ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (Φ. 1929)
Η θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών
Μεγάλη εντύπωση μου είχαν κάνει τα θαύματα του Ιησού Χριστού, όπως μας τα διηγόταν ο Μακαριστός π. Νεκτάριος Μαρμαρινός στα παιδικά μου χρόνια στο Κατηχητικό του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου, στην Κόρινθο. Ενθυμούμαι ειδικότερα γιατί είναι χαραγμένο στη μνήμη μου το θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών. Ήταν συνηθισμένο την εποχή εκείνη η κατάληψη ανθρώπινου σώματος και πνεύματος από τον διάβολο
Συγκεκριμένα ο Ιησούς Χριστός συνάντησε έξω από την πόλη έναν άνδρα που από χρόνια κυριαρχείτο από τα δαιμόνια, που συνήθιζε να γυρίζει γυμνός και να κοιμάται στο νεκροταφείο. Ακόμη και τα μέλη της οικογένειας του για να βρουν την ησυχία τους, όταν ήταν σπίτι, συνήθιζαν να τον δένουν χειροπόδαρα. ΄Ηταν ένας άνθρωπος επικίνδυνος.
Όταν τα δαιμόνια αντιλήφθηκαν την πρόθεση του Ιησού να τα εκβάλλει από την φωλιά τους άρχισαν να τον βρίζουν και να του επιτίθενται φραστικά. Ο Ιησούς Χριστός, ως φιλεύσπλαχνος Θεός, διατάσσει να απέλθουν από αυτόν τα δαιμόνια και τότε αυτός ελευθερώνεται, γίνεται ήρεμος, μειλίχιος, αποκτά την υγεία του. Τα δαιμόνια με την άδεια του Ιησού εισέρχονται σε μια αγέλη χοίρων, που ορμούν και πνίγονται στη θάλασσα.
Από την ώρα αυτή του θαύματος όλα άλλαξαν και δεν ήταν παράξενο ούτε περίεργο αυτό που ακολούθησε. Θα έλεγα φυσικό και αναμενόμενο όταν ένας άνθρωπος με ένα τραγικό χθες, που του έφερνε πόνο και θλίψη, ζώντας ανάμεσα στα μνήματα των νεκρών, να θέλει να μείνει κοντά στον Χριστό.
Μεταμορφώθηκε ο θεραπευθείς, έγινε άλλος άνθρωπος. Ένας πρώην δαιμονιζόμενος, που τώρα είναι σόφρων. Ένας αλυσοδεμένος, γυμνός, γεμάτος πληγές και κακία, τώρα είναι καθαρός, ντυμένος και ήρεμος, καθισμένος στα πόδια του Ιησού Χριστού από ευγνωμοσύνη. Χθες ανάμεσα στους νεκρούς, σήμερα κοντά στους ζωντανούς. Τίποτα πιο φυσικό να είναι δίπλα στην πηγή της ζωής!
Σκέφτομαι ότι, το κάθε θαύμα του Ιησού Χριστού, όπως κι ολόκληρη η διδασκαλία του, έχουν ως κύριο στόχο και σκοπό να αποκαλύψουν το μυστήριο του ερχομού της Βασιλείας του Θεού στο κόσμο. Μιάς Βασιλείας όπου δεν έχει θέση ο πόνος και η δυστυχία, οι θλίψεις και οι αρρώστιες, οι αγωνίες και η εγκληματικότητα, η ψευτιά και η υποκρισία, η φτώχεια και η μιζέρια κι όλα τα κοινωνικά δεινά της ανθρωπότητας, όπως είναι οι φυλετικές διακρίσεις και οι καθημερινές συγκρούσεις σε εμπόλεμες περιοχές.
Το δίδαγμα αυτού του περιστατικού σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ στη ζωή μας να περιφρονήσουμε ή να υποτιμήσουμε οποιονδήποτε άνθρωπο. Αντίθετα πρέπει να προσευχόμαστε για τον κάθε άνθρωπο, προσφέροντάς του έργα αγάπης γιατί ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από τις εντυπώσεις που έχουμε γι’ αυτόν, έχει δημιουργηθεί «κατ’ εικόνα Θεού». Αυτό σημαίνει ότι στη θετική συνάντησή μας και στη σχέση μας με τον κάθε άνθρωπο συναντούμε τον Θεόν.
Γι’ αυτό και ο Χριστός μας τόνισε ότι την ώρα που βοηθούμε το διπλανό μας επικοινωνούμε μαζί με το Θεό, παίρνοντας δυνάμεις που είναι απαραίτητες για να ζήσουμε όχι μόνο μια καλύτερη ζωή στον κόσμο αυτό, αλλά και στην αιωνιότητα, για να οδηγήσουμε τους εαυτούς μας στη ζωή του Παραδείσου.
Γι΄αυτό κι εμείς οφείλουμε να είμαστε κοντά Του, στη βάρκα σωτηρίας της αγάπης Του!
Αφήστε ένα σχόλιο