ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΑ φ.1711

 

Ο ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΟΡΤΑΣΕΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Ανακοινώνεται ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος το Σάββατο, 3 Οκτωβρίου 2020, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ημέρα κατά την οποίαν άγει τα ονομαστήριά του, δεν θα εορτάσει, λόγω των ιδιαιτέρων μέτρων που επεβλήθησαν κατά της διασποράς του Κορωνοϊού (Covid - 19). Στο Παρεκκλήσιο (εντός του Μητροπολιτικού ενδιαιτήματος) του Αγίου Ιερομάρτυρος Σεραφείμ Επισκόπου Φαναρίου, εν στενώ κύκλω, μετά των συνεργατών και των οικείων του θα προσφέρει την Αναίμακτον Ιερουργίαν στον Τρισάγιον Θεόν εις τιμήν και μνήμην του Προστάτου του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, και «εις βοήθειαν πάντων των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών», ιδιαιτέρως δε υπέρ του εμπεπιστευμένου του Ποιμνίου σε καιρούς «τρικυμισμένους».

Ευχαριστεί τους αγίους Αρχιερείς και τους Πιστούς για την προθυμία τους να πληροφορηθούν τα των ονομαστηρίων του και να συνεορτάσουν μαζί του, γεγονός το οποίον ενισχύει και στηρίζει αυτόν στην Αρχιερατική του διακονία και ευχαριστών εύχεται όπως Κύριος ο Θεός ημών, δια πρεσβειών του Ιερομάρτυρος προστάτου του, αγιάζει, σκέπει και ενδυναμοί τους σεπτούς Ποιμένας αγίους Αδελφούς του, ώστε να κατευθύνουν ασφαλώς τον Λαό του Θεού «εις νομάς σωτηρίους»!

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ.

ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΕΓΧΡΕΩΝ κ. ΑΓΑΠΙΟΥ

Την Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου 2020, στην ανδρώα Κοινοβιακή Ι. Μονή Αναστάσεως Χριστού Λουτρακίου, τελέστηκε Αρχιερατική Θ. Λειτουργία επί τη μνήμη του Άγιου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου και της συνοδείας Αυτού Θεοπίστης, Αγαπίου και Θεοπίστου. Κατά την ημέρα αυτή ο Θεοφιλέστατος Βοηθός Επίσκοπος της Ι. Μητροπόλεως μας, Πρωτοσύγκελλος και Καθηγούμενος της Ι. Μονής άγιος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, άγει τα ονομαστήριά του.

Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο εορτάζων Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος με την παρουσία του συμπροσευχομένου Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου. Το Ιεροψαλτικό αναλόγιο διακόνησαν ο Σύγκελλος της Ι. Μονής π. Πρόδρομος Αντωνίου και ο κ. Παναγιώτης Καρμόγιαννης, Συμβολαιογράφος Ξυλοκάστρου.

Ο σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Διονύσιος ομίλησε αναφερόμενος στα δεκατέσσαρα (14) χρόνια της Αρχιερατικής διακονίας του στην Ι. Μητρόπολη μας συνοδευομένης από τον εορτάζοντα Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Κεγχρεών κ. Αγάπιο ως Ηγούμενο, Ιεροκήρυκα και Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο τότε και τα νυν ως Βοηθού Επισκόπου και Πρωτοσυγκέλλου. Χαρακτήρισε ευτυχή και ανεκτίμητη αυτή την συγκυρία, προερχόμενη από την πρόνοια του Θεού, και ευχαρίστησε τον Κύριό μας, διότι τον αξίωσε να χειροτονήσει σε Αρχιερέα τον πλέον έμπιστο και αγαπητό συνεργάτη του. Ταυτόχρονα, ευχήθηκε όπως ο Δωρεοδότης Κύριος χαρίζει στον Θεοφιλέστατο έτη πολλά, σωτήρια, παραγωγικά, γεμάτα από τις χάριτες και ευλογίες προς δόξαν του Τρισαγίου Θεού.

Αντιφωνώντας ο Θεοφιλέστατος άγιος Κεγχρεών εξέφρασε τις θερμές ευχαριστίες του προς το πρόσωπο του Σεβ. Μητροπολίτου μας, τονίζοντας την κοινή πνευματική «καταγωγή» τους από Εκκλησιαστική κοινότητα η οποία τους ενέπνευσε την αγάπη για την Εκκλησία του Χριστού, τον σεβασμό και την εκτίμηση προς τα πρόσωπα που επιλέγει ο Θεός για επιτελικές θέσεις προσφέροντας ό,τι ο Θεός τους έχει χαρίσει για την διακονία του Λαού του Θεού και έπαινο της Εκκλησίας Του.

Αμέσως μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας ο σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Διονύσιος τέλεσε Νεκρώσιμο Τρισάγιο επί του Μνήματος του μακαριστού Επισκόπου Κανώπου κυρού Σπυρίδωνος, ενώ στην συνέχεια ακολούθησε «κέρασμα» και η Μοναστηριακή Τράπεζα κατά τα Μοναχικά ειωθότα.

4 Οκτωβρίου 2020 : ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

ΑΓΑΠΩ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝΕ;

Γιατί οι άνθρωποι έχουμε την τάση νά αγαπούμε μόνο αυτούς πού μας αγαπούνε; Ο Χριστός αναφέρει ότι «οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς πού τους αγαπούν» καί ζητά άπό τους χριστιανούς «νά αγαπούν τους εχθρούς τους», νικώντας την τάση πού ό άνθρωπος έχει αναπτυγμένη μέσα του γιά την ωφέλεια καί τό συμφέρον του (Λουκ. 6,32 καί 35). Καί αναφέρει ότι όσοι νικήσουν τό συμφέρον καί τήν ωφέλεια θά λάβουν χάρη, ευλογία άπό τόν Θεό.

Είναι σημείο τής απομάκρυνσης τοϋ ανθρώπου άπό τή σχέση μέ τόν Θεό ή αγάπη μόνο σ’ αυτούς πού μάς αγαπούν. Καί δέν είναι εύκολη ή ανατροπή αυτής τής στάσης. Ο άνθρωπος δέν διδάσκεται εύκολα άπό παραδείγματα. Εχοντας απομακρυνθεί άπό τόν Θεό καί τή σχέση μαζί του, είναι συνήθως πρόθυμος νά αγαπήσει καί νά αποδεχθεί αυτούς πού τόν αγαπούνε, αυτούς πού ανταποκρίνονται στίς επιθυμίες του, αυτούς μέ τους οποίους τά συμφέροντα του ταυτίζονται. Δυσκολεύεται νά αγαπήσει όσους δέν τόν βλέπουν όπως ό ίδιος θά ήθελε, πόσο μάλλον τους εχθρούς του. Καί σημάδια αυτής τής αδυναμίας είναι ό θυμός, ή άρνηση τής συγχώρεσης, ή επιθυμία γιά εκδίκηση.

Αγάπη καί ταπείνωση

Ο δίχως Θεό πολιτισμός θεωρεί φυσική τήν ανταπόδοση τής αγάπης μόνο σέ όσους μάς αγαπούνε. Η εκδίκηση είναι ανεκτή, κάποτε καί δικαιολογημένη. Γι» αυτό και σέ πολλά μέρη τοΰ κόσμου επιτρέπεται, γιά παράδειγμα, ή θανατική ποινή γιά βαριά εγκλήματα. Αγάπη, όμως, σημαίνει κατανόηση τής αμαρτίας στην οποία βρίσκονται όσοι μάς αδικούνε. Ταυτόχρονα, αγάπη σημαίνει κατανόηση ότι συχνά κι έμεΐς είμαστε υπαίτιοι γιά τήν εχθρότητα των άλλων. «Οχι μόνο γιά τόν λόγο ότι ϊσως μέ τή στάση μας τους δυσκολέψαμε ή οδηγήσαμε τή ζωή μας σέ σύγκρουση μαζί τους, άλλα καί γιατί ή αδικία καί ή εχθρότητα μας δείχνει τά αληθινά μας μέτρα. Μας κρατά ταπεινούς. Μάς κάνει νά συνειδητοποιήσουμε ότι, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δέν μπορούμε νά έχουμε πάντοτε ευχαριστημένους τους άλλους. «Οτι δέν είναι οι άλλοι όπως τους θέλουμε έμεΐς. Οτι δέν εϊμαστε έμεΐς όπως μάς θέλουν οι άλλοι. Κι αυτό εΐναι αφορμή νά μένουμε ταπεινοί. «Ας μή λησμονούμε ακόμη ότι υπάρχει καί ό φθόνος τοΰ διαβόλου, όπως καί ή κακία πού οι ανθρώπινοι χαρακτήρες έχουν επιλέξει ώς στάση ζωής, πού δέν μπορεί νά αλλάξει άπό εμάς. Κάποτε τά συμφέροντα είναι τόσο ισχυρά, πού απαιτούν τή συντριβή μας, μόνο καί μόνο γιατί τους ενοχλεί ή παρουσία μας.

