόμο των δογματικών εντολών, ώστε τους δύο να τους δημιουργήσει μέσα Του σε έναν καινούργιο άνθρωπο, φέρνοντας ειρήνη·

16 και για να συμφιλιώσει τους δύο (όλη την Ανθρωπότητα) με τον Θεό μέσα σε ένα σώμα, μέσω του σταυρού, σκοτώνοντας την έχθρα μέσα σ’ Αυτό».

Αυτός είναι ο δρόμος της μόνης δυνατής μεταμόρφωσης του Κόσμου σε επίγειο Παράδεισο, εντός της Ιστορίας και όχι μόνον μετά θάνατον!

*Κυριάκος Κόκκινος

Δικηγόρος - Διαμεσολαβητής

CSAP, Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