Το διακύβευμα των φετινών εκλογών (Φ. 1837)

 

Γράφει ο Κώστας Τζαναβάρας

Καθώς είμαστε λίγο πριν την τελική ευθεία των βουλευτικών εκλογών, και με σοβαρό ενδεχόμενο επανάληψης, ενώ στο βάθος είναι προγραμματισμένες και οι αυτοδιοικητικές, προτείνω να το φιλοσοφήσουμε. Τουτέστιν: να επιλέξουμε ποιό είναι το κύριο ζήτημα που θα κριθεί. Το διακύβευμα.
 

Η ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, βεβαίως, ασχολείται υπερβολικά με τον νικητή. Ανεξαρτήτως κόμματος, δηλαδή, οι σαφώς περισσότεροι θεωρούν αυτονόητο ότι το μακράν σημαντικότερο είναι το ποιός θα βγει πρωθυπουργός. Αντιστοίχως, δήμαρχος και περιφερειάρχης. Η ΕΛΛΑΣΣΟΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ,  ασχολείται -κι αυτή υπερβολικά - με σενάρια και ευχολόγια περί πολιτικής ενότητας. Υπάρχουν ακόμη, δηλαδή, πολλοί ψηφοφόροι που ψιθυρίζουν «βρείτε τα». Σαν να αρκεί. ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ, φαίνεται δεν θορυβούνται από τα σχετικώς αναφερόμενα στην πρόσφατη μεταπολιτευτική
Πολιτική Ιστορία μας. Ούτε οι αυτοδυναμίες έδιναν λύσεις ούτε οι πολιτικές συγκολλήσεις. Και οι όποιες επιτυχίες, ήταν ...μονίμως προσωρινές.

ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΦΘΑΣΑΜΕ στην πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία. Δέος, απορία. Σε πολιτικό επίπεδο, αναμφισβήτητα, δέσποσε κάτι πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά μας χρονικά: ο αρμόδιος υπουργός αιτιολόγησε την παραίτησή του ως ανάληψη των πολιτικών ευθυνών εκ μέρους όλων των προκατόχων του. Και αν καλοσκεφθούμε το τί αφορούν αυτές οι πολιτικές ευθύνες, είναι η αποτυχία τους να φέρουν σε πέρας τα έργα ασφαλείας της κυκλοφορίας τραίνων, ενώ τα κοινοτικά κονδύλια ήταν διαθέσιμα. Περί αυτού πρόκειται.
 

ΩΣ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ, λοιπόν, προβάλλει αβίαστα το εξής συνταρακτικό ερώτημα: σε τί μοιάζουν τα πολιτικά μας κόμματα; Και είναι συνταρακτικό, υποστηρίζω, καθώς έχουμε συνηθίσει να εστιάζουμε στο σε τί διαφέρουν. Και από αυτές τις διαφορές προκύπτει ψήφος. Σωστά;

Παραμένοντας στη σιδηροδρομική τραγωδία, ερωτάται ποιά ΑΚΡΙΒΩΣ είναι ο ομοιότητα των πολιτικών μας κομμάτων. Τί εξηγεί την γενική τους αποτυχία; Αποτυχία όχι μόνον κυβερνητική, αλλά και αντιπολιτευτική -επισημαίνω. ΘΑ ΕΒΑΖΑ ΤΙΤΛΟ τον εξής καινοφανή όρο: ατάσθαλος εξευρωπαϊσμός.
Υπόκειται, δηλαδή, όλων των μεταπολιτευτικών πολιτικών ενεργειών μία επιφανειακή αντίληψη για
τον εξευρωπαϊσμό της χώρας μας. Σαν να πατάμε σε δύο βάρκες, χωρίς να το ξέρουμε.
Σαν να γίνεται ευρωπαϊκή σύμβαση με ελληνικά τερτίπια, π.χ. Η ΧΩΡΑ βαυκαλίζεται επισήμως για το ευρωπαϊκό της κεκτημένο, παραγνωρίζοντας την θεμελιώδη ασυμβατότητα ελληνικού και ευρωπαϊκού [τουτέστιν: ρωμαϊκού] πολιτισμού.
Η χώρα παλινδρομεί, καθώς επικρατεί η πλάνη ότι οι διαφορές του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι σε σχέση με τον ΝΕΟελληνικό πολιτισμό. Η χώρα αυτοκαταστρέφεται , καθώς βλέπει λάθος τη διέξοδο. Η λύση ΔΕΝ είναι η συμμόρφωση ή η αποχώρησή μας. Η λύση είναι να ξέρουμε τί κάνουμε. Έχοντας επίγνωση της ασυμβατότητας, αλλά και της δεινής μας θέσης, ας εξευρωπαϊσθούμε.

ΠΡΩΤΑ σε αυτά που πρέπει και γίνεται, στα τραίνα λ.χ. ΜΕΤΑ, θα είναι πιό βατός ο δρόμος για να ξαναγίνουμε Έλληνες. Πρωτοπόροι.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, επιστρέφοντας στο «να το φιλοσοφήσουμε», βλέπω σαν διακύβευμα των φετινών εκλογών το αν θα αναζητήσουμε ΣΕ ΒΑΘΟΣ τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας. Αλλιώς, ως
συνήθως, θα κτίζουμε στην άμμο.

Κόρινθος 28 Μαρτίου 2023
Κώστας Τζαναβάρας

Σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας