5 Αυγούστου 2018 : ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Χριστός εκφράστηκε για τους μαθητές του με τρόπο που εκυμαίνετο από το απλό παράπονο μέχρι την αυστηρή επιτίμηση. «Ολιγόπιστους» τους αποκάλεσε, όταν δεν κατάλαβαν τι εννοούσε για τη «ζύμη των Φαρισαίων»· «δειλούς», όταν τον ξύπνησαν για να γαληνεύσει τη θάλασσα. «Δεν ξέρετε τι ζητάτε», είπε σε εκείνους που του ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες. Και όταν αργότερα τους βρήκε να κοιμούνται κατά την αγωνία του στη Γεθσημανή, έβγαλε το πιό πικρό παράπονο: «Ούτε μιά ώρα δεν μπορέσατε να ξαγρυπνήσετε μαζί μου;». Αλλά και μετά την Ανάστασή του, δύο τους χαρακτήρισε «ανόητους και βραδείς τη καρδία», ενώ των ένδεκα, όχι απλώς επέπληξε αλλά και «ωνείδισεν την απιστίαν αυτών και την σκληροκαρδίαν», γιατί δεν πίστεψαν αυτούς που Τον είδαν αναστημένο. Είναι προφανές ότι οι μαθητές του, «τα μωρά και ασθενή του κόσμου», που διάλεξε ο Χριστός, συχνά τον έθλιβαν και τον κούραζαν αρκετά, μέχρι να αναδειχθούν ικανοί να καταισχύνουν τους σοφούς και ισχυρούς.

Παντοδύναμοι με κόκκο πίστης
Τέτοια θλίψη δοκίμασε κι όταν ένας πονεμένος πατέρας του παραπονέθηκε ότι δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν τον δαιμονισμένο γιό του. Εκεί ξέσπασε με πρωτοφανή αγανάκτηση σε λόγια, που αφορούσαν μέν όλους τους Ιουδαίους και τον πατέρα του παιδιού, πρώτα όμως απευθύνονταν προς τους μαθητές του: «Ω, γενεά άπιστη! Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θα σας ανέχομαι;». Ο Ιερός Χρυσόστομος βαρύνει λίγο περισσότερο το κλίμα, ερμηνεύοντας: Με τα λόγια αυτά ο Χριστός δείχνει ότι το να παραμένει μαζί τους του φαίνεται πιο βαρύ από τον σταυρικό του θάνατο, προς τον οποίο βιάζεται να φθάσει.
Μετά τη θεραπεία του παιδιού, οι μαθητές ήρθαν στον Χριστό να τον ρωτήσουν, γιατί δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν. Ήταν ανήσυχοι, κατά τον Χρυσορρήμονα, μήπως έχασαν τη χάρη, που τους είχε δώσει, να θεραπεύουν και να εκβάλλουν δαιμόνια. Και ο Χριστός τους απάντησε: «Διά την απιστίαν υμών». Ουσιαστικά τους έλεγε: Δεν έχετε καθόλου πίστη. Δεν είστε απλώς ολιγόπιστοι, αλλά άπιστοι. Για έναν ασύνετο άνθρωπο λέμε «δεν έχεις καθόλου μυαλό». Ο Χριστός, χρησιμοποιώντας παρόμοια εικόνα για την απιστία τους, δεν είπε απλώς «δεν έχετε καθόλου πίστη», αλλά προσδιόρισε και έναν από τους μικρότερους σπόρους, τον «κόκκο σινάπεως». Και πρόσθεσε ότι «άν είχατε έστω τόσο μικρή πίστη, θα μπορούσατε ακόμη και βουνά να μετακινήσετε».

