Σκέψεις και απόψεις : Για τη συμπεριφορά Αθιγγάνων στην Αθήνα

Αρχαία Σικυών 22/5/2018

Κυρία Διευθύντρια,

Πρωτοσέλιδον άρθρον της Εστίας της 18ης Μαΐου ε.ε. είχε τίτλον «Οι Ρομά πυροβολούν άνδρες της ΕΛ.ΑΣ.!», αναφερομένη εις επεισόδιον το οποίον συνέβη εις Άνω Λιόσια, κατά το οποίον Αστυνομικοί πραγματοποιούντες ελέγχους «ρουτίνας», εδέχθησαν πυρά από τους εξώστας των πέριξ πολυκατοικιών. Είναι γεγονός ότι τα ανθρωποειδή αυτά, των οποίων αι ομοιότητες προς τον άνθρωπον είναι μόνον η ορθία βάδισις και ο λόγος, ευρίσκονται εις αντιπαράθεσιν και τρέφουν μίσος προς ημάς τους «μπαλαμούς» όπως μας αποκαλούν. Το επεισόδιον των Άνω Λιοσίων είναι ένα απ’ αυτά άτινα βιώνουν οι κάτοικοι, οι οποίοι κατά κακήν των τύχην έχουν καταυλισμό γύφτων εις την περιοχήν των.
Τα όντα αυτά, αρνούμαι όπως αποκαλέσω ανθρώπους, διότι θα υπεβίβαζα το ανθρώπινο γένος, αποτελούν παράσιτα τούτου. Ενεργούν παρορμητικώς, ως τα ζώα, άνευ περισκέψεώς τινος. Ουδεμίαν σχέσιν έχουν προς την εργασίαν και ούτε καν γνωρίζουν την σημασίαν της λέξεως ταύτης. Ως εκ τούτου προσπαθούν όπως κερδίσουν τα προς το ζην, εκ της επαιτείας, της απάτης, του ψεύδους και ιδίως εκ της κλοπής. Οι γονείς απαντούν πολλά τέκνα ίνα απολαμβάνουν τα επιδόματα τα οποία το φιλεύσπλαχνον κράτος δίδει ανεξελέγκτως. Από της παιδικής ηλικίας προωθούν τα τέκνα των και υπό τας πλέον αντιξόους καιρικάς συνθήκας εις την επαιτείαν, διδάσκουν εις αυτά τους τρόπους των κλοπών, τα δε θήλεα από νεαράς ηλικίας, εκδίδουν εις την πορνείαν. Ουδώλος σέβονται τας περιουσίας των μοχθούντων αγροτών, αφαιρούντες τας περιφράξεις των αγροκτημάτων, τας οποίας πωλούν ως παλιοσίδερα, δι ελάχιστα χρήματα προκαλούντες πολλαπλασίως μεγίστην ζημίαν. Αποκόπτουν δένδρα οπωροφόρα τα οποία πωλούν ως καυσόξυλα. Διαθέτουν οχήματα δια τας μετακινήσεις των και την μεταφοράν των κλοπιμαίων, τα οποία είναι κι αυτά προϊόντα κλοπής αφού τα πλείστα στερούνται πινακίδων κυκλοφορίας και ως εκ τούτου δεν καταβάλλουν τέλη κυκλοφορίας, δεν ελέγχονται από τα ΚΤΕΟ και είναι κυρίως ανασφάλιστα. Δια παρανόμων συνδέσεων κλέπτουν ηλεκτρικόν ρεύμα από τας γραμμάς μεταφοράς της ΔΕΗ δια τας ανάγκας του καταυλισμού.
Εις όλας αυτάς τας ανομίας η Πολιτεία παραμένει απαθής, έχουσα παραχωρήσει εις αυτούς όχι απλώς ασυλία αλλά πλήρη ασυδοσία αφού δια τους πολιτικούς μας αξίαν έχουν οι ψήφοι των, δεδομένου ότι κι αυτά τα βρώμικα όντα ψηφίζουν. «Οι ευαίσθητοι δημοκράτες» της συμφοράς, οι οποίοι τους μετονόμασαν εις «Ρομά» επειδή το «Γύφτος» τους υποτιμούσε, μη προτρέξουν να με κατηγορήσουν ως «ρατσιστή», αν πρότερον δεν πληροφορηθούν δια τον βίον και την πολιτείαν αυτών των αθλίων.
Προς επίρρωσιν των ανωτέρω παραθέτω στοιχεία τινά από την γνώμην δι’ αυτούς, του σημαντικωτέρου επικολυρικού μας ποιητού και ενθέρμου, εκτός των άλλων πατριώτη Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (1824-1879). Γράφει ο Βαλαωρίτης, εις τα «προλεγόμενα» του ποιήματός του «Αθανάσης Διάκος» του οποίου ετύπωσε το 1867 και εν των οποίω περιγράφει την ιστορίαν του μάρτυρος της ελευθερίας μας τα εξής δια του «Γύφτου»:
