ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΙΟΥ «ΑΓΑΠΗ - ΠΑΝ-ΑΓΑΠΗ» φ.1731
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Στ’ όνομα της Αγ. Τριάδος, του Τριαδικού Θεού, της τριαδικής Αλήθειας, ζητώ τη βοήθεια όλων των αναγνωστών, να προσπαθήσουμε να βγάλουμε απ’ τα κάρβουνα την καυτή πατάτα της αγάπης και να γευτούμε ένα κομματάκι αλήθειας της ουσίας της.
Ας αρχίσουμε με τον Πλωτίνο, που έλεγε ότι χρειάζεται καθαρτική άσκηση σώματος, πνεύματος, ψυχής, ώστε δια της μυστικιστικής εκστάσεως και αυτοσεβασμού, να μη διαστρέφεται η ιδέα και το βίωμα της αγάπης.
Η δε αποκάλυψη του Θεϊκού Χριστικού Λόγου μας λέγει ότι «Θεοί εστε και υιοί Υψίστου πάντες» και συνεχίζει ότι «έσεσθε τέλειοι, ως ο ουράνιος πατήρ μου τέλειος εστί» και απευθύνεται πάλι στον άνθρωπο και λέει: όταν ο άνθρωπος δεν θυμάται ποιος είναι, τότε δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτό που είναι: χρειάζεται απαραιτήτως η μνήμη.
Και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν τη μνημοσύνη (δηλαδή), τη θηλυκή αρχή του ανθρωπίνου όντος και τη θέληση ως Αρσενική αρχή του ανθρ. όντος: διότι δίχως μνήμη δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει στόχος και δίχως θέληση δεν μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος.
Υπάρχει αυτή η διαπάλη μεταξύ των δύο (2) αυτών Αρχών και η αλήθεια είναι ότι το μέλλον μας βρίσκεται στα χέρια της Μητέρας γυναίκας, Θήλειας Αρχής ψυχής και η αποκατάστασή της στο ύψος του Λόγου, μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου επιφέρει μια ταχύρρυθμη πνευματική μεταμόρφωση που εκφράζεται ως «ΑΓΑΠΗ», γι’ αυτό και το όνομά της είναι θηλυκό «ΑΓΑΓΙΗ».
Και η αγάπη, η φροντίδα και η στοργή μετουσιώνεται μέσα από το μητρικό γάλα στα μωρά, και όσο μεγαλώνουν, μεταφράζεται σε γνώση, σοφία, μνήμη, θέληση, έμπνευση, δράση, με τη βοήθεια της Θείας Χάρης και του Αγ. Πνεύματος.
Η αγάπη δεν είναι μόνο μια εσωτερική κατάσταση του ανθρώπινου εγώ, αλλά μια εξωτερίκευση του εγώ προς το εσύ (δηλαδή) τον άλλον.
Η εξωτερίκευση αυτή δεν είναι λεκτική έκφραση, αλλά πράξη αγάπης, διότι αν δεν υπάρχει πράξη, δεν υπάρχει ούτε αγάπη, και καταλήγουμε στο ότι, όποιος Χριστιανός αγαπά μόνο με λόγια, χωρίς έργα, κατά τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, αγαπά όπως ο Εωσφόρος, γιατί και αυτός λέει για την αγάπη, αλλά δεν την ποιεί, διότι η αγάπη κενώνεται από τα στοιχεία της ατομικής αυτοτέλειας και καταλήγει σε μια καθολική έκσταση ερωτικής κοινωνίας.
Με την αγάπη ολοκληρώνεται η υπόσταση και σε ατομική ύπαρξη εκδηλώνει το πώς είναι και υπάρχει, και όχι το τι έχει.
Η αγάπη, ως συναίσθημα, μας γεμίζει με εγώ (το αγαπώ τον άλλον), με υποκειμενική αξιολόγηση, που σημαίνει ικανοποιώ το πρόγραμμα ευχαρίστησης του «εγώ» μου είτε προς πράγμα, άνθρωπο ή Θεό προσφέρει δε ευχαρίστηση και ικανοποιεί ψυχικές μου ανάγκες ιδιοτέλειας.
Γι’ αυτό ο Eckhart είπε: ν’ αγαπάμε το αγαπάν και ο αληθινός Χριστιανός αγαπά τον Θεό, όχι επειδή θέλει να ωφεληθεί απ’ αυτόν ούτε επειδή θέλει να ωφελήσει αυτόν, αφού ο Θεός είναι απολύτως ανενδεής, αλλά επειδή, δια της αγάπης, θέλει να υπάρξει με τρόπον όμοιον προς εκείνον με τον οποίον υπάρχει και εκδηλώνεται ο Θεός».
