Header Ads

Πολιτιστικές εκδηλώσεις πολλαπλών μηνυμάτων (Φ. 1932)

 

 


Του Περικλή Καπνιστή*



Το Σάββατο 8 Μαρτίου 2025 υπό την αιγίδα του Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου Κορίνθου, οργανώθηκε με το σκεπτικό διαφύλαξης και προβολής της υλικής και άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Κορίνθου και όχι μόνο, εκδήλωση αφιερωμένη στο μουσικό έργο «Καταχνιά» του Χρήστου Λεοντή, που ηχογραφήθηκε το 1964 και στο οποίο συμμετείχε και η Χορωδία Κορίνθου υπό την δ/νση του μαέστρου Αλέξανδρου Παπαγιαννόπουλου.

Για τις λεπτομέρειες της αξέχαστης αυτής βραδιάς, τις θύμησες, τη συγκίνηση και την συναισθηματική φόρτιση από την απόδοση κάποιων τραγουδιών του δίσκου από τρεις γενιές χορωδών που βρέθηκαν επί σκηνής υπό τη δ/νση της μαέστρου Φάλιας Παπαγιαννοπούλου, καθώς και από την προβολή του ντοκιμαντέρ «Κατοχή- Αντίσταση- Απελευθέρωση» σε σκηνοθεσία Ίωνα Ευθυμίου δεν θ’ ασχοληθώ ιδιαίτερα, αφού το μέρος αυτό και η προβολή του εμπίπτει στην αρμοδιότητα άλλων που έχουν και περισσότερα στοιχεία στη διάθεσή τους. Εγώ θα επικεντρωθώ στο τελευταίο μόνο τραγούδι του δίσκου του Χρ. Λεοντή πάνω στους υπέροχους στίχους του Κ. Βίρβου, που αναφέρονται στα βιώματα εκείνης της μαύρης για τη χώρα μας Γερμανικής κατοχής, στην αντίσταση και την απελευθέρωση. Θα ήταν παράλειψή μου αν δεν σημείωνα την εκπληκτική απόδοση των τραγουδιών από τον Στ. Καζαντζίδη και την Μαρινέλα και την ομολογημένη απόλυτα επιτυχημένη-μοναδική θα έλεγα- συμβολή της νεανικής τότε Χορωδίας Κορίνθου στην επιτυχία αυτού του δίσκου.

Θα περιορισθώ λοιπόν στο τελευταίο τραγούδι το «τραγούδι της ειρήνης» ενός εκ των ποιημάτων του Βίρβου που μελοποιήθηκαν από τον νεαρό μουσικοσυνθέτη Χρ. Λεοντή, μερικά εκ των οποίων θεωρήθηκαν πολύ τολμηρά για την εποχή. Αφού από τη φωνή του μοναδικού Δημ. Μυράτ ακούγεται δις η φράση: “ ποτέ πόλεμος πια”, που μου προκαλούσε ανατριχίλα κάθε φορά που ως χορωδός της Χ.Κ και άλλων χορωδιών ευτύχησα να μετέχω στην απόδοση του παραπάνω τραγουδιού στα πλαίσια πολιτιστικών εκδηλώσεων, το τραγούδι αρχίζει με τους στίχους: «Για να ξαναβγεί ο ήλιος και να φύγει η καταχνιά, πόσο δάκρυ πόσο αίμα έχυσε αυτή γενιά….». Στο τέλος τούτου του σημειώματος θα παραθέσω τους στίχους ολόκληρου του τραγουδιού, που μου έδωσαν το έναυσμα να ασχοληθώ με την σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα, που φαίνεται να μη διδάχθηκε τίποτα από την αιματοχυσία, τις φρικαλεότητες και τις καταστροφές, την καταπάτηση κάθε ανθρώπινης αξίας, την αγριότητα των ενστίκτων που ξεπήδησαν από τα σκοτεινά υπόγεια της δήθεν έλλογης οντότητας που αυτοπροσδιορίσθηκε «άνθρωπος» εκείνη την περίοδο.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την σταδιακή επαναφορά εν τη πράξει του δόγματος της επικράτησης του ισχυροτέρου, της περιφρόνησης των κανόνων δικαίου, της σύνθλιψης κάθε προσπάθειας διαφωνίας ή αντίστασης στις επιθυμίες και τις ορέξεις των μεγιστάνων του πλούτου και της πολεμικής υπεροχής. Γιατί αλήθεια τον τελευταίο καιρό ποιος ηγήτορας και ποιος αδύναμος λαός μπορεί ν’ αντιταχθεί στη θέληση και τη δύναμη των υπερόπλων των μεγάλων και ισχυρών, όταν προκλητικά παραγκωνίζεται από τις διαπραγματεύσεις και αποφασίζουν άλλοι για την τύχη του ερήμην αυτού, όταν ξεδιάντροπα πιέζεται να συμφωνήσει υπό την άμεση ή έμμεση απειλή του αφανισμού του; Μπήκαμε φαίνεται στην εποχή που οι «μεγάλοι» ξαναμοιράζουν τον κόσμο δίκην οικοπέδων, εξυπηρετώντας μόνο τα συμφέροντά τους και την βουλιμία τους.

Να γιατί στάθηκα στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, -το τραγούδι της ειρήνης- που ενώ γράφτηκε για να θυμούνται όσοι πλήρωσαν τον παραλογισμό των πολέμων, τόσο αυτό όσο και άπειρα άλλα του διεθνούς ρεπερτορίου, δεν συγκίνησαν ποτέ αυτούς που τους σχεδιάζουν και τους υλοποιούν χωρίς δισταγμό, χωρίς ενσυναίσθηση, δίχως ευαισθησία και προπαντός ανθρωπιά.



Αφιερώνω τους στίχους του τραγουδιού σε όσους δεν έτυχε ν΄ακούσουν το δίσκο ή να βρεθούν σε κάποια εκδήλωση που τραγουδήθηκαν μερικά από τα τραγούδια του.

Το τραγούδι της ειρήνης

 Για να ξαναβγεί ον ήλιος, για να γίνει ξαστεριά

πόσο δάκρυ , πόσο αίμα έχυσε αυτή η γενιά

Και  στη ρημαγμένη γη χαρωπή χτυπά η καμπάνα

και το γέλιο ξανανθεί στη χαροκαμένη μάνα

Της ειρήνης το  τραγούδι τραγουδήστε μ’ ένα στόμα,

πασχαλιάς να βγει λουλούδι στο καψαλισμένο χώμα.

Περιστέρι πληγωμένο ξαναχτίσε τη φωλιά από χώμα

 ματωμένο και κλαδί από ελιά. 

 Των ανθρώπων η οργή να μη την ξαναρημάξει

 να μην  βρεθεί, άλλη μάνα να μην κλάψει.

Της ειρήνης το  τραγούδι τραγουδήστε μ’ ένα στόμα,

πασχαλιάς να βγει λουλούδι στο καψαλισμένο χώμα.  

              

 

Περικλής Καπνιστής, είναι εκπαιδευτικός από την Κόρινθο

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια