Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟΥΣ ΤΩΡΙΝΟΥΣ ΧΑΛΕΠΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ (Φ. 1836)

 

* γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

 Μέσα  στ΄αδιέξοδο του πολέμου, της φτώχειας, της φωτιάς που έκαψε της Πατρίδας τη καρδιά έτσι που πήρε από την αγκαλιά της, τα παιδιά της, τα καλύτερα παιδιά της, που τα καμάρωνε ,αναζητάμε τρόπους για να νικήσουμε εμείς οι τωρινοί, τον φόβο για το αύριο, το δικό μας, των παιδιών μας και των αγέννητων. Προστρέχουμε ,ή θα πρέπει να προστρέξουμε στη Τέχνη τη πολύμορφη, τη πανέμορφη, που καταγράφει τη ζωή, πού είναι η ίδια η ζωή, για να πάρουμε δύναμη και κουράγιο. Γιατί η Τέχνη φίλε αναγνώστη <ΕΥΛΑΒΕΙΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ>

Ή διανοητική δύναμη, του ανθρώπου δημιουργού, είναι πολύ μεγάλη, γιατί έχει θείο δώρο. Μετέχει  στο αιώνιο, δεν αποτυπώνει μόνο το παρόν όπως το βιώνει, αλλά μέσα στο παρόν διακρίνει το μέλλον.

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, <δεν καταδέχεται>, να περισσολογεί, να υπενθυμίζει, αλλά κάνει ορατό το αόρατο, αισθητό το νοούμενο, πραγματικό το μή πραγματικό, κατά πως μας λέει ο Νομπελίστας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, στον πεζό του λόγο <Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ>

Ένα γνήσιο δημιούργημα, ξεπερνάει και αυτή ακόμα τη ζωή, κάνει ωραίο ακόμα και αυτό που έχει φθαρεί, παρηγορεί, για τη κακή στιγμή που βρίσκει στον πηγαιμό της, την Ανθρωπότητα, αποκαλύπτει την αιωνιότητα και την ωραιότητα της ζωής, που είναι και η ουσία, της μικρής μας στιγμής πάνω στη Γή . Γιατί αγαπημένε μου αναγνώστη η ομορφιά της ζωής ζεί και υπάρχει, κρυμμένη, ακόμα και στις πιό δυστυχισμένες στιγμές ωσαν τις τωρινές που βιώνουμε τούτη την ώρα, και  μόνο η τέχνη μπορεί να εξαγνίσει, και να τονώσει την ελπίδα, και τη πίστη μας, πως θα έλθουν καλύτερες μέρες βασισμένες, στις αξίες, στην Ελληνική ψυχή και σκέψη, που κληρονομήσαμε από τους Σοφούς Προγόνους μας.

 ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ την  Δικαιοσύνη, και την Αιδώ, τις υπέρτατες αρετές, να προστρέξουν σε αναζήτηση των λαθών, και των ευθυνών που ταλανίζουν το νεοελληνικό Κράτος από τη γέννησή του, μέχρι σήμερα, και  όχι με τη βία και τον αλληλοσπαραγμό. γυρεύοντας εκδίκηση. Μέ ορατά τα φαινόμενα. Δυστυχώς, κατά πως δείχνουν τα πράγματα, κάπου στον δρόμο, οί πατροπαράδοτες αξίες, που άντεξαν κατά πως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας αιώνες σκλαβιάς, έχασαν την δύναμή  τους. Οί ηθικοί ,οι άγραφοι νόμοι, τόσο στα ύψη και τα βάθη της Εξουσίας, όσο και στο επίπεδο του Λαού, δεν είναι σε καλό σημείο. Έχουν χάσει την δύναμή τους. Και βλέπουμε τούτη την ώρα της βαθιάς Εθνικής λύπης, συμπεριφορές  κάποιων  νέων, ανάμεσα στο πλήθος,  που δεν πενθούν, κρατώντας  κεριά στα χέρια ευλαβικά για να τιμήσουν τους αδικοχαμένους νεκρούς μας. Τά νέα αυτά παιδιά, που, μας άφησαν στα ξαφνικά, και πήγαν σε άλλη τροχιά, σ’άλλον πλανήτη, αυτόν της απόλυτης σιωπής,  είναι τα  μόνα  που δικαιούνται να ομιλούν, και τα  ακούμε, όσοι μπορούμε, και μπορούμε, λίγοι, πολλοί, δεν έχει σημασία, να μας ρωτάνε <γιατί> αλλά  και με  τη σοφία που απέκτησαν με τόσο κόπο να φωνάζουν και σε εκείνα Ελληνόπουλα και αυτά,  που κατέβηκαν  στης πόλης  δρόμους, με διάθεση βίας. Μη καταστρέφετε αδέλφια τη Πατρίδα. Ήταν τα άτυχα νεκρά παιδιά μας, αυτά, είχαν ζήσει τον μικρό χρόνο που τους αναλογούσε, στης Παιδείας τον πανέμορφο τοπίο, μέσα στην ομορφιά και την αλήθεια, της Γνώσης, και της Τέχνης, τα χαρακτηριστικά τα αναλλοίωτα. Καί το επαναλαμβάνουμε με πόνο, ανείπωτο πόνο. <Δέν τα προστάτεψε ως όφειλε η Πατρίδα τους, που αγαπούσαν τόσο, και την έκαναν περήφανη. 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ φίλε αναγνώστη, δεν είναι μόνο, οι άνθρωποι που υπηρετούν τη Τέχνη, αλλά και οι Νομοθέτες, Πολιτικοί, οι θεμελιωτές της Κοινωνίας των Πολιτών, αλλά και όλοι όσοι συμβάλουν στην ανάτασή της, Ή Τέχνη, εμέ την όποια μορφή της, ακόμα και η Τέχνη του εφικτού, για παράδειγμα, όπως λέγεται η Τέχνη της Πολιτικής, έχει μεγάλη δύναμη, γι’αυτό οι άνθρωποι που την υπηρετούν, πρέπει ο καθένας ξεχωριστά, να είναι ικανός να επιτελέσει τον προορισμό του, να είναι χρησιμοποιούμε για το καλό του <ΌΛΟΥ>. Τότε μόνο η δύναμή του είναι αυθεντική, πηγάζει από τον εσωτερικό του κόσμο, και ο ίδιος δεν είναι δέσμιος τυχαίων γεγονότων, αλλά είναι μπροστάρης, Είναι οδηγητής σε έναν δρόμο, χωρίς σκιές και φόβους, φωτεινός, με σηματοδότες προστασίας, όπου ή ορατότητα μεγαλώνει, και βγάζει σε τόπο ασφαλή, τον Πολίτη = ταξιδευτή,  που τον εμπιστεύθηκε.

Τελειώνοντας φίλε αναγνώστη η νέα γέννα, κατά πως συμβουλεύει ο Ποιητής μας, είθε, να βγάλει  μπροστά, στον Κοινωνικό και Πολιτικό στίβο, τόσο στον Εθνικό όσο και στον τοπικό περισσότερος γνήσιους  Δημιουργούς, με την όποια μορφή, και να πάνε τη Πατρίδας μας, σε ένα τοπίο Αλήθειας Δικαιοσύνης Ασφάλειας, ώστε να ξαναβρεί η Ελλάδα μας τα χνάρια της γιατί κατά πως λέει  ο ΣΈΛΛΕΫ <Ο Δημιουργός, είναι άνθρωπος περήφανος, έτσι που, η ίδια η Τέχνη, που είναι η Αλήθεια και η ωραιότητας της ζωής, είναι  ανιδιοτελής, αντιδουλική, αδιάλλακτη, ανεξάρτητη, και προηγείται δεν ακολουθεί τη ζωή. Είναι η ίδια η Δικαιοσύνη, με την αρχαία σημασία της έννοιας. Είναι το δικαίωμα του ανθρώπου, σε μιά ζωή πραγματική, προστατευμένη, χωρίς προσποίηση, χωρίς δήθεν, δίχως συμβιβασμούς, αναγκαιότητες, και συμφέροντα, τα κύρια χαρακτηριστικά της απληστίας που είναι η αιτία όλων των κακών του Κόσμου μας. 

 

* Παυλίνα Μπεχράκη

Εικαστικός  Συγγραφέας Ποιήτρια