*
Αγαπώ, ως εκστατική αυθυπέρβαση, την ουσία του Θεού και όχι τις ωφέλειες που μπορεί να καρπωθεί ο εαυτός μας, και έτσι δεν αισθανόμαστε απλώς αγάπη στην αγάπη του Θεού, αλλά γινόμαστε η αγάπη, είμαστε η αγάπη, ο κατά Θεόν τρόπος ύπαρξης, ο οποίος μας βγάζει έξω από τα όρια του «εγώ».
Όταν έχουμε το συναίσθημα της αγάπης με υποκειμενική αξιολόγηση και ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε τον άλλον, σημαίνει ικανοποιώ το «εγώ» μου.
Καθόλου αγάπη σημαίνει δυστυχία, λίγη αγάπη ισοδυναμεί με λίγη ευτυχία, ενώ πολλή αγάπη σημαίνει αληθινή ευτυχία.
Αυτά τα απλουστευμένα συμπεράσματα της διάνοιας σκοντάφτουν επάνω στην ιδιοτελή θεώρηση της αγάπης. Δεν μπορείς ν’ αρπάξεις την αγάπη. Η κλοπή αγάπης είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση μπορείς μόνο ν’ ανήκεις στην αγάπη και λέγει ο Χριστός προς τους μαθητές του «γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, αν αγάπη έχετε εν αλλήλοις».
Και ερωτήσας τον Χριστόν εις των Γραμματέων, ποία η πρώτη εντολή πάντων, και εκείνος απεκρίθη: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και δευτέρα, ομοία αυτή, αγαπήσεις τον πλησίον σου, ως σεαυτόν μείζον τούτων άλλη εντολή ουκ εστί» (κατά Λουκάν ευαγγ.) και ο Απόστολος Παύλος συμπληρώνει: «Τι και αν όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ομιλείς και εισέτι και των Αγγέλων, αγάπη δε μη έχεις εν τη καρδία σου, δεν είσαι παρά ένας χαλκός ηχούν και ένα κύμβαλον αλαλάζον».
Η αγάπη είναι ορόσημο στη ζωή του ανθρώπου, είναι κλειδί για την άνοδο και την εξέλιξή του, ο μοναδικός δρόμος προς τη θέωσή του.
Αγάπη σημαίνει να ρέεις μέσα στη ροή την ατέρμονη, να φλέγεσαι από την πύρινη ουσία της, που κατακαίει ότι είναι φθαρτό, και αναγεννάσαι από την αρχή ως άνθρωπος με χριστική αγάπη και χριστική συμπεριφορά.
Η αγάπη βρίσκεται στο είναι, δηλαδή να είσαι αγάπη και όχι στο έχει, δηλαδή έχω αγάπη. Η αγάπη αντιμετωπίζει τον άλλον ως πρόσωπο και όχι ως αντικείμενο. Η αγάπη είναι τρόπος ύπαρξης, πέρα από κάθε αξιοκρατία, λογική και αναγκαιότητα και η ολοκληρωτική αγάπη προς τον Θεό σημαίνει θυσιάζω το εγώ με αντάλλαγμα τη μετουσίωση, τη μεταμόρφωση ως άνθρωπος Θεός, αγάπη, διότι η αγάπη είναι η αρχή των πάντων, τη ζεις ως ολότητα και γίνεται η επιβίωση νόημα ζωής, είναι η Θεία νομοτέλεια, ο Νόμος των Νόμων, διότι «Ό Θεός αγάπη εστίν».
Και ζητάω συγγνώμη απ’ όλους, προσπάθησα κάτι να περιγράψω απ’ αυτό που δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί, αξία έχει μόνο το βίωμα.
Ευχή μου, εκ βάθους καρδίας, είναι όλοι να τη βιώσουμε και τότε δεν θα χρειάζονται τα λόγια, θα φαίνεται στο βλέμμα μας, στη λάμψη του προσώπου μας και στο χαμόγελο της ψυχής μας, θα φανερώνει πως είμαστε η Αγάπη!!!
Διότι θ’ αγαπάμε τους πάντες και τα πάντα και όλους τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τα πουλιά, τα βουνά, τις θάλασσες, τον αέρα που αναπνέουμε και θα αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή που ζούμε.
Ενωμένοι με τον Πατέρα με το ΠΑΝ, τότε θα βιώνουμε την «ΓΙΑΝ ΑΓΑΠΗ».
Το ασύλληπτο - όνειρο ας γίνει πραγματικότητα «ΕΔΩ και ΤΩΡΑ»!!!
* Ο κ .Παναγιώτης Καπνιστής είναι συνταξιούχος ΟΤΑ από την Κόρινθο διαμένων στην Αθήνα.