«Υπέρ των μισούντων ημάς»

Η Εκκλησία, στην ακολουθία τοϋ μεσονυκτικού καί στην ακολουθία τοΰ αποδείπνου, δηλαδή στην πρώτη καί τελευταία ακολουθία τής κάθε ημέρας, αναπέμπει μία δέηση: «υπέρ των μισούντων καί άγαπώντων ημάς». Ταυτόχρονα, έχει επικρατήσει στή θεία Λειτουργία, λίγο πρίν άπό τή μεγάλη είσοδο, ό ιερέας νά βγαίνει στή ωραία πύλη καί νά στρέφεται προς τους πιστούς κάνοντας σχήμα καί λέγοντας «τοις μισοΰσι καί άδικοϋσιν ημάς ό Θεός συγχώρησον». Αλλα καί πρίν τή θεία Κοινωνία, ή Εκκλησία ζητά τήν ειρήνη γιά τόν κάθε χριστιανό, όπως καί νά προσέλθει νά μεταλάβει των άχραντων μυστηρίων, άφοϋ καταλλαγεΐ μ’ αυτούς πού τόν λυπούνε, «μετά φόβου Θεού, πίστεως καί αγάπης». «Ολες αυτές οι αναφορές δέν είναι τυχαίες. Αποτελούν μία πρόσκληση στον κάθε χριστιανό νά θυμηθεί τά λόγια του Χριστού στό Ευαγγέλιο καί νά στραφεί προς τόν εαυτό του, ζητώντας τή βοήθεια της πίστης γιά νά αλλάξει.

Ό Χριστός, τό πρότυπο μας

Τύπος του χριστιανού είναι ό Θεάνθρωπος Κύριος μας. Αυτός προσέλαβε τήν ανθρώπινη φύση, γιά νά μάς δείξει ότι είναι εφικτή ή κοινωνία μέ τόν Θεό, είναι εφικτή ή αλλαγή της καρδιάς καί της ζωής μας. Γιατί ό Χριστός συγχώρεσε τους σταυρωτές του, όπως καί όλους τους ανθρώπους γιά τίς αμαρτίες τους. Καί όχι μόνο τους πρίν άπό τόν ερχομό του ή εκείνους πού συνυπήρξαν μαζί του. Ο Χριστός συγχώρεσε έκ των προτέρων όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Επειδή όμως ό κάθε άνθρωπος έχει τήν ελευθερία του ώς χαρακτηριστικό καί δωρεά άπό τόν Θεό, επαφίεται σ’ αυτόν άν θά καταστήσει ενεργή τή συγχώρεση τοΰ Θεού. Η κίνηση πού χρειάζεται ό άνθρωπος νά κάνει περιλαμβάνεται στην Κυριακή προσευχή: «καί άφες ήμΐν τά όφειλήματα ημών, ώς καί ήμεΐς άφίεμεν τοις όφειλέταις ημών».

Στην εποχή μας χωρίζουμε τους ανθρώπους σέ δικούς μας καί ξένους. Δημιουργούμε εχθρούς, γιά νά δικαιολογούμε τήν ύπαρξη μας, τήν προσωπικότητα μας, τήν ιδεολογική μας ένταξη. Η Εκκλησία, χωρίς νά αρνείται τή διαφορετικότητα των ανθρώπων, δέν θά πάψει νά ζητά τήν εφαρμογή τών λόγων τοϋ Χριστού, δηλαδή τήν αγάπη καί προς τους εχθρούς, εϊτε αυτή εκφράζεται με τή συγχωρητικοτητα, εϊτε μέ τήν προσευχή μας γι’ αυτούς, εϊτε μέ τήν κατανόηση των δυσκολιών τους καί τήν ταπεινότητα του έαυτοΰ μας. «Οσο κι αν ή οδός αυτή είναι δύσβατη, είναι αληθινά Χριστοκεντρική καί Χριστομίμητη. Καί ταυτόχρονα, οδός αιώνιας ζωής καί κοινωνίας μέ τόν Θεό. Η οδός της γνήσιας ανθρωπιάς, πού περνά μέσα άπό τήν πίστη.

π. Θ. Μ