ΙΔΡΥΣΗ ΚΕΝΤΡΩΝ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗΣ ΝΕΚΡΩΝ φ.1762

Κοινωνικά θεματα 

Ίδρυση Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών (ΦΕΚ 745Β’, 31/5/2010)

  

Για το θέμα των νεκροταφείων ο κύριος υπουργός, σχημάτισε εκτάκτως μια επιτροπή με πρόσωπα από διάφορες ειδικότητες. Ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της χώρας.

Έπρεπε να ακουστούν όλες οι απόψεις και να παρθούν το συντομότερο αποφάσεις.

«Να τους καίμε αμέσως, φρέσκους - φρέσκους, πρότεινε ο φούρναρης που ήταν εξοικειωμένος μετά ψητά και να παραδίνουμε στους συγγενείς το σακουλάκι με τη στάχτη τους και ας το κάνουν ότι θέλουν. Ας το φυλάξουν στο σεντούκι τους δίπλα στα άλλα, ας το βάλουν στα θεμέλια του σπιτιού τους, στη βιτρίνα του σαλο νιού τους, πούδρα στη μούρη τους... Ας το σκορπίσουν μία μέρα με πολλά μποφόρ στον άνεμο...» «Συμφωνώ απολύτως με το φούρναρη, υπερθεμάτισε η κυρία Δαμανάκη, αλλά τη στάχτη τους να μην την σκορπίζουν στον άνεμο, γιατί μετά από μερικά χρόνια, η πόλις θα γίνει Πομπηία. Να την κάνουμε σαπούνι, είπε να έχει ο λαός να πλένεται που βρωμάει ολόκληρος σαν γουρούνι.» «Όχι είπε κατηγορηματικά ο διπλανός της, αυτός ήταν εισαγωγέας ζωοτροφών. «Πιο συμφέρον είναι να τους αποξεραίνουμε, να τους περνούμε στο μύλο και να τους χρησιμοποιούμε για ζωοτροφές.

Όπως αυτές που ταΐζουμε τις αγελάδες και τρελαίνονται. Έτσι θα τρελάνουμε όλα τα ζώα. Το ένα θα περπατάει (ανάλογα με την τροφή που έφαγε) κορδωμένο σαν τους εγωιστές. Το άλλο θα γίνει ο μεγαλύτερος λωποδύτης, αν έχει φάει κλέφτη. Το άλλο κουνιστό αν έχει φάει ομοφυλόφιλο...

Θα είναι τρομερά διασκεδαστικό, και αυτό θα έχει όφελος στην οικονομία της χώρας. Η σοβαρότητα δεν του πηγαίνει καθόλου του ανθρώπου. Τον κάνει ψεύτικό και γελοίο. Αρρωσταίνουν κιόλας οι σοβαροί ενώ οι ανόητοι δεν παθαίνουν τίποτα. » Και γιατί για ζωοτροφές, αγαπητοί; Μπορούμε να τους χρησιμοποιούμε για λίπασμα πολυτελείας στα μποστάνια και στους μπαξέδες, και αυτό θα επιφέρει πιο πολλά κέρδη.

Κάθε σπυρί του θα είναι καλύτερο από αντρική ορμόνη.» Αυτός ήταν γεωπόνος. Και κάθε λουλουδάκι και κάθε κρίνο, είπε θα χει κάτι, έστω μία αμαρτία, από εκείνον που έφυγε, και όποιος σκύβει να το μυρίσει, θα τον παίρνει μία χαρά ανοιξιάτικη, και μία ηδονική διάθεση αμαρτίας θα το τυλίγει. Μπορεί έτσι, ένα νέο είδος λουλουδιών, με αλλόκοτα αρώματα, μορφές και ιδιότητες ν’ ανθίσει στον κόσμο. Τέτοια που ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπόρεσε να φτιάξει στο πλαστήρι Του.