Εκλάμψεις του Διαμαντιού «Αγάπη -- Παν-αγάπη»
 |
Άρθρο του
Παναγιώτη Καπνιστή* |
Στ’ όνομα της Αγ. Τριάδος, του Τριαδικού Θεού, της τριαδικής Αλήθειας, ζητώ τη βοήθεια όλων των αναγνωστών, να προσπαθήσουμε να βγάλουμε απ’ τα κάρβουνα την καυτή πατάτα της αγάπης και να γευτούμε ένα κομματάκι αλήθειας της ουσίας της.
Ας αρχίσουμε με τον Πλωτίνο, που έλεγε ότι χρειάζεται καθαρτική άσκηση σώματος, πνεύματος, ψυχής, ώστε δια της μυστικιστικής εκστάσεως και αυτοσεβασμού, να μη διαστρέφεται η ιδέα και το βίωμα της αγάπης.
Η δε αποκάλυψη του Θεϊκού Χριστικού Λόγου μας λέγει ότι «Θεοί εστε και υιοί Υψίστου πάντες» και συνεχίζει ότι «έσεσθε τέλειοι, ως ο ουράνιος πατήρ μου τέλειος εστί» και απευθύνεται πάλι στον άνθρωπο και λέει: όταν ο άνθρωπος δεν θυμάται ποιος είναι, τότε δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτό που είναι: χρειάζεται απαραιτήτως η μνήμη.
Και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν τη μνημοσύνη (δηλαδή), τη θηλυκή αρχή του ανθρωπίνου όντος και τη θέληση ως Αρσενική αρχή του ανθρ. όντος: διότι δίχως μνήμη δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει στόχος και δίχως θέληση δεν μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος.
Υπάρχει αυτή η διαπάλη μεταξύ των δύο (2) αυτών Αρχών και η αλήθεια είναι ότι το μέλλον μας βρίσκεται στα χέρια της Μητέρας γυναίκας, Θήλειας Αρχής ψυχής και η αποκατάστασή της στο ύψος του Λόγου, μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου επιφέρει μια ταχύρρυθμη πνευματική μεταμόρφωση που εκφράζεται ως «ΑΓΑΠΗ», γι’ αυτό και το όνομά της είναι θηλυκό «ΑΓΑΓΙΗ».
Και η αγάπη, η φροντίδα και η στοργή μετουσιώνεται μέσα από το μητρικό γάλα στα μωρά, και όσο μεγαλώνουν, μεταφράζεται σε γνώση, σοφία, μνήμη, θέληση, έμπνευση, δράση, με τη βοήθεια της Θείας Χάρης και του Αγ. Πνεύματος.
Η αγάπη δεν είναι μόνο μια εσωτερική κατάσταση του ανθρώπινου εγώ, αλλά μια εξωτερίκευση του εγώ προς το εσύ (δηλαδή) τον άλλον.
Η εξωτερίκευση αυτή δεν είναι λεκτική έκφραση, αλλά πράξη αγάπης, διότι αν δεν υπάρχει πράξη, δεν υπάρχει ούτε αγάπη, και καταλήγουμε στο ότι, όποιος Χριστιανός αγαπά μόνο με λόγια, χωρίς έργα, κατά τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, αγαπά όπως ο Εωσφόρος, γιατί και αυτός λέει για την αγάπη, αλλά δεν την ποιεί, διότι η αγάπη κενώνεται από τα στοιχεία της ατομικής αυτοτέλειας και καταλήγει σε μια καθολική έκσταση ερωτικής κοινωνίας.
Με την αγάπη ολοκληρώνεται η υπόσταση και σε ατομική ύπαρξη εκδηλώνει το πώς είναι και υπάρχει, και όχι το τι έχει.
Η αγάπη, ως συναίσθημα, μας γεμίζει με εγώ (το αγαπώ τον άλλον), με υποκειμενική αξιολόγηση, που σημαίνει ικανοποιώ το πρόγραμμα ευχαρίστησης του «εγώ» μου είτε προς πράγμα, άνθρωπο ή Θεό προσφέρει δε ευχαρίστηση και ικανοποιεί ψυχικές μου ανάγκες ιδιοτέλειας.
Γι’ αυτό ο Eckhart είπε: ν’ αγαπάμε το αγαπάν και ο αληθινός Χριστιανός αγαπά τον Θεό, όχι επειδή θέλει να ωφεληθεί απ’ αυτόν ούτε επειδή θέλει να ωφελήσει αυτόν, αφού ο Θεός είναι απολύτως ανενδεής, αλλά επειδή, δια της αγάπης, θέλει να υπάρξει με τρόπον όμοιον προς εκείνον με τον οποίον υπάρχει και εκδηλώνεται ο Θεός».