Οι απαραίτητες πτέρυγες
Τα τελευταία λόγια του Χριστού, που αναφέρονται στην ανάγκη προσευχής και νηστείας για να θεραπευθεί δαιμονισμένος, παρεξηγούνται από πολλούς ράθυμους, που κακώς ερμηνεύουν ότι η προσευχή και η νηστεία απαιτούνται μόνο, για να εκβάλλουμε δαιμόνια! Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος προλαβαίνει τέτοιες τραγικές παρεξηγήσεις, τονίζοντας ότι η αληθινή νηστεία με τη γνήσια προσευχή είναι οι απαραίτητες πτέρυγες, για να γίνει ο άνθρωπος «της γης ανώτερος», όπως είναι ο φυσικός του προορισμός. «Ο ευχόμενος μετά νηστείας διπλάς έχει τάς πτέρυγας». Και αυτές οι πτέρυγες τον βοηθούν και να προσεύχεται με νήψη, και να κατευνάζει τις πονηρές επιθυμίες, και να ταπεινώνει την έπαρση της ψυχής, και έτσι να ελκύει περισσότερο τη χάρη του Θεού.
Με αυτές τις πτέρυγες και οι μαθητές του Χριστού έγιναν Ισάγγελοι Απόστολοι και πράγματι «μετακίνησαν βουνά». Και ας μην πεί κανείς, «ποιά βουνά μετακίνησαν;». Γιατί πέτυχαν κάτι πολύ μεγαλύτερο με το να αναστήσουν νεκρούς. «Μετακίνησαν» τον θάνατο από νεκρά σώματα και τους ξανάδωσαν ζωή. Και αν η ανάσταση ενός ψυχικά νεκρού είναι ασύγκριτα ανώτερη και δυσκολότερη από την ανάσταση σώματος, τότε πόσα είναι τα βουνά της απιστίας που μετακίνησαν από τις καρδιές των ανθρώπων, που μέσω του κηρύγματος τους πίστεψαν στον Χριστό;

Θαυμαστές μετακινήσει «ορέων»
Η χάρη αυτή των αγίων Αποστόλων να «μετακινούν» και να διώχνουν τον βαρύτατο θάνατο από σώματα και ψυχές ανθρώπων μεταδόθηκε και στους αληθινούς μαθητές τους ανά τους αιώνες. Μάλιστα μερικοί ξεχείλισαν τόσο από αυτή τη χάρη, που έφτασαν να κάνουν αναστάσεις νεκρών και θεραπείες δαιμονισμένων ανεπιγνώστως, όπως στα ακόλουθα περιστατικά: Ενώ ένας πατέρας πήγαινε με τον γιό του να επισκεφθεί τον άγιο Εισώη, συνέβη να πεθάνει το παιδί στη διαδρομή. Εκείνος δεν πτοήθηκε, αλλά με πίστη το έφερε στον γέροντα και προσέπεσε μαζί του κάνοντας μετάνοια για να πάρει ευλογία. Μετά ο πατέρας σηκώθηκε, αλλά άφησε το παιδί στα πόδια τού Αγίου και βγήκε έξω. Ο Άγιος, χωρίς να καταλάβει ότι το παιδί είναι νεκρό και νομίζοντας ότι ακόμα του έβαζε μετάνοια, του είπε: «Σήκω και βγές έξω». Και το παιδί αναστήθηκε.
Με παρόμοιο τρόπο ο αββάς Βησσαρίων θεράπευσε δαιμονισμένο, που τον έφεραν και τον έβαλαν να κοιμηθεί στο στασίδι του, ξέροντας ότι δεν θα δεχόταν από ταπείνωση να ευχηθεί για τη θεραπεία του. Το πρωί βλέποντας τον γέροντα να έρχεται του είπαν: «Ξύπνα και τον αδελφό που είναι στη θέση σου». Κι εκείνος, αγνοώντας ότι είναι δαιμονισμένος και λέγοντάς του «ξύπνα, βγες έξω», τον απάλλαξε από το δαιμόνιο.
Η μακροθυμία, λοιπόν, και η υπομονή του Χριστού στο να καταρτίσει «τα αγενή του κόσμου και εξουθενημένα», τους μαθητές του και όσους δέχθηκαν το κήρυγμά τους, έδωσε τόσο θαυμαστούς καρπούς, οι οποίοι με συγκλονιστικούς τρόπους επιβεβαίωσαν και συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν τα λόγια του Διδασκάλου τους: «Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ουδέν αδυνατήσει υμίν».

Αρχιμ. Β.Λ.