Εμείς δεν συμφωνούμε με τίποτα από όλα αυτά, είπαν κάποιοι. Μεγάλη κακομεταχείριση γίνεται στο νεκρό, και όλες οι προτάσεις που έγιναν, δεν αποβλέπουν, παρά στο οικονομικό όφελος. Εμείς λέμε αντί να τους ξαπλώνουμε στη φυσική στάση ενός πεθαμένου, να τους φυτεύουμε κοντά-κοντά όπως τα καρότα».

Αυτό έφερε μια δυσφορία. Να μην ξεκουραστεί κανείς ποτέ του! Ούτε στην άλλη ζωή! Να γίνουν οι φλέβες του μέσα στην αιωνιότητα, ίδια δέντρα...

Κι αυτά που λέει η νεκρώσιμη ακολουθία για «αιώνια ανάπαυση» και το κοράνι για «ραχάτ μπαξέ;» Από τη δύσκολη θέση τους έβγαλε ένας νέος πολιτικός. Παλικαρόπουλο αμούστακο. Δεν ήσαν πλέον της μόδας οι γέροι, «Να κατασκευαστούν ειδικές μηχανές, είπε με ένα ύφος θριάμβου, πού να τους συμπιέζουν! Πώς είναι οι κύβοι «κνορ»; Μία ολόκληρη κότα ή μοσχάρι ή και φάλαινα ακόμη, και να γίνονται μικρά, όπως ένα ζάρι! Μόνον έτσι, με αυτόν τον τρόπο, δεν θα γεμίζουν τα νεκροταφεία ποτέ. Άφησε που θα βγάζει και το κράτος, για αυτή τη θέση του ενός κύβου έναν κόρακα λεφτά.

Όποιος πάλι δεν θα θέλει να πληρώσει ούτε τη θέση του ζαριού στο νεκροταφείο, θα μπορεί να το πάρει σπίτι του, να το έχει στην τσέπη του σακακιού του για γούρι. Να το κάνει χάντρα στο κομπολόι του, σκουλαρίκι, να παίζει τάβλι, να ρίχνει τις υποθέσεις του στα ζάρια να το ζωγραφίζει, να το φτύνει, να το βουτάει για μέρες τις ακαθαρσίες, ανάλογα με τις μνήμες που έχει από το μακαρίτη και μ’ αυτό τον απλό και ανέξοδο τρόπο να κάνει και την ψυχοθεραπεία του».

«Το θέμα κύριοι, είπε με στόμφο μία πολυταξιδεμένη πλούσιο κόρη (είχε σπουδάσει μόντελινγκ και επικοινωνίες), είναι πέρα για πέρα οικονομικό κι απ’ αυτήν την πλευρά πρέπει να εξετάζεται. Μην σπαταλάτε τις διανοητικές σας ικανότητες και κυρίως τις ορμόνες του γεννητικού σας συστήματος. Η λύση είναι έτοιμη στα χέρια μας: Τι γίνεται στις Ινδίες; ξέρετε;

Οι άλλοι την άκουγαν με θαυμασμό. Το ‘πιανε οικονομικά το θέμα. «Βάζουν τους νεκρούς είπε εκείνη, πάνω σε μία τάβλα, γυμνούς τελείως. Ξεβράκωτους. Τους δίνουν μία και τους ρίχνουν στον κίτρινο ποταμό. Από κάτω περιμένουν ο, καρχαρίες.

Κανείς δεν βλέπει τίποτα.

Μόνον οι καρχαρίες βλέπουν. Είδατε ο Θεός; Μας δείχνει με το δάχτυλο τη λύση του προβλήματος. Εμείς δεν τη βλέπουμε. Μόνο οι καρχαρίες βλέπουν.

Είναι πιο έξυπνοι οι καρχαρίες από μας...» Χαρήκανε όλοι τους. Ναι αυτή ήταν λύση.

Και κανείς τους δεν θυμόταν πώς οι νεκροί, που δεν κοιμούνται ποτέ τα βλέπουν όλα, κι αν δεν είσαι εντάξει, έρχονται στον ύπνο σου και στον ξύπνιο σου και σε κοιτάζουν επίμονα.

*Η κ. Ντίνα Βλάχου είναι Συγγραφέας. Επίτιμος Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, Κορίνθια που διαμένει στην Αθήνα.