*
Αγαπώ, ως εκστατική αυθυπέρβαση, την ουσία του Θεού και όχι τις ωφέλειες που μπορεί να καρπωθεί ο εαυτός μας, και έτσι δεν αισθανόμαστε απλώς αγάπη στην αγάπη του Θεού, αλλά γινόμαστε η αγάπη, είμαστε η αγάπη, ο κατά Θεόν τρόπος ύπαρξης, ο οποίος μας βγάζει έξω από τα όρια του «εγώ».
Όταν έχουμε το συναίσθημα της αγάπης με υποκειμενική αξιολόγηση και ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε τον άλλον, σημαίνει ικανοποιώ το «εγώ» μου.
Καθόλου αγάπη σημαίνει δυστυχία, λίγη αγάπη ισοδυναμεί με λίγη ευτυχία, ενώ πολλή αγάπη σημαίνει αληθινή ευτυχία.
Αυτά τα απλουστευμένα συμπεράσματα της διάνοιας σκοντάφτουν επάνω στην ιδιοτελή θεώρηση της αγάπης. Δεν μπορείς ν’ αρπάξεις την αγάπη. Η κλοπή αγάπης είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση μπορείς μόνο ν’ ανήκεις στην αγάπη και λέγει ο Χριστός προς τους μαθητές του «γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, αν αγάπη έχετε εν αλλήλοις».
Και ερωτήσας τον Χριστόν εις των Γραμματέων, ποία η πρώτη εντολή πάντων, και εκείνος απεκρίθη: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και δευτέρα, ομοία αυτή, αγαπήσεις τον πλησίον σου, ως σεαυτόν μείζον τούτων άλλη εντολή ουκ εστί» (κατά Λουκάν ευαγγ.) και ο Απόστολος Παύλος συμπληρώνει: «Τι και αν όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ομιλείς και εισέτι και των Αγγέλων, αγάπη δε μη έχεις εν τη καρδία σου, δεν είσαι παρά ένας χαλκός ηχούν και ένα κύμβαλον αλαλάζον».
Η αγάπη είναι ορόσημο στη ζωή του ανθρώπου, είναι κλειδί για την άνοδο και την εξέλιξή του, ο μοναδικός δρόμος προς τη θέωσή του.
Αγάπη σημαίνει να ρέεις μέσα στη ροή την ατέρμονη, να φλέγεσαι από την πύρινη ουσία της, που κατακαίει ότι είναι φθαρτό, και αναγεννάσαι από την αρχή ως άνθρωπος με χριστική αγάπη και χριστική συμπεριφορά.
Η αγάπη βρίσκεται στο είναι, δηλαδή να είσαι αγάπη και όχι στο έχει, δηλαδή έχω αγάπη. Η αγάπη αντιμετωπίζει τον άλλον ως πρόσωπο και όχι ως αντικείμενο. Η αγάπη είναι τρόπος ύπαρξης, πέρα από κάθε αξιοκρατία, λογική και αναγκαιότητα και η ολοκληρωτική αγάπη προς τον Θεό σημαίνει θυσιάζω το εγώ με αντάλλαγμα τη μετουσίωση, τη μεταμόρφωση ως άνθρωπος Θεός, αγάπη, διότι η αγάπη είναι η αρχή των πάντων, τη ζεις ως ολότητα και γίνεται η επιβίωση νόημα ζωής, είναι η Θεία νομοτέλεια, ο Νόμος των Νόμων, διότι «Ό Θεός αγάπη εστίν».
Και ζητάω συγγνώμη απ’ όλους, προσπάθησα κάτι να περιγράψω απ’ αυτό που δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί, αξία έχει μόνο το βίωμα.
Ευχή μου, εκ βάθους καρδίας, είναι όλοι να τη βιώσουμε και τότε δεν θα χρειάζονται τα λόγια, θα φαίνεται στο βλέμμα μας, στη λάμψη του προσώπου μας και στο χαμόγελο της ψυχής μας, θα φανερώνει πως είμαστε η Αγάπη!!!
Διότι θ’ αγαπάμε τους πάντες και τα πάντα και όλους τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τα πουλιά, τα βουνά, τις θάλασσες, τον αέρα που αναπνέουμε και θα αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή που ζούμε.
Ενωμένοι με τον Πατέρα με το ΠΑΝ, τότε θα βιώνουμε την «ΓΙΑΝ ΑΓΑΠΗ».
Το ασύλληπτο - όνειρο ας γίνει πραγματικότητα «ΕΔΩ και ΤΩΡΑ»!!!
* Ο κ .Παναγιώτης Καπνιστής είναι συνταξιούχος ΟΤΑ από την Κόρινθο διαμένων στην Αθήνα.
Αφήστε ένα σχόλιο