«Εκτός των ιστορικών τούτων ανταγωνισμών, υπεράνω πάσης άλλης βασάνου, πάσης άλλης περιφρονήσεως, έθεσα πλησίον του Διάκου, αφ’ ης συνελήφθη μέχρι του μαρτυρίου, ανώνυμον και ειδειχθή δαίμονα τον Γύφτον.
«Άδεται ότι, αν ποτέ επί πλοίου, εν μακραίς και υπερωκεονίοις θαλασσοπορίαις, ενσκήψη επιδημία, εκ δε των νοσούντων υπάρχη τις θανατηφόρως προσβεβλημένος, λάβρος, απαθής, αποτρόπαιος, εν αποστάσει τινί όπισθεν της πρύμνης, εμφανίζεται ο καρχαρίας, αλάνθαστος οιωνός του επικειμένου πένθους, μνήμα περιπλανώμενον, αδηφάγον, προσμένων να καταβροχθήση το πτώμα άμα παραδιδόμενον εις τα κύματα. Τοιούτος κατά τον μέγαν και φοβερόν διάπλουν του Ελληνισμού τυγχάνει ο Γύφτος.
Υπήρξε το όργανον της στρεβλώσεως, ο βραχύς της αγχόνης, ο πολυμήχανος εφευρέτης των βασάνων εν τους χερσί των κατακτητών και το έργον αυτού εξεπλήρωσεν εκθύμως, πιστώς, εντρυφών και αγαλλόμενος οσάκις εις τους όνυχας αυτού παρεδίδετο το σφάγιον.
Αγνοώ αν η επικατάρατος αυτή φυλή, αρχαία ως ο Κάϊν, κατά τας πολυειδείς φάσεις του μυστηριώδους βίου της περιηλθέ ποτε εις την εξαχρείωσιν, εις ην έφθασε διοδεύουσα την ελληνικήν χώραν, προαιώνιος ακόλουθος της καταστροφής και του ολέθρου.
Υπάρχουσιν έτι παρ’ ημίν οι απαίσιοι ούτοι σκώληκες, αδιαπούπούστως περιπλανώμενοι, πελιδνοί, δυσώθεις, ως αγέλας ακατανομάστων κτηνών, οικτρά καταγώγια ρυπαρωτάτων διαδοχιών ασθενειών, φέροντες επί των ώμων, δίκην παμμεγέθους κοχλίου, τας ζοφεράς σκηνάς των και σύροντες μεθ’ εαυτών τον άκμονα, την σφύραν, τας τανάγρας, την φύσαν εκ δυο ασκών συγκεκροτημένην, τους άνθρακας, τεμάχια τινα ακατεργάστους σιδήρου και σχεδόν πάντοτε λιμώττοντας κύνας, μέλαναν αιλούρους ή αλυσιδέτους αρκετούς προς επίδειξιν, όθεν πολλάκις Αρκουδόγυφτοι προσαγορεύονται.
Μετέρχονται την χειρομαντίαν και συνθέτουν παράδοξα φάρμακα ουχί προς θεραπείαν ασθενειών ή τραυμάτων, αλλ’ όπως δι’ αυτών προκαλώσιν εξαμβλώσεις, τεκταίνοντας μαγγανείας και παντός είδους αθεμιτουργίας.
Άθεοι, απάτορες, ακοινώνητοι, ουδέποτε μεριμνώντες περι της επιούσης, αγνοούντες πόθεν έρχονται ή που πορεύονται, εν τη αποκτηνώσεις αυτών ασεβώς εναγκαλιζόμενοι αντί της συζύγου την θυγατέρα οσάκις προσέρχονται εις τινα των ημετέρων πόλεων συνήθως διαμένουσι σκηνίται εκτός του περιβόλου, ωσανεί συναισθανόμενοι την απέχθειαν, ην αείποτε διεγείρει η παρουσία των, η μη αποτολμώντες να ιδώσει κατά μέτωπον την κονιωνίαν ην εβασάνισαν.
Τοιούτου ανθρωπομόρφου τέρατος δεν ηθέλησα να παραλείψω την απεικόνισιν, εξορύξας συνάμα εκ των πολυτίμων της δημώδους γλώσσης μεταλλείων την κατάλληλον κυριολεξίαν προς καθιέρωσιν των ιδεών και των φράσεων, δι ων ήκουσα πολλάκις τον λαόν να χαρακτηρίζη και να περιγράφη εκείνα του Άδου τα μικρά εκβράσματα».
Αυτή είναι η περιγραφή ο τρόπος σκέψεως, ενεργείας και συμπεριφοράς έναντι της κοινωνίας «πάλαι τε και επ’ εσχάτων» των Γύφτων μικρών του Άδου εκβρασμάτων», κατά Βαλαωρίτην, τους οποίους η ανερμάτιστος Πολιτεία μας αφίνει ασυδότους όπως ασχημονούν και εγκληματούν ακόμη, χάριν ευτελεστάτου συμφέροντος των πολιτικών.

Μετά τιμής

Ανδρέας Χρ. Ντάνος Αντισμήναρχος ε.α.